FanFic.nl

Before and After. || ft. Zoe Sugg, Jack and Finn Harries.

After || 106 days

106 dagen na het ongeluk.
“Hé Hazel, zullen we vanavond uit eten?” Vroeg Jack over de telefoon. Ik staarde voor mij uit en staarde naar de foto van Finn en mij. ‘Ja, is goed.’ Zei ik zonder toon. “Ik kom je om half acht ophalen oké?” Jack was de laatste tijd super lief, hij kwam vaak bij mij langs en dan gingen we samen praten over Finn, soms probeerde hij te praten over andere onderwerpen, maar dat hielp niet echt. Uiteindelijk begon ik toch altijd wel weer over Finn te praten. Het was al half zeven, zoals altijd sprak Jack af op het laatste moment. Finn die zei niet eens of hij kwam of hoe laat, ik was er zeker van dat Finn geen tijd besef had. Soms zei hij: “ik ben er over vijf minuten” en een half uur later kwam hij aanzetten, serieus denkend dat hij precies op tijd was. Ik begon me te douche en wat make-up op te doen, sinds school weer begon had ik make-up op mijn gezicht gedaan, aangezien ik maanden lang als een spook erbij liep. Ik kleedde me aan en stond voor de spiegel, ik zag er op zich best leuk uit. Misschien té? Jack zou denken dat ik dit voor hem heb gedaan terwijl ik gewoon zin had om me gezicht in te kleuren. Ik twijfelde een tijdje en liet het maar zo. Ik had mijn lange bruine krullende haren alleen gekampt en voor de rest liet ik het zo. Ik hoorde de bel gaan en liep naar beneden toe. Ik deed de deur open en keek Jack aan. Hij wou wat zeggen maar er kwamen geen woorden uit zijn mond. Ik reageerde er verder niet op en pakte mijn jas. ‘Waar gaan we heen?’ Vroeg ik langzaam. Jack glimlachte lief. “De Gorries.” Ik wist even niet of ik moest glimlachen. ‘De Gorries? Dat is toch hartstikke duur?’ Jack knikte van ja. Hij had een rode muts op wat er best wel leuk uit zag. ‘Daar wou Finn mij mee naar toe nemen zei hij voor de familie week.’ Jack perste zijn lippen op elkaar en knikte langzaam. Waarom moest ik dat zeggen. Hij keek een beetje ongemakkelijk weg. “Oh… Wil je ergens anders heen?” Ik keek Jack aan die mij moeilijk aankeek. ‘Nee, nee.’ Zei ik snel, om hem niet teleur te stellen. Jack staarde een tijdje naar de grond en zei ineens: “Ik had het eigenlijk meteen moeten zeggen maar… Ik vroeg of je mee ging uiteten als een… date.” Hij keek mij aan. Ik wist mij geen houding erbij te geven. ‘Een date?’ Ik had echt geen idee wat ik er van moest vinden. “Ja, een date.” Zei hij zacht. Ik keek achter me om. Een date? ‘En wat stel jij je daarbij voor als ik vragen mag?’ Ik kon me namelijk niks bij een “date” voorstellen met de broer van mijn vriend die in coma lag. “Naja, gewoon, zoals een date. Andere woorden voor… Niet alleen praten over Finn.” Ik voelde iets opkomen wat me boos maakte, maar ook iets vond het wel oké en lief. ‘Oké, maar verwacht niet dat ik je leuk ga vinden.’ Zei ik vrij bot. Jack knikte. “Nee, dat is wel het laatste wat ik verwacht.” Ik knikte langzaam. Jack stak zijn hand uit en keek mij onzeker aan, waar haalde hij het lef vandaan? Ik staarde er naar en pakte hem vast. ‘Als Finn uit coma ontwaakt, hoef je niet meteen te vertellen dat jij en ik één date hebben gehad. Want dit stelt namelijk niets voor.’ Herinnerde ik hem er aan. Jack zei niets en nam mij gewoon mee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.