FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 68: The Strike To Victory

Een aantal tellen geleden lag Kioko gewond in haar armen en had haar nog bezorgd aangestaard. Niet veel later begon de pokémon uit het niets wit op te lichten. Chiara schrok er zo erg van, dat ze Kioko bijna uit haar armen liet vallen. Nu was dat geen probleem geweest, aangezien ze nog op de grond zat, maar of de Pichu daar blij mee zou zijn geweest, was nog maar de vraag. De pokémon begon al snel te groeien. Pas toen besefte zowel Chiara als Bailey wat er aan de hand was. Kioko evolueerde. Vanaf de zijlijn werd met ingehouden adem toegekeken wat er gebeurde. Touya, echter, had zijn blik op Zebstraika laten vallen. De pokémon had het zwartharige meisje nauwlettend in de gaten gehouden en de jongen vermoedde zelfs dat hij een kleine glimlach en twinkeling in zijn ogen zag toen Chiara haar Pichu opving. Zou zij misschien…? Zijn aandacht werd getrokken door het meisje met de pokémon in haar armen. “Pika?” vroeg Kioko verbaasd toen het witte licht was verdwenen en het gebruikelijke geel weer was te zijn. Het duurde even voordat het eindelijk bij Chiara was bezonken. Toen het eenmaal zover was, ontstond er een brede glimlach op haar gezicht. Ze kon haast wel huilen van geluk. Het moment was echter van korte duur, want ze werd uit haar blije wereldje getrokken door Bianca’s vader, die luid in zijn hand kuchte om haar aandacht te kunnen trekken. Oh, juist. Ze zat midden in een belangrijk gevecht.

Chiara liep vlug naar de zijlijn toe en overhandigde Kioko aan Bianca. Door de ernst van de situatie was de blondine alles behalve haar vrolijke ik en besloot ze de pas geëvolueerde Pikachu ook niet fijn te knijpen in een poging het wezentje te knuffelen. Normaal gesproken zou Chiara het liever hebben dat ze Kioko inderdaad met rust liet, maar zoals de blondine er nu uitzag, had ze toch liever de vrolijkere Bianca. En haar Pikachu dacht er nu vast ook zo over. Chiara keerde terug naar haar plek en keek ernstig naar Taiki. Deze glimlachte breed naar haar, in een poging haar wat meer vertrouwen te geven, maar in zijn ogen was te zien dat ook hij begon te twijfelen aan hun overwinning. Het meisje ademde diep in via haar neus en ademde het weer trillerig weer uit via haar mond. De nervositeit die ze vanaf het begin al voelde, was verdubbeld omdat ze nu nog maar één pokémon overhad. Ze had absoluut geen kans meer. Al zou ze de Darmanitan uit kunnen schakelen, dan was er nog altijd de Palpitoad waar haar Quilava in het nadeel bij was. “Geef je het nog niet op?” Natuurlijk waren er nog altijd dingen die haar ervan weerhielden om de handdoek al in de ring te gooien. Te beginnen bij die man aan de overkant. Die man, die haar met een bespottende blik in zijn ogen aankeek. Waar ze zo van walgde. Om nog maar te zwijgen over haar trots. Niemand van haar reisgenoten kon eraan twijfelen of ze die wel had. Taiki wist dat als geen ander en had die trots altijd weerspiegeld. Ook hij wilde het bij lange na nog niet opgeven. Niet nu ze zo ver waren gekomen. “Nee,” antwoordde het meisje vastberaden toen ze eenmaal haar stem weer terug had gevonden. “Ik geef me nooit en te nimmer gewonnen aan zo’n blaaskaak als jij,” voegde ze eraan toe, waarbij haar volume steeds hoger werd. Toch bleef haar stem kalm, ondanks de woede en afkeer die ze tegenover hem voelde.

Bianca’s vader begon vermaakt te lachen. “Stomme idioot. Ben je dan niet bang om te verliezen? Je kunt je nu nog terugtrekken en de pijn van je pokémon besparen,” probeerde hij opnieuw. Chiara’s gezicht betrok. Hij had het nog niet door, of wel? “Als het angst is waar dit omgaat, dan zal ik opstaan en het onder ogen zien. Taiki weet dat. Al mijn pokémon weten dat en respecteren dat door aan mijn zijde te staan.” De Quilava richtte zich tot haar en schonk haar de brede grijns die hij daarna aan Bianca’s vader liet zien. Hij had het zelf niet beter kunnen verwoorden. De man haalde zijn schouders op en mompelde dat ze het dan maar zelf moest weten, waarna hij zijn pokémon weer opdroeg om aan te vallen. Taiki wist de Muddy Water aanval van Palpitoad te ontwijken met zijn Quick Attack, maar hij had de Darmanitan niet opgemerkt die achter hem was verschenen en zijn Hammer Arm inzette. De Quilava zette zich schrap voor de aanval, maar die leek niet te komen. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen toen er uit het niets een andere pokémon was verschenen en de aanval van Darmanitan had onderschept met een grasachtig zwaard. Iedereen die aanwezig was, staarden vragend naar de vreemde pokémon, totdat Touya de naam van de pokémon over het veld heen riep en lachend zijn handen tot vuisten had gebald, die hij voor zijn lichaam hield. Waar kwam dat enthousiaste gedrag opeens vandaan? “Nog steeds zo gesloten qua denken, huh?” kwam toen een nieuwe stem, die zowel Taiki als zijn trainer niet konden plaatsen. Haar tegenstander, Touya en Bianca schenen echter een vlaag van herkenning in hun ogen te tonen. Vragend keek Chiara in het rond, waarna haar donkerblauwe ogen al snel op een meisje stopte die hun kant op kwam gelopen. Haar bruine haren en ogen deden haar aan een andere bekende denken, waardoor ze zonder twijfel kon vertellen wie deze persoon was. “Touko,” snoof de man, waarmee hij Chiara’s vermoedens bevestigde. “Ik vroeg me al af waar je bleef.” Ondanks het feit dat Touya en Bianca hun lang verloren zus en vriendin weer terug hadden gevonden, bleef de spanning om te snijden. Ze leken ietsje meer opgelucht te zijn met de komst van Touko, maar waren nog steeds bezorgd over de uitkomst van dit gevecht. Het bruinharige meisje streek met haar rechterhand over een lok haren heen, die over haar schouder heen hing en vlak boven haar middel eindigde. Haar andere arm ondersteunde de arm die ze hiervoor nodig had. “Helden komen altijd te laat opdagen,” sprak ze op een monotone manier.

Inmiddels was ze naast Chiara gaan staan en nam deze in zich op. Vervolgens verscheen er een kleine glimlach rond haar lippen, maar die verdween weer zodra het zwartharige meisje die had ontvangen. “Goed. Ik weet niet wat je nu weer teweeg hebt gebracht,” begon ze weer, waarbij ze zich langzaam tot de man vestigde. “Maar ik kom dat nu weer rechtzetten.” Het werd Chiara nu wel duidelijk dat Touko compleet het tegenovergestelde was van Touya. Waar de jongen beleefd was, was zijn oudere zus dat totaal niet. Wat grappig. Waar had ze zo’n verschillend duo toch eerder gezien? “Ik ben simpel hier om mijn dochter mee naar huis te nemen. Ze hoort hier niet thuis,” reageerde de man vastbesloten. Het intimideerde Touko helaas niet. Integendeel, ze liet een geïrriteerde zucht horen en mompelde iets in de trant van ‘Oh Arceus, niet dit gezeik weer’. “Luister, vriend, je valt in herhaling. Als je denkt dat ik je Bianca zomaar mee naar huis laat nemen, dan heb je het mooi mis.” Chiara keek het meisje verbaasd aan, maar die scheen dat niet op te merken. Werd haar poging om Bianca te redden dan gewoon in de wind geslagen? “Je bent niet de enige die daar zo over denkt. Dat persoon naast je daagde me uit voor een gevecht hiervoor. Tch, denk je nou werkelijk dat ik van één van jullie meiden ga verliezen?” Touko knarste met haar tanden, dat slechts enkel door de zwartharige trainer naast haar te zien was. “De wereld bestaat niet alleen uit zwart en wit!” bracht ze plots uit, terwijl haar blik verwoed op Bianca’s vader bleef hangen. “Servine, gebruik je Leaf Tornado op Palpitoad!” De groene, slangachtige pokémon reageerde meteen en sprong op de Palpitoad af. Nog voordat deze kon ontsnappen aan de pokémon zelf, werd deze omringd door talloze scherpe blaadjes. “Wacht even Touko! Wacht op je beurt!” schreeuwde de man tegen het bruinharige meisje. Deze keek hem geagiteerd aan, maar stond uiteindelijk toch op het punt om haar pokémon een halt toe te roepen aangezien het tegen de regels was van dit gevecht. “Niet zo snel,” kwam Bailey toen tussen beide partijen, die zijn stem eindelijk weer eens liet horen. “We hebben nooit afgesproken hoeveel trainers er deel mogen nemen aan dit gevecht. Er mogen twee pokémon per trainer worden ingezet, maar zoals je vast zelf wel kan herinneren is nooit een aantal aan trainers afgesproken,” legde hij uit, waarmee hij de man schaakmat zette. Vervolgens keek hij Chiara glimlachend aan, stak zijn duim op en knipoogde.

Dit was voor Touko genoeg informatie om haar pokémon niet te stoppen. Merkend dat haar teamgenoot niet op zat te letten en licht blozend naar de scheidsrechter terugstaarde, gaf ze deze een elleboogstoot in haar zij. “Na het gevecht mag je een tortelduifje uit lopen hangen, maar niet nu,” sprak ze Chiara streng toe. Het meisje in kwestie schudde haar hoofd en besloot verder geen aandacht te besteden aan het commentaar die Touko haar net had gegeven. “Euh… Juist,” mompelde ze alleen, voordat ze haar volledige aandacht weer op Taiki richtte. “Taiki, gebruik je Flame Wheel tegen Darmanitan!” droeg ze de Quilava op. Touko’s pokémon zou zich wel bezighouden met de Palpitoad, aangezien hij overduidelijk een grassoort was. Taiki rende al snel richting zijn doelwit, sprong toen de lucht in en tolde vooruit. Vlammen verschenen om hem heen tijdens dit proces. De Darmanitan kon hem niet ontwijken en werd geraakt. Bang dat er anders een counteraanval werd ingezet, riep Chiara haar pokémon opnieuw een aanval toe. De Quilava landde soepel op zijn vier poten, draaide zich terug naar zijn tegenstander en opende zijn bek, waar niet veel later een vlammenzee uit verscheen en zich om de Darmanitan verspreidde. Deze viel enkele seconde later uitgeteld op de grond neer. “Darmanitan is uitgeschakeld! Quilava wint!” riep Bailey over het veld heen. Een trotse toon was in zijn stem te horen, die Chiara probeerde te negeren. Daar moest ze nu niet op letten. Ze zat in een belangrijk gevecht. Die was echter sneller voorbij dan verwacht, want direct nadat Bailey het verlies van Darmanitan had aangekondigd, was nog een doffe klap hoorbaar. De Palpitoad lag uitgeteld over de grond, terwijl Servine zijn linkervoet op de pokémon had gezet en met zijn armen gekruist uitdagend naar Bianca’s vader keek. “… Palpitoad is uitgeschakeld! Servine wint!”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.