FanFic.nl

Nightmare

† Passion and Danger

‘Blake!’ Ik sloeg het portier van de oude Ford dicht en Maerwy rende op me af. Ik sloot haar in mijn armen en haalde diep adem.
Het misselijke gevoel verdween en ik keek haar glimlachend aan.
Ze had de bloemenkrans in haar haren gevlochten die ik voor haar had gekocht. Ze legde haar handen op mijn schouders en keek me indringend aan.
‘Heb je het gehoord?’ vroeg ze zacht en ik knikte.
‘Wat moeten we nu doen?’ Haar glinsterende, groene ogen keken me bezorgd aan en ik glimlachte schouderophalend.
‘Wat sta je daar te glimlachen, Blake Guardionn?’ Ze lachte en ik tilde haar op. Ze gilde van het lachen en ik draaide haar in het rond.
‘Het maakt mij niet meer uit, Maerwy. Wij gaan gewoon van deze vreemde dag genieten,’ antwoordde ik en sloeg mijn arm om haar nek.
Matt stond tussen alle anderen in en keek zwaaiend achterom.
Naast hem stond Nina Hartley, zijn ex-vriendin.
Dat beloofde niet veel goeds.
Ik wist waar ze mee bezig was, ze was bang dat Matt voor iemand anders zou vallen. Ik begreep er niets van omdat ze het zelf had uitgemaakt.
Alleen wilde ze niet toegeven dat ze hem miste.
Matt verdiende beter dan haar, dat wist Maerwy ook.
‘Wat gebeurd hier?’ vroeg ik en Nina keek me afkeurend aan.
Ze behoorde tot de kring van Victoria en Chloe, de opvolgers van Eleanora en Avril.
‘Wij willen die nieuwe freaks hier wegjagen,’ zei ze en klampte zich liefkozend aan Matt vast. Zijn enthousiaste stemming was verdwenen en iedereen keek op toen een onbekende zwarte jaguar het schoolterrein opreed.
‘Daar zijn ze,’ fluisterde Maerwy en ik had mijn arm nog steeds om haar nek geslagen. De motor viel stil en het portier ging open.
Een jongen met zwart haar verscheen en iedereen staarde hem ademloos aan. Zijn ogen gingen schuil achter een donker gekleurde zonnebril en een grijns overtrok zijn gezicht. Hij opende het portier en leunde ertegenaan, hij genoot van de aandacht die hij kreeg.
‘Ik mag hem niet,’ mompelde Matt maar ik was te verbouwereerd om te reageren.
Een meisje met donkerbruin haar stond op en ik herkende haar inktzwarte ogen. Het waren de ogen die mij hadden betoverd. Haar haren vielen los over haar schouders en ze droeg een zwart gekleurde Adidas jas.
Ik wist dat die ogen toebehoorden aan Dark horse Manor, want een nieuw meisje volgde en ze had net diezelfde indringende blik.
Ze deed me denken aan Belle, uit Belle en het beest.
De jongen sloeg het portier dicht en begeleidde de twee meisjes naar de ingang.
‘Is er een probleem dames?’ Zijn stem deed me huiveren en ik trok Maerwy dichter tegen me aan. Victoria en Chloe keken hem versuft aan en schudde hulpeloos hun hoofden. Op dit soort nieuwkomers hadden ze niet gerekend.
‘Helemaal niet,’ stotterde Chloe en ze veegde haar geblondeerde haren uit haar gezicht.
‘Goed dan,’ antwoordde hij glimlachend en Victorias gezicht was lijkbleek. Haar felroze lippen trilden en ze deed onhandig een stap opzij.
‘Wat fijn dat jullie ons hier allen zo hartelijk hebben ontvangen,’ zei hij en zijn woorden stierven weg in het schoolgebouw.
Ik hoorde het zachte gezang in mijn hoofd dwalen en mijn hart hamerde gewelddadig tegen mijn ribben. Ik wou dat zij hier was verschenen, maar het enige wat ik had gezien waren diezelfde donkere ogen.
Die ogen die aan Dark horse Manor toebehoorden.



De uren gleden voorbij net als het gezang die overvloeide in een zacht gefluister. Ik lag half slapend op de tafel en Mr. Colton riep me tot de orde.
‘Meneer Guardionn, ik zou het ten zeerste appreciëren als u zou opletten in mijn lessen.’ Hij keek me streng aan vanaf zijn bureau en ik haalde een hand door mijn haren.
‘Het spijt me, meneer,’ antwoordde ik en hij knikte goedkeurend.
‘Kunt u mij vertellen wanneer het monster van Loch Ness is gevonden?’ Hij keek me vragend aan en ik zuchtte. Ik had het honderden keren gelezen maar mijn geheugen leek nu eerder op een afgebrande bibliotheek.
‘Ik heb geen idee, meneer,’ mompelde ik en hij keek me zelfvoldaan aan.
‘Dan zou ik u aanraden om beter op te gaan letten, Blake,’ zei hij en een onbekende stem verloste me uit mijn lijden.
‘Het monster werd gevonden in 1933, meneer. Het haalde de voorpagina’s en daardoor werd het verhaal wereldwijd verspreid.’ Iedereen draaide zich om, net als ik.
‘Heel goed, juffrouw Valentine,’ glimlachte Mr. Colton enthousiast.
Het meisje met de zwart-witte Adidas jas keek me vluchtig aan en ik glimlachte. Ze wende haar blik af toen Chloe dramatisch kuchte.
‘Over monsters zul jij wel veel weten, nietwaar?’ Ze keek haar uitdagend aan en ik rolde met mijn ogen.
‘Hou je kop, Chloe. Onder dat masker van chemisch spul dat jij make-up noemt schuilt pas een echt monster,’ zei ik nors en de klas lachte meegenietend van de scène.
‘Zo is het genoeg!’ Mr. Coltons woorden werden overstemd door de bel en ik verzamelde mijn boeken. Ik keek op toen iemand stil bleef staan bij mijn tafeltje en zuchtte.
‘Rot op Chloe,’ siste ik geïrriteerd en een zachte lach deed me opkijken.
‘Sorry als ik je teleurstel,’ grinnikte dezelfde stem die me had gered en ik lachte.
‘Ik ben Cher Valentine, bedankt om me van die feeks te redden,’ verzuchtte ze en ik grijnsde.
‘Ze verdiende een stevig antwoord,’ zei ik en hees de rugzak over mijn schouder.
‘Weet jij trouwens waar de basketbalwedstrijd doorgaat?’ vroeg ze en ik knikte.
‘Ik zit zelf in het team, als je wilt kun je met me meelopen?’ stelde ik voor en we liepen samen het lokaal uit.
‘Dat is erg aardig van je, je bent nota bene de eerste die met mij wil praten,’ verzuchtte ze en ik keek haar medelevend aan.
‘Probeer je maar niets van hen aan te trekken, ze zijn nogal opstandig over jouw afkomst,’ zei ik en ze lachte verbitterd.
‘Ik wou dat mensen verder konden kijken dan dat,’ antwoordde ze en een zachte, kille bries omarmde ons.
‘Dit is Dores, Cher. Verwacht niet te veel van hen.’ antwoordde ik en in de verte weerklonk het gejuich al. De tribunes zaten gevuld met leerlingen en Toby wachtte me op bij de kleedkamers.
‘Ik moet gaan, we zien elkaar nog wel,’ zei ik en Cher glimlachte warm.
‘Geef hen ervan langs, Blake,’ grijnsde ze en ik verdween de kleedkamers in.



Mijn spieren spanden zich aan en ik rende naar het doel.
‘Kom op, Blake!’ schreeuwden ze vanaf de tribune en ik glimlachte enthousiast. Zonder aarzelen zette ik me af van de grond en liet de bal naar de lucht rijken. Dit was het laatste beslissende punt.
We zouden hen gaan inmaken.
Ik knipperde met mijn ogen en een kakofonie van gejuich herrees.
Mijn teamleden stormden brullend op me af en tilden me op.
Ik wierp een blik op de tribune en keek recht in één paar glinsterende zwarte ogen. Haar kersenrode haren vielen over haar schouders en een halve glimlach sierde haar gezicht. Ze was perfect en ik wist het. Want het was haar.
Zij die mijn dromen betoverde.
Lachend klapte ze in haar handen en mijn hart hield op met kloppen.

Reacties: