Hoofdcategorieën
Home » One Direction » schuldig » hoofdstuk 21
schuldig
hoofdstuk 21
Harry POV,
Zayn, Niall en perrie zijn met Louis mee gegaan naar het ziekenhuis. Ik zit samen met Amy, Liam en Anne thuis. Anne zit op mijn schoot, zachtjes te huilen.
‘Wat gaan die meneers met mama doen?’ vraagt ze snikkend.
‘Die gaan mama meenemen en dan heel goed voor haar zorgen,’ zeg ik terwijl ik haar wat dichter tegen me aan trek.
‘Word mama dan weer beter?’ vraagt ze zachtjes, alsof ze bang is voor het antwoord.
‘Dat hoop ik lieverd.’ Dan gaat mijn telefoon, met trillende handen neem ik hem op. Ik geef Anne aan Amy en loop dan naar de gang.
‘Met Harry,’ zeg ik doods zenuwachtig.
‘Met Zayn.’ Aan zijn stem kan ik horen dat hij heeft gehuild.
‘Ze, ze is dood,’ brengt hij snikkend uit. Mijn hart slaat een slag over en ik hap naar lucht.
‘NEE,’ schreeuw ik.
‘Ja, Louis is amper aanspreek baar, we komen zo naar huis’ zegt hij nog steeds snikkend. Met een gebogen hoofd loop ik terug naar de woonkamer. Ik bessef het nog niet. Het kan gewoon niet waar zijn. Het lijkt net of ze ieder moment naar me toe kan lopen. Ik open de deur naar de kamer en Liam en Amy kijken gelijk op. Mijn blik zegt al genoeg.
‘Nee!’ schreeuwt Amy. Dan barst ze in tranen uit, ook over Liam’s wangen lopen tranen. Anne kijkt me vragend aan. Mijn hart breekt, dit lieve meisje heeft nu geen moeder meer. Ze is dood.
Louis POV,
Ik sta voor de spiegel, in een zwarte smoking met een roze stropdas. Omdat Maddy dat sexy vond. Weer krijg ik tranen in mijn ogen. Ik kan het gewoon niet geloven. Het is verdomme mijn schuld, ik had moeten zorgen dat de beveiliging eerder kwam. Maar nee ik liet ze 5 uur pas komen, en ik liet haar ook nog alleen naar buiten gaan. Ze heeft Anne’s leven gered en daarmee haar eigen leven verloren. Ik ga dit mezelf nooit vergeven. Door mij heeft Anne nu geen moeder meer. We zouden trouwen, ze zou Maddy Tomlinson gaan heten. Dit klopt gewoon niet. Het kan gewoon niet zo eindigen, ik hou van haar. Ik zou altijd van haar blijven houden, en ik zal haar nooit vergeten. Anne snapt er helemaal niets van, ze snapt niet wat dood is. ik heb haar vertelt dat haar mama slaapt en nooit meer wakker word. Dat vind ze natuurlijk heel erg raar, wat ik begrijpt. Maar als ik zeg dat haar mama dood is snapt ze dat ook niet. Ik zucht en veeg de tranen van mijn wangen. Op naar de begrafenis. Ik had gehoopt op een bruiloft en niet op een begrafenis. Ik loop de trap af en stap de woonkamer binnen, iedereen zit op me te wachten. Perrie en Amy sluiten me in een knuffel. Ik vind het lief wat ze doen. Ze steunen me heel erg, maar het helpt niet. Het mooiste in mijn leven is me afgenomen, mijn hart kan dat niet aan. Maar ik ben doorgegaan, voor Anne. Die heeft me nu nodig, ik ben nu haar enige ouder. Iets wat het nog veel pijnlijker maakt. Ik loop naar Harry en pak Anne van haar over. We lopen naar buiten en we stappen in de limousine. En we rijden naar het rouwcentrum. Als we uitstappen staan er heel erg veel fotografen en fans. Dit keer gillen de fans niet, ze huilen. Ik word verblind door de camera’s. snel loop ik door en stap de zaal binnen, met Anne op mijn arm. Het zit al helemaal vol, met achterin de pers, daarvoor vrienden en familie en de voorste rij is nog leeg. Daar gaan wij zitten. Voor de stoelen staat de kist, een witte met een bos rode rozen erop. Ook staat er een speakertafel. Waar ik straks mijn speach op ga doen. Als laatste, eerst alle anderen speachen en liedjes. en dan als afsluiting komt mijn speach.
Na verschillende muziek waar Anne van hielt ben ik aan de beurt. Ik stap naar voren en pak het briefje uit mijn zak.
Lieve, lieve Maddy,
3 jaar geleden leerden wij elkaar kennen, op nog al een apparte manier. Ik hield gelijk van je, en dat is nooit gestopt. Na wat ups en downs werd je uiteindelijk zwanger van me. We kregen onze geweldige dochter Anne. Ze is prachtig, en in twee jaar is ze alleen nog maar mooier geworden. Net als jij alleen nog maar mooier werd. Op haar 2e verjaar dag vond ik dat het tijd was om jou ten huwelijk ter vragen, en je zei ja. Ik kon wel een meter in lucht springen, zo blij was ik. Trouwen met het allermooiste en liefste meisje in de wereld. Maar zover kwam het niet. Dezelfde middag werd je in een klap neergeschoten, een klap was het over. Maddy ik ga je nooit vergeten, ik ga voor altijd van je houden. Je heb een plekje in mijn hart. Jij blijft voor altijd mijn meisje.
Toen barste ik in tranen uit, mijn speach was nog niet af maar ik kon het niet meer. Ik rende naar de zijkant. Naar Maddy, ik ging op mijn knieën zitten en legde mijn hoofd op haar kist. De zaal was stil veel te stil, het enige wat je kon horen was het geluid van fototoestellen. Toen voelde ik een hand op mijn schouder die me omhoog trok en in een knuffel drukte. Het was Harry. Ik begon nog harder te huilen, en hij trok me mee naar mijn stoel. Er kwam een man naar voren en zei dat het tijd was. Ik, Harry, Zayn, Niall en Liam tilden de kist op en liepen naar buiten. Waar het ook weer helemaal vol stond met foto graven. We zetten de kist op de twee touwen boven het gat, en iedereen legde er een roos op. Terwijl het liedje Give me love van Ed Sheeran op stond werd de kist naar beneden getakeld. Ik huilde, het leek wel alsof ik het vanaf toen pas besefte. Ze was dood, en ik ging haar nooit meer terug krijgen.
Reacties:
Omg... De tranen staan in mn ogen.. Zo zielig! Snel verder, je schrijft echt goed! Xoxo
omg neee dit is zo zielig is de ff nu gedaan