FanFic.nl

De Grijze Jager, deel 12.

Hoofdstuk 4.

Naëlle rende zo stil mogelijk door het bos terug naar huis. Ze was nog bij één andere val geweest. Die had een dikke eekhoorn bevat. De twee dode dieren bungelden in de zak in haar hand. Haar zachtleren laarzen maakten niet veel geluid op de bosgrond. Af en toe knapte er een takje, of kraakte er een blaadje. Maar ze was nog redelijk stil.
Uiteindelijk kwam ze uit aan de rand van het bos. In de schaduw van een boom stond ze uit te hijgen. Naëlle keek naar de lucht. Het was een heldere dag. En aan de zon te zien liep het tegen de middag. Ze zag Alena rond hun boerderij rennen. Ze glimlachte. Ze was dol op haar kleine zusje. Ze liep tussen de bomen vandaan en liep naar haar huis.
Zodra Alena haar grote zus in de smiezen kreeg, spurtte ze eropaf. Ze sprong in Naëlle’s armen, waardoor ze bijna in het lange gras viel.
‘Alena!’ riep ze, quasi-geïrriteerd. ‘Doe voorzichtig! Dadelijk liggen we allebei op de grond.’
Maar Alena wist dat haar zus niet echt boos was. ‘Dat is juist de bedoeling!’ riep ze! En ze probeerde Naëlle weer omver te duwen.
Lachend duwde Naëlle haar kleine zusje van zich af. Twee grote bruine ogen keken haar uitdagend aan. Naëlle streek en donkere lok haar uit Alena’s gezicht.
‘Kom kleine,’ zei ze, terwijl ze haar handje pakte. ‘We gaan naar huis.’
En de twee zusjes liepen richting de boerderij.

Zo gingen de dagen voorbij. Met het jagen, voor haar moeder zorgen, huishouden en het land van de boerderij onderhouden was er meer dan genoeg te doen. Naëlle werd steeds beter is stropen. Ze verstond haar vak. Ze beheerste de basisstrikken en verfijnde die, zodat ze steviger werden, en de prooi meteen doodden, zodat deze niet lang hoefde te lijden. In de weinige momenten dat ze tijd voor haarzelf had verzon de nieuwe strikken. Die ze daarna uitprobeerde in het bos. Sommige werkten nog ook. Op een strik was ze bijzonder trots; een grote lus op de grond, bijna onzichtbaar, tenzij je heel, heel goed keek. Het touw waar de lus aanvast zat kon je over een overhangende tak hangen. Als iets in de lus trapte en het zijn voet weer optilde, trok het automatisch de hele val in werking. De lus trok zich strak om je voet, en je trok dan meteen aan het hele touw. Door een systeem van stenen en touw, dat aan de andere kant van de tak hing, werd het touw omhoog getrokken. Met je voet er nog in. Het resultaat was dat je dan aan één enkel in de lucht kwam te hangen, een paar centimeter boven de grond. En dan was het moeilijk je enkel los te maken, want daar moest je je in een weel heel vreemde bocht wringen.
Naëlle had al een hert gevangen met deze constructie. Een grote reebok nog wel. Het gewei van het beest had een mooie prijs opgeleverd en ze konden er dagen van eten.
Naëlle vermoedde dat ze met haar zelfbedachte strik zelfs mensen kon vangen, mits ze niet te zwaar waren natuurlijk. Want dan zou haar hele touw kunnen knappen.

Zo ontwikkelde Naëlle zich dus tot een bovengemiddelde stroper.
Met haar jachtboog kon ze redelijk goed schieten. Daar ving ze ook nog wel eens wat mee. Maar ze was zuinig op haar pijlen. Het koste veel tijd om een hele lading nieuwe pijlen te maken. En gebruikte pijlen gebruikte ze liever geen tweede keer.
Haar belangrijkste wapens waren dus vooral haar gave om uitmuntende strikken te zetten, en een tweede, maar zeker niet onbelangrijke. Ze kon zich goed ongezien verplaatsen. Door van schaduw naar schaduw te sluipen was ze moeilijk te zien. Door stil te sluipen moeilijk te hoorden.
Ze kende dit bos als haar broekzak.
En hoezeer de wacht zijn best deed om deze anonieme getalenteerde stroper te vangen, ze vingen zelfs nooit een glimp van haar op.

Reacties: