FanFic.nl

Before and After. || ft. Zoe Sugg, Jack and Finn Harries.

Before || 300 days

300 dagen voor het ongeluk.
“Maar Hazel, hij is zó lekker. Ik meen het, hij staart je de hele tijd aan onder wiskunde, biologie, economie, Engels, Geschiedenis en met zelfs met scheikunde kijkt hij soms achter zich om en kijkt je aan. Ik zie álles.” Lisa had al een paar wijntjes op, we waren aan het voordrinken bij haar huis. We zouden vanavond uitgaan, het was namelijk zaterdag, de leukste uitgaan avond in ons dorp. Afgelopen week was zó ongemakkelijk. Finn en ik hadden niet gepraat, volgens mij mocht hij niet met mij praten en ik ook niet met hem dus dat kwam goed uit. Maar hij keek mij zó vaak aan. Niet glimlachend of zo, maar hij keek me gewoon af en toe aan. Het sloeg totaal nergens op, ik keek dan ook gewoon weg want ik wist niet wat hij er mee wou. ‘Lisa, ik heb je al verteld. Ik mág niet met hem omgaan. Ik weet dat hij knap en zo is. Maar wrijf het er nou niet in, ik kan er namelijk niets mee! Zullen we gaan? Ik fiets wel heen, jij terug.’
We liepen de club in en we begonnen meteen te dansen. We waren er pas vijf minuten tot opeens Lisa in mijn oor stond te gillen: “Oh mijn god, hij is er. Hij is er! Finn is er! Kom! Oh mijn god. Hij heeft een tweeling broer?! Oh.. mijn god. Het leven kan niet beter.” Ze pakte mijn arm vast en trok mij mee. Echt in een paar seconden stond ik voor Finns neus. Ik verstijfde helemaal. “Hé klasgenoot! Zeg, stel me eens voor aan je broer!” Zei Lisa al dronken. Finn keek mij aan en glimlachte, voor het eerst sinds de hele week. Hij keek naar mij en glimlachte in plaats van dat hij mij zo nors aankeek. “Dit is mijn broer Jack, voor als je het wilt weten, ik ben ouder. Jack, dit is Lisa en dit is eh… Morgan.” Stelde hij mij nou voor als Morgan? Lisa hoorde het niet eens en begon Jacks oren er af te praten. Finn pakte mij vast en trok mij mee, weg van hun. ‘Morgan?’ Vroeg ik licht beledigd. “Jack mag niet weten dat jij Hazel Letter ben. Ik neem aan dat je het wel weet? Van dat familie gedoe?” Ik knikte vlug van ja en staarde hem aan. ‘En wat vind je er van?’ Vroeg ik zacht. Finn glimlachte heel licht en keek even opzij. “Onzin. Maar helaas ben ik de enige in mijn familie die het onzin vind. Mijn broer kent je niet eens en haat je al. En jij? Wat vind jij ervan?” Hij keek mij nogal onzeker aan. Ik wist niet waarvan. ‘Ook onzin. Ik en jij hebben niets te maken met de ruzie die onze overgrootouders hadden.’ Finn knikte snel en glimlachte lief. “We kunnen wel met elkaar omgaan toch? Als je wilt tenminste, maar dan wel een beetje stiekem.” Ik moest grijnzen en zei zacht: ‘Ik hou wel van stiekem.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.