FanFic.nl

Once Upon A Time in Neverland

Chapter Four

Killian had het roer weer overgenomen van David en ze waren in een discussie over wat ze zouden gaan doen in Neverland.
"Het liefst wil ik Snow en Emma daar zo ver mogelijk vandaan houden." Gaf de bezorgde David eerlijk to en Killian schudde zijn hoofd.
"Ik denk niet dat er iets is wat die twee kan tegenhouden om aan land te gaan," zei hij tegen David en tikte nadenkend met zijn haak op het stuurwiel.
"We kunnen in ieder geval proberen ze uit de problemen te houden? En misschien zou het beter zijn als ze zich fatsoenlijk zouden kunnen verdedigen?" Opperde hij.
David knikte en begon ineens hard te lachen. Killian keek hem verbaasd aan, maar zag toen de drie vrouwen die eindelijk aangkleed op het dek verschenen.
Om Snowwhite en Regina in een jurk te zien was niet zo lachwekkend, Emma daarentegen was hilarisch.
Chagrijnig stapte ze het achterdek op en greep gefrustreerd met haar handen in het haar.
"Dit is vreselijk." Gromde ze, "zo kan ik toch niet vrij bewegen?" Killian moest erg zijn best doen om zijn lachen in te houden terwijl hij naar de haast stampvoetende Emma keek en wijselijk zijn mond hield.
Ondanks zijn pogingen, keek Emma hem boos aan.
"Hook," zei ze dreigend,
"Haal die grote grijns van je gezich af voor ik hem laat verdwijnen.."
Gelukkig kwam op dat moment David tussenbeiden, met zwaarden in zijn hand. Hij bood Killian en Emma er allebei één aan en gaf er nog een aan zijn vrouw. Repelsteeltje kwam naar boven en nam het roer over van de kapitein.
"Kom, hup, allemaal naar beneden.' Zei David en gaf Emma een duwtje in de rug.
"Wat gaan we doen?" Vroeg Mary Margaret verbaasd en ze pakte David bij zijn arm.
"We gaan jullie leren zwaardvechten,' antwoorde David. Mary Margaret rolde met haar ogen, "Schat, ik ben het echt niet verleerd hoor.'
Ook Emma was nogal cynisch over het hele plan.
"Pap, ik heb onze grote vriend Hook hier al verslagen bij Lake Nostos. Ik kan mezelf best redden." Killian glimlachte, "Emma, liefje, ik probeerde niet eens van je te winnen. Ik heb 300 jaar niks anders gedaan dan vechten met een zwaard, je dacht toch niet echt dat je beter was?" Hij wreef even over zijn kaak, "al is ze wel goed met haar vuisten, daar heeft ze geen enkele hulp bij nodig."
David keek trots naar zijn dochter en gaf haar een schouderklopje. Killian rolde met zijn ogen, "Gaan we nog trainen of hoe zit dat?"
David knikte en ging tegenover zijn vrouw staan. Emma knikte naar Hook en hief haar zwaard. Ze keken elkaar aan en wachtten tot iemand de eerste stap zou zetten. Uiteindelijk duurde het Killian allemaal wat te lang en ging hij in de aanval. Hij had niet gelogen, hij was vele malen beter dan hij de laatste keer had laten zien. Emma pareerde bijna de hele tijd en had maar één keer de kans om in de aanval te gaan. Het duurde niet lang voordat ze met haar rug tegen de mast aanstond, het zwaard tegen haar borst, terwijl Killian haar arrogant aankeek. haar eigen zwaard lag op de grond en Emma knikte naar Killian. "Goed dan, misschien ben jij wel ietsjepietsje beter." Killian grinnikte en stak zijn zwaard terug in de schede aan zijn riem.
"Boot inzicht!" Brulde mr. Gold ineens en Killian rende omhoog naar hem toe. Met zijn kijker tuurde hij naar het de figuren in de roeiboot.
‘Verdomme!’ Vloekte hij, ‘Ik had niet door dat we Neverland al zou ver genaderd waren.’
‘Wie zijn het? Vijanden?’ Vroeg David en probeerde de kijker af te pakken zodat hij ook kon kijken.
‘De slimme jongens komen eraan.’
Alsof er niks aan de hand was, gingen ze door met wat ze aan het doen waren.
‘Ze mogen niet weten dat we op zoek zijn naar jouw jongen. Als ze te weten komen dat er een jongetje rondloopt hier, gaan ze erachter aan.’ Waarschuwde Killian hen.
Emma keek bezorgd naar het naderende bootje op zee. Snow legde geruststellend een hand op haar arm.
‘Maak je geen zorgen, het zijn maar jongetjes.’
Echter, de jongetjes bleken niet de in dierenpakjes gestoken kinderen te zijn uit de film. Het waren flinke jongens van twaalf tot zeventien jaar die aan boord van de Jolly Roger klommen.
‘Dat is langgeleden Captain. Wat brengt je terug in Neverland?’
Killian maakte een achteloos gebaar met zijn goede hand.
‘Niks bijzonders, we zijn per ongeluk in deze wateren beland. Maar nu we er toch zijn wil ik mijn bemanning het eiland laten zien,' Loog Killian glashard met zijn kwajongensachtige grijns.'
De oudste jongeman kwam dreigend dichterbij.
'Jullie hebben niet per ongeluk een jongen van tien gezien? Hij is ons beloofd maar nog nergens te vinden.'
Emma's gezicht verstrakte en ze probeerde zich in te houden. Snow kneep even in haar schouder en glimlachte naar haar.
Hook schudde zijn hoofd glimlachend naar de jongen.
'Sorry mate, we zijn hier net. Maar als we hem vinden, brengen we hem naar jullie. Wij moeten toch niks met het kind.'
De jongen knikte en gebaarde naar zijn groep.
'Ze weten niks. We gaan jongens!'
Zo plotseling als ze gekomen waren, waren ze ook weer verdwenen.
'Waarom zoeken ze Henry?' Piepte Emma, pure angst schemerde door in haar stem.
Hook keek over de zee naar de horizon, waar het eiland in de verte te zien was en schudde weer zijn hoofd.
'Ik heb echt geen idee. De schaduw is al tijden op zoek naar één bepaalde jongen,' Hij zuchtte even en keek Emma aan.
'We vinden hem wel op tijd. De schaduw stuurt bijna altijd zijn domme bende er op uit. Met een beetje geluk hoeven we hem niet eens te zien.'
Emma probeerde overduidelijk om haar poker face weer op te zetten. Haar eens zo sterke dikke muren, waar geen enkele emotie was te vinden, begon langzaam te verslijten hier op dit schip. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich kwetsbaarder met iedere seconde dat ze dichter bij het eiland kwam.
'Als we deze schaduw niet willen tegenkomen, kunnen we maar beter de vaart erin zetten, dearies.' Opperde Repelsteeltje met zijn hoge, gestoorde stem.
Emma knikte en liep de trap op richting het roer.
"Welke kant op?'
2 graden stuurboord schatje.' Antwoorde Hook vaag terwijl hij naar het eiland bleef kijken.
Emma rolde met haar ogen.
'Aye Aye Captain, anders nog iets?'
'Een nekmassage?'
'Rot op Hook,' Antwoorde Emma en ze sloeg tegen zijn achterhoofd, waarna ze aan de slag ging met het roer en wat aanwijzingen riep naar haar ouders.
Killian grinnikte en kijk verwonderd toe hoe makkelijk Emma iedereen rond commandeerde en het schip bedwong.
'Je hebt talent hiervoor liefje, in een andere wereld was je een piraat geweest.'
Emma grijnsde naar hem, 'Misschien heb je gelijk, dit is best leuk.'
Ze grinnikte zachtjes, 'Dan was jij geen kapitein maar ik en dan kon ik je alles laten doen wat ik maar wilde.'
Killian liet zijn ondeugende kwajongens grijns zien waar hij zo om bekend stond en fluisterde in haar oor.
'Ik zou nu ook alles doen wat je maar wil. Je zegt het maar.'
Emma slikte maar schudde toen kort haar hoofd.
'Ga het dek zwabberen.'
Heftig begon Killian met zijn hoofd te schudden.
'Liefje, wie denk je dat je voor je hebt?'
'Je zei dat je alles zou doen wat ik wilde. Ik wil dat je het dek zwabbert, nu graag!' Commandeerde Emma met een grijns.
Hook gromde kwaad en stampte de trap af en ging onderdeks.
Met een emmer en een dweil kwam hij boven en ging hij aan het werk.
'Bloody woman.' Gromde hij en hij keek een aantal keer kwaad naar boven, naar Emma die trots en met een grijns op haar gezicht aan het roer stond.

Reacties: