Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Let me Tell you a Story » The Best for Everyone.
Let me Tell you a Story
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
24 april 2009 - 17:32
Aantal woorden:
873
Aantal reacties:
2
Aantal keer gelezen:
151
The Best for Everyone.
It's kind of really Personal.
Reacties? <3
Een klein meisje verstopt achter de bank, in haar eigen fantasie-wereld, hopend zo het geschreeuw uit te bannen. Haar kleine handen op haar oren, heen en weer wiegend, veiligheid zoekend. De stemmen blijven tot haar doordringen, zachtjes huilt ze. Ze hoort het breken van glas, dingen worden door de kamer gegooid, hier is ze veilig. De deur wordt dichtgeslagen en ze hoort een vertrouwt gebrom. Langzaam komt ze vanuit haar schuilplaats en rent in de armen van haar moeder, daar is ze werkelijk veilig.
Die avond word ze ingestopt door haar moeder, onder haar veilige warme dekens vind ze troost. Haar kleine handen omvatten de rand van het dekbed en trekken het tot haar kin op. “Mama, waarom is papa altijd zo boos?”¯ Haar moeder kijkt haar met een bezorgde blik aan, ook al beseft het meisje het niet. “Papa is niet boos lieverd, hij heeft gewoon teveel limonade gedronken.”¯ Hij meisje kijk haar moeder met grote ogen aan, te jong om te beseffen wat er bedoeld word. “Dan zal ik nooit teveel limonade drinken. Ik wil niet boos zijn, ik wil vrolijk zijn.”¯ Haar moeder glimlacht, geeft haar een zoen op haar voorhoofd en streelt zachtjes haar haar. “Doe dat inderdaad maar niet lieverd. Slaap zacht.”¯ Haar moeder staat op en loopt zachtjes de kamer uit, de deur achter zich sluitend. Het meisje is nu alleen en het gevoel van veiligheid ebt langzaam weg, des te langer het tikken van de klok duurt. Het meisje merkt het al niet meer, ze ligt vredig te slapen.
Hier staat ze dan, naast haar vader die op de tafel ligt te slapen. Het kleine meisje is zo klein niet meer, niet meer zo onwetend en onschuldig als ze ooit was. Het is deel van haar leven geworden. Ze kijkt verdrietig en met tranen in haar ogen naar haar vader, waarom doet hij het nou? Voorzichtig om hem niet wakker te maken loopt ze naar de achterdeur en haalt hem zachtjes van het slot. Bij elke piep die de deur maakt kijkt ze angstig naar de tafel. Langzaam en verdoofd loopt ze naar haar doel, ze weet waar ze moet zijn, weet wat ze moet doen. De flessen worden van hun schuilplaats verlost en voorzichtig draait ze een dop open. Ze staat weer buiten, weg van de schuur, die ruikt teveel naar wat ze zo haat. Als in slowmotion daalt de vloeistof tussen de planten neer, word het opgenomen, verdwijnt het net zo makkelijk als bij hem. Ze heeft medelijden met de planten, die niet weten dat dit hun einde zal zijn.
Ze kan het allemaal niet meer aan, het geschreeuw, de ruzies, de verwijten. Het is voorbij, hij heeft niks meer te beslissen, hij moet het accepteren. Dit is het beste voor hun allemaal, al gedurende lange tijd zijn ze geen gezin meer, hij heeft het verwoest. Hij heeft haar verwoest. Ze hoort een kind te zijn, maar in plaats daarvan is ze ouder voor een kind dat een ouder hoort te zijn. Haar jeugd is vergooit omdat hij zich laat leiden door zijn verslaving, zijn obsessie. Ze haat hem, maar houd van hem. Hij blijft haar vader, zal dat altijd zijn. Ze heeft hem gesmeekt het niet te doen, maar elke keer als ze hem weg hoorde gaan wist ze dat het niet hielp. Haar moeder wist het ook niet meer, heeft de beslissing te laat genomen, maar ze is blij dat hij nu toch genomen word. Het was de hoogste tijd dat er iets gedaan werd, voordat zij het niet meer aan zou kunnen. Het doet pijn een gebroken gezin te zijn, het doet pijn als al je klasgenoten het weten, het doet pijn als hun ouders ze verbieden bij je thuis te komen. Het doet pijn te weten dat je vader zichzelf vernietigd. Dit is de beste oplossing, voor hun allemaal.
Ze is bezorgd, heeft veel in haar gedachten, het is moeilijk. Eindelijk krijgt hij goede hulp, eindelijk word er iets aan gedaan, eindelijk gaat het goed komen. Dat het pas na zo'n gebeurtenis is onvoorstelbaar en het verscheurt haar van binnen, sinds het gebeurt is heeft ze geweigert met hem te praten. Ze heeft gelijk, iedereen geeft haar gelijk, alleen hij begrijpt het niet. Het deed haar pijn dat hij dat heeft gedaan, het doet haar pijn dat hij haar niet begrijpt. Hopelijk is dit het einde van alles, hopelijk is dit een nieuw begin.
Nu staat ze hier, de wind blaast door haar haren, ze rilt, weigert een vest aan te doen. Starend naar de foto en de naam huilt ze, laat ze de tranen vrijelijk stromen. Zo wou hier niet komen, het maakt het definitief, hij komt niet terug. Waarom deed hij het? Hoe kon hij denken dat ze het alleen kan? Was ze niet reden genoeg om te blijven? Was ze zo onbelangrijk? Vragen die altijd onbeantwoord zullen blijven, vragen die haar consumeren. Ze maakten ruzie, ze geeft zichzelf de schuld, het geeft haar een reden, het is belachelijk. Alles was al voorbereid, de muziek was met haar besproken, zij zag de tekens niet. Zijn stem is langzaam vervaagd, ze is hem vergeten. Zijn gezicht, langzaam verdwijnt het. Hij is er niet meer, zal er nooit meer zijn, hij heeft haar verlaten.
Die avond word ze ingestopt door haar moeder, onder haar veilige warme dekens vind ze troost. Haar kleine handen omvatten de rand van het dekbed en trekken het tot haar kin op. “Mama, waarom is papa altijd zo boos?”¯ Haar moeder kijkt haar met een bezorgde blik aan, ook al beseft het meisje het niet. “Papa is niet boos lieverd, hij heeft gewoon teveel limonade gedronken.”¯ Hij meisje kijk haar moeder met grote ogen aan, te jong om te beseffen wat er bedoeld word. “Dan zal ik nooit teveel limonade drinken. Ik wil niet boos zijn, ik wil vrolijk zijn.”¯ Haar moeder glimlacht, geeft haar een zoen op haar voorhoofd en streelt zachtjes haar haar. “Doe dat inderdaad maar niet lieverd. Slaap zacht.”¯ Haar moeder staat op en loopt zachtjes de kamer uit, de deur achter zich sluitend. Het meisje is nu alleen en het gevoel van veiligheid ebt langzaam weg, des te langer het tikken van de klok duurt. Het meisje merkt het al niet meer, ze ligt vredig te slapen.
Hier staat ze dan, naast haar vader die op de tafel ligt te slapen. Het kleine meisje is zo klein niet meer, niet meer zo onwetend en onschuldig als ze ooit was. Het is deel van haar leven geworden. Ze kijkt verdrietig en met tranen in haar ogen naar haar vader, waarom doet hij het nou? Voorzichtig om hem niet wakker te maken loopt ze naar de achterdeur en haalt hem zachtjes van het slot. Bij elke piep die de deur maakt kijkt ze angstig naar de tafel. Langzaam en verdoofd loopt ze naar haar doel, ze weet waar ze moet zijn, weet wat ze moet doen. De flessen worden van hun schuilplaats verlost en voorzichtig draait ze een dop open. Ze staat weer buiten, weg van de schuur, die ruikt teveel naar wat ze zo haat. Als in slowmotion daalt de vloeistof tussen de planten neer, word het opgenomen, verdwijnt het net zo makkelijk als bij hem. Ze heeft medelijden met de planten, die niet weten dat dit hun einde zal zijn.
Ze kan het allemaal niet meer aan, het geschreeuw, de ruzies, de verwijten. Het is voorbij, hij heeft niks meer te beslissen, hij moet het accepteren. Dit is het beste voor hun allemaal, al gedurende lange tijd zijn ze geen gezin meer, hij heeft het verwoest. Hij heeft haar verwoest. Ze hoort een kind te zijn, maar in plaats daarvan is ze ouder voor een kind dat een ouder hoort te zijn. Haar jeugd is vergooit omdat hij zich laat leiden door zijn verslaving, zijn obsessie. Ze haat hem, maar houd van hem. Hij blijft haar vader, zal dat altijd zijn. Ze heeft hem gesmeekt het niet te doen, maar elke keer als ze hem weg hoorde gaan wist ze dat het niet hielp. Haar moeder wist het ook niet meer, heeft de beslissing te laat genomen, maar ze is blij dat hij nu toch genomen word. Het was de hoogste tijd dat er iets gedaan werd, voordat zij het niet meer aan zou kunnen. Het doet pijn een gebroken gezin te zijn, het doet pijn als al je klasgenoten het weten, het doet pijn als hun ouders ze verbieden bij je thuis te komen. Het doet pijn te weten dat je vader zichzelf vernietigd. Dit is de beste oplossing, voor hun allemaal.
Ze is bezorgd, heeft veel in haar gedachten, het is moeilijk. Eindelijk krijgt hij goede hulp, eindelijk word er iets aan gedaan, eindelijk gaat het goed komen. Dat het pas na zo'n gebeurtenis is onvoorstelbaar en het verscheurt haar van binnen, sinds het gebeurt is heeft ze geweigert met hem te praten. Ze heeft gelijk, iedereen geeft haar gelijk, alleen hij begrijpt het niet. Het deed haar pijn dat hij dat heeft gedaan, het doet haar pijn dat hij haar niet begrijpt. Hopelijk is dit het einde van alles, hopelijk is dit een nieuw begin.
Nu staat ze hier, de wind blaast door haar haren, ze rilt, weigert een vest aan te doen. Starend naar de foto en de naam huilt ze, laat ze de tranen vrijelijk stromen. Zo wou hier niet komen, het maakt het definitief, hij komt niet terug. Waarom deed hij het? Hoe kon hij denken dat ze het alleen kan? Was ze niet reden genoeg om te blijven? Was ze zo onbelangrijk? Vragen die altijd onbeantwoord zullen blijven, vragen die haar consumeren. Ze maakten ruzie, ze geeft zichzelf de schuld, het geeft haar een reden, het is belachelijk. Alles was al voorbereid, de muziek was met haar besproken, zij zag de tekens niet. Zijn stem is langzaam vervaagd, ze is hem vergeten. Zijn gezicht, langzaam verdwijnt het. Hij is er niet meer, zal er nooit meer zijn, hij heeft haar verlaten.
Reacties:
wow, het is prachtig