FanFic.nl

Vampir sucht Mensch (TC)

6.

Een week later. De achtervolgingen zijn weer begonnen, Bill heb ik verder noch gesproken noch gezien. Hij zal wel weer veilig in zijn appartementje zitten, wetend dat de seriemoordenaar nu op een andere locatie toe zou slaan. Ik heb hem zomaar zonder pardon mijn huis uit verbannen, begrijpelijk dat hij hier niet nog eens langskomt. Toch vraag ik me af wat hij aan het doen is. Niemand die toen samen met hem in de kroeg zat heeft nog iets van hem vernomen. Alsof ze nu allemaal klootzakken zijn, door iets wat ik gedaan heb. En hoewel ik me er van bewust ben dat Berlijn groot is blijf ik het raar vinden dat niemand hem tegenkomt. Zo heel ver woonde hij hier namelijk niet vandaan.
Ik weet niet wat het is, maar sinds onze ontmoeting kan ik hem niet meer uit mijn hoofd zetten. Zijn gezicht staat perfect op mijn netvlies gebrand, evenals zijn tengere lichaam, elk detail van hem. De lange blonde haren, zijn hazelnootbruine ogen, het fijne baardje, de vijf piercings -oren niet meegerekend- en zijn drie zichtbare tatoeages. Hij vertelde me er meer te hebben, maar liet ze niet zien. Misschien maar goed ook, dan stonden er nu waarschijnlijk ook naakte delen van hem in mijn geheugen gegrift.
Ik weet niet wanneer, maar ooit hoop ik deze opvallende verschijning nog eens tegen te komen.

De klok slaat half elf 's avonds, ik ben bijna de hele dag met Kitkat op pad geweest, waardoor deze nu knock-out in zijn mand ligt. Dan ga ik maar alleen naar buiten. Ik controleer of ik mijn sleutels en sigaretten bij me heb en verlaat vervolgens stilletjes het huis. Een paar blokken verderop bevindt zich een bos, mijn favoriet. Ergens in dat forees ligt mijn schuilplaats, waar ik altijd heen ga als ik behoefte heb aan een uitweg. Vandaag is dat niet het geval, het lijkt me gewoon een mooie afsluiting van de dag. Na een korte blik op de lucht versnel ik mijn pas, hopend dat ik de zonsondergang vanaf het begin kan aanschouwen. Ik duw een paar overgroeide takken weg, buk onder wat andere obstakels door en zie daar het meer schitteren. Zoals gewoonlijk laat ik me op een omgevallen stronk neerzakken, ik ben exact op tijd. Terwijl ik daarvoor ter beloning een sigaret opsteek luister ik naar zacht gespetter in het water. ADHD vissen. Mijn eigen gedachte doet me glimlachen.
De oranje-roze kleur in de lucht verwarmt me, elke keer weer wil ik het op camera vastleggen. Natuurlijk heb ik dat al tig keer gedaan, om de foto vervolgens weer te verwijderen. Het slaat nergens op.
"Kijk om." Een stemmetje in mijn hoofd. "Voel je je niet bekeken?" Ik slik. Een stem in mijn hoofd? Ik voel mezelf koortsig worden. Dit kan niet, ik word niet gek. Het is gewoon het rare gevoel van de laatste paar weken, dat me éven iets teveel wordt. Ik ben het zelf, het is gewoon mijn geweten. Nerveus begraaf ik de opgerookte sigaret onder het zand. Ik moet niet naar mezelf luisteren, er is niks achter me. Dat is er nooit als ik kijk.
Toch hoor ik zacht geritsel. Een eekhoorn, misschien? Niet kijken, gewoon niet kijken.
Geruis, luid maar toch gedempt. In mijn hoofd, ook al. Ken ik dit niet ergens van? Voorzichtig keer ik me om, heel langzaam, bang voor wat ik ga zien. Van schrik deins ik naar achter en val van de stronk af, recht op mijn stuitje. Als verlamd blijf ik zitten, starend naar de boom voor mijn neus. Er verdween net iemand achter die boom, ik weet het zeker. "Het speelt verstoppertje met je." De stem in mijn hoofd. Nee, nee. Niemand speelt verstoppertje met me! Boos krabbel ik overeind. Ik ben klaar met deze onzin, ik ga voor eens en altijd bewijzen dat ik mezelf angst aan zit te jagen. Er is helemaal niemand achter die- "Het was niet de bedoeling dat je me op zou merken." Een compleet andere stem, in mijn hoofd. Snel zet ik weer een paar passen terug. Ik ken die stem ergens van... Maar waarvan?
Communiceert mijn plaaggeest met me? Het geruis versterkt. Mijn concentratie verzwakt, en toch zie ik iets. Iets dat vanachter de boom vandaan komt. Wat is het? Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en doe mijn uiterste best het gebonk in mijn hoofd te negeren. Het lijkt wel een wapen. Nee toch? Focus, Tom, focus. Het is wit en langwerpig, smal. Vijf, het zijn er vijf. Het zijn... nagels. NAGELS. Precies zoals de droom die ik had! Correctie: dácht te hebben.
Totaal de weg kwijt zet ik nog een stap naar achter, net één stap teveel. Ik struikel over de stronk heen en beland met een harde plons het heldere water in. Vluchtig zie ik een vis weg zwemmen. Een snoek, geloof ik. Hij is niet de enige die deze afstand creëert. Langzaam zink ik naar de bodem. Gelukkig is het hier niet al te diep, het lukt me om weer boven te komen. Luid hap ik naar adem. Het duister van de nacht is gevallen. De nagels vanachter de boom zijn verdwenen.

Reacties: