FanFic.nl

Kiss me, stupid || ft. Harry Styles

31.

Ik kijk op, en het eerste wat ik zie is de mooie bruine ogen van Zayn. Een zachte glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Jullie zijn gebleven,' mompel ik en neem de hand aan die hij opsteekt. Hij trekt me omhoog, en omhelst me kort. 'Natuurlijk zijn we gebleven,' zegt hij. 'Komen jullie nog?' hoor ik van achter de muur. Verbaasd kijk ik naar de muur. Een grijns verschijnt op zijn gezicht. 'Kom,' zegt hij en trekt me mee. We lopen de hoek om, en komen terecht in een donker hoekje. In eerste instantie zie ik niet waarom we hier zijn, want de opening tot de gang is niet hier. Dan pas zie hoog in de muur een gat waar we doorheen kunnen kruipen. 'Sinds wanneer was die gat daar?' vraag ik hem. 'Geen idee,' mompelt hij. Ik probeer bij het rand van het gat te komen, wat niet echt lukt. Ik ga op mijn tenen staan en rek me dan uit, maar nog steeds kan ik er niet bij. 'Geef me eens een zet,' mompel ik. In plaats van me een zet te geven, sluit hij zijn armen om mijn middel heen, en tilt me op.
'Ik durf niet,' zeg ik en kijk angstig naar Zayn. 'Trek jezelf gewoon op en kruip door dat gat heen,' zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik durf niet te springen,' klaag ik. 'Maak je geen zorgen ik vang je wel op!' hoor ik de vertrouwde stem van Harry aan e andere kant zeggen. Bij het horen van zijn stem beginnen de vlinders meteen rond te vliegen. Ik haal eens diep adem en knik. Dan pas besef ik dat hij het niet kunt zien. 'Oké, ik kom.' Ik pak het randje van de muur vast, en trek mezelf op. Ik duw mezelf door het gat heen, en kijk naar beneden. 'Ik laat me naar beneden glijden, vang me op,' zeg ik met een trilling in mijn stem. Ik sluit mijn ogen en laat me vallen. Een gilltje verlaat mijn mond als ik mezelf voel vallen, maar voordat ik de grond raak, voel ik de warme armen van Harry mij opvangen. Ik open mijn ogen en druk een verlegen kusje op zijn lippen. Dan laat mezelf uit zijn armen glijden. 'Bedankt voor het opvangen,' mompel ik en omhels hem. 'No problem baby.' Als ik een zachte plof hoor, laat ik Harry los, en kijk Zayn aan. 'En jij bedankt voor het optillen,' glimlach ik. 'Optillen?' vraagt Harry me. Ik knik. 'Ik kon niet bij het gat,' zeg ik. Hij knikt langzaam. 'Oke,' momeplt hij en trekt me mee. 'Kom Nadine,' zegt hij. Hij trekt me de gang in. 'Waar is de rest?' vraag ik. 'Die zijn al buiten,' antwoord Harry. 'Gemma was zo blij toen ze de maan zag,' glimlacht hij. Ja, natuurlijk zou ze blij zijn. Al jaren lang is ze niet buiten geweest. Jaren lang had ze de pracht en praal van de buiten wereld moeten missen. Ze had de schoonheid van de maan en sterren moeten missen, net als ik. 'Snellerm' zegt Zayn. Net als we bij de ladder zijn die midden in het donkere gang staat, roept er iemand mijn naam. Een mannen stem. De stem waar ik jarenlang naar moest gehoorzamen. Nathan.

Reacties: