FanFic.nl

Kiss me, stupid || ft. Harry Styles

7.

X opent de grote ijzeren deur. Ik glip naar binnen en bedank hem snel. Als ik om me heen kijk zie ik dat iedereen bezig is om haarzelf voor vanavond mooi te maken. Alsof het wat uitmaakt, die mannen kijken toch alleen naar je lichaam. Ik loop naar Amy toe die een jurk krijgt toegewezen door Jessica.
'Amy, we moeten praten.' zeg ik en sleur haar mee.
'Tisser?' vraagt ze me terwijl ze onderzoekend aankijkt.
'Ik heb haar "pauze" voor een paar dagen weten te verlengen.. Maar er hangt wel een deal eraan vast.' mompel ik.
'Wat voor deal?' vraagt ze me.
'Ik moet harder werken in die paar dagen. Veel en veel harder.' zeg ik Nathans woorden na. Met grote ogen kijkt ze me aan.
'Heb je dat er wel voor over? Je kent haar niet eens. Dit kan je dood worden Nadine. Je weet dat de meeste klanten ons pijn doen. En als je zóveel moet werken, kan je dat waarschijnlijk niet eens verdragen.' zegt ze. 'Maar Amy, ik ben niet bang voor de dood. Ik bén al dood. Althans, zo voel ik me. En ik móet wel dit kind beschermen. Want het is mijn schuld dat ze hier is!' zeg ik bijna schreeuwend.
'Hoe bedoel je het is jou schuld?' vraagt ze me.
'Weetje nog? Bij mij was het ook veel te vroeg. Maar kijk nu eens naar me. Nathan heeft me gemaakt voor wat ik nú ben. Ik ben een creatie. Een creatie van hem dat hem het meest geld oplevert. Als ik niet zoveel geld opleverde, dan zou Rue en al die andere jonge meisjes niet hier zijn. Dan zouden ze thuis zijn, knus en gezellig met hun ouders, vrienden en familie van hun leven genieten. Maar ze zijn hier. Hier is het helemaal niet knus en gezellig. Tis koud en kil. Hier heb je geen familie, geen ouders, en sommige hebben ook geen vrienden. Hier ben je alleen, je moet alles zelf kunnen. Iedereen die hier is denkt in het begin; 'Ik kan dit aan, het is hier helemaal niet zo erg. Ondanks de pijn, de fysieke en mentale, ondanks de verdriet. Ondanks alles hier ga ik dit overleven.' Dat denken ze allemaal Amy, maar dan verliezen ze hoop. En als je geen hoop hebt hier, sterf je langzaam.' schreeuw ik van frustratie. Even is het helemaal stil. Dan komt iedereen in beweging. Ze beginnen te huilen, schreeuwen, sommige komen naar me toe en omhelzen me. En ik, ik blijf daar maar in het niets starend na te denken over wat ik zei. Het klopt helemaal toch. Dit is hoe het is.

Reacties: