FanFic.nl

Ogen

Paul

De drie auto’s stopten laat op de middag voor de deur van een willekeurige Tesco en elf personen stapten uit. Vijf kwamen uit de ene auto, vijf uit de andere en één enkeling uit de derde. Voor buitenstaanders zou hij eruit zien alsof hij niets met het gezelschap te maken had. Hij was een man van middelbare leeftijd, zag er eerder uit als een vader van schoolgaande kinderen dan als de begeleider van het gezelschap dat uit de andere auto’s stapte. Dat alles hield niet weg dat hij door de het gezelschap begroet werd, dat hij hen toelachte, dat ze met zijn elven de supermarkt betraden. Hij hield de deur voor hen open, wachtte tot ze alle tien binnen waren en glipte toen achter hen aan.
Voor buitenstaanders zag het er raar uit, die oude man die een stelletje jongvolwassenen begeleidde in de supermarkt. Alsof ze niet zelf hun flesjes bier konden kopen en hun pappa erbij nodig hadden.
Degenen die er verstand van hadden, wisten dat hij hun pappa niet was. Zij wisten dat hij luisterde naar de naam Paul en dat hij er was om het gezelschap te beschermen tegen de tienermeisjes die overal op de loer lagen.
Nou ja, dat dachten ze natuurlijk. In feite was hij tijdelijk opgeroepen om het hele gezelschap naar de supermarkt te brengen. Voor de verhuizing was het noodzakelijk dat er van alles ingeslagen werd en niemand had er veel voor gevoeld om Annes huis leeg te roven. De vrouw zelf had aangegeven het niet erg te vinden, maar daar hadden ze niet naar geluisterd en daar stonden ze dan, voor de supermarkt, met Harry’s creditcard, een winkelwagentje en een bodyguard. Als er een manier was om aandacht te trekken, dan was dit het wel, maar stiekem genoten ze er allemaal van.
Ze wisten dat het voorlopig de laatste keer was dat ze onder de mensen waren, zo niet überhaupt de allerlaatste keer. In principe was dat een gedachte die ze allemaal probeerden weg te stoppen, maar het was net zo goed een gedachte die ze allemaal bij zich droegen. Diep van binnen was er die angst, die angst die zich reeds bijna had omgezet in de wetenschap dat ze het niet zouden halen. Kate was dood, Niall was dood, Liam en Josh waren dood. Wat had het allemaal voor zin? Ze vroegen het zich af, allemaal, soms, op de gedoemde momenten waarop ze aan alles herinnerd werden – eigenlijk vrijwel altijd.
Behalve Perrie. Perrie snapte het niet, wilde het niet snappen en ze benijdden haar erom. Stiekem, in stilte, maar de meesten deden het. Omdat alle traumatiserende gebeurtenissen haar bespaard waren gebleven.
Voorlopig, in elk geval.
Alles was in overleg gebeurd. Het was een bewuste beslissing geweest om Paul mee te vragen. Ze hadden ook Philips bewaking mee kunnen nemen, maar er was nog altijd die kleine, irritante partij die luisterde naar de naam media – en die altijd op de loer lag. Het was waarschijnlijk het beste om de fans enigszins gerust te stellen en Paul, een alom bekend en vertrouwd gezicht, in te schakelen in plaats van een nieuwe bewaker.
De jongens zelf vonden het ook wel prettig om hem weer te zien, en Harry week geen seconde van zijn zijde. Hij volgde hem door alle gangpaden, zat aan hem vastgeplakt alsof hij gelijmd was. Voor hem liepen Louis en Eleanor, hand in hand, zo nu en dan gooiden ze iets in het winkelwagentje dat ze gezamenlijk vooruit duwden en ze grapten met elkaar. Eén keer drukte Louis zelfs een kus op Eleanors wang en Harry voelde jaloezie in zich opvlammen. Hij wilde Louis geloven, dolgraag, maar hij kreeg diens woorden maar niet uit zijn geheugen gewist. Ze is mijn vriendin, Harry.
Zijn ogen boorden zich in Louis’ achterhoofd, smeekten de jongen om zich om te draaien en hem te vertellen dat het allemaal niet waar was, dat hij nog steeds de enige was, dat alles in orde zou komen. Ik hou van haar en ik laat haar niet hier achter, wat je ook zegt of doet. En daar was hij dan, recht voor zijn neus, Eleanor aan zijn hand en hij was angstaanjagend goed in doen alsof het allemaal nog steeds echt was.
Gekweld scheurde Harry zijn blik los van het stelletje voor zijn neus en liet zijn ogen rusten op de twee die voor hen uit liepen. Hij zag hoe Zayn zich bukte om spaghetti in zijn mandje te gooien en hij zag hoe Perrie met een tevreden grijns op haar gezicht haar vriend gadesloeg. Hij is van mij, leek ze te denken. Van mij, van mij, van mij. En Harry realiseerde zich dat ze gelijk had. Hij had geen recht om bezit te leggen op Louis, en nog minder op Zayn. De jongen had een vriendin en hij hoorde voor haar te zorgen, niet voor hem.
Plotseling waren de schappen veel te dichtbij. Harry wierp een paniekerige blik op Paul, naast hem, maar die keek strak voor zich uit met een vage glimlach om zijn lippen. Voor hem was het normaal, deze rolverdeling. Harry was alleen omdat hij een slet was, Louis was met Eleanor en Zayn met Perrie. Zo hoorde het, en daarom was het ook zo, om de fans gerust te stellen.
Fijn, dacht Harry bij zichzelf. Fijn dat ze de fans boven mij verkiezen.
Ik hou van je, klonk het in zijn hoofd. Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik. Het begon hem te duizelen en hij wilde wegrennen, weg van Paul, zich door Chris en Danielle en Floor en Jade, die achter hen liepen, een weg naar buiten banen en gewoon rennen. Net zolang rennen tot hij alles kon vergeten, tot Louis merkte dat hij weg was en opkeek en zich afvroeg waar de jongen heen was. Langer zou hij wegblijven, rennen, net zolang tot Louis bezorgd werd en achter hem aankwam. Net zolang tot hij de zee bereikte en dan zou hij doorgaan, rennend, zwemmend, weg van alle ellende en weg van alles. Van iedereen. Gewoon, weg.
‘Harry!’ klonk het, ver weg, een stem die hij niet kende en hij schudde zijn hoofd. Zijn ogen waren wijd opengesperd en hij had Pauls arm vastgegrepen. De man keek hem aan, verbaasd. Ze hadden hem niet geheel ingelicht over de situatie, niet over Harry’s toestand en niemand had eraan gedacht dat de jongen zijn medicijnen in had moeten nemen.
Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik.
Hij merkte het niet. Zayn merkte het niet, liep samen met Perrie en Louis en Eleanor door, richting het eind van het gangpad, mikte zo af en toe iets in zijn mandje en hij had er geen erg in wat er achter hem gebeurde. Merkte niet dat Harry Paul langzaam los liet en door zijn knieën zakte.
‘Harry!’ Hij hoorde het wel, iedereen hoorde het, maar het peloton was erop getraind om niet op te kijken en de staart van de stoet was in beslag genomen door Harry’s terugval, waardoor ze geen aandacht aan het meisje besteedde. Inmiddels was haar vriendin haar bijgevallen. ‘Harry!’ riepen ze nogmaals. ‘Harry Styles!’ En naar elkaar: ‘Oh mijn God, het is hem echt, hij is het echt! Harry! Harry!’
Paul wierp nog een enkele blik op Harry, die op de grond zat en eruit zag alsof hij elk moment kon beginnen met hyperventileren. Net op dat moment dook Danielle richting de grond en nam naast Harry plaats. ‘Harry,’ suste ze, zachtjes, haar stem onvast. ‘Harry, luister, rustig maar.’ Ze legde haar kleine rechterhand op zijn dijbeen en probeerde hem aan te kijken.
Intussen begaf Paul zich naar achteren en werkte hij de fans weg. Nou ja, weg – hij kreeg ze zo ver dat ze stopten met het gillen van Harry’s naam. ‘Luister,’ sprak hij wanhopig. Hij was het meer dan gewend om fans tegen te moeten houden, maar hij had het idee dat hun aanwezigheid Harry opfokte en dat was iets wat hij nooit eerder mee had gemaakt. Niet in zulke mate, in ieder geval. ‘Het gaat momenteel niet goed met Harry, de nasleep van wat hij allemaal heeft meegemaakt. Het is belangrijk dat hij zo veel mogelijk rust krijgt en jullie geschreeuw helpt daar niet bij. Als jullie hem nou met rust laten en met mij meekomen, beloof ik jullie dat jullie met Louis en Zayn op de foto mogen – als jullie beloven dat jullie daarna de winkel verlaten en ons niet meer lastigvallen.’ De meisjes keken elkaar aan, ogen die groot waren van enthousiasme en stemden enthousiast in. Paul leidde hen opgelucht richting het peloton, dat inmiddels alweer in het volgende gangpad was verdwenen.
Ze hadden het nog steeds niet in de gaten.
‘Harry, kijk me aan,’ gebood Danielle intussen. De jongen schudde zijn hoofd, staarde naar haar hand op zijn been. ‘Jawel,’ sprak Danielle hem tegen. ‘Jawel, kijk me aan, Harry. Luister naar me, kijk me aan. Ik doe je niets, echt niet, dat weet je. Ik zal je nooit iets doen.’ Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik. ‘Ik ben er alleen maar om je te helpen. Alsjeblieft, Harry, alsjeblieft, kijk me aan.’ Voorzichtig legde ze haar linker wijsvinger onder zijn kin en duwde ze zijn hoofd een stukje omhoog. Hij werkte tegen, maar Danielle bleef druk uitoefenen. Dwingend, hoewel zachtaardig en tegelijkertijd praatte ze verder: ‘Toe nou, Harry, alsjeblieft. Er kan je niets gebeuren, echt niet, we zijn bij je. Zelfs Paul, Harry. We laten je niets overkomen. Kijk me aan. Kijk me alsjeblieft aan.’
Langzaam stopte hij weerstand te bieden, liet hij haar zijn gezicht omhoog duwen en haar blik ving de zijne. Bruine ogen, diepe, bruine ogen. Cynthia, Cynthia’s ogen, daar waren ze weer.
Nee, vertelde Harry zichzelf. Niet Cynthia. ‘Cynthia is dood,’ mompelde hij in zichzelf, terwijl hij zijn ogen sloot en zachtjes zijn hoofd schudde. De druk onder zijn kin verdween niet en hij opende zijn ogen weer, zag nog steeds dezelfde bruine irissen naar hem staren. Cynthia. Nee, niet Cynthia. ‘Dood,’ fluisterde hij nogmaals. ‘Cynthia is dood.’ Niet Cynthia maar Zayn.
Ik zal alles doen –
‘Ja,’ beaamde Danielle. ‘Cynthia is dood.’
Danielle. Niet Zayn, Danielle. Harry knikte zachtjes, liet zijn ogen scherpstellen en nam het meisje in zich op. Ze zag er doodmoe uit, afgepeigerd door het rouwproces en toch probeerde ze hem erdoorheen te helpen. ‘Heb je je medicijnen ingenomen?’ vroeg ze, zachtjes, zodat hooguit Chris, die vlak achter haar stond om in te grijpen zodra het mis ging, het kon horen.
Harry staarde haar aan, liet de woorden eventjes bezinken. Intussen bleef het stil. Vanaf de andere kant van het gangpad klonk het opgewonden gekwetter van de twee meisjes die met hun idolen op de foto mochten, verder was er geen geluid. Tik, tik, tik.
Uiteindelijk schudde Harry zijn hoofd.
‘Heb je ze bij je?’ vroeg Danielle, waarop de jongen voorzichtig knikte. ‘In de auto,’ fluisterde hij, waarna Danielle haar vinger onder Harry’s kin vandaan haalde en overeind kwam. Ze stak haar beide handen naar hem uit en wachtte af terwijl hij ernaar staarde.
‘Kom,’ gebood ze na enkele tellen. ‘We gaan ze halen.’ Harry wierp een schichtige blik naar boven, keek toen terug naar haar handen en schudde zijn hoofd. Vervolgens kwam hij op eigen kracht overeind en hij liet zich door de danseres naar buiten begeleiden.
Tegen de tijd dat ze de auto bereikt hadden, waren Louis, Zayn en Eleanor achter hen aan gekomen en stonden ze dus met zijn vijven bij de wagen. Perrie stond in de deuropening van de winkel en keek met een geërgerde blik naar het gezelschap dat haar afwezigheid niet op leek te merken.
‘Harry?’ vroeg Louis met bezorgde stem, terwijl hij de jongen aandachtig in zich opnam. Harry schudde zijn hoofd, concentreerde zich op Danielles trillende hand die het portier probeerde te openen. Hij zag hoe ze na ongeveer een minuut verslagen haar hoofd schudde, zag hoe Eleanors hand de hare omklemde, daarmee de stevigheid bood die nodig was om de sleutel in het slot de steken. Vervolgens dook Zayn de auto in, richting het dashboardkastje, terwijl Eleanor zich over een trillende Danielle ontfermde.
Het meisje brak uitgeput in snikken uit, had zich vreselijk in moeten spannen om tot Harry door te dringen zonder zelf in te storten en had haar grenzen bereikt. Eleanor omhelsde haar stevig, terwijl Zayn Harry zijn medicijnen aanreikte. De jongen nam ze aan, slikte ze en spoelde ze weg met water uit het flesje dat Zayn ook tevoorschijn had getoverd. Hij glimlachte, zwakjes, dankbaar.
Het volgende wat hij merkte wat dat een paar sterke armen zich naar hem toe trok, dat hij tegen een gespierd lichaam aangetrokken werd. Hij snoof de bekende lucht van Louis’ haar op en sloot zijn ogen, terwijl hij de omhelzing beantwoordde.
Omdat Eleanor zich over Danielle ontfermde, was het niet raar dat Louis haar in de steek liet voor Harry. En omdat Zayn een beetje hopeloos tussen de anderen instond, kwam Perrie met een triomfantelijke glimlach op haar gezicht op hem aflopen.
Zayn liep haar tegemoet, haakte zijn arm door die van haar. ‘Nou goed, laten we die boodschappen maar eens in orde brengen,’ sprak hij zo luchtig mogelijk.

Sorry dat het gisteren niet gelukt is om te updaten, ik ben er gewoon niet aan toegekomen door werk en vrienden en zo. Vanmiddag ga ik weg en ik weet niet wanneer ik weer thuis ben - misschien pas over anderhalve week. Ik zal proberen voor die tijd nog een update te regelen, maar ik kan niets beloven.

Reacties: