FanFic.nl

Ogen

Antwoorden

Hij werd wakker omdat iemand hem door elkaar schudde. Instinctief draaide hij zich om, probeerde hij zichzelf te verstoppen in de dekens. Het was weinig effectief: de dekens werden van hem afgetrokken en de kou van de kamer kwam als een vloedgolf op hem af, dompelde hem onder en hij verdronk erin.
Hij snapte het niet. Kate maakte hem nooit zo hardhandig wakker, altijd liefkozend. Als het al nodig was, want meestal zetten ze gewoon een wekker en dan kwam er nooit geweld aan te pas. Hooguit één of twee drukken op de snoozeknop.
De wekker was echter niet gegaan, tenzij hij erdoorheen geslapen was. Dat was ook zoiets wat nooit gebeurde, dus opende hij met tegenzin zijn ogen om te kijken wat er aan de hand was. Het beeld dat zich op zijn netvlies vormde, leek geenszins op Kate. Het meisje was langer, had donker haar en een licht getinte huid. Als ze nou ook nog obesitas had gehad, was ze in alle opzichten Kates complete tegenovergestelde geweest.
‘Wie ben jij?’ mompelde Chris dan ook verstoord, daar hij het meisje absoluut niet herkende. Zelfs niet van foto’s van Kates vrienden of van het nieuws of van de krant of – hij kende hij haar gewoon totaal niet.
‘Sharon,’ antwoordde het meisje, terwijl ze een wenkbrauw naar hem optrok. ‘Heb je geheugenverlies?’
‘Luister… Ik weet niet wat er gebeurd is,’ stamelde Chris, terwijl hij zich realiseerde dat het meisje niet meer droeg dan een shirt en een onderbroek, ‘maar ik heb een vriendin en ik houd van haar en –’
‘Chris, kappen nou. Je hebt geen vriendin en dat weet jij net zo goed als ik.’
‘Jawel, ze –’
‘Kate is dood, weet je nog?’ Ze sprak de woorden ijskoud uit, alsof het haar helemaal niets deed en Chris voelde zich ineens verschrikkelijk kwetsbaar in het naakte hotellicht. Het duurde twee tellen voor de herinneringen van de voorgaande dag weer binnen kwamen sijpelen. Kates onverwachte thuiskomst, het nieuws, de man in de bivakmuts, Sharon en de autorit naar het hotel enkele uren van zijn huis verwijderd. Hij voelde de verwarring in zijn binnenste overgenomen worden door verdriet. Intens verdriet, waarschijnlijk zelfs nog heftiger dan de dag ervoor omdat hij het toen nog aan had gezien voor een slechte droom. ‘Het is geen nachtmerrie, hè?’ vroeg hij zachtjes aan Sharon, half om half hoopvol, maar eigenlijk ook gewoon om te laten zien dat hij het zich weer herinnerde.
‘Nope,’ antwoordde Sharon luchtig, terwijl ze naast hem op het matras plaatsnam. Ze hadden een kamer met een tweepersoonsbed gehuurd, omdat Sharon beweerd had dat het minder op zou vallen als ze gewoon het zoveelste koppel waren. Hij was te moe geweest om ertegenin te gaan. ‘Maar ja, als het wel een nachtmerrie was, had ik dat waarschijnlijk ook gezegd. Moet ik je slaan?’
‘Nee, dank je.’
‘Knijpen?’
‘Nee.’
‘Schoppen?’
‘Sharon…’ bracht Chris ongelovig uit, toen het meisje grijnzend dichterbij kwam. ‘Nee, oké,’ sprak ze, terwijl ze zich weer terugtrok. ‘Fijn dat we het daarover eens zijn. We hebben een lange autorit en we kunnen elkaar beter een beetje te vriend houden voorlopig.’
‘Voorlopig?’
‘Als alles achter de rug is, mag je me haten, dat’s geen probleem, maar nu is het te belangrijk dat we dit alles regelen. Het spijt me oprecht, maar je bent er nu bij betrokken en ik denk niet dat je veel kans maakt in je eentje.’
‘Kans waarop?’
‘Overleven.’
‘Hij heeft me gisteren ook gespaard.’
‘Ja, precies, en daar heeft ‘ie intussen alweer voor op z’n kop gehad en nu zitten ze allemaal achter ons aan, denk je ook niet?’
Chris haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk had Sharon gelijk, maar het idee stond hem niet zo aan. Ja, hij was Kate verloren en ja, hij hield zielsveel van haar – maar dat betekende nog niet dat hij haar meteen achterna wilde gaan naar wat er ook na de dood was. Dat was dan weer een beetje te veel van het goede.
‘Goed, sta op, neem een douche, kleed je aan, doe wat je moet doen. We hebben een lange reis voor de boeg.’
‘Waar zijn we?’
‘In een hotel.’
‘Ja, maar waar?’
‘Geen idee, ik heb gewoon drie uur gereden en toen een afslag genomen.’
‘Waar gaan we heen?’
‘Chesire.’
‘Waarom?’
‘Daar woont Harry.’
‘Wie?’
‘Ik vond je leuker toen je aan geheugenverlies leed. Kom op, kleed je op z’n minst aan terwijl je al die vragen afvuurt.’ Gehoorzaam kwam Chris overeind en trok hij een shirt over zijn hoofd heen. ‘Heb je deo?’ vroeg hij aan Sharon, waarop het meisje haar hoofd schudde. ‘Nee, in de auto,’ sprak ze, de knoop van haar broek dichtmakend. Daarna nam ze plaats op het bed om haar sneakers aan te trekken en Chris volgde haar voorbeeld. Zodra ze allebei weer overeind stonden, liep Sharon naar het kleine ladekastje en trok ze er een schriftje uit. Ze stopte het voorwerp onder haar broekrand en liet haar shirt eroverheen vallen, zodat het niet opviel dat ze het bij zich droeg. Vervolgens begaf ze zich richting de deur. ‘Kom,’ gebood ze, en de jongen volgde haar. Hij had inmiddels had idee dat het meisje hem onbewust domineerde, dat ze de leider was of iets in die richting. Zijn leider, althans. Op zich was het logisch, want hij had geen idee wat er allemaal aan de hand was – hij wist niet eens wie Harry was. ‘Sharon, wie is –’ begon hij dus, maar ze kapte hem af: ‘Nee, vragen mag je weer in de auto.’
Chris haatte het. Hij haatte de manier waarop ze de touwtjes in handen had en ze had vast een reden om hem het zwijgen op te leggen in de publieke gelegenheid, maar dat wilde niet zeggen dat hij ertegen kon. Hij haatte de manier waarop hij moest wachten tot zij het bijrijderportier van het slot haalde, hij haatte de manier waarop ze de motor al startte voor hij goed en wel zat en hij haatte –
‘Het is grappig dat je nog nooit van Harry gehoord hebt, eigenlijk,’ begon Sharon, zodra Chris zijn portier dicht had geslagen en de banden begonnen te rollen. ‘Het hele punt van alles was dat Harry – en z’n vriendjes – heel erg beroemd zijn en dus heel begeerd zijn enzovoorts.’
‘Zijn vriendjes?’
‘Ja,’ zei Sharon, terwijl ze de scherpe bocht nam die de auto het parkeerterrein afleidde. ‘Zijn er ook dingen die je wel weet?’
‘Kate heeft jou genoemd, ze zei dat ze met je omging. En Zayn. En ik heb het nieuws gezien, daar hadden ze het over ene Zayn dus ik ging er maar vanuit dat het dezelfde was. De kans om het te vragen kreeg ik niet, want dat was een paar minuten voor jij binnenkwam.’
‘Je kunt er donder opzeggen dat het dezelfde was,’ verzekerde Sharon hem.
‘Ik snap het niet.’
‘Wat niet?’
‘Alles niet. Wat Kate met die boyband te maken heeft, wat die gemutste man in ons huis te zoeken had, waarom Kate daarover niet verbaasd leek te zijn, waarom hij haar neerschoot, wat ze “wist”, waarom we naar Harry gaan, waarom we drie uur moesten rijden voor een hotel – wat jij überhaupt aan mijn voordeur deed. Ik snap er helemaal niets meer van.’
Sharon fronste terwijl ze de vragen beantwoordde: ‘Het is allemaal één ziek complot, eigenlijk. En het is grandioos de fout in gegaan. Wat je op het nieuws hebt gehoord, is onzin. Nou ja… tot op zekere hoogte. Liam, Niall en Josh zijn inderdaad dood en de locatie was inderdaad geheim, maar –’
‘Hoe weet jij dat? Je hebt het nieuws niet gezien.’
‘Nee, maar ik was erbij toen ze het opnamen.’
‘Wat?’
‘Kate ook.’
‘Oh.’
‘Goed, de rest is dus onzin. Het was een grapje. Een verschrikkelijk zieke grap en er was geld in het spel, maar er zou niemand doodgaan zonder ermee ingestemd te hebben. Tot het misging. Het was allemaal een ongeluk. Op de verkeerde plaats op het verkeerde moment, weet je wel? Toen het eenmaal mis was gegaan, hebben ze geprobeerd ons allemaal om te brengen. Dat is mislukt, en daar zijn ze natuurlijk niet blij mee. Daarom zaten ze achter Kate aan. Waarom Kate eerst? Geen idee, maar ga er maar vanuit dat het nog maar heel even duurt voor ze ons allemaal komen neerhalen. Daarom ben ik zo ver gereden. In de hoop dat ze ons vannacht nog niet zouden vinden. We hadden ook gelijk naar Harry kunnen gaan, maar ik was te bang dat de dader ons zou achtervolgen en – nu ik erover nadenk is het onzin, want hij kan net zo goed ook hier overnacht hebben en ons nu achtervolgen, maar ik ben niet altijd even intelligent. Ehm. We gaan naar Harry om ze te waarschuwen en om samen iets te bedenken, want het is wel duidelijk dat ze het er nog niet bij laten zitten.’
‘Samen?’
‘Ja, de meeste van ons overnachten bij Harry.’
‘Met hoeveel zijn jullie?’
‘Richting de tien, volgens mij,’ sprak Sharon, waarna ze in haar hoofd begon te tellen. Haar lippen bewogen lichtjes op en neer met de klanken van de getallen en de namen die ze opnoemde. ‘Acht. Negen, met jou erbij.’
Chris haalde diep adem terwijl hij probeerde alles te verwerken, maar dat viel hem niet makkelijk. Hij voelde zich een beetje licht in zijn hoofd worden door de combinatie van vragen en informatie die door zijn hersenen spookte. Hij wilde zoveel meer weten, maar tegelijkertijd wilde hij helemaal niets weten. Hij wilde in bed kruipen, onder de dekens, wakker worden uit de nachtmerrie en Kate naast hem zien liggen. Hij wist dat het niet zou gebeuren, dat het überhaupt niet mogelijk was – maar hij wilde het wel, dus sloot hij zijn ogen en probeerde hij in ieder geval in gedachten bij Kate te blijven. Het lukte maar half.

Reacties: