FanFic.nl

Let me Tell you a Story

Slowly Fading Away

"Het komt niet goed." "Uiteindelijk komt alles goed." "Nee, zij komt niet meer terug." "Je kan zonder haar, je bent sterk" "Niet, ik ben zwak." "Zwak..." "Alles lijkt in slowmotion te gaan. Het lijkt me te vermoorden." "Heb je liever een versnelling dan?" "Ja, dan is de pijn sneller voorbij." "Langzame kwelling. Je moet zwak worden om sterk te zijn."

Alles gaat zo tergend langzaam. Het is intrigerend, die vallende tranen, alles in slowmotion. Ik volg ze, gedurende hun hele val. Langzaam stuiteren ze terug op koude steen, als een waterbalon op de keien. ik zie, hoe ze vervolgens uit elkaar spatten in duizenden kleine druppeltjes, mijn gesymboliseerde pijn. Kalmte, een naam, een knal. Ik hoor geklop op de deur, aarzelend en vertrouwt. Eerder heb ik dit meegemaakt, een klein meisje met verschrikte ogen, ik weet wat er komen zal. Wat begon als een vertraging, eindigt in een versnelling. Ik schrik wakker, als door het hevige bonzen van mijn hart. Een versnelling.

God, hij gaf haar aan mij, nam haar voor haar tijd weer weg. Hem heb ik mijn hele leven geëerd, geen groter verraad was er mogelijk. Ik moet me er bij neer leggen, wil dat niet, wil een reden. Hij antwoordt niet, hij antwoordt nooit, hij zwijgt. Daar gaat het, het vierde glas, net zo makkelijk als God. Het verdwijnt, snel en simpel, met haar het graf in. Net als mijn hart.

Hier sta ik dan, op de plek waar het begon en eindigde. Een schoolgebouw, koud en verlaten, ik lijk bloed te zien. Niks anders dan een rode waas, het vertroeblet mijn zicht, neemt alles over. Niks anders kan i doen dan staren. Ik draai me om, loop weg, wil vergeten. Ja, vergeten is wat ik ga doen. Ik ga verder, of juist niet, ik zie wel. Ik moet ooit kiezen voor een uitweg, welke is nog niet duidelijk. Lang zal ik echter niet meer kunnen wachten. Leven en dood, warmte en kou, God heeft mij in de steek gelaten. Dood ben ik al.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.