FanFic.nl

Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]

Hoofdstuk 38

Silvanita POV
Met rode wangen loop ik onze kamer in. Uiteindelijk is er niks gebeurd, want ik viel meteen in slaap toen ik het bed raakte. Akward! Gelukkig vond Louis het niet erg, hoop ik tenminste, want hij heeft er niks over gezegd. De blos op mijn wangen trekt weg en ik loop naar onze, wauw wat klinkt dat goed, inloopkast. Puffend zet ik de tassen neer en begin ik ze uit te pakken. Het zijn voornamelijk jurkjes en spijkerbroeken, maar ook schoenen en shirtjes.
Als ik klaar ben loop ik weer naar beneden. Ze zitten allemaal verspreid over de banken en de vloer. Liam zit gehurkt bij de dvd-speler. ‘Wat doen jullie?’ vraag ik. Liam draait zich om. ‘We wilden een film gaan kijken.’ Ik grijns en loop naar Louis. ‘Goed idee. Welke?’ Liam haalt zijn schouders op en ik ga naast Louis op de bank zitten. Meteen slaat hij zijn arm om me heen. Met mijn ogen scan ik de dvd kast. Ik begin te grijnzen als mijn oog op Iron man valt. Dat is altijd al mijn favoriete film geweest.
‘Iron man misschien?’ De meiden vallen me meteen enthousiast bij. Ook Harry en Niall zijn enthousiast. Louis grijnst en is ook enthousiast. Liam werpt even een blik op Zayn. Die knikt en Liam stopt de film in de dvd-speler. Snel gaat hij naast Danielle zitten en de film begint.

Ik werp een blik op de klok. Het is al zes uur. Na de eerste Iron man hebben we ook nog deel 2 gekeken. Lichtjes rek ik me uit. ‘Zullen we maar gaan eten?’ stel ik voor. Harry kijkt op en knikt.
‘We kunnen pizza bestellen.’ We knikken allemaal en Harry loopt naar de telefoon. Niet veel later komt hij terug. ‘Geregeld.’ Even zitten we in stilte, dan draait Louis zich naar mij. ‘Ehm, Sil?’ Nieuwsgierig kijk ik hem aan. ‘Ja?’ Hij friemelt nerveus aan zijn shirt.
‘Ik wil je wat vragen.’ Nog steeds kijk ik hem aan. ‘Zeg het maar.’ Hij werpt een blik door de kamer en trekt me dan mee naar buiten. Niet begrijpend struikel ik achter hem aan. Uiteindelijk komen we bij het prieeltje en gaan op het bankje zitten. ‘Wat wilde je vragen, Lou?’ vraag ik. Hij kijkt me aan en richt zijn blik dan op iets in de tuin. Ik kijk naar het huis en zie drie meiden voor het raam staan. Ze kijken nieuwsgierig naar ons. Ik richt mijn blik weer op Louis. ‘Lou, wat wil je nu vragen?’ zachtjes leg ik mijn hand op zijn schouder. ‘Zeg het dan.’
Nerveus kijkt hij me aan, dan grijpt hij me opeens vast en geeft me een zoen, ruw en gepassioneerd. Als we ons even later terugtrekken happen we beiden naar adem. Hij grijpt mijn hand.
‘Ik …ik…Ik wil je aan mijn ouders voorstellen.’ Ik grinnik. ‘Ze kennen me toch al?’ Hij schud zijn hoofd.
‘Als mijn vriendin.’ Mijn ogen worden groot als hij die drie woorden heeft uitgesproken. Vertwijfeld staart hij me aan. ‘Silvanita?’ Ik schud mijn hoofd en verschrikt kijkt hij me aan. ‘Niet?’
‘Laat me even.’ Zeg ik. Hij knikt en slaat zijn armen om me heen. Ik nestel mijn hoofd in zijn nek en staar voor me uit. Hij wil me voorstellen aan zijn ouders. Als zijn vriendin. Vriendin. Officieel. Aan zijn ouders. OMG! Voorzichtig trek ik me terug uit onze knuffel en kijk hem diep in zijn ogen.
‘Heel graag.’ Een grijns verschijnt op zijn gezicht.’ Hij buigt zich naar me toe en ik glimlach. Zijn lippen belanden op de mijne en hij geeft me een zacht, lief kusje. ‘Ik hou van je.’
‘En ik van jou.’

Louis POV
We zitten met zijn tweeën in de grijze Audi. Het is zover. Nadat ze vorige week ja had gezegd op mijn voorstel was ik de zevende hemel voorbij geschoten. En nu, nu gaan we naar mijn ouders. Ik weet zeker dat ze het geweldig gaan vinden als ik, wij, ze vertellen dat we een stelletje zijn. Mijn moeder had volgens mij altijd al gehoopt dat we een setje zouden worden. Moeders. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar Silvanita. Ze heeft een leuk jurkje aan en draagt zwarte sandaaltjes. Haar haar heeft ze in een losse paardenstaart, de roze punten rusten op haar rug. Het staat haar fantastisch. Ik kijk weer naar de weg en klap het zonneschermpje naar beneden. Ook al is het al september, het is nog steeds warm. De zon schijnt volop en het wordt warm in de auto. ‘Pfft, kan er een raampje open of zo?’ vraagt Silvanita terwijl ze met haar hand wappert. Grinnikend druk ik het knopje in en het raampje aan haar kant schuift naar beneden. Meteen vliegt er een verkoelende bries door de auto. Silvanita glimlacht opgelucht en gaat wat gemakkelijker zitten. ‘Louis, wat als ze het niet accepteren?’ Voorzichtig leg ik mijn hand op haar been. ‘Geloof me. Ze zullen het accepteren.’ Ze grinnikt en observeert me. ‘Je bent veranderd.’
Ik grijns. ‘En daar kom je naar, pak en beet, een half jaar pas achter?’ Ze grijnst ook. ‘Nou, nee. Maar ik durfde het nooit tegen je te zeggen.’ Snel draai ik me hoofd naar haar en staar haar met open mond aan. ‘Wat?’ giechelt ze. Ik knars met mijn tanden ‘Je. Durfde. Het. Nooit. Te. Zeggen.’ Ze knikt. ‘Voor anderen ben je behoorlijk….Indrukwekkend.’
‘En bedankt.’
Ze slaat me zachtjes op mijn arm. ‘Het is de waarheid!’
‘Kom op! Ik ben maar een kleine opdonder van 1.75 of zo. No way dat ik indrukwekkend ben.’ Ze lacht. ‘Hee! Ik ben maar 1.69 of zo. Voor mij ben je erg indrukwekkend.’ Ik lach. ‘Wat zijn Liam en Harry dan?’
Ze lijkt even na te denken. ‘Indrukwekkend, nog meer dan jij.’
Samen lachen we, dan zijn we weer stil.
‘Wat vind je nou echt van ons?’ vraag ik nieuwsgierig. Vanuit mijn ogen kan ik zien dat ze wat overdonderd is. ‘Ehm..ik..’ Geruststellend wrijf ik met mijn hand over haar been.
‘Sorry, je overviel me er een beetje mee.’ Ik knik en focus op de weg. ‘Denk er maar over na. Neem je tijd.’ Ze knikt en we zijn weer stil. Na een tijd parkeer ik de auto voor het huis van mijn ouders. We stappen uit en ik loop om de auto heen. Silvanita kijkt me nerveus aan. ‘Ik kan dit niet, Louis.’ Ik glimlach en trek haar in een knuffel.
‘Natuurlijk kan je het wel. Ze mogen je, al vanaf het begin.’ Ze glimlacht en grijpt mijn hand. ‘Laten we dan maar gaan.’

Reacties: