Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Fake... [AF!] » 15
Fake... [AF!]
15
Harry POV:
‘May!’ gromt Edward, dan drukt hij May op de grond. Mijn hart zakt naar mijn schoenen als ik May hoor kreunen. Nee. Hij mag haar geen pijn doen. Dat mag niet! Edward draait haar ruw om.
‘Hoe kom jij hier?’ gromt hij boos. Ze houdt koppig haar lippen op elkaar. Ik knijp mijn ogen dicht. Zeg het hem gewoon. Zodra ik een kreun van pijn hoor schieten mijn ogen open. Edward staat over May heen gebogen en slaat haar. ‘Hoe kom je hier?!’ vraagt hij nog eens. Weer antwoord ze niet. Hij stompt haar in haar maag, nek en trapt vervolgens in haar buik. Mijn hart knijpt samen. ‘Stop!’ schreeuw ik wanhopig, ‘Edward! Stop!’ Hij laat May los en met een doffe klap beland ze weer op het gras. Ze kreunt en krult zich op tot een balletje. De tranen springen in mijn ogen.
Edward komt langzaam naar mij toe lopen. ‘En waarom dan wel, broertje van me?’ Ik kijk hem aan.
‘Nou?’ Als ik geen antwoord geef grijpt hij me bij mijn shirt en trekt me omhoog. De touwen snijden pijnlijk in mijn vlees, maar ik antwoord niet. Simpelweg omdat ik geen antwoord weet. Ik weet alleen dat het pijn doet om haar pijn te zien lijden. May, ze mag geen pijn leiden vanwege mij.
Gefrustreerd gooit Edward me tegen de boom en beent terug naar May. Met grote ogen van angst kijkt ze naar hem op. ‘Je begrijpt zeker wel dat ik je nu niet meer vrij rond kan laten lopen?’
‘Wa…wat?!’ Hij grijnst en trekt haar overeind. De touwen die mij omhullen maakt hij los en hij trekt mij ook overeind. Daarna bind hij ons aan elkaar vast en duwt ons vooruit.
‘Jullie gaan maar gezellig samen in de bunker zitten.’ We kijken elkaar aan. De angst van mij is weerspiegelt in haar ogen. We zijn verdoemd.
Edward POV:
Terwijl ik de twee voor me uit duw, borrelt de woede op. May heeft hem ontdekt. Verdomme. Dat was echt niet de bedoeling. En ze houden van elkaar, denk ik. Zoals Harry naar haar kijkt.
Een grom verlaat mijn keel en ik zie May ineen krimpen van angst. Na een tijdje zijn we bij de bunker.
Ik gooi de deur open en duw ze naar binnen. Snel leidt ik ze naar het matras in de hoek. Met een duw in hun ruggen vallen ze op het matras. Ik pak de kettingen die eerst om Harry’s polsen en enkels zaten en maak ze vast aan hun polsen. Nu zijn hun enkels vrij, maar daar hebben ze toch niks aan, aangezien hun polsen vastzitten. Ze kijken me beiden aan. Harry woedend, May angstig.
‘Nou. Ik zal jullie eens netjes voorstellen aan elkaar. May, dit is Harry. Mijn tweelingbroer. Harry, dit is May, mijn vriendin.’ May tilt haar kin op. ‘Vriendin, fuck off. Dacht je nou echt dat ik nog bij je blijf na dit?! Screw you.’ Ze spuugt in mijn gezicht en ik grijp haar bij haar bovenarmen.
‘Dat had je nou niet moeten doen, lieverd.’ Ik til mijn hand op en verkoop haar een klap, op dezelfde plek waar ik haar een paar uur geleden ook al had geslagen. May jammert en krult zich weer op tot een balletje. Harry knarst met zijn tanden en ik grijns.
‘Dan is het morgen tijd voor stap 1 van mijn plan. Perrie.’ Ik draai me om en loop weg. Harry schreeuwt me boos na; ‘Waag het niet, Edward! Waag het verdomme niet!’ Ik draai me nog één keer om en grijns.
‘Sorry broertje. Ik moet toch echt gaan nu. Veel plezier.’ En met die worden duw ik de deur dicht en draai hem op slot. Met grote passen ben ik terug naar het huis. Morgen, morgen zal ik toeslaan...
May POV
Zodra Edward weg is laat ik al mijn tranen de vrije loop. Ik snik en snik maar door. Harry neemt me voorzichtig in zijn armen en ik huil zijn hele shirt onder met mijn zoute tranen van pijn en angst.
Het enige wat hij doet is geruststellend over mijn rug wrijven. Het is fijn, ik ken hem niet echt goed, maar ik voel me veilig bij hem. Bij Edward heb ik me eigenlijk nooit veilig gevoeld. Hij was vaak boos en maakte me dan bang, bedreigde mij en mijn familie. Dat hij aan boksen doet hielp ook niet echt mee. Toch hield ik van hem, waarom heb ik nooit achterhaald. Maar nu, nu ben ik eindelijk van hem af. Mijn liefde gaat nu uit naar iemand anders. Iemand die ik niet goed ken, maar die zoveel op Edward lijkt. De krullen, de ogen, de bouw. Ik hoop heel erg dat zijn karakter anders is, want ik kan niet meer ontsnappen aan het feit dat ik van hem hou.
Na een lange tijd ben ik eindelijk leeg. Ik ga weer rechtop zitten en kijk hem aan. ‘Het spijt me.’
Ik probeer mijn lange blonde haren wat te fatsoeneren, maar mijn bewegingen worden geremd door de kettingen. ‘Laat maar, je haar zit nog prachtig.’ Zijn stem is zacht, maar toch diep en intens.
Een lichte blos kruipt over mijn wangen. Verbaasd strijkt hij over mijn wang. ‘Waarom moet je nou blozen?’ Ik kijk hem aan en open mijn mond.
Reacties:
Jup, gevoelens... Kisss :*
Tot morgen dan hè...
Xxx poltergeist
Love is in the air
SNEL VERDER! XXX