Hoofdcategorieën
Home » Justin Bieber » All I Want For Christmas » 08. Mira Victoria Clarke
All I Want For Christmas
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
16 maart 2013 - 15:04
Aantal woorden:
513
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
221
08. Mira Victoria Clarke
---
We zaten nu bij Justin's vader thuis en iedereen leerde elkaar kennen. Het verbaasde me dat de moeder van Jazmyn en Jaxon, ik ben erachter gekomen dat Justin een broer is geworden, vrolijk kletste met Pattie. Maar aan de andere kant was het te verwachten, omdat Pattie en Jeremy inplaats van vijanden, beste vrienden waren. Justin wilde Kerstmis met zijn familie vieren en met mij. Dus het bleek dat hij allebei onze families had uitgenodigd. Ik zat momenteel op de bank te praten met Jeremy. 'Echt waar, onafscheidelijk' lachte ik. 'Wauw, zo close is Iustin nog nooit met iemand geweest. Zelfs niet met Selena' grinnikte Jeremy. 'Maar nad-' Ineens werd ik omhoog getrokken. 'Sorry, maar je verassing is zojuist gearriveerd' zei Justin en hij trok me mee naar de gang. Daar zag ik iemand die ik nooit had verwacht. 'Dille?' vroeg ik zachtjes. Dille, eigenlijk Alex maar hij had een hekel aan die naam, grijnsde naar me. 'Dille!' riep ik uit en ik vloog in zijn armen. 'Mira' grinnikte hij. Hij sloeg zijn gespierde armen om me heen, en trok me in een knuffel. Mijn broer liet me los en keek me aan. 'Dat mijn kleine zusje een model is geworden' glimlachte Dille. Mijn wangen kleurden zich lichtelijk rood, en mijn hoofd wendde ik naar de grond toe om naar mijn schoenen te staren. Dille was altijd weg, ik had hem meer als drie jaar niet gezien vanwege dat hij in het leger zat. Daardoor wist hij nu ook niet dat ik binnenkort wéér in het ziekenhuis zou liggen. 'Kom mee, naar het zwembad. Daar kunnen jullie rustig praten' zei Justin met een glimlach. Dankbaar knikte ik en nog geen vijftien minuten later zat ik in mijn felrode bikini bij het zwembad. Justin was naar boven gegaan en Dille kwam in zijn zwembroek met alle felle kleuren aangelopen. 'Waarom heb je, je beanie nog op?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Dille? Ga even zitten, alsjeblieft' zei ik. Hij knikte en kwam naast me aan de rand van het zwembad zitten. 'Ik ben net terug van het ziekenhuis. Ik was twee weken geleden er ook al heen gegaan voor een onderzoek' vertelde ik hem. Dille keek me eerst even verbaasd aan, maar daarna zag ik zijn ogen groot worden. 'Nee, toch..' fluisterde hij. Mijn beanie trok ik af en mijn hoofd kwam tevoorschijn. Er was geen enkel rood haartje meer te zien. 'Hoeveel procent-''Zevenendertig' beantwoordde ik snel. 'Waarom heb je me dit niet eerder verteld?' Ineens klonk zijn stem gekwetst. 'Nou, sorry. Ik kan niet zo één twee drie naar één of ander land gaan waar oorlog is, om het jou doodleuk te vertellen' siste ik. 'Je had me een brief kunnen schrijven! Die was binnen een paar dagen daar' gromde Dille terug. 'Een brief? Een brief? Ik schrijf geen "brief". Het is al moeilijk genoeg om dit te zeggen, en dan kom jij aan met "een brief". Hoe denk jij wel niet dat ik me voel?!' riep ik uit. Ruzies hadden we vaak, maar dat kwam altijd weer goed. Toch voelde ik iets ernstigs.
---
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.