FanFic.nl

Stand Alone's

Mijn verboden Liefde.

Ik lig in bed, werp een blik op het raam. We hebben een volle maan en de poolster schijnt helder boven aan de hemel. Ik glimlach, dat is mí­jn ster, die me hoop zal geven als ik het moeilijk heb. Ik denk terug aan tijden van wanhoop.


Dit is de laatste keer dat hij te laat komt of gewoon niet komt opdagen. Ik laat mijn gedachten teruggaan naar het optreden waar ik mijn Jake aan verloor. Hoe ver het heeft moeten gaan. Dat zelf mijn vader me verbied nog met hem om te gaan.

Meegaand op de muziek van The Devils Music, sta ik tussen de kleine menigte, de meesten van school. The Devils Music is de band van mijn vriend. De zanger. Het optreden verloopt goed en ik ga naar de jongens toe. Als ik binnen kom zwaaien ze allemaal naar me, ik loop rechtstreeks naar Jake en kus hem teder op zijn lippen. "Genoeg geklef Scarlett." roept Bradin lachend. Ik kijk hem sarcastisch aan. Er komt een man met een nette broek en een overhemd los uit zijn broek de kleedkamer binnen. Ze stellen zich voor. Als ze bij mij en Jake aankomen sta ik op en schud ze beleefd de hand. Ik ga ergens anders op een stoel zitten, de jongens gaan bij elkaar zitten, het schijnt belangrijk te zijn.

Één of andere producer was het. Hij had interesse in de jongens en dacht dat ze wel eens beroemd konden worden. Voor het grote geld. Ik wenk de ober en bestel nog maals een cassis. Hij knikt en loopt weg. De cassis word meteen bij me gebracht.

Het ging snel na de opname van de eerste single en clip. Binnen een mum van tijd kende iedereen The Devils Music. Ik werd vaker achtergesteld, ze verkozen liever een saaie vergadering waar ze alleen maar speelden, ze waren immers nog 16, boven hun vrienden. Ik was erg blij voor ze maar ze kunnen ook te ver gaan. Jake komt naar me toe en kust zacht mijn lippen. "Ik kan niet lang blijven, een belangrijke vergadering over het album." meld hij kortaf. Ik voel een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik knijp ze dicht zodat de tranen wegtrekken maar in plaats van dat rollen ze over mijn wangen. Een half uurtje bleef hij, daarna ging hij weer en zag ik hem een week niet.

Ik kijk op mijn horloge. Al een half uur te laat. Ik ga me niet weer voor lul zetten. Ik tel in mijn hoofd tot tien om af te koelen. Als hij me nu weer laat zitten zal ik er persoonlijk voor zorgen dat hij geen liefde meer vind. Ik ben het totaal zat vergeten te worden.

Ik sta vooraan bij een concert van de jongens, ze zijn nu al anderhalf jaar beroemd en hebben zowat het toppunt bereikt. Een aantal keer kijkt Jake me aan, niets speciaals. Alsof hij me niet meer herkent. Hoe vaak heb ik hem gezien de afgelopen 2 jaar? Totaal niet vaak. Alleen telefonisch contact. Een telefonische en virtuele relatie werkt niet. Ik zucht, blijven volhouden Scarlett, je bent sterk genoeg om het samen met Jake te overleven. Best wel hopeloos jezelf moed inspreken als je het niet eens zeker weet. Maar ik meot, want ik houd onvoorwaardelijk van Jake, toch? Ik kan alleen maar hopen dat het snel is afgelopen. En als het dan eindelijk afgelopen is maak ik dat ik weg kom. Ik heb me weer voor schud gezet.

Ongedudldig tikken de punten van mijn pumps tegen elkaar. Ik heb zo wat alles opgegeven voor hem, en hij vergeet gewoon wie ik ben. Hij laat me zitten. Hij is al drie kwartier te laat. ik zucht en roep de ober weer. "Een malibu jus d'orange alstublieft." zeg ik. Hij knikt en mompelt iets wat lijkt op 'komt eraan.'

"Je gaat die jongen niet weerzien! Hij doet je alleen maar pijn en ik heb het sowieso niet op rockers. Alle maal foute gasten." zegt mijn vader streng. "Hoe kun je dat zeggen? Je kent Jake!" roep ik terug. Hij schud zijn hoofd. "Wanneer was de laatste keer dat jullie een echte afspraak hadden waar hij niet te laat was? Want volgens mij is meneer nu al 2 jaar beroemd en heb je hem al lang niet gezien." houdt mijn vader vol. Snikkend schud ik mijn hoofd. "Dat is niet waar! Jake is niet zo als alle andere!" roep ik. "Scarlett, ik wil je behoeden van nog meer pijn door je een korte pijn te bezorgen." steld hij me gerust. "Ik wil niet dat je hem nog ziet." draagt hij me hard op. Ik knik verslagen en ren naar mijn kamer.

Het drankje staat voor me, met tranen in mijn ogen herinner ik de laatste pijnlijke herinneringen. Ik drink het glas snel leeg. Hoe eerder ik hier weg ben, hoe beter. Ik kijk nog eens rond, geen aankomd figuur dat op Jake lijkt. Ik grom.

Jake is nu vier en een half jaar beroemd. We hebben nog telefonisch contact en via internet. Beide hebben we een druk leven. Hij met zijn band, en ik ben een van de betere goedbetaalde fotografen in London. Ik doe vooral veel commerciële shoots, voor in magazine's en zo, maar ik doe ook professioneel werk. Modellen komen dan naar een landschap, ik hang de kleding klaar en zeg hoe de make-up meot tegen de dames van de visagie. Dat zijn vooral veel aparte foto's, die je niet zou tegenkomen waar dan ook.Volgende week word ik 21 en Jake beloofd erbij te zijn, ik mag immers legaal naar een pub. En dat vieren we in onze thuisstad, London. Ik reken er maar niet op dat hij komt. Hij zal het wel weer vergeten. Onze relatie zit in een dalende piek. Één waarvan ik denk dat we niet meer uitkomen. Mijn vertrouwen in Jake slinkt elke keer dat hij wegblijft steeds meer.

Chagrijnig sta ik op en loop naar de kassa. Ik reken af bij de ober die me hielp. Ik heb aardig wat gedronken, maar niet alcoholistisch, op de malibu jus na. Ik reken af en geef hem een fooi van vrijf euro. Ik bedank hem en loop weg. In de deur staat een bekend persoon. Hij lijkt me niet te kennen, maar ik ken hem wel degelijk. De vraag is, wie kent hem niet?

"Ik voel me zo alleen Jake, kom alsjebliefd snel eens langs." smeek ik zowat aan de telefoon. Ik ben gek ook dat ik het nog volhoud. De afgelopen week heeft hij me drie keer laten zitten. Drie keer! "Overmorgen, zelfde tijd, zelfde plaats?" Ik knik maar besef dat hij het niet ziet. "Ja is goed." zucht ik. ik vraag me af of je zult komen Jake. "Ik blijf maar wachten, en jy komt nooit opdagen." zeg ik. "ik weet het, werk hé." antwoord hij. Hij klinkt niet erg gekwetst of teleurgesteld. Zonder na te denken druk ik het gesprek weg en ga op mijn balkon staan. Ik steek een sigaret op en begin na te denken. Het word zijn laatste kans, anders heeft hij het echt hélemaal verpest. Op de bewuste dag trek ik kleding aan die niet bij de situatie passen. Ik trek een lichtgrijs shirt aan met lichtgroene en felroze opdruk. Een jeans en mijn zwarte allstars. Ik gris mijn leren jack van de kapstok en vertrek naar het terras. Om één uur precies zit ik aan hetzelfde tafeltje, als eerder deze week.

Hij herkent me en loopt naar me toe. "Je hoeft nooit meer alleen te zijn, Scarlet." fluisterd hij teder. Verbitterd wend ik mijn blik af van zijn volmaakte gezicht. "Ik blijf maar wachten, maar je komt nooit. Ik voel me alleen en dat alleen dat, ik weet niet meer wat ik moet denken. Ze bepalen vóór me wat ik moet voelen." zeg ik en zucht diep. Hij knikt begrijpend. "Mijn vertrouwen in je is erg geslonken." mompel ik verontschuldigend. "Houd je nog van me?" vraagt hij opeens en kijkt me doordringend aan. "Natuurlijk, maar dit kan niet langer Jake." herhaal ik mijn eerdere woorden. Hij gaat op zijn knieën zitten. "Trouw met me Scarlett. Je hoeft nooit meer alleen te zijn. ik houd van je, en dat is het enige wat ik zeker weet." vraagt hij plechtig. Het overvalt me. "Ik heb met je vader gepraat, hij vond het niet geweldig maar had er niet iets tegen." gaat hij verder. Ik doe mijn mond open om wat te zeggen maar de woorden blijven steken in mijn keel. "Scarlett, trouwe met me, dan ben ik eeuwig bij je. Voor altijd en een dag." preveld hij. Nog altijd beduusd van de overvallig knik ik met mijn hoofd. Hij schuift een gouden gegraveerde ring om mijn vinger.


Mijn miserabele periode heeft vier jaar geduurt, vier jaar te lang. En nooit meer zal ik alleen zijn. Jake staat aan mijn zijde, en laat mij nooit meer achter. Ik werp een blik op de slapende gedaante naast me. Met een gelukkige glimlach en een fijn gevoel weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.