FanFic.nl

~Worthless, Used, Forgotten -Gepauseerd wegens WB.

~04

Er was een week voorbij nadat ik in dit huis was komen wonen, opgescheept was met vijf niet zo vreemde vreemdelingen en dat ik Liam een knuffel had gegeven. Sinds die avond had ik alleen maar in mijn kamer gezeten, te bang om mezelf veilig te voelen in deze omgeving. Begrijp me niet verkeerd, maar ik hou ervan om hier te zijn, weer een plek te hebben wat ik ‘thuis’ kan noemen. Toch durf ik het niet aan om me op mijn gemak te voelen. Je weet maar nooit wanneer ze me eruit trappen. En op dit moment was dat mijn grootste angst. Ik had ze namelijk horen praten en natuurlijk ging dat over mij. Het deed me voor de zoveelste keer pijn, want misschien raakte ik dit allemaal kwijt.

Zachtjes sloop ik naar de deur waar de stemmen vandaan kwamen. Ik wist dat het fout was om andere af te luisteren, maar een gevoel zei me dat dit over mijn ging. Ik ging op mijn knieën zitten en keek door het sleutelgat. Daar zaten de vijf jongens, maar ze waren niet alleen. Een oudere man met een strenge gezichtsuitdrukking vergezelde de Britse/Ierse band. Ondanks zijn niet zo uitnodigde blik, leek hij zich vriendelijk en warm te gedragen tegen mijn huisgenoten. ‘’Jongens, fijn dat ik zo snel langs kon komen.’’ Zei de man ernstig. ‘’Tuurlijk, Simon. We kunnen toch geen nee tegen jou zeggen? Zo meteen zorg je ervoor dat One Direction niet meer bestaat.’’ Grijnsde Louis vrolijk. De man die blijkbaar Simon heette toverde voor een moment ook een glimlach naar voren, maar al snel verdween hij. ‘’Jullie activiteiten zijn de laatste tijd niet ongemerkt voor de pers gebleven. Klopt het dat jullie een meisje hiernaartoe hebben gesmokkeld?’’ een akelig lange stilte hing in de lucht. ‘’Ja, maar we hebben zo onze redenen voor dat.’’ Sprak Liam uiteindelijk serieus. ‘’Dat begrijp, maar toch moet ik jullie vragen haar weer terug naar huis te sturen. Je weet dat ze waarschijnlijk alleen maar achter jullie beroemdheid en geld aanzit? En vergeet niet dat ze alleen maar in de weg zit? En denk ook eens aan haar ouders, wat zullen ze wel niet denken als ze horen dat hun dochter is weggelopen!’’ Simon sprak alsof ze wel vaker iemand in huis hadden genomen. ‘’Ze is niet zoals Jess!’’ viel Harry hem gelijk aan. ‘’En ze heeft helemaal geen ouders, Zayn heeft haar gered van de dood.’’ Tranen begonnen in mijn ogen te prikken als ik terugdacht aan dat moment. Dit gesprek stond me niet echt aan. Het ging niet echt de goede richting in. ‘’Ze moet weg. Morgen verwacht ik dat ze haar koffers klaar heeft staan, we regelen wel een plek om haar te plaatsen.’’ Zei de man streng. ‘’Maar W-‘’ begon Niall. ‘’Nee, dit was het einde van de discussie! Als jullie me excuseren, ik heb nog een interview te regelen met Demi Lovato.’’ Met die woorden zag ik hem deze kant op lopen. Zo snel als ik kon rende ik terug naar mijn kamer. De warme tranen stroomde oncontroleerbaar over mijn wangen. Blijkbaar hielt mijn geluk ermee op.

Met een bonk kwam ik terug in de realiteit. Er werd herhalend op de deur geklopt. ‘’Denise, ik kom nu binnen hoor.’’ Hoorde ik Liam’s stem zachtjes zeggen. Hij ging het slechte nieuws zeggen. Ik wist het zeker. Ik keek niet in de richting van hem, mijn blik was eindeloos gericht op het raam. ‘’Ik spreek namens de jongens en mijzelf, maar we hebben slecht nieuws.’’ Begon hij. Ik wendde mijn blik nog steeds niet van het glas af, wel voelde ik hoe hij naast me op het bed ging zitten. ‘’Simon kwam gisteravond langs, met een dwingend verzoek helaas.’’ Ik zuchtte en keek eindelijk in Liam’s bruine, bezorgde ogen. Ik greep naar mijn whiteboard en begon iets neer te schrijven. ‘’Je hoeft het niet te zeggen, ik heb alles al gehoord.’’ Zijn gezicht stond verbaast en tegelijkertijd geamuseerd. Waarom, in godsnaam, zou hij nu blij zijn!? ‘’Nee, je hebt alleen het slechte gedeelte gehoord. We hebben een plan bedacht. Nou ja, niet uitgedacht, maar we smokkelen je gewoon mee als we op tour gaan!’’ stootte hij blij uit. Ik keek hem verward aan terwijl al de informatie nog moest binnenkomen. Ik mocht blijven? ‘’En Simon? Kunnen jullie dat wel tegenover hem doen?’’ schreef ik bezorgt neer. ‘’Maak je maar geen zorgen, we hebben hem wel eens ergere dingen laten overkomen!’’ grinnikte Liam. Voor een moment dacht ik diep na, maar al snel sloot ik mijn armen om zijn nek heen. Dit was gewoon fantastisch! Hij liet me al heel snel los. Had ik iets verkeerd gedaan? ‘’Wacht eens even, jij hebt ons afgeluisterd!’’ stootte Liam beschuldigend uit, zijn vinger wees mij aan. Ik voelde hoe het bloed naar mijn wangen stroomde en hoe mijn blik zich naar de grond wendde. ‘’Sorry…’’ schreef ik verontschuldigend neer. Een grijns verscheen op zijn gezicht als ik hem weer aankeek. Liam greep mijn hand en sloop richting de deur, en opende hem in een snelle beweging. Vier vijfde deel van One Direction struikelde in de deuropening naar voren. ‘’Je bent nu een van ons, want zoals je ziet luisteren wij ook wel eens wat gesprekken af.’’ Een lach ontsnapte uit mijn mond en een gevoel van geluk en blijdschap stroomde door mijn lichaam heen. Misschien moest ik ook alle deuren naar mijn hart openen, en de weg vrijmaken voor ze.

Reacties: