FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 11 (16-27)

B.A.
"Hannibal, zolang we op Face z'n herstel wachten, kunnen we het beste onze voorraden aanvullen. Ik zal even kijken wat we nog hebben. Misschien kan Face vanuit z'n bed wel wat telefoontjes plegen voor me. Dan kan ik de ‘bestellingen’ makkelijker meenemen," zeg ik tegen de kolonel met een knipoog en een hoofdknik richting Face.
Ik kijk in alle hoeken van m'n Van en schrijf op een lijstje wat er nog is. Terug in huis pols ik bij Hannibal wat we voor zijn plan nodig hebben en schrijf dat op de achterkant van m'n lijstje. Murdock komt er bij staan en leest even mee.
"Ik ga met je mee, big guy, dan kan ik onderweg wat lekkers voor Billie kopen."
"Honden die niet bestaan kun je niets voeren, fool!"
"Als ik hem niets geef, B.A., dan gaat ie straks uit baldadigheid aan jouw kettingen knabbelen, hoor!" werpt Murdock tegen.
Ik draai me naar Murdock toe en kijk hem woedend aan.
"Wie aan mijn goud zit, draai ik z'n nek om. En aangezien dat Billie in jouw hoofd zit, draai ik jouw nek om!"
Hannibal roept ons tot de orde. Met een opgeheven vuist naar Murdock, die een lelijk gezicht tegen me trekt, draai ik me om en loop naar Face.
"Dit hebben we allemaal nodig. Hier heb je de telefoon. Als jij dat voor me regelt, ga ik het halen."
Face kijkt me dankbaar aan, kan ie toch wat doen voor het team. Lesley kijkt hem bewonderend aan.
"Ken jij zoveel bedrijven?"

SHERIFF
Audrey en ik krijgen van Maggie koffie en wat broodjes voorgezet, wat ons na het goed afgelopen avontuur natuurlijk goed smaakt. In een flits heb ik Peter in de tuin zien zitten en ik besluit om eens een praatje met hem te gaan maken. Als ik de tuin in loop komen de kinderen van Peter naar me toe gerend.
“Ome Frank... Papa is weer beter!"
Dan zie ik ook Lydia staan. Ik loop naar haar toe en begroet haar hartelijk. Dan kijk ik Peter aan.
"Hallo Peter. Je ziet er goed uit."
Ik reik hem een hand die hij aarzelend pakt. Hij kijkt me onzeker aan en weet zo te zien niet wat te zeggen.
"Ik kom straks nog wel even terug," zeg ik als de kinderen bij Peter op schoot kruipen en Lydia weer naast hem gaat zitten.
"Nee, Frank, kom er maar liever bij zitten," zegt Peter. "Ik wil met je praten en Lydia mag daar gewoon bij zijn."
Ik knik naar de kinderen. "En zij?"
Lydia haalt wat speelgoed uit een tas en zegt tegen hen dat ze op het grasveld mogen gaan spelen.

FACE
Meteen begin ik diverse bedrijven op te bellen en krijg positieve antwoorden zoals: "Dat is dan geregeld, Meneer Peck."
Ik kijk Lesley blij aan. Ze vinkt één voor één de spullen op het lijstje weg. Zij kijkt me na een tijdje ook blij aan als ze ziet dat er nog maar één ding op het lijstje over is.
"Waar haal je eigenlijk twee geweren vandaan?" vraagt ze.
"Daar weet ik wel wat op," antwoord ik.
Snel pak ik de telefoon weer en bel een nummer van een bedrijf dat gespecialiseerd is in pistolen en geweren.
"Goedemiddag, Brittanië BV, met Miranda, wat kan ik voor u doen?" klinkt het.
"Goedemiddag, ik ben vandaag overvallen en de overvallers hebben al onze wapens meegenomen dus ben ik haastig op zoek naar andere wapens," antwoord ik.
Het mocht dan niet mijn beste scam zijn maar toch werkte het.
"Mooi zo, dan komt één van mijn deputies het vanmiddag ophalen," antwoord ik.
Als we elkaar vriendelijk gedag hebben gezegd hang ik op. Ik merk wel dat het allemaal veel energie vergt en mijn hoofd doet ook al weer pijn. Meteen ga ik weer even liggen.
"En?" vraagt Lesley nieuwsgierig.
"De wapens zijn geregeld," antwoord ik.
Snel drukt ze een zoen op mijn mond en vinkt nu ook de wapens weg. De bedrijven heeft ze erachter geschreven zodat B.A. weet waar hij moet zijn. B.A. komt naar ons toegelopen als Lesley hem heeft geroepen, maar dan val ik in slaap.

PETER
Sam komt op mijn schoot zitten, maar Lydia zegt al snel tegen ze dat ze even op het gras mogen gaan spelen met hun autootjes en soldaatjes.
"Frank, het spijt me zo erg van het hele gebeuren," zeg ik meteen.
De sheriff stelt me gerust dat als ik ze zal helpen, ik waarschijnlijk strafvermindering zal krijgen. Lydia geeft me een dikke zoen en dan komen Sam en Xander weer aangerend.
"Papa, komen ome Frank en jij ook meespelen?" vraagt Sam, de oudste.
Ik kijk de sheriff aan en wacht zijn reactie af.

TROY
"Ik krijg ze nog wel," zeg ik boos.
Yvette, mijn nieuwe vriendin, is inmiddels bij me komen staan.
"Waarom ben je nu zo boos, schatje?" vraagt ze.
Daar geef ik geen antwoord op, want dat weet ze best.

SHERIFF
"Straks, jongens," antwoord ik hen, want ik heb nog een vraag voor Peter.
"Je weet dat we ondergrondse activiteiten van Hank en Troy hebben ontdekt. Hebben ze jou daar wel eens wat over verteld? Of heb je hen daarover horen praten? Heb je enig idee wat ze met dat labora-torium van plan zijn? Ik hoop dat je ons een stukje van de puzzel kunt bezorgen."
Ik kijk hem hoopvol aan. Peter keek naar z'n voeten terwijl ik aan het woord was, maar kijkt me nu weer aan met een blik waar ik uit opmaak dat hij erg twijfelt of hij zal vertellen wat hij weet.
"Peter, als je denkt dat jij en je gezin in gevaar zijn of komen, dan duiken jullie voorlopig onder. Maar alsjeblieft, vertel wat je weet. Er kunnen wel eens meer dan alleen onze levens van afhangen."
Peter gaat verzitten, kijkt om zich heen alsof hij elk moment gevaar verwacht.
"Binnen, Frank, niet hier."
Lydia blijft bij de jongens als wij opstaan. Als we naar binnen lopen, vraag ik aan de mannen van het A-team of ze er even bij komen zitten. Voor Peter van wal steekt vraagt hij of we hier niet worden afgeluisterd. B.A. zegt dat hij voor de zekerheid alles even naloopt en haalt uit de Van een apparaatje dat hij langs de muren, het plafond en de grond haalt.
"Schoon!" is zijn conclusie en gaat met een geruststellende knik naar Peter weer zitten. Iedereen, op Lesley en Lydia en de kinderen na, zit in een kring om Peter heen, gespannen wachtend op de onthullingen die Peter aanstonds gaat doen.

HANNIBAL
De sheriff wilde met ons en Peter praten over Troy, Hank en de ondergrondse schuilplaats. Alles was afluistervrij volgens BA.
"Mooi BA," zei ik.
Ik hoopte zo erg dat Peter iets ging loslaten over de ondergrondse schuilplaats en zat met mijn armen over elkaar tegenover hem. Hij bleef ons aanstaren toen we in een kring zaten. Ik kon zien dat Peter het erg moeilijk had. Als ik op sta, staat hij ook op en doet een paar passen achteruit. Ik liep naar hem toe en keek hem strak aan. Peter keek de andere kant op.
"Ze hebben Face al eerder een middel gegeven waarmee hij ons uit de weg wilde ruimen. Hij heeft op het randje van de dood gelegen. We kunnen je de bescherming geven, als je dat graag wilt, maar we willen wel alles weten," zei ik.
Peter keek me recht aan.
"Je hebt mijn woord" zei ik.
Ik liep naar de keuken, vulde een glas water en gaf dat aan hem. Hij nam het aan en dronk meteen. Daarna ging ik weer op mijn plek zitten en keek hem hoopvol aan.

FACE
Langzaam word ik weer wakker en zie Lesley niet meer. Buiten hoor ik stemmen waaronder die van haar. Even verschijnt er een kleine glimlach op mijn gezicht. De anderen zijn ondertussen aan de tafel gaan zitten. Al wankelend probeer ik om even te lopen. En ja hoor, dat lukt. Iedereen kijkt me verbaasd aan als ik bij ze kom zitten.
"Jij sliep toch?!", zegt B.A. verbaasd.
"Niet meer, B.A., niet meer," antwoord ik.

PETER
Nu ook Face erbij is komen zitten en ik nog een slok heb genomen, zucht ik een keer diep en besluit te vertellen.
"Troy en Hank zijn van plan om de sheriff uit de weg te ruimen en zo de baas te worden over deze stad. Ze willen de stad platgooien."
"Maar waarom zouden ze zoiets willen doen?" merkt Face op.
Dat is een goeie vraag van je, maar jammer genoeg weet ik daar geen antwoord op. Ik heb het ze alleen horen zeggen, verder niet."
Hannibal komt dit keer niet met een plan, maar zit diep na te denken. Er volgt een lange stilte.
"Face, het spijt me dat ik Lesley ontvoerde, daardoor is het uiteindelijk misgelopen tussen jullie," zeg ik opeens.
"Misgelopen?!" zegt Face terwijl hij me verbaasd aankijkt.
"Lesley is toch bij je weg?"
"Peter, Lesley en ik gaan zelfs trouwen!" antwoordt Face.
"O dat wist ik nog niet. Gefeliciteerd."
Dan geeft Face me een schouderklop. Met hem kan ik erg goed opschieten.

TROY
Boos sla ik met mijn vuist op de tafel. "Ik zal de macht krijgen!" roep ik kwaad.
Misschien moeten het A-team en de sheriff voor mijn plan verdwijnen, maar dat maakt me niets uit. Ik mocht ze sowieso al niet. Dan komt één van mijn mannen binnengelopen.
"Wat is er?”

B.A.
"Peter, heb je ze nooit iets over dat ondergrondse laboratorium horen zeggen?"
Dan kijk ik Hannibal aan. "Zouden ze met het gif dat ze Face hebben ingespoten soms van plan zijn om zo de mensen in het dorp en omstreken te manipuleren? Bijvoorbeeld rondom de sheriff-verkiezingen om zo aan de macht te komen?"

MURDOCK
Ik heb met gespitste oren zitten luisteren en moet aan allerlei wilde verhalen denken die soms de ronde doen in onze kliniek, als er weer eens iemand onverwachts van de afdeling verdwenen is.
"Het zijn dus niet alleen dieren die als proefkonijn worden gebruikt. Het lijkt erop dat ze Face ook hebben willen testen. En die test was bijna met succes verlopen ook. Ik zou wel eens willen weten hoeveel van dat vieze spul dat ze daar beneden al hebben staan."

SHERIFF
Mijn rechtvaardigheidsgevoel komt in opstand, alleen al bij het idee dat Troy en z'n zooitje het voor het zeggen krijgen in MIJN gemeente! Daar moet ik toch echt een stokje voor zien te steken.
"We moeten ten koste van alles zien te voorkomen dat de burgers het slachtoffer worden van die rare praktijken van Troy. Wordt het niet eens tijd om in de krant een artikel te schrijven over wat er gaande is?"
Ik kijk de kring rond.
"Het is de mensen al lang opgevallen dat ik vaak weg ben en het sheriffkantoor verlaten is. Het wordt tijd om hen te laten weten dat ik er nog steeds ben en dat we hard werken om het hier weer veilig te laten worden."
Met m'n hand wrijf ik over m'n kin terwijl ik diep nadenk.
"Die giftige stof is het belangrijkste wapen voor Troy in zijn strijd om de macht. Hannibal, kun je een mooi plan bedenken om Troy zijn wapen afhandig te maken? Jij en Face zijn binnen geweest. Je hebt een plattegrond. Alles wat je nodig hebt daar zorg ik voor. Maar alsjeblieft, zorg ervoor dat m'n burgers veilig blijven.”

HANNIBAL
Ik keek BA aan.
"Als je van mensen zombies wil maken, is dat de ultieme manier. Face was erg sterk toen hij me bij m’n keel greep."
Toen de sheriff zei of ik een goed plan wilde verzinnen, keek ik hem aan. Aan zijn gezicht te zien had hij er alles voor over.
"Als je ruzie zoekt met Troy, dan moet je het vooral zo doen. Dan zijn je burgers binnen een uur al de klos. Je kan het best in je office blijven om te laten merken dat je er bent. Als de burgers dan vragen hebben, kun je die beantwoorden. We moeten Troy zijn mannen zien af te leiden zodat we ongezien dat lab kunnen opblazen. Ik ken de gehele basis ondertussen al uit mijn hoofd."
Ik keek het team aan en glimlachte klaar. Ik was voor actie.
"We gaan dat lab maar eens opblazen en ook die geheime voorraadkamer. Dan maar kijken hoe Troy reageert. BA kun jij een tijdbom maken? Ik denk niet dat je een lab kan opblazen met een paar granaten. Ook moeten we nog controleren of die explosieven die ik had geplaatst al weg zijn.”

B.A.
"Ja, natuurlijk."
Dat is vragen naar de bekende weg, denk ik erachter aan. Ik sta op en loop naar de tafel waarop de plattegrond ligt.
"Kom eens?" vraag ik de anderen.
"Hannibal heeft erbij gezet om welke afmetingen het ongeveer gaat daar beneden. Dat wil zeggen dat we aan één bom niet genoeg zullen hebben. Ik stel voor om een ring van bommen te plaatsen, zodat het hele plafond in één keer alles vermorzeld."
Met m'n handen beeld ik uit wat ik bedoel en kijk dan de groep rond.
"En wil je die binnen of buiten plaatsen?" wil Audrey weten.
"Dat ligt eraan. Ik ben niet op het terrein geweest."
Ik wend me tot Murdock en vraag of er genoeg ruimte tussen de betonplaten zit om er een ontsteking in te kunnen boren. Hij maakt twijfelende bewegingen met zijn hoofd.
"Die platen liggen erg dicht tegen elkaar aan. Maar misschien bij de hoeken? Ik heb er eigenlijk niet op gelet of ze scherpe - of stompe hoeken hebben. Is dat laatste het geval, dan kun je de ontstekingen tussen de stompe hoeken van de platen steken en hoeven we niet naar binnen."
Zo te zien zit Murdock niet te springen om een volgend bezoek aan dat lab. Hij ziet in de kliniek waarschijnlijk al genoeg naalden en witte jassen met bloedmonsters. Ik pak een stuk papier en begin een schema te maken voor het plaatsen van een bommenring.

MURDOCK
"Als ik nu eens met een helikopter foto's ga maken van die betonplaten?" stel ik voor als er een stilte valt. "Dan weten we of we tussen de platen iets kunnen plaatsen en kunnen we uittellen bij welke platen we moeten zijn. Misschien ontdek ik nog ergens een poort in het hek of misschien zelfs nog een ingang naar die kelder."
B.A. kijkt me blij verrast aan en knikt dat hij dat een goed voorstel vindt.
Hannibal grijnst tevreden: "Ga je gang, kapitein."
Maggie komt naast me staan en kijkt me met één opgetrokken wenkbrauw aan.
"Ik vrees dat je deze keer zelf een helikopter moet zien te regelen, want de piloot die ik hier had was een beetje boos toen ie weer wakker werd."
"Face?!" roep ik terwijl ik naar hem zoek. Hij blijkt terug in bed gekropen.
"Ik heb een mooi karweitje voor je. Zie je wel dat je genoeg kunt doen vanuit je bed?"

SHERIFF
Terug naar m'n office. Ja, eigenlijk is dat het beste. Maar heeft iemand enig idee hoe ik daar tegenop zie? Geen deputies meer die me kunnen assisteren bij calamiteiten. Het is half kapot geschoten door Troy en z'n mannen. Ik besluit om die zorgen uit te spreken. Hannibal kijkt me aan, daar had ie even niet bij stilgestaan. Het team heeft elkaar nu hard nodig om Troy aan te pakken, dus ik kan hen niet vragen om mij te helpen. Dan komt Audrey met een voorstel om tijdelijk elders office te houden.
"Waar dan? Je bedoelt niet in ons huis, hè? Dat doe ik niet, hoor!"
"Nee, natuurlijk niet! Er staat toch een winkel leeg? Dat lijkt me een goede plek: midden in het dorp, met uitzicht over het plein, je kunt een paar straten inkijken."
"Hmmm, dat is misschien nog niet zo'n slecht idee."
"En..." gaat Audrey verder, "ik ben je nieuwe deputy! Ik help je met inrichten en nog veel meer."
Stilletjes komt Peter naast haar staan. Hij lijkt iets te willen zeggen, maar wacht tot m'n dochter is uitgesproken.

HANNIBAL
Ik keek de sheriff aan.
"Om het vertrouwen bij je burgers weer terug te laten komen, moet je naar je office terug."
Toen audrey met het voorstel kwam om de office in een lege winkel te bouwen, knikte ik tevreden.
Ik keek nog eens naar de kaart en schudde mijn hoofd toen Maggie het woord helikopter uitsprak.
"Een helikopter regelen is niet nodig," zei ik opeens.
Ze keken me verbaasd aan. Ik dacht aan een geheime gang die een bewaker me had laten zien, waar
we volgens Troy een hinderlaag zouden leggen en het team zo één voor één neer konden schieten.
"Er is nog een gang bij de trappen die naar het plafond leidt en dat is hier." Ik wees op de kaart. "Weliswaar heel smal, maar Face en Murdock kunnen de bommen wel plaatsen daar. Met zijn tweeën gaat sneller dan alleen. Vier bommen moet genoeg zijn en we lopen zo ook weinig gevaar. Je moet wel heel goed uitkijken, want de trappen worden nu goed bewaakt. Misschien dat ik voor afleiding kan zorgen door via de andere kant naar binnen te gaan en dat is bij de villa. Zeg maar een aantal minuten dat je nodig hebt," zei ik met een brede grijns.

FACE
Als ik net mijn bed weer inkruip, hoor ik Murdock roepen en komt hij naar me toelopen. Nadat ik zijn verhaal heb aangehoord verschijnt er een lachje op mijn gezicht. Ik heb genoeg te doen, ook al moet ik erg veel rust houden. Meteen besluit ik maar te bellen naar een vriendin waar ik een relatie mee heb gehad. Haar leg ik het verhaal uit.
"Door wie zal de helikopter opgehaald worden?" vraagt ze nieuwsgierig.
"Murdock en Hannibal zullen hem vandaag ophalen," antwoord ik.
"Oké. Ik zal ervoor zorgen dat hij klaar staat," antwoordt ze en hangt dan op.
Ik denk dat ze nog steeds een beetje boos op me is dat ik het toen uitgemaakt had, maar wat kon mij dat nu nog schelen. Nu heb ik immers Lesley.
"Murdock je helikopter staat klaar."
"Drink dit maar op", zegt Lesley terwijl ze aan komt lopen.
"Wat is dit nou weer?!" zeg ik met een vies gezicht.
"Een slaapmiddeltje," antwoordt Lesley terwijl ze me over mijn voorhoofd streelt.
"Wat moet ik hier nou weer mee?"
"Het is voor je eigen bestwil.”
Ik besluit het toch maar op te drinken en val al gauw in slaap.

PETER
Ik wil nog wat tegen de sheriff zeggen, maar Audrey is me voor en dan wacht ik tot zij is uitgesproken.
"Ik weet dat je me niet meer vertrouwt, maar zou ik weer deputy mogen zijn?" vraag ik zenuwachtig.
Ik wacht zijn antwoord af.

SHERIFF
De glimlach die Audrey op m'n gezicht had gebracht met haar impulsieve voorstel, trekt langzaam weg als Peter met een serieus gezicht vraagt of hij terug deputy mag worden. Het is ineens helemaal stil in de kamer en iedereen kijkt naar ons. Peter en ik kijken elkaar lang aan, alsof we peilen wat we aan elkaar hebben. Ja, kan ik Peter nog vertrouwen? M'n gevoel zegt dat ik het wel wil proberen, omdat hij niet zo blijkt te zijn als zijn collega's. Maar aan de andere kant: welke risico's neemt hij door hier weer aan de slag te gaan?
"Weet Lydia hiervan, Peter? Je weet toch wel dat je je leven op het spel zet als er een rechtstreekse confrontatie tussen Troy en jou komt? Hoe moet het dan met je gezin?"
Peter zucht, hij zal met Lydia praten en zoekt haar op in de tuin. Ik kijk hem bezorgd na. Hannibal ziet dat en zegt dat als Peter het echt wil, er wel een oplossing is te vinden: een goede vermomming doet wonderen. B.A. en Murdock kijken op van de plattegrond en beamen zijn woorden heftig knikkend.
In de tijd dat Peter in de tuin met z'n vrouw praat, vragen B.A. en Murdock of ik mee ga om de bestellingen, die Face geregeld heeft, op te halen. Hij heeft sommige dingen namelijk op mijn naam besteld, dus er zit niets anders op. Voor ik in de Van stap, vraag ik of Audrey de eigenaar van de leegstaande winkel alvast maar eens opbelt.

HANNIBAL
Ik zag Peter en de sheriff met elkaar praten. Peter wilde weer zijn deputy worden, de vraag van de sheriff zette hem echter erg aan het denken. Ik keek het gesprek aan en verbrak de stilte die volgde.
"Als je het heel graag wilt, doet een vermomming wonderen, maar besef het risico wat je loopt," zei ik.
Daarna liep ik naar Face. "Heb je een adres waar we de heli kunnen ophalen?"
Face gaf me het kaartje met daarop het adres. Het was hier vlakbij. Ik zocht het op een stadskaart op.
"Kapitein, we gaan de heli halen, dan kunnen we daarna de foto’s maken," zei ik met een brede grijns terwijl ik mijn camera pakte.
Ik had wel zin in een paar bombardementen. Ik pakte een paar granaten en stopte die in mijn jaszak.
"We gaan wel lopen, dan vliegen we terug," zei ik.

PETER
Na het gesprek met Lydia kwam Hannibal met de opmerking: "Als je het heel graag wilt, doet een vermomming wonderen, maar besef het risico wat je loopt."
Maar dat wist ik al lang. Mijn enige doel is nu om Hank en Troy terug te pakken voor alle dingen die ze me hebben aangedaan. Ik besluit nog even bij Face te kijken en loop naar zijn kamer. Hij slaapt als een roos. Dan laat ik hem maar met rust. Opeens komt Xander aanrennen met een speelgoedauto.
"Papa, komen ome Frank en jij nog spelen?" vraagt de kleine.
"Nee, ome Frank heeft het even te druk, Xander," zeg ik terwijl ik hem een dikke knuffel geef.
"Jij?" vraagt hij.
"Papa, kan wel even spelen. Maar één ding moet je even beloven: niet zoveel lawaai maken hier, want Templeton probeert te slapen," antwoord ik.
"Ik wil later als ikke groot ben zo worden als Face," zegt Xander opeens.
Daar kan ik wel om lachen, nog zo klein en dan al een idool te hebben.
"Zullen we dan maar naar buiten gaan?" vraag ik.
Xander schudt zijn hoofd. "Face ook mee."
Hij loopt naar zijn bed toe, pakt zijn hand vast en probeert hem wakker te schudden. Snel loop ik naar Xander toe en til hem op.
"Laat hem maar even. Face heeft rust nodig," zeg ik zachtjes.

FACE
Na een uur of twee zie ik Sam voor mijn bed staan. Zijn kleinere broertje Xander is erbij en zelfs Peter.
"Wat doen jullie hier?" vraag ik terwijl ik langzaam overeind ga zitten.
"Xander wilde even wat vragen," zegt Peter.
Ik zie dat Peter duidelijk geniet van zijn kinderen. Ook wel logisch. Hoe zou het zijn als ik vader zou zijn? Dat zou me best fijn lijken.
"Kom jij spelen?" vraagt Xander.
Van die vraag kijk ik verbaasd op maar Peter legt het al snel uit.
"Je bent zijn idool," zegt Peter.
Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht.
"Les, kun je even een nieuw verband om mijn voet doen en doe meteen ook maar even om mijn hoofd waar de wond zit."
Lesley komt aangelopen.
"Zie je pap, hij is vet cool," zegt de kleine zachtjes tegen zijn vader maar toch hoor ik het nog.
Lesley verbindt mijn voet opnieuw en vraagt dan wat ik van plan ben. Audrey staat er nu ook bij.
"Ja, wat ben je nu weer van plan?!" zegt ze.
"Ik ga even met Xander en Sam spelen," antwoord ik.
Ze kijken ze me verbaasd aan.
"Doe je wel voorzichtig," zegt Lesley terwijl ze me van het bed afhelpt.
"Natuurlijk doe ik voorzichtig."
Mijn blouse gaat weer aan en mijn gymschoenen. Voorzichtig loop ik met hen mee naar buiten. Peter ondersteunt me. Ik merk dat Lesley en Audrey ons stiekem volgen maar telkens als ik achterom kijk zijn ze verdwenen. Hun stemmen hoor ik wel.

AUDREY
We zijn binnen het uur weer bij Maggie. Wanneer ik uit mijn auto stap, zie ik papa Maggie en Murdock al bedanken. Ik ben nog steeds erg enthousiast en loop naar hen toe.
"Wauw," zeg ik. "Dat was gewoon fantastisch. Mag ik misschien ook eens mee vliegen? Dat moet zalig zijn om zo in de lucht te zweven."
Ik praat veel te snel en zie ze alle drie raar naar me kijken, maar ze moeten al snel lachen. Gelukkig. Ik besluit dan maar papa zijn goede voorbeeld te volgen en ik geef hen snel een hand.
Even later kwamen we Hannibal ook weer tegen. Hij gaf me een knipoog en lachte naar me. Verbazingwekkend dacht ik in mezelf voor ik teruglachte.
"Jullie hebben dapper geassisteerd en goed gehandeld," zei hij.
Dan komt Maggie binnen met koffie en wat broodjes. Aanvallen! Man wat had ik honger. Na een broodje gegeten te hebben staat papa op. Ik kijk hem na en zie dat hij naar Peter loopt.
"Laten we hopen dat ze het goed maken," denk ik in mezelf en ik begin een gesprek met Maggie.
Na een tijdje komt papa binnen samen met Peter. Papa vraagt of we er even bij komen zitten en ik leg mijn tekenblok weg dat ik ergens had opgediept. Voordat Peter begint te praten gaat BA eerst met een apparaatje langs de muren. Ik vraag me af wat dat is. Hij roept dat het schoon is en ik heb ineens door waarvoor het apparaatje dient. We zetten ons allemaal klaar en wachten op Peter om zijn verhaal te doen.
"Troy en Hank zijn van plan om de sheriff uit de weg te ruimen en zo de baas te worden over deze
stad. Ze willen de stad platgooien," zegt hij.
Ik zie papa zijn verontwaardigde gezicht. Voor dat ik iets kan zeggen is Face me voor.
"Maar waarom zouden ze zoiets willen doen?"
Peter weet niet waarom. Spijtig. We moeten ten koste van alles zien te voorkomen dat de burgers het slachtoffer worden van die rare praktijken van Troy.
“Wordt het niet eens tijd om in de krant een artikel te schrijven over wat er gaande is?" vraagt papa.
Ik overdenk zijn idee en toen ik terug begon op te letten wat er gezegd werd was er al een idee voor een plan: het lab opblazen. Kort en bondig maar wel effectief. BA stelt voor om een ring van bommen te plaatsen.
"En wil je die binnen of buiten plaatsen?" vraag ik.
“Dat ligt eraan,” krijg ik als antwoord.
Als ze weer naar binnen gaan ben ik geen seconde gerust. Ik ben weer aan het dromen wanneer papa me met een vraag naar de werkelijkheid haalt.
"Terug naar m'n office... Ja, eigenlijk is dat het beste. Maar heeft iemand enig idee hoe ik daar tegenop zie? Geen deputies meer die me kunnen assisteren bij calamiteiten... Het is half kapot geschoten door Troy en z'n mannen... "
Daar heeft hij een punt denk ik in mezelf maar dan kunnen we de office toch in een ander gebouw maken en dan word ik gewoon deputy. Ik gooi mijn idee in de groep en krijg goede reacties. Papa gaat akkoord en ik begin in m’n hoofd al plannen te maken voor het inrichten van de nieuwe office. Na mij vraagt Peter ook of hij terug deputy mag zijn en ik voel meteen spanning in de kamer. Zijn vraag wordt in overweging genomen en Peter gaat overleggen met zijn vrouw. Papa gaat mee met BA om de bestellingen op te halen en verzoekt de eigenaar van die leegstaande winkel al vast op te bellen. Na dat gedaan te hebben pak ik mijn schetsblok weer en begin plannen te maken over hoe we de office kunnen inrichten.

HANNIBAL
Ik ging samen met Murdock de helikopter ophalen.
"Laten we voor alle zekerheid maar een wapen meenemen, je weet maar nooit," zei ik.
Murdock knikte en we liepen naar buiten.
"We zijn over ongeveer een uurtje terug, want we gaan ook meteen foto’s schieten," zei ik terwijl ik een camera pakte.
Halverwege kijk ik om me heen. Het gebied waar we waren was erg open. Ik vertrouwde het niet helemaal. Ik greep mijn wapen en liep toen met Murdock verder. Blijkbaar had ik het verkeerd en loerde er geen gevaar.
Eenmaal aangekomen bij het bedrijf waar de helikopter voor ons klaarstond, deed Murdock het woord en hij werd later naar de helikopter begeleid. Ik bleef voor het terrein stilstaan en keek weer om me heen. Ik zag een aantal mannen liggen met een geweer. Totaal niet onder de indruk liep ik rustig het terrein op waar de helikopter stond. Mijn vermoeden werd ook nog eens bevestigd, toen ze op me schoten. Het waren blijkbaar mannen van Troy die ons hadden gevolgd. Ik dook weg achter een muurtje en schoot daarna terug. De mannen waren slimmer dan ik dacht, want één man greep me van achter beet. Het was de bewaker die ik had neergeslagen toen ik gevangen was genomen. Er werd meteen iets in mijn arm gespoten, waardoor ik me langzaam duizelig begon te voelen. Toen hij de hyponosetruc wilde proberen, sloeg ik beide bewakers neer en rende naar de helikopter die Murdock net had gestart.
"Die mannen van Troy zitten hier ook, wegwezen," zei ik.
Murdock keek me raar aan.
"Vlieg naar de basis," zei ik.
Het middel wat ze in me arm hadden gespoten begon te werken. Het maakte me steeds duizeliger. "Wat is dit?" zei ik tegen mezelf.
Ik sloot me ogen en zette me handen tegen me hoofd. Even later zijn we terug bij de anderen. Ik ben zo duizelig dat ik niet eens fatsoenlijk kan lopen en stort halverwege met me knieën tegen de grond. Ik schudde me hoofd en knipperde met me ogen. Ik probeerde tegen het middel te vechten.

MURDOCK
Face geeft me een briefje met het adres van een bedrijf dat helikopters verhuurt en verkoopt: CHOPPERLINES b.v. Eén van de eigenaars is een oude vriendin van hem, zegt hij.
"Zal ik haar de groeten van je doen?" vraag ik een beetje plagerig.
Face grijnst terug en schudt zijn hoofd. Hannibal heeft op een kaart het adres opgezocht en zegt dat we er naar toe lopen. Wat bezielt hem? Er zijn hier genoeg auto's om ons weg te laten brengen! Van een afstandje kijk ik naar Hannibal in de hoop een idee te krijgen in wat voor mood hij is. Misschien kom ik daar onderweg wel achter. We stappen stevig door en babbelen onderweg wat. Even geen zwaarmoedige overpeinzingen of diepzinnige planbesprekingen. Een tijdje lopen we ontspannen naast elkaar voort tot Hannibal ineens naar z'n wapen grijpt. Hij gaat op z'n hurken zitten en kijkt om zich heen alsof ie elk moment de vijand zal zien opduiken. Het blijft echter stil om ons heen en we komen veilig bij het bedrijf aan. Hannibal blijft in de hal staan als ik me bij de balie meld. Ik vul wat papieren in, laat m'n brevet zien en krijg dan een etui met sleutels e.d. overhandigd. In het vooruitzicht dat ik zo meteen weer een stuurknuppel zal vasthouden en het luchtruim zal mogen kiezen, voel ik m'n vertrouwde pilotenkriebels opkomen. Ik vergeet Hannibal voor een moment en loop met een medewerker naar de chopper toe. Voor ik instap krijg ik nog een onderhoudsrapport en formulieren die ik ingevuld terug moet geven bij terugkomst. Nadat de man me een goede vlucht heeft gewenst, wrijf ik verlekkerd in m'n handen en kijk eens naar het mooie moderne paneel voor me.
"Oké birdie, ik ben al in de wolken, nu jij nog!"
Ik start het toestel en probeer even hoe het reageert voor ik echt ga opstijgen. Ineens hoor ik schoten en kijk ik verschrikt op. Vanuit het gras komen er mannen tevoorschijn en Hannibal zet het op een lopen naar een muurtje toe. Ik pak m'n geweer om Hannibal te dekken, maar ben te laat: ze hebben hem al te pakken. Ik zet grote ogen op als ik één van hen een spuit tevoorschijn zie halen. O nee toch?! Niet Hannibal! Straks gaat hij onder invloed van dat gif achter mij aan! Maar aan de andere kant heeft Hannibal zo'n sterke wil, dat hij zich lang niet zo gemakkelijk over geeft aan het spul dan Face. Die gedachte geeft me moed en doet me de helikopter op volle sterkte laten draaien.
Hannibal wankelt op z'n benen en doet alsof hij gaat vallen. De mannen laten hem los, denkend dat hij het loodje zal leggen. Daar maakt hij gebruik van en met een paar redelijk goed gemikte vuistslagen schakelt hij de twee mannen uit en zet het op een rennen. Ik steek m'n hand uit om Hannibal naar binnen te helpen, want het gif kan elk moment toeslaan en hem doen neergaan. Hij zit nog niet, maar ik maak dat ik wegkom.
"Naar de basis!" roept Hannibal achter me.
Z'n stem klinkt anders en ik kijk hem even onderzoekend aan. Z'n ogen staan fel en agressief, net als bij Face. Ik hoop dat ze hem nog niet gehypnotiseerd hebben, anders heb ik een probleem. Gewurgd worden door m'n kolonel en nog wel in de lucht met een chopper? Ik heb me m'n dood anders voor-gesteld! Onderweg blijf ik regelmatig verontruste blikken achterom werpen, maar Hannibal blijft gelukkig rustig zitten, al heeft hij wel z'n handen stijf om z'n wapen gespannen, alsof hij de loop zal vermorzelen.
Op het veldje vlakbij Maggie zet ik de chopper neer. Ik haal het wapen uit Hannibals handen en help hem naar buiten. Hij kreunt dat hij steeds duizeliger wordt en een paar huizen voor Maggies praktijk zakt hij op z'n knieën op de grond.
Ik schreeuw de longen uit m'n lijf. "MAGGIE!!!"
Als er niemand komt kijken sta ik een seconde in twijfel, maar zet het dan op een rennen. Ik storm naar binnen en de eerste de beste die ik tegen kom pak ik bij z'n arm en sleur ik naar buiten: het is Audrey. Ze schrikt zich een ongeluk, maar als ik half in paniek snauw dat ze me moet helpen gaat ze meteen mee.
"MAGGIE!!! Waar is Maggie?"
"Bezig met een patiënt," weet ze.
Terwijl Audrey en ik Hannibal ondersteunen en de praktijk binnenbrengen roep ik nog een keer hard, maar nu samen met Audrey. En ja, dan komt ze de deur uit rennen.
"Wat is er? Waarom schreeuwen jullie zo?"
Dan ziet ze Hannibal in belabberde toestand tussen ons in hangen en houdt de deur open.
"Hetzelfde als Face?" informeert ze.
Ik knik en er rollen tranen over m'n wangen. "Heb je tegengif?" vraag ik met grote smekende ogen.
Hannibal ligt op de behandeltafel en wordt onrustig. Hij grijpt naar z'n hoofd en spert zijn ogen soms wijd open, waarna hij met een wilde blik om zich heen kijkt. Maggie ziet het en pakt uit een kast een paar stevige riemen. Ze wenkt met haar hoofd en geeft er twee aan mij. Ieder maakt een arm en een been van Hannibal vast aan de tafel, voor hij dezelfde rare dingen kan gaan doen als Face. Maggie gaat tegengif klaarmaken. Het lijkt een uur te duren voor ze terugkomt. Audrey ziet dat het zweet me uitbreekt en komt naar me toe.
"Kom," zegt ze, "misschien helpt het als we Hannibal onze stemmen laten horen, zodat ie contact met de werkelijkheid houdt."
Ik kijk haar verbaasd aan. Wat een koelbloedigheid! Hannibal vecht tegen het gif, hij mompelt steeds in zichzelf: hij noemt dingen op die hij in de kamer ziet. We gaan ieder aan een kant van hem staan en zeggen om de beurt iets tegen hem. Hij kijkt ons dan aan en zegt onze naam. Zo maken we de tijd vol tot Maggie dan eindelijk weer terugkomt, met een spuit vol tegengif.

HANNIBAL
Het middel werd langzaam sterker en begon mijn gedrag ook aan te tasten. Mijn handen waren ondertussen al gebalde vuisten. Ik had mijn ogen dicht en draaide me hoofd.
"Niet het team, nooit," mompelde ik een aantal keer.
Ik wilde het team geen kwaad doen en vocht met alle energie die ik nog had tegen het middel. Als ik even later mijn ogen open, zie ik het team om me heen staan. Even later kreeg ik het gevoel alsof iemand me een keiharde klap tegen me slaap gaf. Na een schreeuw gaf ik een ruk aan de riemen, maar ik zat stevig vast. Een stem in me hoofd zei dat ik door moest zetten.
"NOOIT!" schreeuwde ik.
Ik bleef aan de riemen trekken. Maggie kwam aangelopen met de spuit en spoot het tegengif in mijn arm.

FACE
Ik loop met hulp van Peter naar een bankje toe waar we gaan zitten. Xander heeft zijn cowboyhoed al opgezet en komt nu met een springtouw aanrennen. Sam, zijn oudere broertje, bindt Peter en mij vast met het springtouw.
"Nu heb ikke je," roept Xander blij.
"Peter, zo te zien heb je je handen vol aan ze."
Peter kan er alleen maar om lachen.
"Waarom binden jullie me nou vast?" vraag ik nieuwsgierig en aardig.
"Jij bent een slechterik," antwoordt Sam.
Xander rent snel naar zijn vader toe en springt op zijn schoot.
"Zo, wij gewonnen," roept hij.
"Oké, dan heb ik nu een nieuwe missie voor je. Zie je Audrey en Lesley daar?" vraagt Peter aan de kleine.

PETER
Xander knikt even.
"Dat zijn ook nog twee slechteriken."
Meteen rennen Xander en Sam naar Audrey en Lesley toe. Sam neemt Audrey mee naar het bankje en Xander Lesley. Lesley geeft Face meteen een dikke zoen. Daarna worden ook Lesley en Audrey met een springtouw vastgebonden.
"Help," zegt Lesley lachend.
"Zo jullie niet meer ontsnappen," zegt Xander lachend.
Opeens krijgen we van B.A. te horen dat ze Hannibal met hetzelfde middel in hebben gespoten.
"Mogen we alsjeblieft los," vraagt Lesley aardig.
Xander maakt Lesley los.
"En wij dan?!"
"Jullie moeten eerst ook aardig vragen," antwoordt Sam zelfverzekerd.
"Kun je ons alsjeblieft los maken?" vragen we alle drie tegelijk.
Nu maakt Xander ons ook los. Ik ondersteun Face, maar na zijn eerste paar stappen zakt hij in elkaar.
"HELP!"
Meteen komt B.A. aangelopen en neemt Face mee. Eenmaal binnen aangekomen legt hij hem weer op bed en onderzoekt Maggie hem om te weten wat er aan de hand is met hem.
Xander en Sam zijn ons achterna gerend, want Face is immers hun idool.
"Papa, wat is er aan de hand met Meneer Face?" vraagt Sam.
Xander begint te huilen. "Face dood?"
"Nee joh, gekkie, hij wordt wel weer beter."
Xander kruipt dicht tegen me aan. Als Sam dat ziet volgt hij zijn voorbeeld. Ik herinner me nog het moment dat hij een gesprek met me had. Nadat we waren opgestaan waren het een paar stappen en toen zakte hij in.
"Hij moet goed in de gaten gehouden worden. Het liefst vierentwintig uur per dag," zegt Maggie.
"Ja, dat had je me al verteld," zegt B.A.
"Wat is er aan de hand?" vraag ik aan hem. Ik wacht zijn reactie af.
Xander rent meteen naar Face toe en ziet dat Maggie hem een prikje geeft.
"Nee! Face niet dood maken!" roept hij.
Waarschijnlijk zal Xander denken dat Maggie hem in laat slapen, wat een paar weken geleden met onze poes is gebeurd.

SHERIFF
B.A. en ik stappen in de Van om alle spullen die Face vanuit zijn bed besteld heeft op te halen.
"Waar is je deputyster, B.A?"
Met één hand aan het stuur zoekt hij alle zakken van zijn kleding door. Hij kijkt me al een keer schuldbewust aan omdat hij 'm zo snel niet gevonden krijgt. Bij de eerste store waar we uitstappen doorzoekt hij nog een broekzak waar hij onderweg niet bij kon en ja wel: de ster komt tevoorschijn en hij prikt 'm meteen netjes op.
"Zo, nu mag je mij weer officieel assisteren, maat!" lach ik en geef 'm een vriendschappelijke klap op z'n schouder.
Face heeft z'n zaken goed gedaan, zonder al te veel plichtplegingen kunnen we wapens, munitie en andere vechtbenodigdheden inladen. Een uurtje later stappen we alweer bij Maggie naar binnen. We zien Murdock, Audrey en Maggie in de behandelkamer staan. Misschien is er iets mis gegaan met Face. We lopen meteen door, maar schrikken als we niet Face, maar Hannibal vastgebonden op de tafel zien liggen met een gezicht dat een heftige innerlijke strijd verraadt. Audrey maakt plaats voor B.A. en vertelt mij in een paar woorden wat Murdock en Hannibal bij het helikopterbedrijf hebben meegemaakt.

B.A.
Als ik Murdock, Audrey en Maggie met bedrukte gezichten in de behandelkamer zie staan ren ik naar binnen, want volgens mij is er iets mis met Face. Meteen volgt de tweede schrik, want het is Hannibal die er ligt. Maggie vraagt om ruimte om de injectie met tegengif te kunnen geven. Murdock pakt me bij m'n arm en brengt me kort en krachtig op de hoogte van hun onfortuinlijke bezoek aan het helikopter-bedrijf. Ik kijk telkens achterom naar Hannibal en loop bruusk bij Murdock vandaan als ik Hannibal "NOOIT!!!" hoor roepen.
"Jongens, help even om hem stil te laten liggen," zegt Maggie als Hannibal steeds onrustiger wordt.
Murdock pakt een been, Frank zijn linkerarm, Audrey een been en ik houd zijn rechterarm vast, de arm die Maggie nodig heeft. Enkele seconden na het inspuiten van het tegengif ontspant Hannibals gezicht en houdt hij op met trekken aan de riemen.
"En nu één voor één waken bij hem. Ik moet een andere patiënt gaan helpen," zegt Maggie kordaat nadat ze Hannibals ogen, polsen en bloeddruk heeft gecontroleerd.
Murdock blijft bij Hannibal, Audrey loopt naar buiten, Frank ploft in een makkelijke stoel en ik ga in de andere hoek van de woonkamer even zitten bijkomen. In de tuin hoor ik de kinderen lachen. Als ik even naar buiten kijk, zie ik dat Face zelfs al buiten op het bankje zit. Samen met Peter vastgebonden, want Sam en Xander spelen cowboytje of zo. Met een zucht ga ik terug zitten en pak een krant.
"HELP!" Klinkt er in paniek vanuit de tuin.
Omdat de adrenaline van de schrik om Hannibal nog niet helemaal uit m'n lijf is, sta ik no time buiten. Peter zit op de grond bij Face. "Hij was ineens buiten bewustzijn!" zegt hij geschokt.
Ik pak Face op en breng hem naar binnen. Gelukkig is er nog het logeerbed. Frank rent meteen naar de spreekkamer, waar Maggie dan wel met een patiënt zit, maar dit is een noodgeval. Hij klopt eerst netjes op de deur, maar wacht niet tot ze terugroept of naar de deur komt. Hij steekt brutaalweg zijn hoofd om de deur en zegt: "'t Is mis met Face!"
Ik hoor een stoel omvallen en Maggie stormt de spreekkamer uit.
"Waar is ie?"
"HIER!!!" roep ik vanuit de logeerkamer en het volgende moment staat ze naast me.
Ze controleert vanalles en luistert nu ingespannen naar z'n hart.
"Stomme vent!" zegt ze quasi verontwaardigd tegen een nog steeds bewusteloze Face. "Je bent veel te ongeduldig, was in je bed gebleven!"
Dan kijkt ze mij aan. "Het duurt wel even voor dat gif helemaal uit z'n systeem is. Een lijf heeft rust nodig om zichzelf te kunnen reinigen, maar dat heeft ie niet genomen. En jullie hebben 'm ook te veel laten doen! GEEN TELEFOONTJES MEER!!!" zegt ze streng tegen mij.
"Yes, ma'm," zeg ik gedwee.
Willen we hem niet kwijt raken, dan zullen we haar woorden nu maar eens echt opvolgen.

MURDOCK
De rust keert terug in de behandelkamer en in Hannibal. Hij ligt nog steeds met riemen vast, maar hij trekt er niet meer aan, z'n hoofd draait ie niet meer wild heen en weer en zijn ademhaling wordt weer normaal. Ik sleep een gemakkelijke stoel uit de woonkamer en zet die naast Hannibal. De beelden van het afgelopen uur dringen zich weer aan me op. Hoe krijgen die lui van Troy het toch voor elkaar om ons elke keer te verrassen? Worden we afgeluisterd? Loopt er een verklikker onder ons? Heeft iemand een zendertje bij zich zonder dat we het weten? Als ik B.A. zie, zal ik vragen of ie met het apparaatje om zenders op te sporen ons allemaal controleert. Met dat voornemen word ik ook weer wat rustiger en begin zachtjes tegen Hannibal te praten, dan weet ie dat er iemand bij hem is.

HANNIBAL
Een tiental minuten na het tegengif te hebben gekregen, opende ik langzaam mijn ogen en keek nogal slaperig om me heen.
"Wat is dit en waar ben ik?" vroeg ik nogal verward.
Verbaasd keek ik naar de riemen. Ik zag Murdock zitten. Hij dacht diep na. Maar tijd om over alles na te denken had ik niet. Ik had een vreselijke hoofdpijn. Ik besloot te blijven liggen tot iemand de riemen losmaakte.

AUDREY
Maggie is ondertussen naar haar eigen patiënten teruggekeerd. Wij bezorgen haar zoveel werk dat ze zelfs niet haar eigen patiënten kan helpen. Ik zit nog steeds in de woonkamer en ben een beetje aan het dromen en voor me uit aan het staren. Enkele minuten geleden had ik mijn schetsblok weggelegd nadat ik uit pure verveling van alle leden van het team een schets had gemaakt. Ik zie Face en Peter buiten met de kinderen spelen en besluit maar mee te gaan doen. Op mijn weg naar buiten kom ik Lesley tegen.
"Het gaat precies al wat beter met Face," zeg ik.
Ze lacht eens en kijkt verliefd in Face zijn richting. Ik volg haar blik en zie nu Xander en Sam op ons afrennen met springtouwen in hun handen.
"Ik geef me over," zeg ik lachend als ze ons willen vangen met de springtouwen. Ze nemen Lesley en mij mee naar het bankje waar Face en Peter zitten en binden ons vast met de springtouwen.
"Help," zegt Lesley met een grote glimlach op haar gezicht.
"Zo jullie niet meer ontsnappen," zegt Xander lachend.
Ik moet lachen om het schattige ventje.
"Mogen we alsjeblieft los?" vraagt Lesley aardig.
Xander maakt haar los en ze loopt weg, maar ons laat hij gewoon zitten.
"En wij dan?!" vraagt Peter.
"Jullie moeten eerst ook aardig vragen," antwoordt Sam zelfverzekerd.
"Slim persoontje," denk ik in mezelf.
"Kun je ons alsjeblieft los maken?" vragen we alle drie tegelijk.
We hebben succes en Xander maakt ons weer los. Ik draai me om wanneer ik plots een “help!” achter me hoor. Ik draai me op mijn hakken om en zie Face de grond raken. BA heeft het ook gehoord en hij neemt Face mee om te laten onderzoeken door Maggie.

PETER
Xander vindt het allemaal maar niets en rent huilend naar buiten. B.A. gaat hem achterna.
"Papa, wat heeft Face?" vraagt Sam.
"Hij moest uitrusten, maar omdat hij dat niet gedaan heeft is hij bewusteloos geraakt," antwoord ik.
Als Sam ziet dat B.A. met Xander even buiten zit, rent hij naar hen toe en mag er ook bij komen zitten.
Ik blijf nog even bij Face en de anderen. Maggie geeft hem nog een paar prikjes. Ik zucht een keer diep. Maggie vraagt wat er aan de hand is.
"Ik maak me zo'n zorgen om Face."
"Het komt wel weer goed met hem, als hij nu gewoon naar me luistert en rust neemt," antwoordt ze.
Xander en Sam hebben tekenpapier en een paar kleurpotloden gepakt uit Maggie's kantoor en rennen er nu mee naar buiten. Daar gaan ze aan een tafeltje zitten. Verdrietig kijk ik naar Face die langzaam aan het bijkomen is, maar ook wil ik naar Xander en Sam toe.
"Ga maar even naar je kinderen toe," zegt Maggie opeens, alsof ze gedachten kan lezen.
Opgewekt loop ik naar buiten om Xander en Sam een beetje op te vrolijken.
"Wat zijn jullie aan het doen? Mooi aan het kleuren?" vraag ik.
Xander knikt.
"Ja, we maken een tekening voor Faceman," zegt Sam.
"Jullie maken het wel mooi zeg. Moet papa even helpen?" vraag ik.
Xander knikt. Sam rent naar Maggie toe die net de tuin in komt lopen.
"Mogen we ook verven?" vraagt hij.
"Zal ik dat even voor je ophalen, jongeman," antwoordt ze en loopt weer naar binnen.
Ongeveer drie minuten later komt ze aanlopen met een aantal tubes verf, kwasten, wat sponsjes, een beker water en een schoteltje. En natuurlijk ook een paar schorten. Zelf mogen ze uitzoeken welke schort ze graag willen gebruiken.
"Doe mij maar de gele," zegt Sam snel.
"Welke wil jij om, Xander?" vraagt Maggie terwijl ze op haar hurken bij hem gaat zitten.
Lydia is inmiddels bij me komen zitten en vraagt: "Hoe is het met Face?"
"Niet goed, hij is buiten bewustzijn geraakt, maar als hij rust houdt dan komt het allemaal wel weer goed," zeg ik blij.
"Ikke Bob de Bouwer," zegt Xander.
Plots roept hij: "Tand uit."
Meteen loop ik naar hem toe en laat hij zijn handje zien. Er ligt een klein tandje.
"Kom maar even mee," zeg ik lachend.
"Wat is er?" vraagt Lydia.
"Xander heeft net zijn eerste tand eruit," zeg ik blij.
"Hij begint dus ook al op jonge leeftijd te wisselen," antwoordt Lydia.

FACE
Als ik bijgekomen ben, wil ik weer van bed afstappen, maar Maggie houdt me tegen.
"Jij houdt rust," zegt ze streng.
"Maar..."
Maggie onderbreekt me: "Geen gemaar. Doordat je niet genoeg rust hield ben je buiten bewustzijn geraakt."
Mijn blouse maakt ze los en doet ze weer uit. Ze luistert nog even naar mijn hart.
"EN OOK GEEN TELEFOONTJES MEER!”.
"Maar... maar ik wil zo graag deze missie met het team mee gaan!" roep ik.
Dan bind ze een riem om mijn ene pols. Ook om mijn voeten en andere pols gaan riemen.
"Dan maar even zo. Je moet rust houden, dat is gewoon een feit," zegt ze streng en loopt naar buiten.
Ik was te zwak om zelf die riemen los te maken, maar nu komt Lesley naar binnengelopen.
"Wil je me alsjeblieft losmaken?"
Ze schudt haar hoofd. Audrey staat bij haar.

TROY
Op een aparte vergadering met allemaal bad guys huur ik allemaal extra mannen in. Iedereen is voor het plan om het A-team eens en voor altijd uit de weg te ruimen.
"We weten nu hun zwakke plekken, dus we zijn klaar om hen aan te vallen," zeg ik.
Er wordt geapplaudisseerd.

HANNIBAL
Het duurde allemaal wel erg lang voordat iemand me losmaakte, dus probeerde ik het zelf. Ik had mijn armen al snel vrij, alleen mijn benen gingen wat lastig maar ik slaagde er wel in. Toen ik opstond haalde ik diep adem en rekte me even uit. Ik had nog wel hoofdpijn, maar dat moest met een aspirine en een glas water wel snel over gaan. Ik liep naar de keuken, pakte een glas en vulde het met water en pakte een aspirine uit de medicijnenkast. Daarna keek ik naar mijn handen die helemaal rood waren. Het zette me aan het denken.
"Wat heb ik gedaan?" vroeg ik me af.
Ik besloot er niet teveel over na te denken en liep naar het team dat vol verbazing naar me keek.
"Hebben jullie een spook gezien of zo?" vroeg ik met een glimlach.

B.A.
Maggie heeft Face nagekeken en absolute rust voorgeschreven. Als Lesley bij hem komt zitten sta ik op en loop naar de woonkamer. Onderweg werp ik een blik op Hannibal, die ligt er rustig bij. Ik pak de plattegrond van het ondergrondse laboratorium er nog eens bij en bekijk 'm nu eens heel precies. Het is een behoorlijk gedetailleerde tekening met aanwijzingen over stroomkabels, nooduitgangen, alle ruimten met functie en kamernummer en zelfs de waterleidingen staan aangegeven. Als ik het goed zie, dan lopen er waterbuizen langs de muren van de grote ingang, daar waar Murdock en Face uit kwamen. Ik pieker me suf om een reserveplan te bedenken voor het geval dat de bommen niet sterk genoeg zijn om de betonplaten te kraken. Telkens als ik de tekening heb rondgekeken kom ik terug bij de waterleidingen. Waarom toch...? Ik loop naar de behandelkamer waar Murdock zit te doezelen naast Hannibal. Hannibal opent zijn ogen en vraagt waar ie is.
"Bij Maggie in de behandelkamer. Je hebt zo'n gifinjectie gehad en Maggie heeft je net tegengif gegeven. Hoe voel je je?"
"Enorme hoofdpijn," antwoordt Hannibal. "Waarom zit ik vastgebonden?"
"Je was onrustig, man. Blijf nog maar een tijdje liggen. Face is ook weer onderuit gegaan. We regelen zo meteen een echt bed voor je, dan maken we je los."
Dan maak ik Murdock wakker en wenk dat ie mee moet lopen, want ik wil wat met hem bespreken. Ook Frank en Peter vraag ik erbij te komen staan. Ik wijs hen allerlei vitale functies voor het labora-torium aan.
"Ze verwachten ons en ze verwachten dat we een gevecht met ze aangaan, maar misschien kunnen we hen met een eigen zwakke plek uitschakelen. Murdock, jij bent door die grote afrit naar binnen en buiten gegaan. Heb je kunnen zien of die waterleidingen in of tegen de muur zitten?"
Murdock kijkt me verbaasd aan, krabbelt even aan z’n hoofd, zoals denkende mensen dat gewoon zijn te doen, en zegt dan dat ie wel iets ronds heeft gezien, maar er verder niet op heeft gelet.
Ineens staat Hannibal bij ons. Iedereen kijkt hem ongelovig aan, want net lag ie nog met riemen aan de tafel vast.
"Hebben jullie een spook gezien of zo" vraagt hij met een glimlach.
"Hannibal," zeg ik een beetje kwaad, "Maggie heeft ons op ons hart gedrukt dat we jou en Face rust moeten gunnen en nou heb je jezelf al weer druk gemaakt om los te komen. Had je niet even kunnen wachten? We hadden je een goed bed beloofd, weet je nog?"
Hem kennende maakt het niets uit wat je zegt, als hij los wil, dan komt ie los. Ik schud m'n hoofd en vat kort samen wat ik net heb verteld. Frank zet Hannibal op een stoel en dan ga ik verder.
"Met die waterleiding kunnen we hen op de stille manier onschadelijk maken. We kunnen de waterdruk opvoeren of we kunnen een grote leiding lek maken. Bij de laatste mogelijkheid duurt het relatief lang voor alles onder gelopen is. Als we de druk opvoeren en de boel barst uit elkaar dan komt er in korte tijd veel water vrij en kunnen ze niets meer redden."
Ik zwijg even, zodat iedereen even het voorstel kan laten inwerken. Dan ga ik door op het waterdruk-voorstel.
"We moeten weten waar er een verdeelstation is en daar binnen weten te komen."
"Maggie weet waarschijnlijk wel waar hier de waterstations zijn," stelt Hannibal, waarmee hij te kennen geeft dat ie oren heeft naar dit plan.
"Als de leidingen de verhoogde waterdruk toch aankunnen, kunnen we met de helikopter alsnog wat ‘gaatjes gaan prikken’ in de leidingen bij de ingang. De mannen van Troy zijn dan nog wel niet uitge-schakeld, maar het gif waarschijnlijk wel en dat is op dit moment toch wel onze grootste vijand," zeg ik terwijl ik naar Hannibal kijk.
Iedereen volgt mijn blik en knikt instemmend.
"We hoeven niet op Maggie te wachten, ik bel het waterbedrijf van de staat wel even," zegt Peter.
Hij loopt meteen naar de telefoon. Murdock loopt ook weg van de tafel en komt terug met twee overalls en een paar spuitbussen.
"Als je in die leidingen gaten wilt schieten moet je dat geweer onder in de wapenkist gebruiken," zegt Hannibal, terwijl hij met zijn handen tegen z'n hoofd drukt vanwege de hoofdpijn.
"Ga jij met mij mee de chopper in?" vraagt Murdock met grote verheugde ogen.
"Nee, fool, ik vlieg niet. Dat weet je. En al zeker niet met jou!" bijt ik hem toe.
"Waarom bedenk je dan zo'n plan?" roept hij verontwaardigd.
"Omdat we dat gif onschadelijk moeten maken, fool, snap dat dan!"
"Dan ga ik wel mee om te schieten," zegt Hannibal.
"Oooh, nee! Daar komt niets van in!" zeggen we allemaal in koor.
"Ik weet wel iemand die goed is in schieten," komt Frank ineens terwijl hij tot nu toe stilletjes heeft geluisterd. "Peter was de beste van ons corps."
"Oké, als jullie mij niets willen laten doen," zegt Hannibal min of meer gelaten met een vertrokken gezicht van de pijn, "wie gaat dan wat doen?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.