FanFic.nl

Let me Tell you a Story

Alleen in de Kou

De dood van mijn vader. Een verschrikkelijke gebeurtenis, waarvan ik zonder twijfel kan zeggen, dat het een dieptepunt in mijn leven was.Het moment waarop het me verteld werd, herinner ik me alsof het me nu, op dit moment, verteld wordt. De serieuze blik toen ik thuiskwam en de 2 handen op mijn schouders, handen die mij later troost zouden bieden. Ik werd gevraagd te gaan zitten en werd, onder lichte dwang, in een stoel gedrukt. Een benauwd gevoel nam bezit van mij. Wat ik te horen zou krijgen, daar had niemand mij echter op kunnen voorbereiden.



Ik keek gespannen en wachtte op woorden, waarvan ik wist dat ik ze niet wou horen. Uiteindelijk kwamen ze, aarzelend en voorzichtig. Er werd gevraagd of ik nog wist wat mijn vader een jaar eerder had geprobeerd. De angst sloeg mij om het Hart en ik had het gevoel alsof een ijzeren vuist zich om mijn luchtpijp sloot. Tranen vormden zich in mijn ogen en Bevochtigden mijn wangen. Mijn hand vond zijn weg naar mijn mond in een poging het hevige snikken tegen te gaan. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om 9 simpele woorden uit te spreken. Woorden die in alledaagse zinnen worden gebruikt,waarvan de betekenis zo onschuldig lijkt, totdat je ze in deze context gebruikt. "Zeg me alsjeblieft dat het hem niet gelukt is" Ik wist het antwoord al en zijn blik sprak boekdelen. Zijn hand op mijn knie bevestigde het nog zwaarder. Mijn vader, de man tegen wie ik opkeek, en die er altijd voor me was zelfs als ik hem niet nodig had, was er niet meer. Hij had besloten dat het leven geen zin meer had voor hem, dat ik niet belangrijk genoeg was.



Mijn moeders familie kwam diezelfde avond nog. Mijn tante veroorzaakte een drama. Ik had zin om tegen haar te schreeuwen, dat het niet om haar ging, dat hij er niet meer was! Misschien was dat het beste geweest, als ik dat had gedaan. In plaats daarvan staarde ik voor mij uit. De familie van vaders kant liet mij deze weken alleen in de kou staan.



Het is een lange reis, de reis van het rouwproces. Ikzelf ben nog lang niet bij mijn eindbestemming. Wel is er iets wat ik weet. Ergens onderweg ben ik mijn onschuld kwijtgeraakt. Misschien ga ik ooit nog terug om hem te zoeken, maar diep van binnen weet ik, dat ik mijn onschuld voorgoed kwijt ben.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.