Irresistible~Harry Styles [END]

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » One Direction » Irresistible~Harry Styles [END] » Deel 16: Broertje

Irresistible~Harry Styles [END]

Geschreven door:

Lotteimy

Onderdeel van:

Irresistible~Harry Styles [END]

Laatst bijgewerkt:

22 juni 2013 - 22:59

Aantal woorden:

551

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

461

Deel 16: Broertje

Hiiiiiiiiiii everyone! Het duurt nu iiiets langer voordat ik van dit verhaal een hfdstuk af heb, omdat ik ook bezig ben met de Stand Alone's. Sooo: enjoy this chapter! XxXxXxXxXxXxXxXxX

*dit is nogsteeds een flashback*

Ik word wakker in een vreemde kamer. Het is zeker niet mijn slaapkamer. Ik kijk om me heen, en ineens herinner ik me wat er gebeurd is. Wacht, hoe is het met mijn ouders? Waar zijn ze?! Ik probeer mezelf te kalmeren, het lukt. Er komt een dokter binnen. 'Mooi, je bent weer wakker. Je was flauwgevallen.' Ik schrik. Was het zo heftig? 'W-waar zijn m-mijn ouders? Waar is mijn broertje?' De dokter kijkt me aan. 'Met je ouders gaat het redelijk. Qua gezondheid dan...' Ik schrik nog meer. WAT IS ER MET MIJN BROERTJE! 'En mijn broertje?' vraag ik met een piepstemmetje. De dokter schraapt zijn keel. 'Eh... het spijt me. Met je broertje gaat het minder goed. Maar een andere dokter is bij hem, dus het kan goed komen.' Klinkt niet erg overtuigend. 'Kan ik naar mijn ouders toe?' vraag ik. 'Als het lukt om op te staan, en het niet te veel pijn doet, kan je naar ze toe lopen.' antwoordt de dokter. Ik knik en stap uit bed. Ik voel meteen een pijnscheut door mijn been gaan. Maar ik denk niet aan de wond, ik wil naar mijn ouders toe.
In de kantine zitten ze aan een tafeltje. Ik loop naar ze toe en ga bij mijn moeder op schoot zitten, net als vroeger. Opeens glijdt er een traan over mijn wang. Mijn moeder ziet het en veegt hem weg. 'Het komt wel goed.' Ook dit klinkt niet overtuigend. Dan komt dezelfde dokter als zonet naar ons toe. Zijn gezicht staat niet blij. Ik kruis mijn vingers. Alsjeblieft, alsjeblieft, zeg dat hij het haalt! Opnieuw schraapt de dokter zijn keel. 'Ehm... ik weet niet zo goed hoe ik dit moet vertellen. Maar uw zoon...' Hij kijkt naar mij. 'En jouw broertje... is helaas overleden. We konden er niks meer tegen doen...'

Ik zie hoe Harry meegenomen wordt naar een kamer. Kamer 212, staat er op de deur. Ik schrik. Kamer 212... dat was precies dezelfde kamer waar mijn broertje had gelegen... Ik slik een brok in mijn keel weg. Maar dit betekend niet dat Harry het niet haalt! Gewoon puur toeval... Ik voel een hand op mijn schouder en schrik op. Het is Louis. 'Ga je mee naar de kantine? Even afkoelen met een drankje.' Ik knik en volg hem naar de kantine. We komen bij een bar en Louis besteld een flesje appelsap. 'Wat wil jij, Debby?' vraagt hij. 'Ik eh.. doe maar.. ik..' Ik kom niet meer uit mijn woorden, maar Louis neemt het voor me over. 'Doe voor haar ook maar een appelsap.' De man achter de bar knikt en haalt twee flesjes uit een grote koelkast.
Zodra we aan een tafeltje zitten, kijkt Louis me aan. 'Wat is er met je Debby? Ik weet het: Harry. Maar volgens mij is er ook nog iets anders met je...' Hoe weet hij dat? Volgens mij kent die jongen mij veel te goed. Ik zucht, en dan vertel ik het hele verhaal over mijn overleden broertje. 'Ik wil niet nog iemand verliezen!' zeg ik op het eind. Louis knikt begripvol. Hij pakt mijn hand en knijpt er zachtjes. 'Wat erg voor je... maar dit komt vast wel weer goed.' Oké, dat zeiden de dokter en mijn moeder ook al, na dat ongeluk met de kerstboom...