FanFic.nl

De Grijze Jager, deel 12.

Hoofdstuk 7.

Naëlle keek uit over de akkers en het bos daarachter. Het was een fraai gezicht; de ondergaande zon maakte alle groene tinten donkerder of lichter. En het geel van de koren leek op goud. Hoopvol keek de nar de gewassen. Misschien dat de oogst dit jaar wel zou lukken? Het zou wel moeten, anders overleefden ze het niet. Het geld dat ze van de Jager had gekregen was inmiddels al op.
Toen de Jager haar had laten gaan, was Naëlle zo snel als ze kon naar huis gerend. Ze had nauwelijks kunnen geloven hoeveel geluk ze had gehad. Ze had er zich al bijna bij neergelegd dat ze zwaar gestraft zou worden. En toen liet hij haar gaan! Hij had haar zelfs geld gegeven! Oke, haar boog was ze kwijt. Dat vond ze wel jammer, hij was nog van haar vader geweest… Van een vader die ze zich nauwelijks kon herinneren. Het had erger gekund.
En dan nog wie die Jager was… Ze was nog steeds verbaasd waar ze het lef vandaan had gehaald om hem te vragen hoe hij heette. Will Verdrag… Sodeju, dat had ze echt niet verwacht.
Eenmaal thuis aangekomen was Naëlle met Alena naar het dorp gegaan. Op de markt hadden ze verse groenten en vis gekocht. Bij de bakker wat brood. Voor het eerst in weken hadden ze genoeg te eten. Ze hadden er een week goed van kunnen eten, maar toen was het geld ook op. Naëlle wist dat ze het bos dit keer links moest laten liggen. Als ze nu nog eens gepakt werd, was ze ook echt de klos.
Ze had op de markt in Armele nog een paar klusjes kunnen doen. Sjouwen en achter een kraampje staan. Zo had ze ook nog een paar zakcenten bijverdiend.
Het ging nu goed, maar eeuwig kon ze dat niet volhouden.
Inmiddels werd het donkerder en donkerder. Er kwam een koude wind opsteken. Naëlle rilde. Ze ging naar binnen, het werd haar hier te koud.
Binnen zat haar moeder met een kussen in haar rug in een stoel bij de haard wat oude kleren te repareren.
‘Dag lieverd.’ Groette haar moeder haar. ‘Ben je zo lief om even wat kruidenthee voor me te zetten?’
Naëlle glimlachte naar haar en ging naar de keuken. Ze hing een ketel boven het vuur en wachtte tot het water kookte. Toen het water vrolijk borrelde haalde ze het voorzichtig van het vuur en schonk een oude mok vol. Ze deed wat kamille en munt in een klein linnen zakje en deed dat in het hete water. Zo werd het een soort theezakje. Het water werd langzaam geel en ze haalde het zakje eruit.
De doorweekte bladeren gooide ze in het vuur en het zakje legde ze zolang op de ruwhouten tafel.
Met de mok in haar handen liep ze naar haar moeder terug. Haar moeder glimlachte naar haar en nam de mok aan.
Naëlle plofte in een andere stoel en keek naar haar moeder. Ze was bijna 40, maar zag er zo helemaal niet uit. Door haar slordig opgestoken lichtbruine haar liepen al verschillenden strepen grijs en de eerste rimpels begonnen zich te tekenen. Ze was ook erg mager. Je kon haar ribben tellen en haar knokige schouders kon de onder de contouren van haar blauwkatoenen jurk zien. Haar moeder was nooit echt dik geweest, maar na de verdwijning van haar vader was ze nog magerder geworden. En door haar ziekte zat ze meestal op een berg kussens in een stoel, of lag ze in bed.
Ondanks dat alles was ze een zachtaardige en lieve vrouw. Ze werd moeilijk boos, en als ze boos werd was ze dat binnen een uur alweer vergeten. Of je moest het wel heel erg bont maken.
Opeens werden beide opgeschrikt door Carlo, die met veel lawaai het huis binnen denderde.
‘Ha mam! Ha zus!’ zei die opgewekt.
‘Carlo!’ zei hun moeder. ‘Stil een beetje, Alena slaapt al! En wil je in het vervolg voor het donker thuis zijn? Er loopt ’s nachts genoeg gespuis rond.’
‘Maar het is nog niet eens donker!’ zei Carlo terug, aanzienlijk zachter nu. ‘Het schemert.’
Moeder zuchtte. ‘Goed dan, het schemert. Wil je in het vervolg voor de schemering thuiskomen?’
Carlo gaf zich gewonnen. ‘Ja mam.’
‘Wat heb je trouwens gedaan? Je haar zit vol takjes.’
Carlo’s haar zat inderdaad vol takjes en blaadjes en zijn gezicht was vuil. Zijn kleren zaten onder de modder en er zat een scheur in de rand van zijn tuniek. Kortom; het typische uiterlijk van een kwajongen. En dat was hij ook. Hij haalde vaak streken uit en zat vol kattenkwaad, zoals het gros van jongens van die leeftijd.
‘Gewoon… eeeh… gespeeld.’ Antwoordde Carlo.
‘Oke dan. Ga je wassen, Carl. Voor jou is het langzamerhand ook bedtijd.’
Carlo kreunde en ging mokkend de gammele trap naar boven.
In stilte zaten moeder en dochter in de woonkamer. Haar moeder ging rustig door met kleren verstellen en Naëlle zat met een stukje houtskool wat op een stukje perkament te krabbelen. Af en toen keek ze op naar haar moeder, en zette daarna weer een streep op het perkament. Onder haar handen kreeg langzaam een goed lijkende schets van haar moeder vorm.
Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek nog een goed naar haar moeder. De schaduw daar kon wel iets dieper…
Ze zette net het stuk houtskool weer op het perkament toen er iemand op de deur klopte. Ze schrok en schoot uit met de houtkool, waadoor er een dikke zwart streep op het blad kwam te staan. Ze vloekte binnensmonds.
Daarna won haar nieuwsgierigheid het. Wie was dat nou, op dit late uur?
Ook haar moeder keek nieuwsgierig naar de deur. Naëlle stond op en liep naar de deur. Ze maakte open en schrok zich dood. Buiten stond een lange gestalte, gehuld in een grauwe mantel. Gekleurde veren van pijlen en een boog staken boven zijn schouder uit. De Jager. Was hij van gedachten veranderd? Moest ze alsnog met hem mee?
‘Hallo,’ zei de Jager. ‘Mag ik even binnenkomen?’ De toon van zijn stem was vriendelijk, niet streng of dreigend. Naëlle knikte, ze had even haar tong verloren.
De Jager stapte de boerderij binnen en deed zijn kap af. Een jong gezicht met in de war bruin haar kwam tevoorschijn.
Will, want hij was het, keek de kamer rond. Hij keek naar het meisje, dat hem nerveus aankeek, en naar de oudere vrouw in een stoel bij de haard, met wat verstelwerk op haar schoot. Hij nam aan dat het haar moeder was.
Naëlle’s moeder keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de bezoeker. Ze kende inmiddels het hele verhaal over haar dochter en de Jager. Naëlle had het haar verteld toen ze onverwachts met een hele mand vol eten thuiskwam. Ze had geen idee wat de man hier nu weer kwam doen. Misschien dat hij zich bedacht had en haar dochter toch kwam meenemen. Maar als hij dat van plan was, besloot ze, kreeg hij haar op zijn dak. Het beste was om maar beleefd te doen, bedacht ze. Je wist maar nooit met Jagers. Ze stak haar hand uit.
‘Ik denk niet dat ik eerder het genoegen heb gehad? Ik ben Hilde, haar moeder.’
Will glimlachte en schudde haar hand. ‘Will Verdrag.’
Hilde’s wenkbrauwen schoten omhoog bij het horen van die naam.
‘Wel heb je ooit…’ mompelde ze.
Will wende zich tot Naëlle. ‘Hallo Naëlle.’ Zei hij vriendelijk.
Naëlle werd meteen knalrood. ‘Ha-hallo…’ stotterde ze.
Die arme meid was bloednerveus, zag Will. Ze had natuurlijk geen enkel idee wat hij hier kwam doen.
‘Weet je wat ik hier kom doen?’
Naëlle dacht koortsachtig na. Nee, ze had geen idee. Ze schudde haar hoofd.
‘Dan zal ik het maar vertellen, niet?’
Naëlle keek hem nieuwsgierig aan.
‘Toen ik je in het bos tegen kwam…’ hij onderbrak zichzelf en wende zich tot Hilde. ‘U kent het verhaal, neem ik aan?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk.’
‘Ok, dus toen ik je in het bos tegenkwam,’vervolgde Will. ‘Je verbaasde me. Ten eerste viel me je val op, die was erg goed gemaakt. En je sloop goed, erg goed. Toen je door het bos liep maakte je bijna geen geluid, en maakte goed gebruik van schaduw om onzichtbaar te blijven.’
Naëlle wist niet of ze nu gevleid of verbaasd moest zijn van wat die Jager allemaal zei. Waar wou hij naartoe?
‘En toen ik je confronteerde biechtte je meteen op. En dat alles samen heeft me aan het denken gezet.’
Will haalde nog eens diep adem en zei; ‘Meisje, je hebt het in je om een goede Grijze Jager te worden.’
Het was stil in de kamer. Naëlle had geen idee wat ze hier op moest zeggen, en haar moeder ook niet.
‘M-maar…’bracht ze uit. ‘Ik ben een meisje!’
Will maakte een wegwerpgebaar. ‘Nou en? Ja, je bent een meisje, wat is je punt? Ik ken genoeg dappere vrouwen als je dat soms bedoeld.’
Naëlle stond met een mond vol tanden. ‘Ja, uuh… Jemig…’ mompelde ze.
Haar moeder kwam haar te hulp. ‘Maar heer Jager,’begon ze. ‘Wat bedoeld u? Ze heeft het in zich, dat zei u. Bedoeld u dat ze een opleiding kan volgen?’
Will knikte. ‘Precies.’
Naëlle’s hersens draaiden overuren. Wat moest ze zeggen? Ja of nee? Ze hadden haar thuis nodig, maar dit was waar ze altijd van had gedroomd. Ze keek hulpzoekend naar moeder. Die zag meteen wat er in het hoofd van haar dochter omging en glimlachte.
‘Mijn zege heb je.’ Zei ze.
Naëlle haalde diep adem en wende zich nu tot Will.
‘Ik doe het.’

Reacties: