FanFic.nl

Don't Jump!

Hoofdstuk 1

Yué's POV

Ik kijk omlaag, een grote groep mensen met camera's staat onder mij verzameld. Een radio staat naast me. Er word een meisje geïntervieuwd. "Jij kent het meisje dat op het dak is geklommen?" vraagt de interviewer. "ja het is mijn tweeling zus, ik heet Luna" zegt het meisje. Ik sla mijn ogen even neer als ik haar stem hoor. Het liet me bijna spijt hebben voor wat ik heb gedaan. "Waarom zit ze op het dak?" vraagt de interviewer. "Ik weet het niet, het enige wat ze zegt is dat ze alleen wil zijn en als we bij haar komen ze springt" zegt Luna.

Ik zucht even en zet de radio uit. Ik was het meisje waar ze het over hebben, dat was mijn tweelingzus die je hoorde spreken. En ze heeft gelijk, ik wil alleen zijn. Het verdriet wat ik al een paar jaar bij me draag werd me de laatste paar dagen gewoon te veel. Ik mis mijn beste vriend, hij is toen ik 14 was zomaar vertrokken en ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Mijn leven is er niet beter op geworden sinds toen. Mijn ouders kijken nauwelijks naar me om en mijn eigen tweelingzus kent me niet meer. Ik heb me afgesloten van de wereld. Muziek was mijn enige vriend, een vriend die me troost en nooit weg zal gaan. 1 die ik weg kan drukken en terug halen wanneer ik wil zonder te twijfelen of ze wel komt.

Ik pak mijn mp3 speler en zet mijn koptelefoon op waarna ik het liedje Don't Jump van Tokio Hotel op zet. Dit is het enige liedje wat me tot nu toe heeft tegen gehouden om te springen. Het is alsof mijn beste vriend het zelf tegen me zegt. Ik sluit mijn ogen en zie zijn gezicht voor me, het gezicht dat me al maanden in mijn dromen volgt. Ik was verliefd geworden op de gedachte eraan, mijn wens om het weer te kunnen zien werd steeds groter.

Als het liedje is afgelopen doe ik mijn koptelefoon af en zet ik de radio weer harder. "we hebben net de manager gesproken van de band Tokio Hotel, volgens bronnen is dit de favoriete band van Yué Melinger. De band is nu onderweg om te helpen en haar steun te tonen" zegt de stem. Mijn hart slaat een slag over en ik kijk omlaag. Zou het echt? Zouden ze echt hier heen komen?

Ik schud de gedachte uit mijn hoofd. Het is vast een truc van de politie om me naar beneden te krijgen. Maar ik ga niet toegeven. Ik geef niet op tot ik mijn beste vriend weer zie, tot ik hem weer vast kan houden....

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.