FanFic.nl

Just haven't met you yet (end)

De Eiffeltoren

In de taxi kijk ik mijn ogen uit. Parijs is prachtig. Het Louvre, Champs de Lycée, sacre coeur, de Eiffeltoren. Een groot billboard doemt op. De taxi remt voor het stoplicht.
11 août 2013 One direction Concert Paris
De taxi begint weer te rijden waardoor ik de exacte locatie niet kan zien. Een benauwd gevoel overvalt me. Ze komen hierheen….. Vandaar dat al die meisjes in het vliegtuig zaten.
Het was vandaag 9 augustus, dus over twee dagen gaan ze ergens in Parijs optreden.
En dat ergens weet ik dus niet. Ik probeer er niet aan te denken, en probeer te genieten van het stadsleven in Parijs. In de verte doemt mijn ouders Bed&Breakfast op. Ik herken het van de foto’s die ze me stuurden. Langzaam doe ik de deur van de taxi open en snuif de buitenlucht in. Ik voel me beroert, en met iedere stap die ik maak word het erger. Zo erg zie ik er tegen op mijn ouders weer te zien. Maar aan de andere kant is het ook wel fijn dat ik hun nu kan laten zien dat ik het wel kan. Een restaurant runnen. Ik had Martin voor twee weken de leiding gegeven, aangezien in voor die tijd in Parijs ben. Ik bel aan, en zie een gestalte voor de deur verschijnen. Dan zie ik mijn moeder in de deuropening staan. Een glimlach komt op haar gezicht. ‘Malika,’ zegt ze met een brok in haar keel, ‘Je bent ook helemaal niks verandert hè dochter van me.’ Ze komt naar me toe en geeft me een knuffel. Het voelt raar, anders dan voor ze weggingen. ‘Heey mam.’ Ze trekt me mee naar binnen, waar mijn vader staat.
‘Heey pap….’ De laatste keer dat ik hem zag, was hij boos het restaurant uit gelopen.
En nu zag ik hem weer, na hem 4 maanden niet te hebben gezien. Zelfs niet over skype.
Hij komt naar me toe gelopen, en geeft me een stevige knuffel. Dat zag ik niet aankomen.
Hij laat me los en kijkt me aan. ‘Hoe gaat het met je?’ nu kan ik eerlijk zijn en zeggen dat het helemaal niet goed gaat, of ik stel ze gewoon gerust met dat simpele zinnetje. Ik denk dat ik ga voor het tweede. ‘Goed hoor. Het restaurant loopt super.’ ‘Dat is inderdaad goed.’
Een awkward stilte volgt, die mijn moeder onderbreekt. ‘Zeg Malika, waar overnacht je eigenlijk?’ ‘Ik overnacht in het mercure hotel, dat ene tegenover de Eiffeltoren.’
Ja, ik overnacht niet bij mijn ouders. Het zorgt voor teveel spanning, en ik heb juist deze reis geboekt zodat ik mijn hoofd leeg kon maken. ‘Owhh, dat is inderdaad een mooi hotel. Vier sterren toch?’ ‘Ja, klopt. Ik vind dat ik dat wel heb verdiend na al die tijd in Engeland.’
Mijn moeder lacht en ik lach mee. Ze weet niks van de relatie die ik had met Niall, en dat wil ik graag zo houden. ‘Ik denk dat ik maar daarheen ga, dan kan ik ook even uitrusten van de reis enzo.’ ‘Doe dat meisje, we zien je morgen wel verschijnen.’ Ze geeft me een kus op mijn wang en ik loop weg.
Bij het hotel loop ik naar de incheckbalie. ‘Bonjour, ik had een kamer geboekt onder de naam Malika …….. (ik weet geen goede achternaam).’ Ik zie haar kijken in de lijst en zie haar knikken. ‘Oui, uw kamer is op de twaalfde verdieping. Kamer 121. De rest van de verdieping is afgehuurd voor iets, maar ik beloof dat u daar geen last van zult hebben.’ Ze reikt me de sleutel van de kamer aan. ‘Merci!’

Richting de liften dan maar. Ik heb een hekel aan liften, allemaal sinds die stomme horror movie met die mensen die vast zitten in de lift. En dan worden ze allemaal één voor één vermoord tot er eentje overblijft. Ughh, ik haat horror.
Op mijn etage aangekomen hoor ik geschreeuw over en weer gaan. God, ik dacht dat ze zei dat ik geen last van die personen zou hebben. Ik ben toch wel een beetje nieuwsgierig, maar schenk er verder geen aandacht aan. Ik steek de sleutel in het slot, en open mijn kleine paradijsje die ik voor twee weken heb geboekt. Vanuit de kamer heb ik een prachtig zicht op de Eiffeltoren. Ik ga op het balkon staan, dat redelijk groot is, en kijk naar beneden. Allemaal fotografen staan op de stoep. Er is zeker een of ander presidents persoontje hier.
Mijn mobiel gaat af. Ik heb geen zin om op te nemen, dus ik laat hem overgaan.
Als mijn ringtone ophoudt, pak ik mijn mobiel toch. Hmmm, het is al best wel laat. Zeven uur. Ik wist niet dat de tijd zo snel zou gaan.
I’m hungry. Ik loop mijn kamer uit en ga richting het restaurant. Mijn boeking is gelukkig
All-inclusive. Het restaurant is mooi ingericht met paarse tinten. Ik ga aan de aangewezen tafel zitten, en krijg de menukaart aangereikt. Een simpele soep denk ik, met stokbrood. Als ik later nog iets wil kan ik het altijd bestellen.
Terwijl ik van mijn soep geniet, hoor ik opeens hetzelfde geschreeuw en gelach als op mijn etage. Hier heb ik dus echt geen zin in. Snel eet ik mijn soep op, en ga snel naar mijn kamer.
Misschien dat een warm bad helpt om alles te vergeten, en even te relaxen.
De badkamer heeft een groot bad, en daar omheen staan allemaal geurkaarsen. Ik laat het bad vollopen en steek de kaarsen aan. Ik kleed me uit en stap het bad in. Ja, dit helpt echt heel goed. Ik sluit mijn ogen en bedenk wat ik allemaal ga doen in de twee weken dat ik hier ben.

Vandaag ga ik eerst naar het Louvre en daarna naar de Eiffeltoren. Het is pas één uur, dus ik heb nog de hele dag en avond. Ik trek mijn spijkershort, witte hemdje en doorzichtige groene bloesje aan. Daaronder doe ik denk ik gewoon simpele witte sandalen aan. Ik pak mijn tasje en stop mijn spullen erin. Op naar het Louvre!
Het is echt freaking warm, maar met water bij de hand is het nog wel te doen.
Na een souvenirtje te hebben gekocht en te hebben geluncht, loop ik richting de Eiffeltoren. Het is nu 5 uur. En verdacht rustig bij de Eiffeltoren. Terwijl het normaal gesproken super druk is. Ik ga in de rij staan, en na drie kwartier van liedjes luisteren, kan ik eindelijk naar boven. Op de eerste etage stap ik uit de lift. Het uitzicht is echt prachtig, en vanaf hier kan ik over een groot deel van de stad kijken. Beneden zetten mannen een podium in elkaar, en installeren de geluidsapparatuur. Er is zeker een of ander openlucht concert. Best wel logisch als je kijkt naar het weer. Dan herinner ik het me. Niall zou vandaag ergens in Parijs optreden.
Waar wist ik niet, maar nu ik dat podium hier zie, en al die meisjes die zich er langzaam omheen verzamelen…… ze treden hier op. Een schok gaat door me heen. Ik wil hier niet zijn.
Ik ga bij de rij in de lift staan, maar die is ook al zo lang. Na een kwartiertje in de rij te staan hoor ik beneden opeens gegil. ‘Ze zijn er’, zeg ik in mezelf. De rij wordt redelijk snel korter en eindelijk sta ik in de lift. Je zit best wel lang in de lift dus ik besluit naar het sms’je te kijken die ik gisteravond kreeg.
Lichtelijk in schock stap ik de lift uit. Hij had me in zijn sms laten weten dat ze in Parijs waren. En dat ze er anderhalf week zouden blijven voor interviews en concerten.
Ikzelf vond het redelijk lang om tijdens een tour anderhalf week in dezelfde stad te blijven, maar lang om daarover na te denken had ik niet. Gillende fans vliegen me om de oren en de jongens hun stem galmt door de speakers. Mijn hart bonst in mijn keel. Ze onopvallend mogelijk loop ik langs het podium. Mijn blik op de grond houdend. Maar ik kan het niet laten. Ik moet hem nog één keer zien. Het is zo lang geleden dat ik hem in levende lijve zag.

Reacties: