FanFic.nl

Before and After. || ft. Zoe Sugg, Jack and Finn Harries.

After || 7 days

7 dagen na het ongeluk.
“Er is een kans dat hij het Locked-In Syndroom heeft, dat betekent dat hij misschien wel geluiden kan waarnemen en als we de ogen openen dat hij kan zien.” Zei de dokter terwijl we richting zijn kamer liepen. Jack en ik keken elkaar vagend aan. “Dus hij is van binnen nog helder? Tenminste, daar is kans op?” De dokter knikte van ja en liep de kamer binnen. “Dat gaan we vandaag testen. We gaan zijn ogen open doen en een van jullie twee gaat hem vertellen dat als hij ons hoort, hij met zijn ogen naar beneden moet kijken.” Jack keek mij bezorgd aan en zei voorzichtig: “Zeg jij dat maar tegen hem, hij doet volgens mij eerder wat jij zegt.” De dokter glimlachte licht en zetten een stoel naast Finns bed. Ik ging er op zitten en pakte voorzichtig zijn hand vast. Ik was haast elke dag bij hem. De dokter opende voorzichtig zijn ogen. Ik staarde er meteen naar, zijn groene heldere ogen keken wat voor zich uit. Zou hij alles gehoord hebben? Wat ik elke dag tegen hem zei sinds dat hij hier lag? “Probeer maar.” Zei de dokter. Ik leunde iets over Finn heen. Maar ik wou alleen tegen hem praten wanneer de andere er niet bij waren. ‘Sorry, ik kan het niet als jullie hier zijn, kan ik het niet zelf checken?” De dokter knikte. Het was een vriendelijke man. Jack keek mij twijfelend aan en stond op, samen met de dokter liep hij de kamer uit. Finn lag aan een beademingsmachine, buisjes bij zijn neus. Ik ging met mijn hand over zijn wang heen. ‘Finn, ik weet niet of je mij kan zien nu, of horen… Maar als je het kan, geef dan een teken. Kijk naar beneden of boven. Alsjeblieft…’ Ik keek naar Finns ogen, ze bleven voor zich uit kijken. Ik kwam langzaam voor over en drukte een kus op zijn mond. Ik zuchtte heel diep en staarde hem een tijdje aan. Om eerlijk te zijn dacht ik al dat dit niet zou werken. ‘Kijk alsjeblieft naar boven of beneden alsjeblieft.’ Zei ik nog eens. Ik leunde met mijn hoofd op zijn buik en keek naar sloot mijn ogen. Ik miste hem zo ontzettend erg. Ik kon nergens anders aan denken, als ik thuis was, was ik bang dat hij wakker was geworden en ik er niet bij was. Elke seconden dacht ik: wat nou als hij nu is ontwaken? Ik kwam omhoog en keek hem aan. De vlinders borrelde op toen ik zag dat zijn ogen naar mij keken. Ik bukte over hem heen. De tranen gingen meteen over mijn ogen heen. ‘Oh mijn god, je hoort me?’ Finns ogen keken nog opzij. ‘Kan je alsjeblieft naar boven of beneden kijken?’ Finns ogen bleven maar opzij staan. Mijn handen lagen op zijn wangen. ‘Finny, alsjeblieft.’ Finn bewoog zijn ogen en weer deed hij niet wat ik zei, maar weer keek hij mij aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.