Hoofdcategorieën
Home » One Direction » broken mirrors » My secrets...
broken mirrors
My secrets...
Bloed bleef stromen, net als mijn tranen. Mijn oren vingen een geluid op.
Gebonk, er klonk gebonk aan de andere kant van de deur. Snel maakte ik de gootsteen schoon, en wikkelde een verbandje om mijn pols.
De mouw van mijn trui liet ik over de wond heen glijden.
Maar welke smoes moest ik gebruiken? Wat moest ik zeggen als ze ernaar zouden gaan vragen? Ik zou kunnen zeggen dat ik uitgegleden ben, en op iets scherps gevallen ben. Het gebonk op de deur werd langzaam harder, en ik hoorde een stem.
De mooiste stem die ik ooit gehoord had. De stem riep mijn naam, bleef mijn naam ook roepen, wachtte op een antwoord.
Een antwoord dat ik niet durfde te geven, en niet wou geven.
Ik liep naar de deur en haalde het slot eraf, in een milliseconde schoot de deur daarna open.
Ik keek in zijn ogen, zijn grijsblauwe ogen. Ik wist niet of dat ik ooit zo'n mooie ogen had gezien.
Vlinders vlogen weer rond in mijn buik, en mijn knieën begonnen uit het niets te knikken.
Het gevoel is niet te omschrijven, zal waarschijnlijk ook nooit te beschrijven worden. Je moet het zelf meemaken, wil je het gevoel weten.
En daarvoor moet je natuurlijk eerst verliefd worden.
Hij stond daar nog steeds, tegenover me, hij bleef maar in mijn ogen kijken. Een paar uur geleden, had hij nog een vriendin. Ik voelde zijn warme hand die van mij vastpakken. Ik voelde hoe hij mij voorzichtig in een knuffel trok. Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt. Alle herinneringen van vroeger vervaagde, maakte plek voor hém. Ik vertrouwde hem, voelde me veilig bij hem.
Niet alleen hem, ik vertrouwde de andere vier ook.
Hij verbrak de knuffel, pakte me bij mijn pols. Gelukkig pakte hij de andere, en niet de pijnlijke. Trok me mee, naar zijn kamer.
Hij liet zich zakken op zijn bed, klopte op de lege plek naast zich.
Een glimlach sierde mijn gezicht, sierde ook dat van hem.
Langzaam liet ik me zakken, naast hem. Zijn handen zochten mijn handen. Alleen pakten ze niet mijn handen, in plaats van mijn handen, pakten zijn handen mijn polsen.
óók de verkeerde. Een pijnscheut schoot door mijn lichaam, ik kneep mijn ogen dicht en perste mijn lippen op elkaar om het niet uit te gaan gillen van de pijn.
Het viel hem op. zijn handen die mijn polsen vasthadden gingen naar de mouw van mijn sweater. Ze gingen verder omhoog, tot het verband ophield.
'Wat.. heb je gedaan?' Er zat angst in zijn stem, angst en woede. 'Niks... g-gewoon gevallen.' Mijn stem trilde, en tranen prikten in mijn ogen. Ik hield ze tegen, moest ze wel tegenhouden.
Louis schudde zijn hoofd, begon met zijn handen aan het verband te pruttelen.
'Louis het is echt...' Mijn zin kon ik niet meer afmaken, zijn hand had mijn bebloede pols vast.
'..Niks.' Zei ik om mijn zin verder af te maken.
Zijn ogen keken me weer aan, tranen prikten ook achter zijn ogen.
Ik kon mijn tranen niet binnenhouden. Zijn vinger streek over de wonden, verplaatste zich langzaam naar mijn kin. Liet me hem aankijken.
Een traan rolde langzaam over mijn wang.
'What's this?'
Reacties:
wowowowowowowo...
wauw echt je schrijft heel goed!!!!
en nu Lou gewoon zoenen.hihih. dat verdient ze wel!
WOW!!! Nu ga ik zeker heel snel doorlezen. Dit is echt geweldig!