FanFic.nl

Kiss me, stupid || ft. Harry Styles

1.

Kut. Echt kut. Ik zak op mijn bed en sla mijn handen voor mijn ogen. Damn it. Fuck it. Een zucht rolt over mijn lippen. Natuurlijk moet ik die pijn voelen, alleen ik. Niemand in deze wereld heeft ooit zoveel pijn gevoeld als ik. Nooit heb ik me gelukkig gevoeld. Ja, vroeger wel. Toen was alles normaal. Voor mijn viertiende was mijn leven gewoon. Misschien was ik zelfs gelukkig. Maar sinds de dag dat ik hier opgesloten zit, is er geen sprankje geluk meer in mijn leven. Jaren lang had ik hoop, maar zelfs mijn hoop is hopeloos verdwenen. Ik ben meegenomen. Op dit moment ben ik nu in het bordeel. Ik ben zo iemand die moet vrijen voor zijn geld. Zo iemand die werkt voor een baas. Loverboys. Niet één loverboy, een hele pand met ze. Wij moeten werken voor ze. Avond na avond bezoeken we onze vaste stek. De disco waar een hoop mannen zitten. Álleen mannen. We verleiden ze, maken gemeenschap, en zij betalen voor ons. Alsof we een ding zijn in de winkel.
De grote ijzeren deur word geopend, iedereen kijkt met schrik naar de gene die daar staat.
'Nadine, je wordt geroepen door Nathan.' zegt de man. Nadine, betekenis; hoop. Hoop, het woord waar ik me vroeger aan vast klampte. Maar nu doet het me niets meer. Mijn lippen krullen zich tot een grijns. Ik sta op en loop heupwiegend mee met de man. Ik heb nooit zijn naam geweten, maar het boeit me ook niets. Ik loop de o zo bekende kantoor van Nathan.
'Hi.' zeg ik grijnzend. Ik neem plaats tegenover hem. De man sluit de deur en gaat weg, een zucht rol over mijn lippen. Kalmeer. Er gebeurt niets, hij gaat waarschijnlijk alleen met je praten.
'Hoe gaat het met de zaken?' vraagt hij me. Hij neemt een biertje in zijn handen en drinkt het in een teug op.
'Het gaat goed. Omdat ik de jongste ben en nog niet echt "gebruikt" ben, komen de meetse mannen naar mij toe.' vertel ik hem. Hij knikt.
'weet je zeker dat je dit wilt?' vraagt hij me. Ik klem mijn kaken op elkaar en knik. Drie jaar lang was ik alleen zijn slet. Ik was letterlijk van hem, hij kon me alles aan doen. Maar dat deed hij niet, ik denk dat hij om me geeft.
'Ik wil dit. Ik wil voor je werken Nathan, ik wil geld verdienen voor je.' zeg ik vastbesloten. Nee, eigenlijk wil ik dit niet. Ik wil weg. Daarom doe ik dit ook, dit is een deel van mijn plan. Ik ga hier weg komen, ooit. Hij knikt langzaam.
'Als ze je wat aan doen, kom je me het vertellen.' zegt hij. Ik knik. Ja, hij geeft dus echt om me.
'Je krijgt morgen extra veel klanten. Ik wil geld zien, dus zorg ervoor.' zegt hij.
'Maak je geen zorgen, je krijgt meer geld van me dan ooit te voren. Het gaat een wilde nacht worden voor mij.' grijns ik. De grijns is nep, maar ik heb geleerd een masker op te zetten. Te doen alsof je blij bent, of geniet. Ik gedraag ik me vaak groot, alsof ik alles aan kan. Maar weetje, ik ben het soort meisje dat van buiten lacht maar van binnen sterft. Het meisje dat stil is van buiten maar van binnen schreeuwt. Het soort meisje dat pijn heeft, maar het nooit laat merken. Ik ben het meisje dat gebruikt word, steeds maar weer. Ik ben moe, moe van het leven.

Reacties: