FanFic.nl

Nightmare

† Monday Morning

Eleanora glimlachte en ze wond één van haar lokken langs haar vinger. Ze had haar zwarte haren in een paardenstaart gebonden, waardoor de blonde dip-dye als een waterval over haar schouder viel. Anna vond het gelijkstaan met zelfverminking, ze had zelfs moeite met mensen die hun haren in een normale kleur verfden. Ik glimlachte naar haar en Maerwy keek me woedend aan.
‘Ik kan maar beter gaan… denk ik,’ zei ze ongemakkelijk en ze keek Maerwy geïrriteerd aan.
‘Je hoeft niet zo jaloers te doen, Maerwy. Tenslotte ben je maar zijn beste vriendin, niet zijn vriendinnetje’ siste ze en keerde ons venijnig de rug toe. Ze liep zonder omkijken naar de zwarte Range Rover en ik haalde verward een hand door mijn haar.
‘Wat deed zij eigenlijk hier?’ vroeg ik en Matt klopte me op de rug.
‘Ze vroeg naar jou, makker,’ antwoordde hij grijnzend en ik rolde met mijn ogen.
‘Hoe ben jij trouwens ontsnapt?’ Matt keek me enthousiast aan en we liepen naar binnen.
‘Mijn moeder moest naar Inverness voor enkele belangrijke opnames, ze wilden een lokale journaliste uit Dores op de nationale tv.’ Ik staarde hem aan een hij lachte.
‘Het nieuws word echt overal verspreid, alsof Mvr. Honeywell een of andere heilige was.’ Ik verstarde toen Janita ons aankeek. Ze had het gehoord. Het voelde alsof iemand me een klap in mijn gezicht had gegeven. Matt stond onhandig op en hij liep op haar af.
‘Het spijt me, ik bedoelde niet…’ Zijn zin werd onderbroken toen ze naar de kelder verdween en hij keek hulpeloos achterom.
‘Ik ben zo terug,’ zuchtte ik en stond op. We liepen de smalle, mahoniehouten trap af en ik bleef stilstaan bij de onderste trede. De flessen whisky glipten uit haar handen en het glas barstte, net als het masker op haar gezicht. De tranen gleden langs haar wangen en Matt wilde naar haar toelopen. Ik greep hem bij de schouder, als ik iets geleerd had van Violet was dit het wel.
‘Gaat het?’ Ze keek mij aan en veegde haar tranen weg. Ze trok haar schouders op en ik kwam dichterbij. Ik knielde bij de glasscherven neer en Matt struikelde over zijn woorden. Hij schaamde zich rot.
‘Ik bedoelde het niet gemeen,’ zei hij zacht en ze glimlachte somber.
‘Ik heb dit zelf niet gewild, Matt,’ antwoordde ze en knielde bij me neer. Ik keek achterom toen iemand de trap afliep. De lampionnen aan de zijwand wierpen een akelige sfeer in de ruimte en de herinneringen aan het silhouet brandde op mijn netvlies.
‘Wat gebeurd er?’ Alexandra veegde haar handen af aan de schort die om haar middel zat en keek ons geschrokken aan.
‘Niets ernstig, het gaat wel,’ fluisterde Janita en ik stond verward op toen Alexandra me aanstaarde. Haar blik was glazig, alsof ze dwars door me heen keek. Matt schraapte zijn keel en ze schudde haar hoofd.
‘Gaan jullie maar naar boven, ik ruim dit wel op.’ Ze bleef me aankijken en Matt trok me gehaast met zich mee.
‘Wat was mis met haar?’ Hij benadrukte elk woord en keek me vragend aan.
‘Ik heb geen idee, maar ik begrijp nu waarom sommigen haar mysterieus vinden.’ Hij knikte en we liepen terug naar ons tafeltje.
‘Hoe is het gegaan?’ vroeg Nicole en ik zakte vermoeid naast Maerwy neer.
‘Alexandra kwam tussen beide, ze leek niet eens geïnteresseerd in mijn uitleg.’ Matt klonk gekweld en Toby kwam glimlachend naast Nicole zitten.
‘We hebben morgen een kleine wedstrijd met Enrick High, na schooltijd.’ Ik grijnsde opgetogen. Afleiding was iets waar ik naar hunkerde. Alles in Dores werd donker, alsof er een grote schaduw boven de stad hing.
‘Dat klinkt geweldig, Toby,’ antwoordde ik en hij grijnsde enthousiast.
‘We gaan ze inmaken,’ zei hij zelfzeker en sloeg een arm om Nicoles middel. Een steek verpulverde mijn hart en het bekende, zachte gezang benam me de adem. Hoe meer ik naar hen keek hoe erger het werd. Ik miste de vederlichte handen van iemand, iemand waarvan ik niet eens wist of ze echt bestond.



Mijn hart schreeuwde en haar indringende zwarte ogen keken me aan. Ze twijfelde. Ik spreidde mijn armen als vleugels en een droeve glimlach sierde haar gezicht. Ze wist dat ik haar herkende. Ze kwam dichterbij, haar blote voeten dansend over de donkere aarde. De bomen krulden zich om ons heen en sloten ons af van al het andere. De tranen gleden geruisloos langs haar wangen toen ik haar in mijn armen sloot. Ik voelde de angst en pijn door haar heen sidderen en ik tilde haar kin op. Ze keek me vragend aan en ik glimlachte. Mijn duim streelde haar tranen weg en ik zuchtte.
‘Wat is je naam?’ vroeg ik en ze verborg haar gezicht tegen mijn borst. Haar nagels klauwden zich in mijn shirt en ik beefde. Ze keek achterom en schreeuwde. In een ademzucht was ze verdwenen en stond ik moederziel alleen in de duisternis.

‘Blake jongen? Je komt nog te laat!’ De dromen verdwenen net als zij had gedaan. Ik keek bevend naar de deur en Anna liep de kamer in.
‘Is alles wel goed?’ vroeg ze zacht. Ze opende de gordijnen en keek me bezorgd aan. Het was jaren geleden dat ze mijn kamer was ingelopen en het voelde vreemd. Ik duwde de dekens van me af en trok mijn schouders op.
‘Ik heb weer slecht geslapen,’ antwoordde ik en ze keek somber naar buiten. Het was midden September en de laatste zonnestralen verdwenen, net als alles hier deed.
‘Ik weet dat het mijn zaken niet zijn, Blake. Maar ik zou niet meer het woud trekken, je houd er niets anders dan nachtmerries aan over.’ Ik glimlachte en trok een shirt over mijn hoofd.
‘Ik was ook niet van plan om er nog heen te gaan, Anna,’ antwoordde ik en ze wist dat ik loog, dat wisten we allebei.
‘Schiet maar op, je moeder is trouwens naar Inverness met Rose en Nicole. Ze hebben een nieuw project aangeboden gekregen. Lieve heer waar gaan we toch heen de één z’n dood word de ander z’n brood,’ mompelde ze in zichzelf en verdween de trap af. Anna had gelijk, Mvr. Honeywells verdwijning was eerder in een commercial van walgelijke cornflakes veranderd dan in een deftige politiezaak.
Ik begreep dat Janita zich ellendig voelde, het was nog maar de vraag of ze vandaag op school zou zijn. Ik wierp een blik op de klok en vloekte toen het bekende geronk van Matts Ford de straat in glipte.
Ik trok de jeans aan en zocht mijn Vans bij elkaar, ik had mezelf een klap kunnen verkopen toen het irritante getoeter begon. Ik rende de trap af en griste de rugzak van tafel. Als Matt gehaast was betekende dat maar één iets, iets ongewoons. Ik rende de oprit af en Matt duwde het portier al voor me open.
‘Man waar bleef je?’ Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en ik schoof naast hem neer op de passagiersstoel.
‘Anna had me te laat wakker gemaakt en ik ben zo ongeveer helemaal het Noorden kwijt,’ zei ik humeurig en hij grijnsde. Hij wist dat ik een pesthekel had aan het uit bed geborsteld worden inclusief een gratis-vlieg-de-auto-meteen-in ochtend.
‘Makker dan word deze maandag echt helemaal op zijn kop gezet.’ Ik keek hem niet begrijpend aan en gaf hem een por toen hij weigerde verder te praten. Typisch Matt.
‘Vertel op!’ Grinnikte ik en hij toeterde enthousiast met de oude Ford. Ik had hem al dagenlang niet zo opgefokt gezien, althans niet sinds zijn huisarrest was ingezet.
‘Kan dat wat zachter, jongelui! Het is ook altijd hetzelfde met die snotapen…’ De stem van Mevrouw Goofenhuser raasde vanuit het dakraam aan de overkant en Matt schoot in de lach.
‘We houden van u, mevrouw!’ Schreeuwde hij terug en ik lachte.
‘Serieus, deze maandag komt in de geschiedenisboeken, Blake.’ Hij keek me serieus aan en ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik wilde niet eens weten wat hij te vertellen had.
‘Er komen twee nieuwe leerlingen naar Chester High!’ Hij pauzeerde even en neuriede het melodietje van zijn favoriete horrorfilm.
‘En?’ Vulde ik hem aan en hij schudde me door elkaar.
‘Ze komen regelrecht uit Dark horse Manor, man!’ fluisterde hij en ik had het gevoel alsof mijn maag zich omdraaide en ik elk moment kon overgeven.

Reacties: