FanFic.nl

Before and After. || ft. Zoe Sugg, Jack and Finn Harries.

Before || 284 days

284 dagen voor het ongeluk.
Ik had Finn niet meer gezien of gesproken toen hij door zijn broer werd mee getrokken. Finn stribbelde heus niet tegen, hij keek mij alleen maar zielig aan. Gister avond had Finns vader gebeld. Hij had gezegd: “Je dochter moet met der poten van mijn zoon afblijven, anders zorg ik er voor dat ze geen poten meer heeft.” En er werd opgehangen. Ik had ontzettende ruzie met mijn ouders. Iik had gelogen dat ik te veel gedronken had en Finn ook. Ze waren van plan naar zijn huis te gaan. Mijn moeder zei om te praten maar mijn vader schreeuwde om Finns hoofd er af te halen. Ik liep de klas binnen, ik was een beetje laat. Ik was ontzettend uitgeput van het ruziën en alles. Toen ik zat, zag ik Finn al achteraan in de klas zitten, hij had een blauw oog. Ik liep direct naar hem toe. ‘Finn? Oh god, dit is mijn schuld, heeft je vader dat gedaan?’ Ik legde mijn hand op zijn schouder, maar hij trok zich terug. “Nee, het is mijn schuld. Het is beter als we hiermee stoppen, Hazel.” Ik wou naast hem gaan zitten maar hij zei opnieuw: “Het is beter als we hiermee stoppen, direct.” Ik stond op en keek hem aan, er zat meteen een brok in mijn keel. Hij zag dat mijn ogen betraand raakte. Hij keek met moeite weg. “Niet huilen, ik wil je niet zien huilen…” Ik veegde mijn tranen weg en ging aan de andere kant zitten van de klas. Mentor Bart had het door dat er iets was. “Finn? Wat is er gebeurt met je oog?” Maar Finn reageerde niet. Hij keek mij aan. Hij wist wel wat er gebeurt was, dat kon hij zo raden door Finns reactie. Ik zag dat Finn heel langzaam mijn kant op keek, wat verwachtte hij? Dat ik aan het opletten was? Dat ik hem binnen twee seconden vergeten was? Hij tikte met zijn voet tegen de grond. En opnieuw. Hij staarde mij maar aan. Waar sloeg dit op? En waar sloeg “hiermee” op? Ik stond weer op en pakte mijn spullen, ik plofte naast hem en keek hem aan. “Hazel, ga nou-“ Ik praatte (schreeuwde?) zo door hem heen. ‘Wat nou!? Ga me dan ook niet aanstaren!? Alsof ik jou kan negeren en jij mij?’ De klas keek ons aan. Mentor Bart zei zelfs niets, hij ging zitten en begon te doen alsof hij wat aan het na kijken was? “Het wordt toch niets!” Flapte Finn uit. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. ‘Hoezo niet?’ Finn sloeg vermoeid zijn hand voor zijn gezicht. “We mogen geen contact, er komt geen dag dat er vrede komt tussen onze families, iedereen houdt ons in de gaten. Het is onmogelijk. Het ligt niet aan jou of mij, maar aan onze families!” De mentor keek ons beide aan. “Finn, niet om me er mee te bemoeien, maar je kan niet van Hazel verwachten dat ze je gaat negeren als je haar de hele tijd aankijkt, meisjes willen duidelijkheid, of wel, of niet. Oké, nu bemoeide ik mij er toch mee, negeer wat ik zei al was het waar.” Finn zuchtte heel diep en pakte mijn hand vast. ‘En dit betekent?’ Vroeg ik licht geïrriteerd. “Ik kan je toch niet negeren.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.