FanFic.nl

poison

19

De twee wisten niet wat ze hoorden, vroeg hij nu werkelijk…?
‘We, we kunnen die wel. Maar is het niet beter dat je andere schouwers oproept? Die kunnen dit vast beter afhandelen.’
‘Eer die hier zijn dan zijn die kerels al lang verdwenen met jullie vader. Wat is er, jullie zijn toch niet bang?’
‘Eh, ik weet niet. Minderjarig en buiten school. Doet dat misschien een belletje rinkelen?’ Antwoorde James dit maal.
‘Je weet toch wel dat in extreme gevallen uitzonderingen gemaakt worden voor minderjarigen. En het redden van het hoofd van de schouwersafdeling niet extreem is dan weet ik het echt niet meer. Wat denken jullie, helpen jullie me?’
Niet geheel overtuigd trokken de broers hun staf, ze betwijfelden of ze Teddy werkelijk konden helpen maar wat konden ze anders doen? Het ging tenslotte om hun vader.








‘Zo, mevrouw Potter. Als u samen met uw twee vriendinnen enkele stappen achteruit wil zetten, dan kunnen we nu vertrekken.’
‘Waarom? Alstublieft, waarom doet u dit? Ik vertrouwde u!’
‘Ah, ik weet het. Ik heb een erg betrouwbare uitstraling niet? Ik zou dit maar onthouden voor als een ander familielid ziek word. Ik zou niet willen dat u nog iemand verliest.’
‘Monster!’ Riep Hermelien met tranen in de ogen. ‘We zullen jullie vinden, we zullen jullie doen boeten voor alles wat jullie ons hebben aangedaan!’
De man begon hartelijk te lachen.
‘Erg amusant, jonge dame. Ik zou bijna denken dat u…Aahh!’
Iedereen keek verbaast op toen de directeur in de rug geraakt werd door een rode straal, de twee andere mannen probeerden nog weg te duiken maar ook zei werden geraakt door een bezwering en vielen stijf op de grond.
Met grote passen liep James op het lichaam van de directeur af.
‘Rotzak, niemand spreekt zo over mijn vader.’ Siste hij woeden en gaf de man een trap tegen zijn hoofd.
‘James!’ Riep zijn moeder terwijl ze bevend op hem af liep en haar armen om zijn hals sloeg.
‘Heb jij…?Hebben jij en je broer…?’
‘We regelen dit wel, Ginny. Eerst moeten we onze aandacht op Harry richten.’
Teddy liep naar de brancard toe en trok het witte laken voorzichtig weg.
Dit was de eerste keer dat de broers hun vader zagen en het was om het vriendelijk te zeggen een grote schok om hem zo te zien.
Rolf was er van overtuigd dat hij nog wel in leven was maar het werd erg moeilijk om te geloven toen ze zijn gezicht zo bleek als dat van iemand die echt dood was.
‘Luna, ik denk de helers de hulp van jou en Rolf wel kunnen gebruiken. Hermelien, wil jij hier bij hen blijven?’
De vrouw knikte slechts en toen verdwenen Teddy en hun vader in het niets.



Wanneer of hoe lang hij geslapen had kon Albus niet herinneren maar tot zijn grote verbazing wekte de zachte hand van zijn moeder hem en besefte hij dat zijn hoofd in haar schoot lag.
‘Ik…Wat?’ Mompelde hij slaapdronken.
‘Hey, jullie twee waren duidelijk even aan slaap toe.’ Lachte ze teder.
Jullie? Hij keek verbaast op en zag dat James met zijn hoofd tegen een muur lag te slapen.
‘Ik heb gehoord over jullie nachtelijke uitstap. Eigenlijk zou ik jullie nu beide een stevige opdonder moeten geven maar vreemd genoeg ben ik gewoon veel te trots op jullie.’ Lachte ze terwijl ze teder met haar hand door zijn haar gleed.
‘We deden toch gewoon wat we moeten doen.’ Antwoorde hij nuchter.
Ginny begon vrolijk te lachen.
‘Gewoon wat je moet doen, hoe vaak heb ik jouw vader dit niet haren zeggen na een van zijn nachtelijke avonturen.’
‘Het zal wel iets in ons bloed zijn, zeker.’ Lachte James die ook wakker geworden bleek te zijn.
Iedereen begon vrolijk te lachen, voor het eerst in lange tijd leek dit onbedwongen te zijn, zonder pijn of zorgen.
Niet veel later liep er een heler met een brede glimlach op hen af.
‘De familie Potter? Als u me wil volgen? Er ligt iemand op u te wachten.’




‘Eeuh, mevrouw, jonge heren. Een ogenblikje…’
De heler die voor de deur stond probeerde de familie tegen te houden maar moest snel opzij springen toen de Potters als een groep olifanten de deur dreigde plat te lopen.
Rolf en Luna stonden aan een kant van een bed en Teddy aan het andere.
Ze zagen meteen dat diens ogen vochtig waren, en dit maal niet van verdriet, hij stak zijn handen uit naar de broers en greep bij elk een hand beet.
‘Dit alles is dankzij jullie, vergeet dat niet.’ Fluisterde hij terwijl hij hen naar het bed leidde.
Onwennig nam albus de hand van zijn vader in de zijne.
Zijn huid voelde nog steeds erg koud aan maar het was meteen duidelijk dat hij weer wat meer kleur in zijn gezicht had.
‘Pa?’ Mompelde hij zacht en sprong bijna tegen de muur toen de hand plots terug kneep.
‘Albus?’ Fluisterde Harry amper hoorbaar terwijl zijn ogen voor het eerst in lange tijd weer open gingen en hem vragend aankeken.
‘Ja pa, ik ben het, en James is hier ook. Ik…’
Zijn ogen schoten vol tranen en huilend begroef hij zijn gezicht in zijn vader ’s borst.
Harry kon alleen maar zijn hand troostend op het hoofd van zijn zoon leggen, het zou nog even duren voor hij zou beseffen wat er allemaal gebeurt was.

Reacties: