Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alones » 12. Luister
Stand Alones
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
20 mei 2013 - 22:09
Aantal woorden:
832
Aantal reacties:
10
Aantal keer gelezen:
441
12. Luister
Als sommigen dit saai vinden, don't blame it on me, ik heb hier alleen proberen één minuut te beschrijven waarin een sterfelijke honderd duizenden dingen denkt samen met een lied die me daaraan deed denken..
***
Based on real life
Written from the heart
Song - http://www.youtube.com/watch?v=PtunhyMW1hM
Based on real life
Written from the heart
Song - http://www.youtube.com/watch?v=PtunhyMW1hM
Ik lag opgekruld onder de warme, veilige dekens met het boek van Beautiful Curse in mijn handen geklemd. Ik wenste voor de honderdste keer dat er morgen iets zou veranderen in het sombere landschap van Dores. De laatste weken had het aan één stuk door geregend en had ik mentaal weer enkele dieptepunten bereikt. Ik was er zonder schrammen vanaf gekomen al begreep niemand echt wat ik daarmee bedoelde. Ik dreef altijd rond in mijn gedachten die in een andere wereld waren, soms in die van mij en soms in die van boeken die ik stuklas. Morgen zou opnieuw zoals elke dag gaan, ik hoefde niet te hopen dat er plots iets zou gaan veranderen zoals Ethan Wate had gedaan, dat zou hier niet werken. Ik wist dat er niets zou veranderen, ik was geen hoofdpersonage uit een nieuw boek waarin de wereld anders was. Mijn familie was strikt en werkelijk, ze hielden niet van fantasieën alhoewel mijn vader de boeken van J.K Rowling geweldig vond.
Ik legde het boek op mijn nachttafel en staarde naar het plafond. Mijn gedachten waren deels, zelfs zonder ik het echt besefte bij mijn hartsvriendin. Ik herinnerde me nog glashelder hoe ik haar voor het eerst ontmoette. De deur was opengegaan en het enige wat we hadden gedaan was elkaar aankijken. Ik had me er zo hard op voorbereid om haar meteen halsoverkop te gaan omhelzen maar al die plannen waren in rook opgegaan. Ik kon het niet bevatten dat zij er echt stond, op een plek waar ik haar wel kon omhelzen en we wel als normale hartsvriendinnen konden praten zonder het gemis te voelen die aan je botten knaagde.
Zei had van de miljoenen gebroken scherven waarin ik was veranderd opnieuw een persoon gemaakt. Iemand waarmee ik een band had gekregen die ik met niemand anders had. Geen liefde zoals tussen een vrouw en man, dat zou belachelijk zijn maar gewoon een vriendschap die zo innig verbonden was alsof we elkaars spiegelbeeld waren. Alsof we twee verdwaalde zussen waren die elkaar weer terug hadden gevonden. Ik was te moe om nog op whatsapp te kijken en dus herhaalde ik hetzelfde ritueel als elke avond.
Ik liet de bekende melodieën van Eg à lif door de kamer echoën en liet mijn gedachten de vrije loop gaan. Toen ik het lied had gehoord moest ik om een of andere reden terugdenken aan alles wat ik had meegemaakt. Van de grootste ellende tot de meest stralende glimlach.
Morgenochtend zou ik opnieuw hetzelfde berichtje van Kate krijgen met de vraag of ik zoals altijd de bus 33 nam. Ik zou opnieuw antwoorden dat ik die zou nemen, al wisten we allebei dat er altijd hetzelfde antwoord zou komen. Ik zou opnieuw in de trein zitten denkend aan honderd miljoen dingen tegelijk en als ik aankwam in de stad zou ik me moeten haasten om de bus te halen. Een bus die ik praktisch altijd iedere dag, twee jaar lang nam samen met Aria en haar vriend Devon. Ik zou opnieuw meelopen naar school en bestempeld worden als laatkomers en enthousiast begroet worden door Lauren een vriendin die net zo over de wereld dacht als ik en niet te vergeten zou Mabel die zoals altijd alles wat ze dacht hardop zou zeggen me omhelzen.
Mijn gedachten dreven opnieuw naar mijn hartsvriendin, ik wou dat ik net als in Beautiful Creatures in gedachten met haar verbonden zou zijn. Wat ook misschien wel zo was zonder dat we het wisten want ik dacht vaak hetzelfde als haar. Ik wist niet zeker of ik nu paranoia werd of mijn fantasie het van me overnam. Het zou alleen handiger zijn want ik had soms van die dagen waarop ik de verdoemde afstand vervloekte. Ze had me nog nooit in de steek gelaten, had me nog nooit vaarwel gezegd zoals vele anderen wel hadden gedaan. Ze was er altijd gebleven zelfs in de donkerste dagen. Als we dan al ruzie hadden was het vaak om de ander te beschermen, wat ik altijd pas achteraf ontdekte. Ik zou er altijd voor haar zijn, zelfs al zou ze me zeggen dat ik uit haar leven moest verdwijnen. Dat was hetgeen waarin ik Ethan Wate zo goed begreep, hij kon niet leven zonder iemand. Net zomin ik kon leven zonder haar, omdat zij mij terug levend had gekregen en mij had doen inzien dat niet alles in de wereld slecht was, zoals ik altijd had gedacht. Ik had geen vertrouwen in mensen en zou ze ook nooit zo dichtbij in mijn hart laten komen. Toch had ik haar in mijn hart gesloten alsof ze mijn spiegelbeeld was, mijn zus en iemand waarvoor ik altijd zou blijven vechten. Ik wist net als Ethan dat ik alles zou doen om haar en mij te redden, zelfs al zou er geen licht meer zijn. En ik wou dat ze wist dat ik dat allemaal dacht zodra ik haar sprak.
-Voor Soraya, omdat we bijna drie jaar onafscheidelijke vriendinnen zijn.
Reacties:
Chrissy zei op 8 juni 2013 - 15:55:
Wow. De emoties spatten echt van mijn beeldscherm af. Serieus, de emoties die je hier in hebt gestopt... je kunt ze bijna ruiken. Geweldig geschreven! ((zoals gewoonlijk xd))
Kusss
Wow. De emoties spatten echt van mijn beeldscherm af. Serieus, de emoties die je hier in hebt gestopt... je kunt ze bijna ruiken. Geweldig geschreven! ((zoals gewoonlijk xd))
Kusss
Jopie2 zei op 6 juni 2013 - 15:17:
Wauw, wat een prachtig stuk over vriendschap, of zelfs meer dan vriendschap. Ik vind het juist geweldig dat je je gedachten eens op papier zet. Het is prettig om te lezen, zo mooi, zo lief en tegelijkertijd zo netjes opgetekend.
De woorden lijken werkelijk uit jouw gedachten te komen. Een naturel stuk dat me heeft meegesleept in jouw fantasierijke werkelijkheid.
Wauw, wat een prachtig stuk over vriendschap, of zelfs meer dan vriendschap. Ik vind het juist geweldig dat je je gedachten eens op papier zet. Het is prettig om te lezen, zo mooi, zo lief en tegelijkertijd zo netjes opgetekend.
De woorden lijken werkelijk uit jouw gedachten te komen. Een naturel stuk dat me heeft meegesleept in jouw fantasierijke werkelijkheid.
HermoineG zei op 28 mei 2013 - 23:51:
Allemachtig!
Wat kun je toch ontzettend mooi schrijven!
En ook hartstikke lief inderdaad!
Verder weet ik eventjes niet meer te typen.
x
Allemachtig!
Wat kun je toch ontzettend mooi schrijven!
En ook hartstikke lief inderdaad!
Verder weet ik eventjes niet meer te typen.
x
You know.
Dit is best wel fucking geniaal. Hahaha, saai???
Ik noem dit eerder heeeeeel creatief!
Jij kab schrijven over alles. Je bent niet bang om jezelf uit jecomfort zone te halen.
En dat resulteert telkens in zulke mooie verhalen!
Je bent echt een uomo universalis in de schrijfwereld, TOP!
I will always be your fan! En succes mrt je seriee! I'm waiting in anticipation!
xxx Nadine