Fake... [AF!]

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » One Direction » Fake... [AF!] » 13

Fake... [AF!]

Geschreven door:

DjMalikjuh

Onderdeel van:

Fake... [AF!]

Laatst bijgewerkt:

19 mei 2013 - 14:47

Aantal woorden:

613

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

767

13

Writed by Ivana! Enjoy allemaal! XOXO The Poltergeists

Harry Styles POV
Vele manen, vele sterren. Ik weet dat ik droom, maar het lukt me niet op wakker te worden.
Bloemen, water, sterren. Ze draaien rond mijn hoofd, kietelen me, irriteren me. Mijn hand til ik op, met het doel ze weg te slaan. Ik begin te gillen als ik mijn hand zie. Het is een hond, stinkend kwijl druipt uit zijn bek en hij bijt me in mijn gezicht. Het bloed druipt langs mijn gezicht. Het doet pijn en ik gil. De gil weerkaatst tegen de sterren, word luider, dringt mijn oren binnen. Mijn eigen gil vernielt mijn gehoor. Mijn lichaam begint te tollen en ik val naar beneden. Weer gil ik, maar er klinkt geen geluid. Val, ik val. Mijn lichaam valt. Een zwart gat verschijnt en ik val er in. Het zwarte duister trekt aan mijn lichaam, maakt het zwaar, laat het harder vallen. Ik sluit mijn ogen en gil.

Geluidjes dringen mijn gehoorgang binnen, net zoals de pijn mijn zenuwen binnen dringt. Ben ik wakker? De pijn wordt heftiger en drukt mijn lichaam en ziel naar beneden. De geluiden vervagen weer. Mijn lichaam is nog te zwak en ik zak weer weg naar droomwerelden.

Ik lig weer in de bunker en staar weer naar het gat. Druppels druppelen binnen. Drup drup drup.
Het gaat in een gestaag tempo, begint me te irriteren. Toch sta ik niet op. De druppels vallen in de plas die is gevormd. Splash splash splash. Een zucht rolt over mijn lippen. Het geluid van de druppels wordt overstemd door een auto. Hij stopt en deuren gaan open. Een gil weerklinkt. Ik weet dat het Perrie is, ook al is er nog niet gepraat. Ook al heb ik haar niet gezien. Ik weet het. Voel het.
De deur van de bunker zwaait open. ‘Harry?!’ roept de stem. Perrie. Ik weet het. Voel het.
‘Ja.’ Zeg ik alleen maar. ‘Ik dacht, ik kan er wel laten verdwijnen, maar waarom zal ik jou niet wat gezelschap geven?’ zegt mijn stem weer. Edward. Ik weet het. Voel het. Hij is het. Hij is diegene die ons dit aandoet. In een vloeiende beweging sta ik op. Geen kettingen die me hinderen. Ik ben vrij.
‘Het is tijd.’ Zeg ik.

Geluiden dringen weer mijn oren binnen. Ben ik dit keer wel wakker? Ik kijk om mij heen. Dan stromen alle herinneringen weer binnen wat er is gebeurt...

May POV
Ik liet Harry achter. Liet hem achter, doodbloedend. Met lege ogen staar ik naar de auto. Hij is thuis.
Ik stap naar binnen, hoor voetstappen de trap aflopen. ‘May!’ roept hij kwaad. Ik weet dat ik bang moet zijn, maar ben het niet. Hij komt naar me toe en stopt vlak voor mijn neus. ‘Die koekjes hé?!’ roept hij. Woede stroomt door mijn aderen. ‘Je verdiende loon!’ schreeuw ik in zijn gezicht. Dat zal hem leren. Hij geeft me een klap in mijn gezicht. Zijn platte hand klets tegen mijn huid. Het brand.
Geschokt kijk ik hem aan. Hij kijkt terug. ‘Schoft!’ schreeuw ik hem toe, ‘H Ik stamp langs hem heen, naar de badkamer. De deur gooi ik zo hard als ik kan dicht. De klap klinkt door het hele huis.
Langzaam draai ik me om, mijn gezicht verschijnt in de spiegel. Mijn ogen groot, mijn mond vertrokken tot een streep. Edwards hand staat op mijn gezicht. Bloedrood. Voorzichtig wandel ik er met mijn vingers overheen. De aanraking doet pijn. Hoe durft hij. Het liefst wil ik nu dit huis uitlopen en nooit meer terug komen, maar ik kan Harry niet in de steek laten. Harry. Mijn hart maakt een klein sprongetje en mijn ogen worden groter. Ik kijk in de spiegel.
Oh nee…