FanFic.nl

Kiss me, stupid || ft. Harry Styles

3.

Moe laat ik me op mijn krakkemikkige bed vallen. Het zweet staat me op mijn voorhoofd. Snel veeg ik het weg. Mijn nacht ging beter dan verwacht, ik heb niet het dubbele maar het driedubbele bedrag van eerst. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Net als ik mijn ogen wil sluiten om te slapen word de roestige ijzeren deur net een ruk geopend. Zuchtend gaat iedereen recht op zitten. Maar dan pas zie ik wat er is. Dan pas zie ik in waarom ze ons nú konen storen. Dan pas zie ik dat het een meisje is. Een jong meisje. Ze doet me denken aan een hulpeloos lammetje. Ik laat mijn voeten op de koude vloer zakken en loop langzaam naar haar toe. Achter haar staat Nathan. Zoekend om hulp kijkt het meisje ons allemaal een voor een aan. Maar natuurlijk helpt niemand haar. Iedereen is hier op zichzelf. Niemand helpt de ander. Nooit. Als ze mij aankijkt knik ik kort en trek mijn mond open.
'Nathan, wat doet dit meisje hier?' vraag ik hem. Een grijns verschijnt op zijn gezicht.
'Joe heeft haar gevonden. Ze gaat hier werken.' geeft hij antwoord. Joe, natuurlijk Joe, of eigenlijk Joseph. Ik haat hem, hij haalt de meisjes die geestelijk klein zijn. Die niets aan kunnen. Die meteen neer vallen bij de kleinste dingen. Dit keer heeft hij niet een meisje gevonden die geestelijk, maar ook fysiek klein is. Je kunt aan haar merken dat ze niets aan kan.
'Nou, dan heeft hij zijn werk niet goed gedaan. Nathan, dit meisje is niks. Kijk nou naar haar! Zeis nog een lammetje, alsje hier wilt overleven dan moet je een leeuw zijn.' zeg ik.
'Dan maak jij toch een leeuw van haar?' vraagt hij me en duwt haar naar me toe. Het meisje begint te huilen. Nathan verlaat de kelder/onze kamer. Doodstil is het. Alleen het snikken van het meisje vult de kelder. Een diepe zucht rolt over mijn lippen.
'Hoe heet je?' vraag ik haar. Maar antwoorden doet ze niet, het enige wat ze doet is huilen.
'Oh my god, geef antwoord, hoe heet je?!' schreeuw ik haar toe. Ze lijkt ervan te schrikken maar herstelt zich dan weer.
'Rue.' fluister ze. Ik knik langzaam. Het past bij haar zwakheid.
'Hoe oud ben je?' vraag ik haar.
'Dertien.' fluistert ze. Dertien, een jaar jonger dan ik was toen ik hier was. Het is alweer drie jaar lang dat ik hier zit. Tranen branden achter mijn ogen, maar ik knipper ze weg. Rue kijkt me verbaasd aan.
'Je moet huilen maar doet het niet, waarom?' vraagt ze me.
'Luister, als je het wilt overleven hier, moet je sterk zijn. Je mag niet huilen.' mompel ik.
'Nooit?' vraagt ze me.
'Nooit. En als je het dan doet, doe het dan ergens waar niemand is. Ergens waar niemand je kan zien.' mompel ik. Een meisje als zij kan het toch nooit overleven hier. Het duurt niet kan of een klant maakt een einde aan haar.

Reacties: