Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Two bottles of FireWhiskey. » O4.
Two bottles of FireWhiskey.
O4.
Het was bijna tegen de kerstvakantie aan toen Mylene door de donkere gangen dwaalde. Haar gezicht stond woedend en de fakkels aan de muren verduidelijkte het effect. Ze had slaande ruzie gehad met Malfoy over dat hij wel wat rustiger tegen de Weasleys kon doen, toen dat eruit wat was ze zich doodgeschrokken. Malfoy had Potter en Weasley (George dan) uitgescholden na een Quidditch wedstrijd, maar niet alleen hun, ook hun ouders. Zelfs al moest Mylene een grondige en afschuwelijke walging voor de Weasleys hebben, die ontbrak gedeeltelijk. Ze had de moeder van hun ooit gezien, Molly. Ze zag er ongelofelijk moederlijk uit maar op een fijne manier. En dan hun vader, Arthur. Verslaafd aan dreuzel technologie maar toch altijd goedgehumeurd.
Ze voelde zich zwak, zwak omdat ze niet naar de eisen van Jeweetwel deed. Een akelig moment schoot door haar hoofd, haar eerste avond op Hogwarts.
“Weet je het zeker meisje, je hebt genoeg wilskracht om half Gryffindor te vullen” fluisterde de rafelige hoed in haar oor. Het meisje met duisterrood haar schudde snel.
“Ma en Pa zouden me vermoorden, alstublieft kan ik in Slytherin?” smeekte het 11-jarige meisje paniekerig.
“Je bent sluw en vindingrijk, maar ook trouw, je zou niet je eigen hachje redden als iemand in gevaar is…Zeker weten Mylene? Je zou een plank misslaan” fluisterde de hoed zacht.
Ze knikte alleen waarna de hoed luid; “SLYTHERIN” schreeuwde.
Sinds een jaar vroeg ze zich nu af of ze wel de goede keuze gemaakt. Langzamerhand was ze gaan beseffen waar een Slytherin echt voor stond.
Geen trouwheid noch loyaliteit, alleen maar sluw en harteloos.
Nog steeds brandde de woorden Ik mag geen lessen verstoren in haar hand en vervloekte zacht Umbridge. Mylene zat nu bij het korps van Umbridge en moest er alles aan doen om de leerlingen te betrappen als ze iets deden wat de heks verboden had. Zelf had ze elke wet minimaal tien keer verbroken maar was nooit betrapt. Als hoofdmonitor van Slytherin was ze verplicht om in het korps te gaan.
Loom stond ze weer op, als ze al gedwongen was zou ze het doen ook.
Tot zover wisten ze dat de overtreders op de zevende verdieping kwamen, en daarna verdwenen. Zevende verdieping…er was iets aan.
Toen ze twee vrolijke lachen hoorde wist ze gelijk wat het was, daar was zomaar een reuze slaapkamer voor haar en Fred verschenen, de kamer van komen en gaan.
Mylene beende zich door de verwarmde gangen en kwam uit bij het schilderij van The Fat Lady. Zacht vloekte ze, ze wist het wachtwoord niet.
Na vijf minuten kwam er een eerstejaars met duidelijke Gryffindor kleuren aanlopen. “Jij daar” blafte ze. “Ik moet binnenkomen en wel nu, ik moet de hoofdmonitor spreken”. Bang keek ze eerstejaar naar Mylene, haar reputatie was welbekend. Snel sprak de kleine het wachtwoord en beende met een vuurrood hoofd de kamer in. Mylene liep kalm naar de kamer van Fred waar ze naar haar idee iets te vaak geweest was. Elke keer was er een teveel.
Ze klopte op de deur en de stemmen van de tweeling en Leo Jordaan stierven weg.
“Binnen!” hoorde ze iemand roepen en stapte naar binnen. “Wat in hemelsnaam doe jij hier?” riep George uit, waarna hij pijnlijk over zijn voet wreef aangezien Fred daar hard op gestaan had. Met een vastberaden blik liep ze verder en ging op het voeteneind van Fred zijn bed zitten.
“Wat doen jullie altijd in de kamer van Hoge Nood?” sprak ze duidelijk met een steevaste stem die geen tegenspraak duldde.
De drie keken elkaar aan. “Waar heb je over?” klonk er iets te nonchalant van de tweeling en Leo haalde onwetend zijn schouders op. Ze keek hun furieus aan.
“Ik ga Veritas-serum regelen…” mompelde ze net te luid en beende met een hoofd rood van woede weg.
De drie keken elkaar aan, tenminste, Leo en George keken naar Fred.
“Best, ik ga haar wel achterna” riep hij geïrriteerd uit en beende haar net zo nijdig achterna, alleen niet snel genoeg om het gelach van de twee te ontgaan.
“Mylene, wacht!” riep hij toen ze over de zevende verdieping liepen. Ze draaide zich nijdig om. “Rot op, Fred” riep ze. “Je gaat me toch niks vertellen.”
Snel stapte hij naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.
“Dat klopt helemaal” fluisterde hij. Even keken ze elkaar recht in de ogen en lazen hun ideeën weerspiegeld in elkaars ogen. Ze drukte haar lippen op de zijne en voelde haar bloed veertig keer zo hard rondgepompt worden. Ze pakte zijn warme handen vast en begon al zoenend een beetje heen en weer te lopen en focuste.
Met een grijns zag ze uit haar ooghoeken een deur verschijnen, ze liet Fred los en rende op volle snelheid naar binnen. Ze zag ongeveer dertig leerlingen, allemaal gepaard en die spreuken op elkaar uitspraken. Hun gezichten stonden angstig toen ze haar zagen, en woedend toen Fred achter haar aan sjokte.
Een onzichtbaar schild hing om haar heen, elke spreuk die probeerde haar te verlammen of verstijven ketste af.
“Als jullie klaar zijn met dit, geef me dan uitleg.”
Maar iedereen hield wijselijk zijn mond, totdat Ron brutaal vroeg; “Wat doe je überhaupt hier, moet je geen eerstejaars lastigvallen?”
Een kleine lach sierde haar volle lippen. “Ik hoor tot mijn ongenoegen bij Umbridge haar korps.” Hermione kwam aanhollen met een lijst, waar alle namen opstonden.
“Teken dit en we vertellen je alles” zei het meisje met in de war zittend haar tegen Mylene. Even bestudeerde ze het,. “Wat voor spreuk rust erop dat ik niks kan zeggen?” zei Mylene met opgetrokken wenkbrauwen. Het viel haar op dat iedereen elkaar snel aankeek vol verbazing, en hun ogen wijd opensperde toen ze het tekende.
Mylene toverde een zwarte fauteuil tevoorschijn en ging er in zitten. Ze begreep de verbazing van de kinderen best, ze was de enige Slytherin, hoorde bij het korps en was alom gehaat door mensen. Maar, ze had geen hartige afkeer voor geen zuiverbloeden. Al dacht iedereen van wel. Ach, iedereen liegt, vond ze verbitterd.
Harry stapte naar voren en besloot dat er al genoeg schade was, hij kon het haar vertellen aangezien ze getekend had. “Wij zijn DA, Dumbledore’s Army. Wij oefenen de spreuken die Umbridge weigert ons te leren. We leren vechten voor buiten school, mochten we aangevallen worden door Death Eathers…Maar met hun ben jij wel bekend he?”schamperde hij. Woedend staarde Mylene hem aan.
“Potter, ik ben het eens met jullie ideen en deel jullie afkeer over Umbridge, EN Jeweetwel, maar je weet niet hoe het voelt gedwongen te zijn. Echt niet. Ik wil best deelnemen omdat ik zoveel mogelijk examen punten wil, in ruil daarvoor zal ik Umbridge op een vals spoor zetten.”
De groep keek naar Harry, tot ieders verbazing knikte hij.
“Hoe ben je erachter gekomen dat het hier en nu was? Dan kunnen we dat veranderen” opperde Hermione met een verlegen glimlachje.
Als Mylene niet zo harteloos moest spelen had ze Hermione graag gemogen dacht ze. “Ik was laatst op deze gang en besefte me waar alle verdwijnende leerlingen heen moesten. Achter de datum kwam ik toen ik mijn kleren waste en daar wat kleren die van iemand anders waren tussen vond, vond een galjoen. Het was dat op precies het moment dat ik hem vond de datum veranderde, anders had ik was ik er nooit achter gekomen. Fred betrapte me net toen ik het hier vond en rende achter me aan, alleen besefte hij niet dat doordat hij erbij was de deur wel openging.” Zei Mylene en liet een vleugje trots doorklinken.
Verbaasd keken ze haar aan totdat Harry op zijn fluitje blies, toen ging iedereen weer verder met het oefenen van Lamstralen. Harry liep snel naar Mylene en Fred. “We oefenen lamstralen, omstebeurt verlam je elkaar, oke?” zei hij en knikte bemoedigend. Fred grijnsde even naar Mylene en snel namen ze aan het eind plaats. Ze hief haar schildspreuk op en ging voor hem staan. Succes, zei ze geluidloos. Hij beantwoorde haar met een warme knipoog. Om hun heen vielen mensen met een luide plof neer op de kussens. Ze zag Fred zijn lippen zich vormen om haar te verlammen maar snel schoot haar stok een rode straal en hij viel plat achterover. De paar mensen die hadden besloten te kijken hoe de Slytherin het ervan afbracht keken overdonderd, ze had niet eens gesproken. Fred, die langzaam zijn gevoel terug kreeg lachte wat.
“Zo, iemand kent non-verbale spreuken.” Nadat hij dat gezegd had hief hij zijn stok. Twee rode lichtstralen schoten langs elkaar en de twee vielen met een luide plof achterover.
Harry kreeg een idee en blies weer op zijn fluitje.
“We gaan nu non-verbale spreuken oefenen, dit komt volgens mij pas in ons zesdejaar, maar niet iedereen lukt het. Je neemt de spreuk in je hoofd en probeert hem zo uit te spreken”.
De groep vormde gelijk nieuwe paren en hij keek wat rustiger, hij kon het zelf namelijk nog niet. Er waren een paar paren niet veranderd, waaronder Mylene en Fred. Die blikken die Fred haar steeds wierp, misschien moest hij eens aan Ron vragen wat voor relatie die twee hadden.
Reacties:
I missed this like heeeelll ;o
It's so awesomly, awesome!
Hier en daar een paar spellingfoutjes,
maar dat overlees je makkelijk.
Keep on goingggg!!! <3 <3
Regenboogkus
Just like always, it's so cool!!
Xo