FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

1. (liefde tussen twee uitersten) - 4 freaking punten :D -

Al sinds jongs af aan was ik alleen, ik had letterlijk niemand. Ik werd in mijn eerste 6 jaar op aarde bij een oud aardig vrouwtje geleefd. Haar naam was Elisabeth en ze zorgde goed voor mij. Ik was blij bij haar, ik dacht dat ze familie was. Maar voordat het oude vrouwtje stierf, zei ze dat ze een briefje voor me had klaar gelegd. Het was te vinden in een mahoniehouten kistje vertelde ze me. Toen ze uiteindelijk stierf, ging ik zo snel mogelijk naar het huisje van Elisabeth, en zocht het kistje. Na een lange tijd zoeken, vond ik hem in een kartonnen doos, onder haar trouwjurk in de zolder. Ik wilde het kistje openen, maar het had een sleutel nodig. Steve - haar man - had de sleutel. Ik opende het kistje en vond een envelop. Een envelop die er erg oud zag. Een envelop die ze 6 jaar lang in het kistje zat. Ik scheurde het envelop open, en vond een brief. De brief ken ik onlangs al uit mijn hoofd.

Hallo Roosmarijn,

als je dit leest ben ik waarschijnlijk al dood. Ik moet je iets vertellen schat. Ga anders even zitten.

Ik ben geen ouder van je. Zes jaar geleden heb ik je gevonden op straat. Je was nog maar een baby, en ik kon geen nee zeggen tegen die grote grijze ogen van jou. Je zult nu misschien wel denken dat je hele leven een leugen was, maar luister schat, neem van mij aan dat ik het deed voor je eigen best wil. Dus je moet niet boos of verdrietig gaan worden lieverd. Ik ben er nog steeds voor je.

Ik heb je biologische vader en of moeder nooit gekend, dus daarmee kan ik je niet helpen.

Sorry.

x. Elisabeth.

Ik zak door mijn knieën. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat je mij in de steek gelaten hebt Elisabeth.' fluister ik. Een traan drupt uit mijn ooghoek en valt op de aarde dat haar doodskist bedekt. Voorzichtig leg ik mijn hand op de aarde. 'Je zei dat je er voor me zou zijn, nou waar ben je dan?' vraag ik zachtjes. Geen antwoord, natuurlijk niet, ze is dood. 'George heeft me het huis uit gezet. Al sinds jou dood. Hij wilde me er helemaal niet hebben, maar liet het toch toe omdat jij van me hield. Ik geef eerlijk toe, je zag me als je eigen dochter, en behandelde me dan ook zo.' mompel ik. Ik voel hoe mijn keel zich langzaamaan vanzelf dichtknijpt. Tranen stromen over mijn wangen. Ik sta op, en kijk naar de zwarte hemel boven me. Net als ik weg wil, zie ik hoe een blonde jongen bij een graf neergezakt is. Zijn schouders schokken behoorlijk. In voorzichtige passen loop ik naar hem toe. Ik zak door mijn knieën. De geur van shampoo dringt mijn neus binnen. Ik heb al een lange tijd niet gedoucht - wat te verwachten is van een dakloze - , en daarom zou ik nu dan ook stinken. Opeens durf ik de jongen geen troost meer te geven. Ik sta op, en wil weg lopen. Maar nee, ik ben al veel te laat. Hij heeft me al gezien. Als de blonde jongen opkijkt, herken ik zijn gezicht van ergens. Het ligt op het puntje van mijn tong, maar de naam die ik zoek komt maar niet uit mijn mond. 'Is alles goed?' vraag ik zachtjes. De jongen knikt en veegt zijn tranen weg. Ik kijk neer op het graf waarnaast hij zat te huilen. De naam Greg Horan staat erop. De rest interesseert mij niet, want Horan is volgens mij de achternaam van de Ier in de Britse boyband One Direction. Dit is de jongen die mij twee jaar geleden een stuk brood gaf. Ik zie hoe zijn blauwe ogen me medelijdend aankijken. 'Ji bent Roosmarijn toch' vraagt hij me voorzichtig. Ik knik. Ik voel me vies naast hem. Hij is behoorlijk schoon, en heeft een douche en huis en eten... En ik? Ik heb niets. Het enige wat ik bezit is de brief die ik heb gekregen van Elisabeth. 'Je bent... nog steeds dakloos?' vraagt hij me voorzichtig met zijn Iers accent. 'Ja.' zeg ik. Plosteling valt het me op dat hij niet echt blond is. 'Je bent niet echt blond?' vraag ik verwonderd. Vreemd dat ik het niet eerder gezien heb. Hij knikt grinnikend. 'Inderdaad.' zegt hij. 'Ik heb net als jij bruin haar, ik heb het alleen geblondeerd.' lacht hij. 'Waarom? Bruin haar is toch mooi?' vraag ik met verwarring. 'Het moest van de managment. Ze zeiden dat als ik mijn haar niet zouden blonderen, we veel fans zouden verliezen.' zegt hij zachtjes. 'Wat stom.' zeg ik. Een lange stilte volgt hierna. 'Ik bedoel, als je fans je niet nemen zoals je bent, dan zijn ze toch geen fans?' Een glimlach verlicht zijn gezicht. 'Je begrijpt me helemaal.' zegt hij. Ook op mijn gezicht verschijnt een glimlachje.

Daar zitten we dan, in een cafeetje te praten over onszelf. Het is alweer twee weken lang dat we dit doen. Stiekem. We mogen helemaal niets met elkaar hebben, al wil ik dat heel graag. Want ik ben maar een straatkind, terwijl hij.. Ja, hij is nou Niall. Hij is wereldberoemd, en niemand zal ons samen accepteren. Ik ben nooit geaccepteerd geweest. Maar ik voel dat ik niet moet opgeven. Dat mag niet. Opeens worden we verstoort door Nialls mobieltje. Hij neemt op, en praat met iemand. De stem hoor ik vanaf hier. Als degene aan de andere kant vraagt waar Niall is, geeft hij geen antwoord. Na een lange tijd opent hij zijn mond. 'Ik ben in een cafeetje.' zegt hij zachtjes. 'Alleen?' hoor ik vanaf de andere kant. Niall kijkt me voor een seconde aan wat voor mij uren lijkt te duren. Zeg dat je hier bent met mij Niall.' fluistert mijn binnenste.
'Ja, ik ben alleen.' antwoord Niall dan. Het lijkt wel alsof mijn hart ontploft van kwaadheid, en dan in kleine stukjes worden verscheurd van verdriet. Ik tover een "Hoe kon je?" blik tevoorschijn. Een emotie wat lijkt op spijt, verdriet maar vooral schuld verschijnt op zijn gezicht. Zijn lippen vormen de woorden "het spijt me." Maar ik negeer het en draai me om om weg te gaan. Hoe kon hij? Die klootzak. Terwijl ik erbij was, deed hij alsof ik niet bestond. Ik ben hier ook! Van kwaadheid loop ik stampend over straat. Het kan me verdomme geen bal schelen dat hij wereld beroemd is. Wat denkt hij wel niet?

Ik loop het parkje binnen waar ik verblijf, en loop naar mijn vaste bankje. Ik ga zitten, en trek mijn knieën op. Mijn gezicht leg ik op mijn knieën, en ik laat mijn tranen de vrije loop gaan. Ik hoor hoe voetstappen dichterbij komen. Ik houd mijn adem in, en leg mijn hand op mijn zakmes die ik onder mijn shirtje verstop. Ik weet niet of het Niall is.
Snel haal ik het mes tevoorschijn, en snijd mijn keel in een keer door. Mijn bloed vloeit. Ik heb genoeg van dit kut leven hier. Het is genoeg zo. Ook snijd ik mijn pols door, en steek mezelf in mijn buik. Pijnscheuten gaan door mijn lichaam. Ik weet niet hoelang ik daar lig, maar mijn ademhaling wordt langzaamaan minder. Het word veel zwaarder om mijn ogen open te houden. Uiteindelijk kan ik niet meer, en sluit mijn ogen terwijl ik wacht op mijn dood. 'Roos!' hoor ik Niall schreeuwen terwijl ik mijn laatste adem uitblaas.

Hij was veel te laat. Liefde gaat uiteindelijk over timing en goede keuzes maken.
In de liefde moet je eerst twee keer nadenken voordat je iets doet.

Reacties: