FanFic.nl

Wraak?! - One Direction - avec Janitaa!!! [PAUZE]

Hoofdstuk 14

POV Janita

Verschrikt kijk ik naar Kimberley die net het nieuws heft verteld, zij zelf moet er ook nog even van bij komen. Ik kijk naar de muren opzoek naar iets scherps, me ogen vallen voor een naald. Een naald wat in de muur is gestoken, ik heb geen zin om te denken waarom dus ik loop er maar heen. Ik draai me om zodat me pols tegen de naald zit, langzaam zak ik naar beneden. Het touw springt los van me pols, met een pijnlijk gezicht haal ik me handen van me rug vandaan en wrijf er over. Regelrecht loop ik op Kimberley af die voor het raam stond te denken, snel kom ik achter haar staan en maak haar los. Ook zij kijkt pijnlijk naar haar polsen, ik pak haar hand en sleur haar mee naar de deur. Waarschijnlijk de uit-deur, tenminste dat hoop ik. Voorzichtig leg ik mijn hand op de deurklink en duw het naar beneden, even ontstaat er gekraak van de deurklink. Alle twee houden we onze adem gespannen in, als ik niks engs hoor besluit ik de deur gewoon in één keer open te doen. Kimberley staat achter me, ik hoor hoe haar adem stokt van de zenuwen. Diep adem ik in en duw de deurklink naar beneden, erna open ik de deur voorzichtig. We weten dat de mannen weg zijn, maar ze kunnen elk moment voor ons springen. Een pijnscheut gaat door me zij, me hoofd begint te bonken. Gisteren heb ik moedig gezegd dat ik alle pijn over neem, speciaal voor Kimberley. Ze is zwanger, en dan kun je eigenlijk niet mishandelt worden. Nou ja eigenlijk mag niemand mishandelt worden, de deur vliegt open door de wind. De koude wind blaast in m gezicht, even vertrekt de pijn. Maar dat was maar van korte duur, Kimberley knijpt in me hand en loopt langs me heen naar buiten. Snel laat ik haar hand los, want me arm doet te pijn. Alles doet pijn, strompelend loop ik de deur uit. Even kijken we elkaar aan, tegelijk knikken we. Het is tijd om te rennen hoe pijn het ook doet, ik slik en adem nog eens diep in.
" Dit gaat zo pijn doen.. " zeg ik pijnlijk, Kimberley knikt en komt naast me staan.
" Dank je wel. " fluistert ze in me oor, ik knik en kijk voor me uit. We moeten die hele lange weg rennen, ik zet me schrap en begin te rennen. Meteen val ik op de grond, pijnscheuten schieten overal. Hoe je sterk Janita, Kimberley helpt me omhoog en kijkt me bemoedigend aan. Ik knik opnieuw en we gaan rennen, duizenden steken gaan door me lichaam maar toch blijf ik door rennen. Net als of doen dat je niks voelt, het lijkt wel of iemand duizend keer mij probeert dood te schieten. Kimberley ziet het en stopt met rennen, ze pakt me hand en houd me tegen.
" Moeten we stoppen? " vraagt ze buitenadem, ik schud met me hoofd en samen rennen we verder. Het grind knispert onder onze schoenen vandaan, elke stap die ik zet zijn weer 100 schoten. Zo voelt het, ik kijk voor me uit. Het lijkt alsof we er bijna zijn, bijna weg uit deze verschrikkelijke pad.

Leko - 1 van de 3 ontvoerders -

" Waarom ik? " vraag ik verveelt, de jongens staan zitten voor me in de auto en zuchten tegelijk.
" Omdat jij de jongste bent. " antwoord Jack geïrriteerd, een zuchtje verlaat me mond. Ik rol met me ogen en stap dan de auto uit, ik sla de portier extra hard dicht als teken dat ik er niet mee eens ben. Maar ergens ben ik ook blij dat ik mag kijken, dan mag ik haar mooie gezicht weer zien. Die prachtige ogen, haar lach. Opnieuw zucht ik, tja ik heb ook gevoelens! Ik kan het gewoon niet helpen, vanaf het moment dat ik haar zag was het al raak. Daarom ben ik er ook nooit als ze word geslagen ofzo, op een één of andere manier vind ik dat zielig. Maar de manier waarop ze praat tegen haar zus is zo, zo zo tja zo anders. Ik weet het niet, en als ik naar haar kijk krijg ik vlindertjes in me buik. Ik open de deur en loop de loods in, de geur van benzine komt me tegemoet. Regelrecht loop ik naar de plek waar ze vast zitten, ik duw de deur open en verwacht een prachtig gezicht te zien maar alles behalve dat. De kamer is leeg, de touwen die ze om hadden waren verspreid over de kamer.Ik ren de kamer uit vervolgens spring ik de loods uit en ren naar de auto, ik spring de auto in.
" Plankgas! " gil ik naar Jack die achter het stuur zit, hij kijkt me arrogant aan maar doet toch wat ik zeg.
" Waarom? " vraagt Jelle die naast de bestuurders kant zit, ik schuif naar voren toe.
" Ze zijn weg. " antwoord ik kort, ik schuif weer naar achter en kijk uit het raam naar de meisjes.
" Wat?! " roept Jack kwaad en geeft nog meer gas, ik rol met me ogen en blijf zoeken. Het zou niet zo moeilijk moeten zijn, haar hoofd herken ik uit duizenden.
" Joh! Slaapkop! Luister je wel?! " roept Jelle voor me, ik ontwaak uit me gedachtes en kijk vragend naar hem. Hij schud zuchtend met zijn hoofd, ik kijk weer uit het raam.
" Als je ze ziet zeg dan stop, dan kunnen we op ze schieten ofzo. " legt Jelle kort uit, ik schrik. Schieten? Maar wie gaat dat dan doen?
" Jij gaat schieten. " roept Jack vanuit het stuur, me ogen schieten groot. Wat?! Ik?
" Op wie? " vraag ik zo normaal mogelijk, ik zie dat Jack met zijn ogen rolt.
" Op hun alle twee gek! " roept hij boos en geeft nog meer gas, radeloos plof ik naar achter. Heb ik weer, het meisje uit me dromen neer schieten.

POV Janita

Eindelijk zijn we bij de uitgang van het lange grind pad, me hart bonk als een gek in me keel. De pijn word met een minuut heftiger en sterker, ook Kimberley staat hijgend naast me. Wat ik niet snap want ze heeft me een conditie, maar misschien komt het omdat ze zwanger is. Wat ik nog steeds niet geloof, maa ach alles verandert. We lopen de bossen in, hier is de kans dat ze ons vinden misschien wel klein. Maar juich maar niet te vroeg, je weet maar nooit.
" Ga jij anders maar even zitten. " zeg ik tegen Kimberley en help haar met zitten, ze kijkt me stomverbaasd aan.
" Of jij geen rust nodig hebt. " antwoord ze en staat zelfstandig weer op, ik rol met me ogen en bekijk het bos. Langzaam komt me ademhaling weer onder controle, alles leek goed te gaan tot we een auto horen. We draaien ons meteen om, 2 felle auto lichten vullen mijn ogen. We draaien ons meteen om, om vervolgens weg te rennen. Tot we een schot horen als waarschuwing, beelden flitsen voor me ogen. Als hij waagt om op Kimberley te schieten, ik kijk achter me om te kijken wie schiet. De pistool heeft hij gericht op Kimberley, ze draait zich ook om. Vanaf dat moment ging alles in slowmotion, ik hoor een klik geluid van zijn pistool. Zonder na denken ren ik erheen, de kogel vliegt door de lucht. De pijn schiet door mijn lichaam maar ik trek me er niks van aan, ik spring voor Kimberley en voor ik het weet voel ik de kogel door me borstkas vliegen. Met me hoofd val ik op de harde grond, ik hoor Kimberley gillen. De auto rijd met snelheid weg, meteen werd alles zwart en kil.

Reacties: