Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond] » Hoofdstuk 35
Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]
Hoofdstuk 35
Silvanita POV
Ik zit bij Louis achterop de scooter. Mijn hoofd rust op zijn schouder en mijn armen zijn rond zijn middel geslagen. Ik roep de weg in zijn oor. Na tien minuten zijn we bij Carola’s appartementengebouw. Louis zet de scooter op slot en hand in hand lopen we naar het gebouw.
Ik bel aan en Carola’s stem schalt door de intercom. ‘Wie is daar?’ Ik grinnik. ‘De Kerstman.’ Ze lacht even. ‘Silvanita!’ zegt ze met een ondertoon. Wat voor kan ik niet ontcijferen. De deur springt open en ik loop voor Louis uit naar binnen. We lopen vier trappen op. Ze is een paar maanden geleden hier naar toe verhuist. Eerst woonde ze nog thuis, maar daar hield ze het niet meer uit. We lopen over de galerij en ik bel aan bij Carola’s appartementje.
Ze opent de deur met een glimlachje, maar die verdwijnt als ze Louis ziet staan. Niet begrijpend kijk ik haar aan. ‘Kom binnen.’ Zegt ze kil. We stappen langs haar heen en lopen naar de bank. Voorzichtig gaan we zitten. Louis heeft nog steeds mijn hand vast. Ze gaat tegenover ons zitten en kijkt ons koel aan. ‘Car, what’s wrong?’ vraag ik. Het doet pijn als ze zo naar ons kijkt. Ze snuift. ‘Niks, wat kwam je doen?’ Ik slik. ‘Ik wilde graag afscheid nemen.’ Carola laat haar kille houding varen. ‘Waarom?’
Ik slik weer. ‘Louis heeft gevraagd of ik mee ga naar London. Ik heb ja gezegd.’ Carola wordt weer kil.
‘Nou, veel plezier dan maar. Ga uit mijn huis.’ Niet begrijpend kijk ik haar aan. ‘Carola, waarom doe je zo?’ Ze lacht honend. ‘Het is niet naar jou gericht. Nou, eigenlijk wel nu. Het is Louis. Hij komt terug en verovert meteen je hart. Dan raakt hij gewond en verander jij in een wrak.’ Ik schrik. ‘Maar maar, dat is niet zijn schuld.’ Ze snuift weer. ‘Echt wel. Hij heeft jou verleid. Je bent Silvanita niet meer. Je bent een wrak en hij is je drugs.’ De tranen springen in mijn ogen. Louis staat op.
‘Als je er zo over denkt. Dan ga ik wel.’ Hij laat mijn hand los en loopt weg. Ik kijk wanhopig naar Carola. Kil kijkt ze terug. ‘Het is hij of ik.’
‘Maar maar. Carola, dat kan ik niet.’ Ze snuift weer. ‘Hij is slecht voor je, Silvanita.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Dat bepaal ik zelf wel. Luister, ik weer dat ik je niet vaak heb gezien de afgelopen maanden en dat spijt me echt, maar Carola, ik ben niet verandert, jij bent verandert. Sorry Car. Maar Louis is mijn alles. Ik hou van hem en je bent geen vriendin als je dat niet ziet.’ Ik sta op en loop weg, de kamer uit, de deur door, de galerij af.
Ik storm de vier trappen af en duw de buitendeur open. Louis staat bij de scooter en wrijft wanhopig over zijn ogen. Hij huilt. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen.
Hij snikt. ‘Het is mijn schuld. Misschien…misschien.’ Ik zucht diep. ‘Niks zeggen. Het is niet jouw schuld.’ Hij schud zijn hoofd. ‘Misschien toch wel.’ Ik schrik. ‘Nee nee, Louis. Ik hou van je en ze is geen vriendin als ze dat niet ziet.’ Diep en trillend zucht hij. ‘Ik vind het rot dat ik de reden ben dat jullie geen vriendinnen meer zijn.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik heb er vijf nieuwe bij.’ Hij kijkt me aan en glimlacht. ‘Dank je. Ik ben nu dus gefriendzoned.’
Ik giechel. ‘Natuurlijk niet, mafketel.’
Hij tuit zijn lippen. ‘Ik geloof je niet.’ Met een grijns buig ik me naar hem toe. Ik geef hem een zoen en pak dan de helmen. ‘Rij jij of ik?’ Hij pakt een helm en zet hem op. ‘Ik rij.’ Ik lach en stap achterop. Hij komt voor me zitten en we rijden naar huis.
Louis POV
Misschien ben ik wel slecht voor haar. Misschien ben ik wel de schuld van alles. Misschien is het beter als we niet samen zijn. In stilte rijden we naar haar appartement. Misschien, misschien.
Ik denk na en neem dan een besluit. Ik hou van haar en dus blijf ik bij haar. We zijn elkaar al bijna kwijtgeraakt en dat wil ik niet nog een keer laten gebeuren. Een glimlach verschijnt om mijn lippen en blijft daar.
Na zo’n tien minuten zijn we weer bij haar appartementencomplex. Ik zet de scooter in de kelder en we lopen naar boven. Als we voor haar deur staan hoor ik vaag geschreeuw.
‘NEE! Jongen, die kan ze bij ons ook wel krijgen.’ Klinkt de stem van Zayn.
‘Ja, maar misschien is ze hier wel heel erg aan gehecht!’ roept Liam terug. We kijken elkaar even aan en Silvanita maakt de deur snel open. We stappen naar binnen en Silvanita’s ogen worden groot.
Er staan een stuk of drie dozen in de gang. Volgestopt met kleding. ‘What the…?’ zegt Silvanita.
Ze draait zich naar mij. ‘Ik weet van niks.’ Zeg ik snel terwijl ik mijn handen verdedigend optil.
We lopen verder en mijn ogen worden groter. Dozen staan verspreid door de woonkamer en verschillende spullen liggen verspreid over de grond. ‘Jongens!’ roept Silvanita, ‘Wat zijn jullie aan het doen?!’ In één klap zijn ze stil en draaien ze zich naar ons om.
‘Oh, Silvanita. Hey.’ Zegt Zayn terwijl hij nonchalant met een hand door zijn haar gaat. Ik grinnik lichtjes. ‘We waren alvast aan het inpakken voor je.’ Zegt Niall. Hij zet grote puppyogen op en kijkt Silvanita aan. Ze grinnikt. ‘Heel aardig van jullie, maar dat doe ik toch liever zelf.’ Harry grinnikt en kijkt op van een krant. ‘Dat zei ik ook al, maar ze wilden niet luisteren.’ Liam draait zich om en geeft Harry een dodelijke blik. ‘Jij bet anders wel diegene die hier mee begon hoor, Mister Styles.’
Ik lach. ‘Dat klinkt al wat beter eigenlijk.’ Silvanita lacht ook. ‘Houden jullie je maar bezig met je eigen spullen, dan pak ik mijn spullen in.’ Ze knikken braaf en lopen weg. Ze draait zich naar mij. ‘Wat moet ik meenemen?’ ik denk even na. ‘Eigenlijk alleen je kleding, schoenen, make-up en bad- en douchespullen. De rest hebben wij al.’ Ze knikt en loopt naar de kledingstukken op de grond. Ze raapt ze op en loopt ermee naar haar kamer. ‘Wil jij die dozen uit de gang halen?’ ik knik en loop naar de gang. De dozen stapel ik op elkaar en dan til ik ze op. Ze zijn gelukkig niet zo zwaar en ik loop naar Silvanita’s kamer. Voorzichtig zet ik ze op het bed. ‘Alsjeblieft.’ Ze glimlacht en loopt naar de kast. Ze pakt drie koffers en legt ze op bed. ‘Vouw maar op en stop ze in de koffer. Ik knik en begint haar kleding op te vouwen.
Na ongeveer anderhalf uur zitten al haar dingen in koffers. Ik pak de mijne en stop mijn spullen erin.
Na een half uur ben ik al klaar en lopen we naar de woonkamer. ‘Liam! Geef terug! Dat is van mij!’ roept Niall boos. Liam rent rondjes door de kamer en houdt een mobiel in zijn hand, Nialls mobiel om precies te zijn. Silvanita springt tussen beide. ‘Liam, geef Niall zijn mobiel terug.’ Zegt ze streng.
Ik grinnik en kijk toe. Ze lijkt net een moeder. Liam pruilt en geeft Niall zijn mobiel terug.
Die steekt zijn tong uit en loopt boos naar zijn koffers. Hij mompelt wat en gaat verder met inpakken.
Silvanita draait zich om en komt naar me toe. ‘Ik snap niet hoe jij het met ze uithoud.’ Ik grinnik weer.
‘Wen er maar aan. Zo zijn we bijna altijd.’ Ze zucht diep en ik sla een arm om haar heen.
‘Het komt wel goed.’ Ze lacht. ‘Vast wel.’
Samen lopen we naar de bank en gaan zitten. De anderen zijn nog bezig met inpakken en Silvanita en ik genieten van elkaars aanwezigheid.
Reacties:
Aww zo schattig !
Was op kamp, dus ik ga nu nog het volgende hoofdstuk lezen
Me likezzzz xx
Echt... kan die Carola niet begrijpen dat het niet zijn schuld was?
Wacht maar tot ze zelf tot over haar oren verliefd is en dan wat met hem of haar gebeurd. Tssk dat was echt een bitch actie van haar... but GO ON!
Btw... Ikzou me graag af willen melden voor de stand alones... ik heb het gewoon zoooo druk met verhalen lezen dat ik het niet meer bij kan houden, en ook met mijn school werk enzow... hopelijk begrijp je het....
auw carola! waarom doe je zo?!
dat mag niet je bff heeft je nodig!
wees er toch voor haar, zij was er
ook voor jou geweest,
ow en btw als ik korte of geen reacties zet
dan betekent dat ik met mobiel bezig ben
dat is nogal irrie typen!
ik moet nog maar 1 hoofdstuk en dan ben ik
bij het einde van wat je tot nu toe al hebt gepost
ik hoop dat je verhaal nog VEEL VEEL VEEL VEEL VEEL
X tamara