FanFic.nl

love can change your life *finished*

hoofdstuk 22. *laatste hoofdstuk!!!*

Er gaan zoveel gevoelens door me heen. Verdriet, medelijden, spijt en vlinders. Ja vlinders. Misschien was ik dan toch nog niet helemaal over hem heen. Ik zucht diep. ‘Sorry dat ik het heb verpest. Ik weet dat sorry niet veel goed maakt, maar sorry’. Louis woorden halen me uit gedachten. ‘En dat je nu iets met Niall hebt is oke. Hij is toch leuker dan mij. En je verdient z’n slecht vriendje als mij niet eens’. ‘Ik… ik ben niet meer met Niall. Waar hij nu is weet ik ook niet.’ fluister ik. Louis kijkt me met grote ogen aan. ‘Wat. WAT! WAAROM!’ Roept hij. ‘Ik wou niet tussen jullie vriendschap staan!’ Antwoord ik terwijl mijn schuldgevoel weer naar boven komt. Nog steeds verbaast blijft Louis me aan staren. ‘Waarom kom je dan hierheen! Ga dan naar Niall!’. ‘Nou.. ik… ik ga niet liegen. Vince zou me vertellen waar Niall was als ik met jou kwam praten’ Beken ik. Louis legt zijn hooft in zijn handen en mompelt; ‘Die gast weet niet naar Niall is geloof me’. De wereld stopte. Alles begon op zijn plaats te vallen. Alles klopte! Maar toch ook weer niet. Daar was ik dan. Terug bij af. Waar ik begonnen was zou ik dan ook weer eindigen. Zonder enig resultaat. Ik voelde me dom, voorgelogen en een sukkel. Hoe kon ik Vince dan ook vertrouwen. Die gast was niets meer dan een leugens vertellende drugs verslaafde. Ik kon niet eens huilen. Ik voel het niet. Ik voelde even niks meer. Er gaat maar een ding door mijn hoofd; waarom? Waarom is het altijd mij? Heb ik iets fout gedaan ofzo! Mijn leven is een grote teleurstelling. ‘Ik zal Niall nooit meer zien.’ Jammer ik. ‘Jawel, ik weet waar hij is’.

Niall p.o.v.

Ik hijg en ik puf. ‘Wacht nou! Ik hou je niet bij!’ roep ik naar mijn vader. ‘Ach watje!’schreeuwt hij terug. Ik begin harder te rennen. ‘Pap! Wacht nou!’ roep ik nog een laatste keer maar mijn vader is al uit mijn zicht verdwenen. Ik stop en probeer mijn adem weer onder controle te krijgen. Waarom wachtte hij nu niet gewoon hij weet dat ik een slechte conditie heb. Ik draai me om en loop naar huis waar mijn moeder bezig is met de ramen te lappen. ‘Hey mam!’ Roep ik blij. ‘Nu al terug?’ Vraagt ze. Ik knik en wandel blij naar binnen. Ik zweet nogal dus besluit even een snelle douche te nemen. Ik draai de kraan open en laat het lauwe water over me heen stromen. Ik maak mijn hoofd even leeg en geniet van het fijne gevoel. Maar dat veranderd al snel als het water ineens ijskoud word. Ik spring de douche uit en roep naar beneden; ‘Bedankt voor de ijsdouche! Je kunt me nu in een glas cola doen!’. Ik kleed me weer aan en ga op bed liggen. Probeer mijn ogen te sluiten om even een dutje te doen. Ach daar ben je lui voor. Blijkbaar ben ik ook echt in slaap gevallen want ik word wakker van een harde dreun. Wat was dat? Nieuwsgierig loop ik naar de plek waar het gedreun vandaan kwam. ‘Mam? Pap? Wat is er aan de hand?’ Vraag ik als ik op de kamer van mijn ruziënde ouders beland. ‘Niks Nialltje. Maak je maar geen zorgen’ stelt mijn moeder gerust in de hoop dat ik weg ga. Ik haal mijn schouders op en loop nog steeds niet wetend wat er aan de hand was naar beneden. Ze hadden anders nooit ruzie. Nooit! Ik zucht diep. Ik haat het als mensen ruzie maken. Het voelt altijd alsof ik het probleem van de situatie ben. Alleen weet ik nooit waarom. Het voelde gewoon zo. Zelfs als ik de mensen niet kende. ‘Kun je een keertje je mond houden! Verdwijn uit mijn leven! Blijf met je poten van me af. Rot zak! Ik heb je altijd goed behandeld! Kraam geen onzin uit!’ hoor ik mijn ouders boven naar elkaar schreeuwen. Ik voel me net een bang klein kind. Ik kan hier niks aan doen. Ik kan alleen luisteren. Naar iets wat ik het liefst niet hoor.

Na een uur zijn ze eindelijk gestopt. Ik kan weer ademhalen. Ookal kijken ze elkaar niet meer aan. Ze zeggen geen woord. Mam dat de afwas en Pap kijkt voetbal. Het is veel te stil in huis. Om de stilte te onderbreken vraag ik aan Mam; ‘Wat eten we vanavond?’. ‘Weet ik nog niet!’ snauwt ze terug. ‘Dat kind kan er niks aan doen!’ Antwoord Pap meteen. ‘Bemoei je toch niet overal mee!’ Roept ze terug. Voor Pap terug kan schreeuwen schreeuw ik; ‘KOP DICHT! ALLEBIJ! IK HEB HIER GEEN ZIN IN!’. Geïrriteerd ren ik de trap op. Laat me op mijn knieën zakken. En laat een traan over mijn wang lopen.

Romy p.o.v.

Zingend kam ik mijn haar uit. Ik ben blij. Eindelijk weer blij. Nu ik weet waar Niall is. Ik ben klaar om het vliegtuig in te stappen. Ik leg mijn kam in mijn tas en trek mijn sneakers aan. Ik zie er tegenop weer naar huis te gaan. Aangezien ik mijn moeders geld heb gepikt. Maar lang concentreerde ik me daar niet op. Ik kon maar aan een ding denken. Niall zijn blauwe ogen. Zijn blonde haar. En zijn lach als hij straks de voordeur opent. Als hij blij is me te zien. Wat hij toch niet zal zijn. Wat ik ook verdien. Dat blije gevoel trekt weg en geeft plaats voor een rot gevoel dat langzaam blijft hangen. Ik pak mijn tas op en trek mijn jas aan. Open de deur en sluit hem ook weer netjes achter me. Daar gaan we dan.

Het gevoel van verdriet, schuld en blijdschap gaan met scheuten door mijn lijf als ik uit het vliegtuig stap. Ik ben er bijna. Bijna bij Niall. Bijna bij mijn verlossing. Of dit alles maakt mijn gevoel erger. Dan wil hij met niet meer terug. Kan ik weer naar huis. Kan ik weer vertrekken met een dubbel vertrapt hart. Laat het alsjeblieft de eerste optie zijn. De blije. De ene met de happy ending. Net als in boeken. In sprookjes. Gewoon net als in films. Ieder meisje verdiend z’n happy end. Maar dit is de realiteit geen boek. Geen sprookje. En al zeker geen film. In de realiteit kun je alleen maar hopen. Bidden voor een goede afloop. Hier is alles ingewikkeld. Ik zucht en pak mijn tas van de lopende band. Ik haal diep adem en zucht nog een keer. ‘Het is zover!’ fluister ik en loop van het vliegveld naar mijn taxi. ‘Goedemorgen dame!’ Roept de taxi chauffeur blij. Ik kijk in de achteruitspiegel om de chauffeur eens goed te bestuderen. ‘Heb ik u niet al eens eerder gezien?’ Vraag ik hem. Hij draait zich om en zegt; ‘Ja inderdaad. Jij was dat meisje dat de hele tijd zenuwachtig om zich heen zat te kijken’. ‘Leuk u weer te zien!’ Lach ik. Nou ja leuk. Eigenlijk best raar. Ik dacht dat hij taxi chauffeur was in Engeland! Maar dat zal wel aan mij liggen. Ik probeer het te vergeten en duw mijn oordopjes in mijn oren. Rustig neurie ik mee op het ritme van A-team van Ed Sheeran. Na een tijdje bied de chauffeur me een kauwgumpje aan. ‘Nee bedankt ik ben niet zo gek op kauwgum’ lieg ik. ik neem gewoon liever niks van vreemden aan. Als ik helemaal op ben gegaan in de muziek stopt de taxi opeens. Ik kijk om me heen. ‘Zijn we er?’ ‘Ja veel plezier! Het is dat witte huis daar.’ Antwoord de chauffeur terwijl hij naar de overkant van de weg wijst. Is dat inderdaad Niall ’s huis? Daar kom ik maar op een manier achter. Ik ik sta op en neem mijn tas onder mijn arm. Ik haal diep adem en begin mijn weg naar de voordeur van het huis. Ik slik. Er gaan zoveel onbeantwoorde vragen door me heen. Zal ik aanbellen? Wat als dit het verkeerde huis is! Dan zie ik er echt uit als een idioot! Maar wat als dit het huis is. Dan is het het beste als ik wel aan bel! Ik druk met een trillende hand op de bel. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik heb maar 1 kans. Dit mag ik niet verpesten. De deur gaat open! Wie? Wie is het!?

Niall p.o.v.

Ik duw de winkel kar vooruit. Ik pak een eenzaam potje pindakaas. Net als ik. Ik ben ook eenzaam. ‘Jongeman kun je dat pak suiker even voor me pakken. Ik kan er niet bij.’ Vraagt een oudere vrouw. Ik rijk naar de bovenste plank en neem er een pak suiker vanaf. ‘Alstublieft’ lach ik en loop naar de kassa om af te rekenen. Ik leg mijn spullen op de band. Een voor een hoor ik piepjes. De vrouw achter de kassa doet alles netjes in 2 plastic zakken. ‘Dat is dan $54,89’. Ik overhandig haar het geld en neem de tassen mee naar buiten. Zonder er bij na te denken prop ik de tassen naast me op de bijrijders stoel en rij vlug naar huis. Ik wil de voetbal wedstrijd van vandaag niet missen. Ik open de deur van de auto en loop met in elke hand 1 tas naar binnen. ‘Nialltje er is iemand voor je!’ Zegt mijn moeder vrolijk als ik mijn jas op heb gehangen. Ik loop de keuken in. Er zit een meisje aan tafel. Ze kwam me heel vaag bekend voor. ‘Herken je me nog?’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. ‘Kijk nog is heel goed!’ fluistert mijn moeder. Ik bekijk het meisje nogmaals heel goed. Maar. Maar! Wat! Er schieten me zoveel dingen binnen. One Direction. Dat ik mijn geheugen was verloren. En dit meisje. Dit meisje. Mijn vriendin. Romy. Ik blijf haar met grote ogen aan staren. ‘Dat kan niet!’ roep ik. ‘Hey, Niall.’ lacht ze. Das onmogelijk. Ik haal mijn handen door mijn haar. Haal diep adem en zucht. Help!

Romy p.o.v.

Ik kan het niet geloven het is Niall. Dit was het goede huis. Ik maakte de goede keuze. Niall begint te lachen. ‘Ik weet wie je bent!’. Blij sta ik op en val in zijn armen. ‘Ik heb je gemist! Het spijt me!’ verontschuldig ik me. Ik druk zijn lippen op de mijne. Misschien leef ik dan toch wel in een boek met een happy end.

Bedankt voor het lezen. Hope you liked it! -xxx- doyoulovemex

Reacties: