FanFic.nl

Kiss me, stupid || ft. Harry Styles

30.

Ik had nooit gedacht dat ik zo snel zou kunnen huilen. Ik kruip snikkend naar haar toe. Een plas bloed om haar heen, haar slaap doorboord met een kogel. Ik leg mijn hand op haar wang en kijk haar recht in haar nog open ogen. 'Amy?' fluister ik schor. Geen antwoord, natuurlijk niet. 'Ik weet dat je er nog bent,' zeg ik en schud haar angstig door elkaar. 'Blijf hier!' gil ik en geef haar een klap in haar gezicht. Steeds harder. Tranen stromen over mijn wangen heen. 'Waarom laat je me in de steek?' fluister ik schor. 'Je had beloofd dat je bij me zou blijven!' schreeuw ik. 'Blijf bij me!' zeg ik zachtjes.
Opeens besef ik dat ik al veel te lang weg geweest ben en dat iedereen waarschijnlijk zonder mij vertrokken zijn. Eerlijk gezegd kan het me helemaal niets schelen. Amy was mijn eerste beste vriendin. Zij was het die mij door deze shit heen sleurde, zij was het die me hielp, ze hield me overeind. Want zij was mijn vriendin. Nee, niet zomaar een vriendin. Ze was mijn bestie. Voor even komt er een gebroken glimlach op mijn gezicht. Het voelt goed om het te zeggen. Mijn bestie. Ik zucht eens, en veeg mijn tranen weg. Dan steek ik mijn hand uit, en doe Amy's oogleden dicht. Voorzichtig druk ik een kus op haar wang. 'Ik zal je missen.' fluister ik en sta op. Ik wil eigenlijk helemaal niet gaan, ik voel me zo slecht. Alsof ik zelf overleden ben. Mijn leven leek wel ingestort te zijn nadat ze was overleden.
Tegen een van de meisjes zeg ik: 'Zeg tegen Nathan dat Amy dood is. Laat hem iemand breng om haar hier weg te halen. Oh, en zeg ook maar dat Amy van mij begraaft moet worden,' Dan ren ik zonder nog iets te zeggen weg. Ik ren het trappenhuis binnen en dender alle trappen af in de hoop dat ze er nog zijn. Ik spring de laatste vier treden af, en ren door de lange gang. Als ik de ijzeren deur in de gaten krijg, maar de rest niet zie, verlies ik mijn hoop. 'Shit,' fluister ik. 'Verdomme! Waarom kan ik dan ook niet sneller zijn!' gil ik. Ik bal mijn vuist en bonk eens heel hard op de deur. Ik voel een pijnscheut door mijn vingers en knokkels heen trekken, maar maak me er geen zorgen om. Het kan me helemaal niet schelen. Ik zak door mijn knieën, en blijf zo naar de muur starend zitten. Als ik voetstappen door de gang heen hoor, weet ik dat ik er geweest ben. Maar ook hierop reageer ik niet. Al vermoorden ze me, het kan me niets schelen. Waarom? Mijn beste vriendin is dood. Mijn nieuwe vrienden zijn weg, net als de liefde van mijn leven. Er is geen sprankeltje hoop meer in mijn leven. Geen reden om nog op deze aardbol rond te lopen. Ik zucht eens, en kijk in de ogen van degene die ik net hierheen hoorde lopen.

~~~
voor alle duidelijkheid, het verhaal is eigenlijk bijna afgelopen. Nog ongv. 5 tot 10 hoofdstukjes. Dus mijn vraag aan jullie is, zal ik verder schrijven tot aan H50 ongeveer of is het nu wel genoeg geweest? Ik hoop dat jullue begrijpen dat als ik verder moet ik dan het einde van het verhaal moet herschrijven en dat wel wat tijd en aandacht nodig moet hebben.

anyway, aan jullie de keus. JA is voor doorschrijven, NEE is stoppen bij de 43

meeste stemmen wint!

Reacties: