Hoofdcategorieën
Home » One Direction » They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond] » >1<
They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]
>1<
Daar zit ik dan. In het vliegtuig. Op weg naar London. Omdat het moest van mijn moeder. Blegh. Wat moet ik nou in London? Ik ken er niemand! Nou ja, behalve mijn vader dan. Ach, wat onaardig. Ik kan mezelf natuurlijk beter eerst even voorstellen. Nou, ehm….hey!
Ik ben Avelin. Ik ben zeventien jaar en 1.75 lang. Verder heb ik blauwe ogen, en lang bruin haar tot aan mijn stuitje. Daar ben ik eigenlijk best trots op. Ik heb een broer, Evan, en hij is zestien. Samen met mijn broer woonde ik bij mijn moeder in Crawley, West Sussex. Woonde ja. Mijn moeder heeft in een wilde bui besloten dat ik maar eens bij mijn vader moest gaan wonen in London. Dat zou me ‘’goed doen’’. Hoezo goed doen? Ik moet mijn vriendinnen achterlaten! Ik moet mijn broer achterlaten! Goed doen, m’n reet.
Goed dan, mijn sociale leven. Hmm, daar ben ik gauw klaar mee. Ik heb twee goede vriendinnen, Yasmine en Karin, en ik heb nog nooit een vriendje gehad. Ik sta zo’n beetje onderaan de ranglijst van mensen. Oke, tot zo ver mijn rampzalige sociale leven. Maar goed. Ik zat dus in het vliegtuig, op weg naar London.
Ik stopte de oortjes van mijn IPhone in mijn oren en startte de muziek. Treurig staarde ik uit het raampje. Alles heb ik achtergelaten, om wat? Om naar London te gaan . Naar mijn vader die ons vanaf mijn vijfde in de steek heeft gelaten. Ik wil er helemaal niet heen. Ik haat hem, ik haat hem voor het vernietigen van ons gezin. Een stewardess komt op me afgelopen.
‘Geen muziek in het vliegtuig graag.’ Ik zucht diep en berg mijn oortjes op. Geweldig, dit word dus een lange vlucht.
Zo snel als ik kan struikel ik het vliegtuig uit. Eindelijk frisse lucht. Gatver wat haat ik vliegtuigen. Teveel mensen op te weinig ruimte. Ik pak mijn Iphone en wil alweer muziek gaan luisteren. Toen bedacht ik me dat mijn vader me zou komen ophalen en muziek luisteren dan niet zo gepast is. Met een diepe zucht stop ik mijn oortjes weer in mijn tas. Dan besluit ik er een tweet uit te sturen.
Aangekomen in London! Ben benieuwd $:
Ik stop mijn telefoon weer weg en loop richting de bagage band. Geduldig wacht ik op mijn koffers. Als eerste komt mijn roze koffer in zicht. Ik loop snel naar de band en til hem eraf. Als even later ook mijn andere drie koffers naast de band staan kijk ik hulpeloos om me heen. Hoe moet ik deze gaan meenemen? Dan valt mijn oog op de bagagekarretjes. Ik begin te glimlachen en loop ernaar toe. Snel pak ik een karretje en loop terug naar mijn koffers. Eén voor één laad ik ze op het karretje. Zodra ze er allemaal op liggen loop ik richting de aankomsthal.
‘Avelin! Hier zo!’ schreeuwt mijn vader. Ik sla mezelf voor de kop en kijk beschaamd naar de grond. En bedankt pap. Nou weet zo’n beetje iedereen in deze godvergeten aankomsthal mijn naam. Zo snel als ik kan loop ik naar hem toe en grijp hem bij zijn arm. ‘Bedankt pap, echt waar. Nou weet iedereen mijn naam!’ sis ik hem sarcastisch toe. Hij haalt zijn schouders op en kijkt me glimlachend aan. ‘Ik vind het fijn dat je er bent, Avelin.’ Ik zucht. ‘Nou, ik niet,’ mompel ik. ‘Wat?’ ‘Niks niks,’ zeg ik snel. We lopen met zijn tweeën naar buiten, richting mijn vaders auto. We stoppen bij een cabriolet en met open mond kijk ik ernaar. ‘Pap! Waarom heb je me niet gezegd dat je een cabriolet hebt?’ Hij haalt zijn schouders op.
‘Ik dacht niet dat dat belangrijk was.’ Mijn mond hangt nog steeds open. Hij is prachtig, zwarte en gestroomlijnd. De velgen zijn blinkend en stoer. Snel help ik mijn vader met mijn koffers. ‘Wat zit er allemaal in?’ vraagt mijn vader. Nu is het mijn beurt om mijn schouders op te halen. ‘Gewoon. Kleding, schoenen, make-up, douche- en badspullen. Ik kom tenslotte bij je wonen..’ Mijn vader knikt. ‘Dat is waar.’ We stappen in en ik vraag mijn vader of het dak open kan. Hij knikt en opent het dak. Ik trek mijn elastiekje uit mijn haar en zet mijn zonnebril op. ‘Laten we gaan.’ Mij vader knikt weer en start de auto. We rijden het parkeerterrein af, richting London. Een paar keer probeert hij een gesprek te starten. ‘Je haar is langer sinds de laatste keer.’ Ik rol met mijn ogen. ‘Ik ben zeventien pap. De laatste keer dat je me zag was ik vijf. Logisch dat het langer is.’ Hij haalt zijn schouders weer op. (god, wat heeft hij met schouders ophalen?) ‘Je kan het toch geknipt hebben?’
‘Blijkbaar, pap, heb ik dat dus niet gedaan.’ En met die woorden stop ik mijn oortjes in mijn oren. Hij mag dan wel mijn vader zijn, ik heb geen zin in zijn onzin praatjes en zijn pogingen om het goed te maken.
We staan voor een leuk rijtjeshuis. Snel scan ik de buitenkant met mijn ogen. Het ziet er goed uit. Mijn vader opent de deur en helpt me dan met m’n koffers. We zetten ze onderaan de trap en lopen door naar de woonkamer. Alles meubelen zijn licht, het houtwerk daar in tegen is donker. ‘Welkom in mijn huis.’ Ik kijk wat rond. ‘Mooi paps, maar waar is mijn kamer?’ Mijn vader loopt weer terug naar de hal en pakt twee koffers op. ‘Op zolder.’
‘Op zolder?’ Hij knikt en loopt de trap op. Snel pak ik de andere twee koffers op en volg hem. Zodra we boven aan de tweede trap zijn stoppen we. Mijn vader zet zijn koffers neer en opent de deur die er zit. ‘Waarom zit er een deur?’ Hij glimlacht. ‘Omdat de hele zolder van jouw word, dus ik dacht dat je wel een privacy mogelijkheid wilde.’ Mijn mond valt open.
‘De hele zolder?!’ hij knikt en stapt naar binnen, koffers in de hand. Nadat ik van de schok bekomen ben stap ik ook naar binnen. Mijn mond valt weer open en ik kijk de zolder rond. Hij is redelijk groot en, net zoals beneden, zijn de meubels licht en het houtwerk donker. In de hoek, net achter mijn bed zit nog een deur. Hij staat half open en ik zie een badkamer. ‘Heb ik mijn eigen badkamer?!’ Mijn vader knikt. ‘Ik wist bijna zeker dat je geen zin zou hebben om een badkamer met je vader te delen.’ Ik vlieg hem om de hals. ‘Dank je dank je dank je!’ Hij lacht en draait zich dan om. ‘Nou, geniet maar van je kamer. Ik ga aan het eten beginnen.’ Ik knik en mijn vader loopt de trap af. Zodra ik hem niet meer hoor ren ik de kamer door en plof ik op het bed. (Hee, kijk niet zo. Ik ben ook nog maar een kind!) Misschien valt London toch wel mee.
Reacties:
lijkt een beetje op twilight
ikke love twilight dus ikke love je verhaal 
Ik ga huilen. Heb je mij gestalkt? Want ja. Ik zie er ook zo uit, haha.
Het doet me enorm denken aan Twilight, vooral dat auto-gesprekje. Therefore, wel super leuk! <3