Fake... [AF!]

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » One Direction » Fake... [AF!] » 20

Fake... [AF!]

Geschreven door:

DjMalikjuh

Onderdeel van:

Fake... [AF!]

Laatst bijgewerkt:

26 mei 2013 - 20:52

Aantal woorden:

904

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

665

20

Written by Lianne! Een late post, omdat ik een druk weekeind had - dus weinig schrijf-tijd. Enjoy! XOXO Het Beroemde Klopgeestenduo.

Perrie:
Met trillende vingers pak ik mijn mobiel uit mijn achterzak. In shock staren we ernaar. Dan uit het niets begint Harry te juichen. Ik kom uit mijn shock en doe uitbundig mee. May roept heel hard
‘Ssssst!’ Harry en ik houden stil en kijken May verbaast aan. ‘Hallo, zo ver zijn we nou ook weer niet weg van Edward. Hij kan ons daar misschien nog wel horen!’ Sist ze. ‘Oké sorry, dat kwam er nogal bot uit…’ Harry en ik knikken. Vlug druk ik op de thuisknop en het scherm flitst aan.
‘Wow, even tussendoor, het is al 11 uur.’ Zeg ik verbaasd. ‘Am?’ Vraagt May met grote ogen.
‘Nee Pm, avond dus,’ antwoord ik. Dan open ik het menu en tik ik op ‘’contacten’’. Meteen scroll ik door, tot ik bij Zayn uitkom. Ik klik op zijn naam en net als ik wil klikken op het belicoontje, wordt het beeldscherm zwart.
‘Wat gebeurt er nou?’ Vraagt May. ‘Ik weet het niet…’ Antwoord ik en paniekerig. Ik tik op het scherm, druk op de knopjes, maar er gebeurt helemaal niks. Verslagen laat ik de mobiel uit mijn hand vallen. ‘De batterij is leeg…’ De eerst zo hoopvolle blikken van May en Harry vervagen. Ook hun zijn verslagen. Er valt een lange stilte, doodse stilte. Niemand zegt wat, simpelweg omdat ze met de gedachte zitten dat ze verloren zijn. Ook ik heb die gedachte. Geen mobiel, geen bereik, niks! Met die gedachte voel ik tranen opwellen. Ik begin zacht te snikken en na een tijdje vallen mijn oogleden dicht…

Zayn:
We zitten nogsteeds voetbal te kijken. Daniëlle is nog gekomen en zit nu samen met Liam. Ik kijk naar Daniëlle, het zet me aan het denken. Waar is Perrie eigenlijk?
‘Guys, ik ga even naar Perry,’ zeg ik en sta dan op. ‘Nu nog? Het is al 11 uur, even dat je het weet…’ Antwoord Niall, zijn wenkbrauw optrekkend. ‘I know,’ zeg ik en loop naar de hal. Ik trek mijn jas aan en ga dan het huis uit. De lucht is kil en er staat een ijzige wind. Ik stop mijn handen in mijn zakken en loopstevig door, naar Perrie’s huis. Het duurt even, maar daar verschijnt dan eindelijk de 2-onder-1-kap-woning. Ik grinnik. Perrie heeft beide huizen, rijk dat ze is. Ik loop snel de oprit op. Ik kan niet wachten om haar weer te zien! Ik bel aan. Ik wacht, geen geluiden. Ik bel nog eens aan en kijk door het raam naar binnen. Vreemd, er branden geen lampen… Ik haal mijn schouders op, misschien is ze in het andere huis. Ik bel bij het andere huis aan, alweer geen antwoord… Ik klop op het raam. Ik kijk naar binnen, ook geen brandende lampen! Als ze slaapt, houd ze altijd een lamp aan, nu is het pikkedonker. Ze is dus helemaal niet thuis. Ik denk na, Perrie is geen wilde partygirl die elke week minstens 5 keer naar de club gaat… Er borrelt een actieplan op, zoals altijd bij mij zijn ze wild en natuurlijk niet zonder slag of stoot. Ik twijfel, maar dan hak ik de knoop door. Als ik het achter me laat, terwijl er iets ergs is, vergeef ik het mezelf nooit! Ik loop een stukje achteruit, neem een aanloop en trap met mijn volle kracht tegen de voordeur. De deur vliegt open en ik ren naar binnen. Ik doorzoek de hal, dan de woonkamer, de keuken, niks… Dan maar naar boven. De overloop, de slaapkamers, de badkamer, niks… Alweer, misschien op de zolder! Ik ren de zoldertrap op en gooi de deur open, niks… Gefrustreerd pak ik de wasmand, die toevallig naast me staat en gooi hem door de ruimte. Met een doffe plof beland hij ergens in de hoek. Was ligt verspreid over de zoldervloer. Ik ren de trappen weer af en ren naar buiten. Hetzelfde doe ik opnieuw bij het andere huis. Helaas vind ik alweer niks. Verslagen trek ik alle deuren weer dicht en loop ik terug naar huis. Er moet iets aan de hand zijn, het is niks voor Perrie om zo laat nog op stap te zijn…
Al erg snel kom ik aan bij ons gezamenlijke huis en loop verdrietig binnen. Als ik de kamer binnen kom, rolt er een traan over mijn wang. ‘Perrie is weg!’ Zeg ik, waarna ik meteen naar boven ga, mijn bed in.

Liam:
Zayn komt verdrietig binnen. ‘Perrie is weg!’ Zegt hij met een gebroken stem. Ik schrik, waar zou Perrie zijn? Waarom zou ze weg zijn? Is er iets ergs gebeurt? Voordat ik nog wat kan vragen is hij al weg. ‘Liam, ik ga naar bed,’ zegt Niall. ‘Oké, truste!’ Antwoord ik, nu ben ik nog alleen over. Ik zucht en zet de tv wat zachter. Daniëlle is al een tijdje weg, naar de club met vriendinnen. Die zal zo wel thuis komen. Ik zucht en pak een fleecedeken. Ik leg hem over mij heen en kijk naar de tv.

4 uur later…

Ik lig ongerust op de bank. Ik had besloten op Daniëlle te wachten, maar nu is het al 2 uur, en ze is nog niet terug. Een ongeruste zucht verlaat mijn mond, Daniëlle zou vannacht hier slapen… Ik zet de tv uit en wil net naar boven lopen, als er het geluid klinkt van een sleutel in het slot. Daarna klinken er geluiden in de gang. De deur zwaait open. Mijn ongeruste blik veranderd meteen in een blije glimlach.