FanFic.nl

Spirited away, Terug in de spirited wereld

hoofdstuk 11, Chihiro's beslissing en Haku's verhaal

Yubaba was woedend. Hoe durfde haar beste werknemer haar gewoon te verlaten zonder toestemming of iemand te vertellen waar ze heen ging. Chihiro was dan niet meer onder de macht van Yubaba, ze was nog steeds haar baas!

“waar zou ze heen zijn gegaan?” Vroeg ze zich hardop af.

“Ze is niet in het gebied, anders was ik in staat om haar te voelen. Ze kan ook niet terug gekeerd zijn naar de menselijke wereld, de poort is gesloten, dus waar is ze?”

Haku was erg bezorgd. Wat kan er gebeurd zijn met haar? Hij zou zich zelf nooit vergeven als er iets met haar zou gebeuren. Mensen konden soms domme dingen doen als ze boos of overstuur waren, en Chihiro was echt van streek.

“Oh nee!” Huilde Lin. “Wat als een geest die mensen haat iets met haar gedaan heeft?!”

Haku voelde zijn ingewanden bevriezen. Waarom moest ze nou zoiets zeggen?
Als geesten iets als een hartaanval konden hebben, dacht Haku dat hij er misschien een had gehad.

“Doe niet zo belachelijk.” Snauwde Yubaba ongeduldig. “Ik weet zeker dat we op de hoogte waren als zoiets gebeurt zou zijn.”

Lin keek de oude heks aan. “Oh, leuk om te weten dat u ook bezorgd bent.” Zei ze sarcastisch.

Haku was nog steeds bezig om zijn racende hart te kalmeren. De gedachte dat een geest Chihiro had pijn gedaan was pijnlijk, hij was bang en boos tegelijk. Hoewel Chihiro en hij niet een relatie hadden, ze hadden een speciale band en hij voelde zijn draak instincten te voorschijn komen met de noodzaak haar te beschermen. Iedereen die haar pijn probeerde te doen zou er van boeten.

Yubaba stond te ijsberen. “Ze moes er tussenuit zijn geglipt. Ook al weet ik niet waarom, ze heeft net vakantie gehad.”

Ze stopte met ijs beren en begon terug te denken aan de laatste keer dat Chihiro in haar kantoor was om haar zoon te zien. Het meisje leek overstuur. Ze draaide zich om en keek naar Lin en Haku. Waren ze een oorzaak van Chihiro’s gedrag? Waarom zouden ze anders zo nodig met haar moeten praten?

“Haku, Lin, hebben jullie enig idee waarom Chihiro zo plotseling de behoefde had om er vandoor te gaan?” Vroeg ze.

Het antwoord was geschreven op hun schuldige gezichten. “W-we hadden een meningsverschil.. gisteren.” Bekende Lin. “Ze is een beetje boos op ons.”

Yubaba ging zitten met een zucht. “Nou, dat zou haar gedrag verklaren. Mensen zijn zo vreemd. Maar waar is ze nou heen? Ze is nergens anders geweest in deze wereld naast het badhuis, Haku’s rivier en mijn zus….” Yubaba stierf weg toen ze realiseerde wat Chihiro had gedaan. “Natuurlijk! Ze is naar Zeniba, haar zogenaamde oma, geweldig, gewoon geweldig.”

Haku en Lin keken elkaar aan. Natuurlijk, Zeniba. Het was de enige plek waar Chihiro nu zou kunnen zijn.

“Maar hoe is ze daar gekomen?” Vroeg Lin aan niemand in het bijzonder.

Yubaba tikte op haar kind.
“hoe kwam ze daar de laatste keer? Ik weet dat Haku haar terug bracht, maar hoe is ze daar heen gegaan?”

“Ze nam de trein de laatste keer.” Zei Haku. “Kamajii gaf haar wat tickets die hij gespaard had.”

Yubaba kneep haar ogen tot spleetjes. “Oh? Dat deed hij? Ik vroeg me al af. Nou, omdat Kamajii niet weet waar ze is neem ik aan dat hij haar geen tickets heeft gegeven. En naast de trein, hou zou anders een mens naar Swamp Bottom gaan? Waar zou ze de tic-.”

Yubaba stopte plotseling met praten. Voor een moment keek ze op voor verlies van woorden, maar toen schudde ze haar hoofd en lachte. “Nee, nee, dat zou onmogelijk zijn. Dat heeft ze beter maar niet gedaan.” De Heks liep naar haar bureau, opende een van de laden en hapte naar adem. “Ze heeft het gedaan!”

Yubaba klemde haar tanden stevig op elkaar en rook van woede stoomde tussen de ruimte tussen haar tanden door. Haku en Lin wisten niet wat het probleem was, maar wat Chihiro gedaan heeft, was niet erg goed.

“Ik geloof het niet! Ze heeft echt van me gestolen!” Yubaba schreeuwde en vuur schoot uit haar mond bij elk woord. “Ondankbaar, stelend mens!”

Lin deed een stap terug. “Eh, Mevrouw, is er een probleem?” Vroeg ze, niet dat dat nodig was, er was duidelijk een probleem.

Yubaba draaide boos om. “Ja er is een probleem! Die snotaap stal mijn treintickets die zijn bedoeld voor Boh om een bezoek te brengen aan mijn zus! Ik kan het niet geloven, ze is echt mijn kantoor in geslopen en heeft van me gestolen!”

“Dat kan niet.” Zei Haku, proberend Chihiro te verdedigen. “Niemand kan hier onopgemerkt naar binnen.”

Dat was waar. De Deurknop was op de hoogte van iedereen die naar binnen kwam.

Yubaba leek alleen maar bozer te kijken. “Je hebt gelijk, een mens kan dat niet. Ze moet hulp hebben gehad! Maar wie zou..?” Ze werd onderbroken door de drie stuiterende hoofden die gromde naar haar.

“Huh? Wat is er?” Yubaba keek de kamer rond. “Je hebt gelijk, Yu-bird is er niet. Sterker nog, ik heb haar niet gezien sinds gister. Chihiro moet het ticket van haar hebben gekregen! De verader! Ik zal er voor zorgen dat ik haar ga straffen. En Chihiro, oh, die is in de problemen, als ze terug is zal ik haar een weekje naar het varkenshok sturen, dat zal haar leren!”

Woede laaide in Haku. Hij stapte naar voren tot hij nog geen meter van Yubaba af stond. “Zoiets doe je niet.” Zij hij in een gevaarlijke toon.

Yubaba draaide naar hem toe. “Hoe durfde je me te vertellen wat ik wel en niet doe met mijn medewerkers! Vergeet niet, Haku, je hebt je naam dan wel terug, je bent nog steeds van mij. Ik heb recht om Chihiro te straffen voor wat ze gedaan heeft.

Haku deinsde niet naar achteren. Hij is nog nooit in zo’n positie geweest in 6 jaar. Niet sinds Yubaba hem beschuldigde van de ontvoering van Boh. Maar deze keer bleef hij niet gewoon staan, deze keer zette hij een stap naar voren.

“Je zult nooit, maar dan ook nooit Chihiro kwaad doen!” Zei hij met een dreigende stem zo koud als ijs. “Nooit, begrijp je me?”

Yubaba bereikte haar kookpunt. “STILTE DRAAK, ik zal doen wat ik wil en je hebt daar niets over te zeggen!”

“Daag je me uit?” Haku’s magie begon op te laaien. Hij zou nooit wat latenoverkomen door Chihiro.

Yubaba werd gedwongen om een stap terug te nemen. Haar woede was nu gemengt met een beetje angst. Ze wist dat Haku dat kon ruiken. Ze was dan misschien zijn baas, maar Haku was veel krachtiger dan haar. Er was geen manier dat ze hem kon uitdagen. Zonder haar controle slak in hem was hij vrij om te doen wat hij wilde.

Met tegenzin haalde Yubaba diep adem en kalmeerde zichzelf. Haku zag dat de heks kalmeerde, maar zelf was hij nog steeds boos.

“Nee, Haku.” Yubaba gromde. “Je weet dat ik je niet kan uitdagen. Maar goed, Ik zal er over denken. Maar voor nu wil ik haar terug, en omdat ik niet welkom ben bij mijn zus kan jij haar gaan halen.”

Haku knikte. Hij was toch al van plan om te gaan.

“Ik zal onmiddellijk gaan.” Zei hij.

Hij liep naar het raam en veranderde in zijn draak vorm. Hij nam een aanloop en vloog het raam uit. Lin was nu alleen achtergelaten met een zeer boze heks. Ze voelde zich opeens erg ongemakkelijk en het werd nog erger toen Yubaba zich naar haar wendde.

“Uh..” Mompelde lin. “Kan ik.. uh.. iets voor je halen, mevrouw?”

Yubaba keek haar aan. “Nee, ga weer aan het werk!”

(-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-)

Zeniba, No-face en Yu-bird zaten ongeduldig te wachten op Chihiro’s beslissing. Het was nu al ongeveer 20 minuten en ze was er nog steeds niet uit. Zeniba gaf haar alle tijd die ze nodig had. Het zou geen gemakkelijke keuze zijn. Ze hoopte maar dat de mens zou luisteren anar haar hart en de goede keuze zou maken. Maar wat ze ook zou beslissen, Zeniba zou haar steunen.

Na nog eens 10 minuten kwam Chihiro weer bij de anderen. Zeniba keek op toen de mens de kamer binnenkwam.

“Hallo, schat.” Zei ze vriendelijk. “Is alles goed?”

Dat was nogal een domme vraag, omdat, te oordelen naar het depressieve gezicht van Chihiro het helemaal niet goed was.

Chihiro knikte toch. “Ik heb mijn besluit genomen.” Zei ze.

Zeniba ging zitten, wachtend op Chihiro om te zeggen wat ze wilde. “Ja lieverd, wat heb je besloten?”

Chihiro kreeg tranen in haar ogen en Zeniba kreeg medelijden met het meisje. Dit moet heel moeilijk voor haar geweest zijn. “Weetje nog dat ik vertelde over die kaarten?” Vroeg ze.
Zeniba knikte.

“Nou volgens de voorspelling van Heer Okaia maakt het niet uit wat ik besluit, iemand waar ik van hou zou gekwetst zijn. Als ik besluit om te blijven, zullen mijn ouders gekwetst zijn omdat ze nooit meer in staat zullen zijn me te zien. Maar als ik besluit om terug te gaan, zal iedereen hier waar ik van hou gekwetst zijn om dezelfde reden, niet te vergeten dat ik me weer ellendig ga voelen. Het is niet eerlijk!”

Zeniba sloot haar ogen, ze wilde het meisje niet overstuur zien. “het leven is niet eerlijk. Maar het is jouw leven, Chihiro, het is van niemand anders. Alleen jij kan beslissen over jou toekomst.”

Chihiro knikte begrijpend. “Ik weet het, ik weet ook dat ik geen toekomst in de menselijke wereld zal hebben. Ik was altijd maar een lege huls van het leven in de afgelopen 6 jaar. Ik heb besloten om te blijven.”

Zeniba glimlachte. Ze wist dat Chihiro dat zou beslissen, maar ze moest het van haar zelf horen. Het deed pijn om Chihiro zo te zien, maar het was nodig.

“dan steun ik je beslissing.” Zei Zeniba gelukkig. “ik vind het gewoon jammer voor je ouders van het verlies van hun dochter.”

Chihiro fronste haar wenkbrauwen. “Maar verblijven is niet alleen genoeg.” Zeniba trok een wenkbrauw op. “Deze plek is de enige thuis die ik ooit gehad heb, maar het is niet de belangrijkste reden waarom ik wil blijven.”

Zeniba’s gezicht was emotieloos toen ze zei: “Haku.”

Chihiro knikte. “Ik hou van hem, Granny. Ik hou zoveel van hem. Het maakt niet uit in welke wereld ik woon, er zal altijd een leegte zijn zonder hem.”

Tranen begonnen te lopen langs Chihiro’s wangen.

“Ik weet het, lieverd, Je hield van hem sinds je 10de.”

Chihiro knikte weer. “Maar ik weet dat we niet samen kunnen zijn. Niet zolang ik sterfelijk ben. En dat brengt me terug naar de belangrijkste reden dat ik hier kwam.”

Zeniba zuchtte en stond op om de gouden zegel te halen. Chihiro ging zitten op een stoel en toen Zeniba terug kwam begon ze met praten. “Chihiro, weetje hoe ik dit gekregen heb?” Chihiro schudde haar hoofd. “het werd aan mij gegeven door mijn vader. Zie je, hij was een zeer machtige tovenaar, maar het was erg moeilijk voor hem om een plaats te vinden in deze wereld. Dit was vele duizenden jaren geleden natuurlijk. Voordat ik en Yubaba geboren waren. Op een dag ontmoette hij een zeer machtige heks, samen bouwde zij het badhuis dat mijn zus nu bezit op.”
“Waarom heeft zij dat gekregen?” Vroeg Chihiro.

“Dat wilde ik net vertellen.” Zei Zeniba. “Na duizenden jaren was het badhuis van onze ouders het bekendste badhuis in deze wereld. Maar na ongeveer 60.000 jaar van de bedrijfsvoering hadden onze ouders besloten terug te treden. Ze wilde het bedrijf overdragen aan een van ons. Maar mijn zus en ik kunnen gewoon niet met elkaar opschieten, en werken met elkaar gaat al helemaal niet goed. Dus onze ouders combineerde hun magie en creëerde deze gouden zegel.” Zeniba stopte even met praten en hielde de gouden zegel omhoog. “Ze hebben ons laten kiezen wat we wilden, een groot bedrijf, of een magisch item.”

Zeniba legde de gouden zegel op tafel en ging verder met haar verhaal.

“Yubaba was degene die als eerste koos. Ze was altijd zo hebberig, en de gedachte van het bezitten van het meest beroemde badhuis was te verleidelijk voor haar. Dus ze koos voor het badhuis en ik kreeg de gouden zegel. Maar omdat ze zo hebberig was wilde ze ook de goude zegel. Ik dacht dat als ik er een dodelijke vloek op zou uitspreken dat ze het zou opgeven om het te proberen te stelen. Hoewel ik hoopte dat de vloek nooit in gang zo worden gezet. Maar dat gebeurde niet, de rest weet je zelf.”

Chihiro knikte. “Ze had gedwongen Haku het te stelen.

“Ja, dat klopt.” Zei Zeniba. “Ik neem het Haku niet kwalijk. Het was mijn zus die het deed. Je weet wel, van de slak. Toen ze het badhuis had geërfd heeft mijn vader haar een eed laten afleggen om een baan te geven aan iedereen die het vraagt…”

Chihiro onderbrak haar. “Maar waarom?”

“Omdat hij zich herinnerde hoe moeilijk het was oom een baan te krijgen toen hij nog jong was.” Lichte Zeniba toe. “Maar om verder te gaan met mijn verhaal, het werd een beetje moeilijk voor Yubaba. Ze moest dus een baan geven aan iedereen die het vroeg, maar veel geesten die voor haar werkte veroorzaakte problemen. Toen begon ze hun namen te stelen, zodat zij hun in controle hadden. Maar sommige krachtige geesten, zoals Haku, waren buiten haar controle, zelfs als ze hun naam zou stelen. Dus stopte ze controle slakken in hun, zodat ze hen kon beheersen.”

Chihiro gromde. “Die stomme oude heks.”

Zeniba grinnikte. “Ja, het is niet heel aardig, onze ouders wilden dit ook eigenlijk niet, maar Yubaba was nou eenmaal de baas van het badhuis en hun hadden niet langer de controle over het bedrijf. Ze is nu tenminste een beetje milder sinds jij hier was geweest. Ze zit niet meer achter mijn gouden zegel aan, ik ben je veel verontschuldigt, ik zou blij zijn om je te helpen, hoe dan ook.” Chihiro sprong op van haar stoel maar Zeniba fronste haar wenkbrauwen. “Helaas, ik heb niet de macht die je nodig hebt.”

Chihiro storte in. “M-maar, je hebt de gouden zegel.”

Zeniba keek naar het magische voorwerp in haar handen. “Het spijt me lieverd, maar zelfs met de kracht van de gouden zegel kan ik het niet, zoiets is veel te groot voor mij.”

Nee, het kan niet, Chihiro had gehoopt dat Zeniba haar kon helpen, maar het was niet mogelijk. De heks was haar laatste hoop. Chihiro wist niet waarom ze zo was verrast, ze had gedacht dat Zeniba haar kon helpen, maar nee.

Zinkend zakte Chihiro terug op de stoel, tranen vielen langs haar wangen naar beneden. “Dan maakt het niet uit of ik blijf of niet.” Fluisterde ze.

Dit verbaasde Zeniba. “wat bedoel je?”

Chihiro probeerde haar tranen weg te vegen, maar ze bleven stromen. “Deze plek is de enige plaats waar ik me ooit thuis heb kunnen voelen, maar als ik hier niet kan blijven, als ik hier niet gelukkig kan zijn met Haku, dan.. Het is te pijnlijk.”

Dit intreseerde Zeniba. Ze had gesprekken gehad met Haku, hij had vrij vaak het zelfde gezegd. ‘Het is te pijnlijk om hier rond te hangen wetend dat ik niet met haar kan zijn.’

Zeniba krabde aan haar kin. Ze zat na te denken wat ze zou zegen. “Chihiro, wat zou je doen om met Haku te kunnen zijn?” Vroeg ze zeer serieus.

Chihiro keek omhoog naar de oude heks. “Hat maakt niet uit, ik doe alles.” Zeniba begon te ijsberen en Chihiro’s hoop begon weer langzaam te groeien. “Waarom, is er een manier?”

Zeniba likte haar lippen. “Het is een gok, maar ja, er kan een manier zijn.”

Chihiro sprong op van de stoel en rende naar Zeniba. “Hoe dan? Vertel me hoe!”

De oude heks stapte terug van de plotselinge uitbarsting van Chihiro. “Chihiro, ik wil je niet teleurstellen, begrijp, dit is maar een theorie, er is nog nooit zoiets eerder gebeurd.”

“Kan me niet schelen!” Schreeuwde Chihiro. “Vertel me het!”

“Ok, ok, rustig aan, kind.” Zeniba haalde diep adem. “Oke ik ben aan het denken over de voorspelling van Heer Okaia. Hij is een zeer krachtige geest. En om wat voor reden dan ook, moet gaan op een zoektocht, eentje waarin je hem ontmoet. Ik herinner me nu, dit is slechts een theorie, maar misschien is hij in staat je te helpen.”

Chihiro’s gezicht klaarde op. “Denk je dat echt?”

Zeniba’s expressie was onleesbaar. “Ik weet het niet, maar zijn krachten zijn wel veel groter dna de mijne.”

“Ik heb dus een kans! Ik ga naar heer Okaia.” Zei Chihiro vastberaden. “Hoe vind ik hem?”

Zeniba keek ongemakkelijk. “Nou, dat is het probleem, niemand weet waar hij woont.. dus.. uhm.. Aha, ik denk dat ik een manier heb om erachter te komen.” Ze pakte de gouden zegel en hield hem omhoog. “Toon ons de weg naar heer Okaia.” Zei ze tegen het voorwerp.

De gouden zegel dreef uit haar hand. Het bleef in de lucht hangen en het wees als een soort kompas naar een bepaalde richting.

Chihiro bestudeerde het ding nieuwsgierig. “Granny, wat doet het?”

“Het toont ons de weg. Zie je de richting waar hij naar toe wijst? Daar is Okaia nu.”

Chihiro fronste haar wenkbrauwen. “Dus het kan me alleen maar naar de goede richting wijzen?”

Zeniba knikte. “Ik ben bang van wel. Zonder kennis van de exacte locatie is dit alles wat ik kan doen.”

Chihiro staarde naar de zege lvoor een moment en vormde haar ogen tot spleetjes. “Oke, ik ga ervoor.”

Zeniba wendde zich tot haar. “Chihiro, weet je zeker dat je weet wat je aan het doen bent?” Ze moest weten of Chihiro de gevaren kende van deze wereld. “De geestelijke wereld is levensgevaarlijk voor een mens. En dan heb ik het niet alleen over de geesten, ook over het eten, je moet genoeg eten zodat je niet zult verdwijnen.”

Chihiro stampte boos op de grond met haar voet. “Ik ben zo moe dat iedereen me behandeld als een klein kind. Ik ben dan nog maar 16, dat is jong voor geesten, maar niet voor een mens. Ik wil doen wat ik wil en niet wat iedereen wil voor mij. Dus stop met het proberen om mijn gedachten te veranderen. Ik heb mijn keuze gemaakt ,waarom kan niemand dat accepteren?”

Zeniba’s mond was opengevallen. Dit was een nieuwe kant van Chihiro die ze nog niet eerder had gezien.

Het zien van de uitdrukking op Zeniba’s gezicht maakte dat Chihiro zich plotseling schuldig voelde. Het was niet haar bedoeling om haar geduld te verliezen, maar ze was er gewoon moe van dat mensen haar behandelde als dat kleine meisje van 10.

“Het spijt me, Granny.” Zei ze. “Het was niet mijn bedoeling.”

Zeniba begon plotseling te lachen. “Oh Chihiro, lieveling, je bent zeker opgegroeid.” Zei ze. “Je bent niet bang om te gaan voor wat je wilt of om te spreken voor jezelf. Ik respecteer dat. En maak je geen zorgen, je hebt me niet van streek gemaakt en ik neem het je ook niet kwalijk voor het verliezen van je geduld. Het is een zeer emotionele tijd voor je.”

Chihiro gaf de heks een schuldige glimlach. “sorry, ik had niet moeten schreeuwen.”

Zeniba wuifde het weg. “Vergeet het maar. We verliezen allemaal ons humeur soms. Maar als je hier serieus over denkt is het misschien handig als ik je eerder laat vertrekken.” De oude heks begon met een paar dingen te pakken voor de reis van Chihiro. “Omdat je hier met de trein kwam met bo’s tickets, kun je ook degene gebruiken die hij zou gebruiken om terug te gaan. U kunt de trein nemen voor zo ver als je kunt met de trein. Daarna zul je te voet verder moeten gaan. Ik ben niet zeker hoe ver weg hij woont, hij kan net zo goed aan de andere kant van deze wereld leven, voor jou, hoop ik dat dat niet zo is. Je moet je goed voorbereiden en zo snel mogelijk weg.”

“Waarom?” Vroeg Chihiro.

Zeniba keek verbaasd dat ze dat moest vragen. “Ik ben er zeker van dat mijn zus nu wel weet dat je er niet bent en dat ze al iemand heeft gestuurd om je mee terug te nemen.”

(-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-) - (-)

Haku vloog in de richting van Swamp Bottom. Zelfs in Draken vorm zou het even duren voor dat hij er was. Hij hoopte dat Zeniba in staat zou zijn om Chihiro te kalmeren. Ze was behoorlijk overstuur de laatste keer dat hij haar had gezien, niet dat dat zo ongewoon zou zijn. Hij had een paar keer tegen haar gelogen en sloop rond achter haar rug om. Ze had het volste recht om boos op hem te zijn.

‘Chihiro, vergeef me’ Dacht de draak. ‘Ik wilde je geen pijn doen. Ik ben ook zo’n dwaas.’

De tranen kropen in de ogen van de draak. Hij zou alles doen voor Chihiro. Hij hield zo veel van haar. Hij dacht niet dat hij kon leven zonder haar, maar het leek erop alsof hij haar zou verliezen. Ze had zoveel gedaan voor hem, en hij had gelogen en haar pijn gedaan in ruil daarvoor.

Haku dacht na hoeveel effect Chihiro had gehad op zijn leven. Hij was ooit een gewone rivier geest. Hij had nog nooit slecht over de mens gedacht. Maar hij heeft ze altijd maar genegeerd, contact met de mens zou problemen opleveren voor de geestenwereld.

Maar toen kwam zij. Hij was in zijn rivier op dat moment, toen er plotseling een roze schoen viel in zijn rivier. Een klein meisje probeerde het te pakken, maar ze gleed uit en viel in zijn rivier. Haku voelde haar worstelen, proberen te zwemmen, maar ze was nog te jong. Hij wist dat ze zou verdrinken.

Het was een regel dat de geestelijke wereld niet in contact mog komen met de mensen, zelfs als het iemands dood zou betekenen. Alles wat het zou doen was zorgen voor problemen. Maar Haku kon niet zomaar dit meisje laten verdrinken. Dus scheidde hij zich van zijn rivier en nam zijn draken vorm. Helaas waren haar ouders in de buurt, dus hij kon haar niet meteen aan wal brengen.

Hij sleepte haar mee naar beneden naar zijn rivier, hij wachtte tot haar ouders uit het zicht waren en leidde haar naar de kust, toen ze eenmaal veilig was herenigde hij zich met zijn rivier en wachtte tot haar ouders kwamen.

‘Chihiro!” Huilde haar moeder. “Gaat het?”

“Het gaat goed mama.” Had het meisje, Chihiro, gezegd. “De draak heeft me gered.”

Haku wist dat het verder wel goed zou zijn met het meisje. Hij dacht er verder niet meer over en ging verder met zijn leven.

Of dat had hij gehoopt. Om een of andere reden bleef hij denken over het mens. “De draak heeft me gered.” Ja, hij had haar gered, maar ze was gewoon een mens. Ze was in zijn rivier voor slechts een paar minuten, maar Haku kon haar maar niet vergeten. Haku wist niet waarom. Hij dacht nooit specifiek over de mensen die in zijn rivier kwamen. Maar er was iets anders aan dit mens. Hij vroeg zich af of hij haar ooit nog een keer zou zien. Hij betwijfelde het.

Een paar weken later besloot hij om zijn rivier voor een tijdje te verlaten. Misschien zou een beetje vakantie hem goed doen.

Hij nam zijn menselijke vorm aan. Het was altijd dat van een kind. Waarom een kind? Hij was er niet zeker van. Sinds zijn jeugd wilde hij nooit op groeien. Hij had nooit de reden waarom.
Toen ging hij naar Yubaba’s badhuis. Het beste badhuis in de hele geestenwereld. Hij was gewoon een klant toen hij daar binnen kwam, maar hij had nooit gedacht wat zijn lot in petto had voor hem. Zoals later bleek, was Yubaba op zoek naar een leerling. Ze benaderde Haku en bood hem een baan aan. De rivier geest was nieuwsgierig. Ja, hij was al heel krachtig, maar waarom zou hij niet wat meer leren? Immers, hij was onsterfelijk, en hij had alle tijd van de wereld.

Toen begon zijn opleiding. Drie jaar lang werd hij opgeleid door Yubaba. Maar in die tijd leerde hij dat het wezen van de leerling van Yubaba niet zo leuk was als het klonk. De hek was koud en hebzuchtig, en zou wilde Haku niet meer terug naar zijn rivier laten gaan. En vreemd genoeg kon hij het ook niet meer. Hij voelde geen verbinding meer met zijn rivier. Het was alsof een magische barrière was geplaatst tussen hem en zijn rivier.

Op en dag had Haku er genoeg van. Hij was op weg naar het kantoor van Yubaba waar hij haar met een andere spirit praten.

“Haku word een beetje lastig.” Zei de Heks.

“Hij zal u verlaten voor zijn rivier. Dat zou u kunnen verwachten. Hij kan zijn rivier niet loslaten. Hij is er nou eenmaal mee verbonden.

Hij hoorde de heks zuchten. “Nou gelukkig voor mij, dat zelfs als Haku zou proberen om terug te gaan naar zijn rivier, het zal hem niet lukken. Mijn schild spreuk werkt perfect, en nu, dankzei de mensen zal hij niet in staat zijn om het te vinden.”

Haku was geschokt door dit. De heks had hem gemanipuleerd om hem te laten blijven. Ze blokkeerde zijn verbinding met zijn rivier, terwijl de mensen iets met zijn rivier aan het doen waren. Hoe lang was dit al bezig?

Woede vulde de rivier geest. Hij barstte in het kantoor van Yubaba en eiste alles te weten. Toen de Heks hem alles had verteld wat hij nodig was, keerde hij terug naar zijn rivier, maar hij kwam erachter dat Yubaba gelijk had. Zijn rivier was verdwenen. In plaats daarvan was een kleine menselijke ontwikkeling. Hij had geen idee dat zijn rivier nog steeds stroomde onder de appartementen, maar hij wist dat het nog in de buurt was. hij zou gevoeld hebben als de rivier er niet meer was, magisch schild of niet.

Haku keerde terug naar het badhuis om Yubaba te zien. Hij ontdekte dat terwijl hij weg was de heks een betoverde Deurknop had geïnstalleerd zodat verdere afluisteren te voorkomen. Haku wilde weten waar zijn rivier was. Sinds het Yubaba was die zijn contact had verbroken. Zij zou weten waar het was.

Yubaba weigerde het om hem te vertellen, tenzij hij akkoord ging met een bepaald contract. Met tegenzin had Haku het contract getekend. Hij had echter niet verwacht dat ze zijn naam zou stelen. Toen dit gebeurde probeerde hij onder zijn contract uit te komen. Maar de heks had hem nu in handen. Toch weigerde hij om haar te gehoorzamen, dus de heks stopte een controle slak in hem om hem te dwingen haar te gehoorzamen.

Voor de komende drie jaar werd hij gedwongen om Yubaba’s bevelen uit te voeren. Hij probeerde alles wat hij kon bedenken om zijn naam terug te krijgen, maar zonder succes. Het leek alsof hij niet in staat was om onder het contract uit te komen.

Toen kwam ze bij hem terug. Het menselijke meisje, Chihiro. Ze was gegroeid in de afgelopen 6 jaar, maar hij herkende haar aan haar geur. Hij probeerde haar te sparen van het lijden van zijn lot, maar toen haar ouders werden verander in varkens en ze werd gedwongen om te verblijven had Haku tegen zichzelf gezworen haar te beschermen, net zoals hij 6 jaar geleden had gedaan.

Later bleek, dat zij hem redde. Niet alleen zijn leven, maar ze heeft hem ook bevrijd van de controle van Yubaba, ze gaf hem zijn naam en onthulde de locatie van zijn rivier.

Het was moeilijk om haar te zien gaan, maar hij wist dat ze moest vertrekken. Het was het beste voor haar. Maar Haku wilde niet dat ze ging. Hij werd daarna zeer depressief. Er was iets in haar wat hij maar niet met rust kon laten. Het kostte hem een tijdje om het te realiseren, maar hij was er uiteindelijk uit, hij hield van haar. Zonder haar, was zijn leven onvolledig, zelfs als hij zijn rivier en vrijheid terug had.

Haku wist dat hij had beloofd haar weer te zien, maar het was te pijnlijk. Zelfs als hij het wilde, hij kon haar niet zien, zijn rivier was bedekt. Maar ze had nog steeds een manier gevonden om bij hem te zijn. Ze zou naar de kleine stromen gaan die afkomstig waren van zijn rivier, die niet begraven waren.

Toen kwam ze eindelijk terug naar hem. Hij was dolblij, en tegelijkertijd gebroken. In de loop der jaren had zijn liefde voor haar uitgegroeid tot een romantische liefde. Hij wilde zo graag bij haar zijn, maar hij draaide haar weg, denkend dat het het juiste ding was om te doen, om haar te laten gaan. Maar hij besefte nu hoe verkeerd dat was. Ze wilde niet vertrekken, en hij dwong haar, wie was hij om te beslissen over hoe zij leefde? Hij was zo’n dwaas.

‘Chihiro, ik kan niet leven zonder jou. Het kan me niet schelen dat je een mens bent, het kan me niet schelen dat je sterfelijk bent, ik hou van je, alsjeblieft doe niets roekeloos.’

Haku barste uit in snelheid, hij zou zijn geliefde weer zien, en iets recht zetten wat hij had misgedaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.