FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

39: ''Just close your eyes and shoot,''

Het komt vast niet zo over zoals ik het in mijn hoofd
voor me zie/zag, maar ik hoop dat het er enigszins op lijkt.
Enjoy? (:

***
Een ijzige wind was opgestoken en deed de bladeren gevaarlijk ritselen. Elk geluidje drong tot me door, verscherpte mijn zintuigen en schakelde mijn emoties uit. Zo geconcentreerd mogelijk verplaatste ik mezelf meter voor meter om het huisje heen. Met mijn hand steunde ik tegen het hout om er zeker van de zijn dat we ons er zo dicht mogelijk langs verplaatsten. Onze voetstappen maakten weinig tot geen geluid en de wind zorgde er nu voor dat het losse sneeuw van tijd tot tijd verplaatst werd, waardoor ook onze voetsporen uitgewist zouden worden. Niet dat het er veel toe deed, ze wisten nu toch al van onze aanwezigheid af. Tenzij dat de laatste handlanger was. Ik voelde een sprankeltje hoop en diep, heel diep van binnen vertelde deze me dat dit nog wel eens zou gaan kunnen werken. Dat we sterker waren dan we dachten, dat we dit aankonden. We naderden de hoek op onze hurken en ik draaide me een halve slag om Louis aan te kunnen kijken. Deze wees naar zijn broekriem, pakte toen stilletjes het pistool eruit en hield deze met twee handen beet, op de grond gericht. Ik knikte, draaide me weer terug en deed hetzelfde. Het zwarte metaal voelde koel tegen mijn vingers en een fractie van een seconde voelde ik me net die negenjarige jongen met speelse krulletjes, oorlogje spelend met zijn schoolvriendjes. Jammer genoeg was ik net zo snel terug in de realiteit en was dit geen speelgoedgeweer. Geen speelgoedkogels. Dit wapen kon mensenlevens nemen. Het enige wat ik hoefde te doen was richten en de trekker overhalen…
We waren aangekomen bij de hoek van het huisje die nagenoeg naar de voorkant zou leiden. Ik rechtte mijn lichaam, drukte mijn rug tegen het koele hout aan en boog mijn hoofd voorzichtig de hoek om. Ik zag niets dat duidde op gevaar, maar ik zag wel een ander soort hout. De variant met een deurkruk. Ik boog mijn hoofd weer terug en wendde me tot Louis. Deze knikte vastberaden, wat maakte dat ik stilletjes maar gefocust de hoek om ging, naast de deur plaats nam, het wapen tegen mijn borstkas aangedrukt. Ik concentreerde me op mijn adem, die in tegenstelling tot mijn hart langzaam ging. Hoe langzamer, hoe geconcentreerder. Tijd en ruimte voor fouten waren er niet, het kwam allemaal aan op dit moment. Er waren hoe dan ook mensen binnen en even dacht ik ze zelfs te kunnen horen, maar dat kon ook de wind zijn die met de takken speelde. Alles liep te spelen met onze hersenen, onze gedachten en alles konden hersenspinsels zijn. Uit het verleden, heden en de toekomst.
Zodra Louis aan de andere kant van de deur was gestationeerd, wisselden we een blik. Zijn ogen stonden vastberaden, maar toch angstig. Het was om ons heen te ruiken, te voelen. Spanning, angst en vastberadenheid. Ging dat samen? Nee. Waren we er klaar voor? Absoluut niet. Gingen we het doen? Ja. Ja, dat zeker.
“Ik ben bang, Harry,” fluisterde Louis zachtjes. Zijn vingers omklemden het pistool, ik zag ze trillen. Een druppeltje zweet liep over zijn voorhoofd, ondanks de kou.
Ik wist precies hoe hij zich voelde.
Louis keek me aan, knipperde opwellende tranen weg en stak toen zijn hand uit. Even keek ik er verbaasd naar, maar sloot vervolgens mijn vingers in de zijne. Hij kneep erin, heel zachtjes, en trok me toen zachtjes naar hem toe. Vervolgens gaf hij een zacht, teder kusje op mijn wang, waarna hij me losliet en zijn strijdblik hervond. We keken elkaar nog enkele seconden aan en de warmte en kracht die Louis’ kus me had gegeven, hield ik vast.
“Drie…”
Ik omklemde het koude metaal steviger.
“Twee…”
Voor iedereen.
“Één…”
Voor Zayn.
“Ga!”
Tegelijk draaiden we ons met immense kracht richting de deur en schopten deze in. Met een klap viel hij naar binnen op de grond, wat gevolgd werd door een hoop stof. Direct daarna hoorde ik gesmoorde kreten en met mijn ogen tot spleetjes geknepen tegen de stof, richtte ik mijn wapen recht vooruit. Mijn blik schoot door de ruimte en wat ik zag benam me de adem, maar ik moest eerst actie ondernemen. Ik liep naar links, Louis naar rechts. De stof belemmerde een enorm deel van mijn zicht, wat maakte dat ik langs de muur schuifelde en me focuste op alles wat bewoog. De dingen die zich in mijn ooghoek afspeelden negeerde ik, ik wist dat ik mezelf ervan moest verzekeren dat er geen Panthers aanwezig waren.
Ik stootte met mijn lichaam tegen een tweede muur en met een ruk draaide ik me om en richtte ik mijn wapen.
“Laat vallen!” Ik knipperde met mijn ogen en liet de dreigende mannenstem tot mijn trommelvliezen doordringen. Het stof trok langzaam weg en binnen enkele tellen kon ik zien wie ik tegenover me had.
“Laat vallen of ik doorboor z’n kop!” De man tegenover me had zwart haar, was enorm gespierd en droeg een motorjack. In zijn rechterhand had hij een pistool vast en hield deze strak op de persoon naast hem gericht, vastgebonden in de stoel en gesierd met een blauw oog.
Liam.
Mijn hart bonkte in mijn keel, adrenaline schoot door mijn lijf. Ik wist niet waar Louis was, ik wist niet of hij überhaupt nog leefde. Ik wist niets, helemaal niets, alleen dat ik actie moest ondernemen. En wel nu.
Nog even hield ik het wapen op de man gericht, om het vervolgens langzaam te laten zakken. Ik wist, dat als ik de trekker had overgehaald, Liam doodgeschoten zou zijn. Hoe dan ook.
Terwijl ik het liet zakken, was de wanhoop me langzaam nabij. Waar Louis ook was, hij kon dit ook niet in zijn eentje oplossen. Het sprankeltje hoop dat ik daarstraks nog had gehad, doofde langzaam en verdween uit het zicht. We zouden net zoals de anderen vastgebonden worden, toegetakeld worden en uiteindelijk vermoord worden. Langzaam en pijnlijk.
“Loslaten.” Ik durfde niet te knikken, durfde niet naar Liam’s wanhopige ogen te kijken en durfde niet te ademen, terwijl mijn vingers de greep op het pistool verloren. Met een hoop kabaal kletterde het op de grond, samen met mijn laatste beetje hoop.
De loop van het pistool van de man verliet Liam’s slaap en een honende lach kwam uit zijn keel zetten. Het bezorgde me rillingen, liet me verstijven van angst terwijl ik met een glazige blik keek hoe hij langzaam op me afgelopen kwam. Ik zag zijn arm naar achteren buigen, zag hoe hij een tweede wapen tevoorschijn haalde. Hij kwam dichter en dichter naar me toe, richtte het tweede wapen op en liet het fonkelen voor mijn neus. Scherp en dodelijk.
Met één ijskoude, harde duw gooide hij me tegen de houten muur aan. Voordat ik kon reageren sloeg hij met zijn vuist in mijn maag, waardoor ik dubbelklapte. Een schreeuw van pijn verliet mijn keel en snakkend naar adem probeerde ik me weer op te richten. Een tweede klap volgde, liet me door mijn benen zakken. Pijn vloeide zich als vergif door mijn hele lichaam heen, tranen rolden uit mijn ooghoeken.
“Vind je dat leuk? Hm?” Zijn grove, oude-mannenstem liet me rillen van angst en alle alarmbellen in mijn lichaam rinkelden, schreeuwden dat ik daar weg moest.
En toen bedacht ik me iets. Één ding dat mijn leven zou kunnen redden.
Het gegooide mes.
Hij haalde opnieuw naar me uit – maar ik was sneller. Geheel instinctief rolde ik opzij, waardoor de man bijna zijn evenwicht verloor. Met één snelle beweging gritste ik het mes uit mijn broekzak en stak ik het zo snel als ik kon in zijn lichaam. Een schreeuw van pijn vulde de ruimte, de man greep vloekend naar zijn been. Voordat hij nog wat kon doen trok ik het mes eruit, sprong ik omhoog en stak het in zijn breedgeschouderde rug. Schreeuwend draaide de man zich om, haalde opnieuw uit. Ik dook opzij, hij miste me net. Een golf gevloek verliet zijn keel, langzaam zakte hij door zijn benen. Bloedend en kreunend lag hij daar en ik wist dat het nu of nooit was. Met een snelle schijnbeweging graaide ik mijn pistool van de grond en richtte ik het op hem.
Nu kwam het erop aan.
Adrenaline gierde door mijn lijf, gemengd met pijn en angst. Ik voelde Liam’s wanhopige blik in mijn rug brandden en wist niet hoe het met Louis ging, of hij ook een tegenstander had. Alles wat ik wist was dat ik deze man zijn leven moest nemen. Nu, hier. Met mijn pistool.
“Sluit je ogen en schiet.” De plotselinge, diepe stem die ik herkende uit duizenden drong tot diep in mijn binnenste door, alsof hij het recht in mijn oor fluisterde. Ik wist dat het niet kon, ik wist dat Zayn niet echt achter me stond en dat hij me niet in zijn armen zou nemen. Het zou niet gebeuren, maar ergens, waar hij ook was, fluisterde hij me toe. Alsof hij het wist.
Ik sloot mijn ogen, ademde diep in en haalde de trekker over. De terugslag van het wapen liet me achterover wankelen, maar snel genoeg vond ik mijn evenwicht terug. Met tranende ogen van zowel de spanning als de rond dwarrelende stof staarde ik naar mijn aanvaller.
Hij bewoog niet meer.

Reacties: