FanFic.nl

Fallen myself

11. de tour

Door de ogen van Gustav: ik zit op mijn kamer in het hotel. Ik kijk in een tijdschrift. Het boeit me niet volledig. Ik kijk gewoon naar de plaatjes en hier en daar lees ik een stukje. Als ik het tijdschrift uit heb. Hoor ik mijn naam. Ik kijk richting het geluid. Georg staat in de deuropening. Hij loopt zonder te vragen naar binnen. En laat zich op mijn bed vallen. “Ben je klaar om over een uur weer naar de studio te rijden”� vraagt hij. ik knik. Ik heb weinig behoefte om te praten. Maar beter met Georg dan met Tom of Bill. Die zijn momenteel veel te hyper. Georg lijkt mijn stemming aan te voelen en zegt maar niks. Hij neuriet een liedje. Ik ken het niet maar het kan me ook niet schelen. “Vind je het gek dat we niks doorhadden met Rebecca en dat de broertjes ons niks vertelde.”� Ik zucht. “Nee, uiteindelijk trok ze het meeste met Tom op. En daar wouden we ook niet altijd naar kijken. En hoe zouden we het hebben moeten doorhebben. Ze zou Tom ook wel iets verteld hebben maar aan zijn reactie te merken niet bepaald veel.”� “Het was best wel bot van hem om er zo over te beginnen”� “Maar dat weten we wel van Tom”� “Hey, wat is er met mijn naam?”� hoor ik aan de andere kant van de deur. Nog voor ik er iets aan kan doen komt Tom binnen. Fijn denk ik. Weer iedereen op mijn kamer. Alleen Bill nog en dan beginnen we weer bij het begin. Niet dat we ruzie hebben of zo. Maar ik had net even mijn eigen tijd nodig voordat we zo weer naar de concerthal moesten en daar moeten optreden. Ik zie aan Tom dat hij steeds zenuwachtiger begint te worden. Waarom weet ik niet. Maar binnenkort gaan we naar Nederland. We komen redelijk in de buurt van waar Rebecca woont. Ik denk dat hij zelf al een dag vrij heeft gevraagd om naar haar toe te kunnen gaan. En onze manager is dan ook nog zo gek om ja te zeggen. Tom kijkt me nog steeds vragend aan. “Over hoe goed jij dingen kan bewaren”� Tom’s gezicht versomberde meteen. “Rebecca”� zegt hij. Eigenlijk is dit best zielig. Maar als hij haar net heeft gesproken is hij toch een stuk leuker. De andere keren kan hij best chagrijnig zijn. Of hij is er met zijn hoofd gewoon niet bij. Gelukkig weet hij dit op concerten redelijk te beperken. Anders maakt hij wel een hele grote blunder voor al zijn fans. Net zo dat het voorlopig ook nog niet uit hoeft te komen dat hij een vriendin heeft. “Komen jullie”� klinkt een laatste stem. Ik sta op. Fluitend loop ik naar buiten. De rest volgt ook. Tom heeft zijn goede humeur al weer terug gevonden. Hij en Georg zijn een beetje aan het stoeien. Bill loopt er rustig achteraan met zijn gsm te spelen. Zijn gezicht begint te stralen. Die heeft een smsje gekregen van iemand. En als ik mag raden is die iemand Fleur. Rebecca had kennelijk Bill’s nummer toch nog doorgegeven. En Fleur had het daar dus niet bij laten zitten. Ze had hem vanaf het begin al smsjes gestuurd. Ze had ook een keer een foto gestuurd. Toen Bill die liet zien moet ik zeggen dat ze wel mooi was. Maar niet zo mooi als Phoebe. Ik en Phoebe hebben ook nog contact. Alleen dan via msn. En zover ik weet hebben Georg en Daphne dat ook. Het is wel grappig als je je bedenkt dat we dan allemaal iets met Rebecca’s vriendinnen hebben behalve Tom die iets met Rebecca zelf heeft. Ik bekijk de jongens een voor een. Tom en Georg zijn nog steeds naar elkaar aan het uithalen. Bill heeft zijn mobiel in zijn zak gestopt en loopt met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht.

Als we aankomen bij de concerthal staat er al een hele rij buiten. Als ze de auto zien beginnen ze nog harder te gillen. Gelukkig is er een achteringang bedenk ik me. Snel lopen we via de achteringang naar binnen. De sfeer zit er bij ons al goed in. Iedereen heeft zin in het concert. We moeten doorlopen naar de nu nog lege zaal om te soundchecken. Ik kijk over de grote ruimte. Over een paar uur is die gevuld met gillende fans. Bill loopt over het podium om te kijken of nergens het licht in zijn ogen schijnt. Tom en Georg volgen soms ook een beetje. Ik zet alvast de eerste paar noten in van Rette mich. Tom en Georg vallen in. Dan begint Bill te zingen.

Na een tijdje blijkt alles goed te zijn. En gaan we naar een tussenruimte. De deuren gaan zo open. Het voorprogramma gaat zo meteen dus ook al beginnen. Ik zit op een stoel naar metellica te luisteren. Ik drum mee op het ritme. Ik tape mijn vingers alvast in. Niet zo heel veel later komt er iemand om oordopjes en microfoons aan te sluiten. Zo kunnen we beter onze eigen muziek horen. Zonder al het geschreeuw van de fans er tussen door. Ik voel de zenuwen opkomen. We moeten naar het podium. Het voorprogramma is al afgelopen. Iedereen is hyperactief. We horen het schreeuwen van de fans. De lichten dempen. Iemand zegt tegen me dat ik op moet gaan. Ik loop het podium op en ga achter mijn drums zitten. Aan de linkerkant komt Tom op en aan de rechter Georg. Het geschreeuw is oorverdovend. Ze beginnen te spelen. Na een aantal keer zet ik ook in. Het intro van ubers ende der welt dreunt uit de boxen. Dan begint Bill te zingen. De fans beginnen nog harder te schreeuwen. Ze zien hem nog niet eens. Maar hij komt al tevoorschijn vanachter een van de schots. Het publiek staat te springen en te gillen. Ik kijk rond in de zaal. Soms blijven mijn ogen op een meisje of een spandoek hangen. Sommige spandoeken kan ik nog best wel goed lezen. “Ich liebe dich Bill”� staat er op een. Ik begin te lachen. in mijn hoofd denk ik maar hij waarschijnlijk niet op de zelfde manier terug. Op een ander spandoek staat “Tokio Hotel ist den Himmel auf erde”�. Ben ik het helemaal mee eens. Ik kijk of ik met nog meer spandoeken het eens ben. Maar ik zie er geen. Op de meeste doeken staan dat ze van Tom of Bill houden. Hier en daar zie ik er ook nog mijn eigen naam of die van Georg bijstaan. Ãœbers ende der welt is afgelopen. We gaan door met Reden. Na Reden komen ich brech aus en spring nicht. Dan komt der Letze Tag. Als het nummer tegen het einde aan loopt stop Bill het nummer. Hij zegt dat hij een meisje mee laat zingen. Ik volg hem met mijn ogen. Bill loopt een paar keer het podium op en neer. Hij laat zijn ogen over de meiden in de zaal gaan. Uiteindelijk kiest hij er een uit. Het meisje laat zich makkelijk door de beveiliging op het podium helpen. Bill loopt naar haar toe en neemt haar mee naar het midden. “Was ist dein Name?”� vraagt hij. “Emma”� roept ze door de microfoon. “Weißt du wie das weiter machst?”� vraagt Bill haar nu. Opgewekt knikt ze ja. “Gustav”� roept Bill keihard mijn naam. Ik zet weer in om te gaan spelen. Tom en Georg doen ook gelijk mee. Bill begint te zingen en Emma zingt mee. Af en toe houdt Bill de microfoon voor haar mond. Ze zingt best goed. ze maakt alleen een fout. Ze schreeuwt in de microfoon en zingt niet meer. Als het nummer is afgelopen maakt ze nog een foto van haar en Bill samen. Dan geeft ze hem een knuffel en word weer van het podium afgeholpen. We spelen al weer verder met Wo sind eure Hände en durch den Monsun. Daarna Wir sterben niemals aus. Stich ins Glück en ich bin nicht ich. Dan haalt Bill een megafoon tevoorschijn. Iedereen in de zaal begint te joelen. Bill praat door de megafoon. Ik wil wel eens in de zaal zelf staan om te kijken of dat nog te verstaan is. Waarschijnlijk niet. Hij geeft teken te beginnen en ik tel weer af. Het hele publiek schreeuwt keihard SCHREI als Bill dat aangeeft. We zijn al over de helft van het concert. Ik ben nog lang niet moe. Al beginnen mijn handen wel een beetje pijn te doen. Maar de adrenaline zit er zo goed in dat ik dat nog niet eens voel. ik kijk naar de mensen die aan het springen zijn op de muziek. Ze bewegen allemaal. Die allemaal voor ons aan het schreeuwen zijn. Die morgen allemaal geen stem hebben en doof zijn. Ik laat mijn blik nog een keer langs de rijen met meiden gaan. Bij sommige probeer ik hun leeftijd een beetje te schatten. Alleen dat valt nog niet mee met het zicht dat ik heb. Ik zie dat hier en daar een paar meiden naar me aan het staren zijn. Ik kijk naar Bill. Die kijkt op dat moment ook naar mij. Onze blikken kruisen en we krijgen beide een big smile.

Door de ogen van Georg: We zitten midden in het concert. Vergessene Kinder is net afgelopen. Ik kijk naar de meiden die net voor me staan. Ze staan te springen, ze gillen mijn naam. Ik spring mee leb die Sekunde. Ik zie Tom vanuit mijn ooghoeken deze kant opkomen. Ik loop hem ook tegen moet. We staan nu vlak tegenover elkaar. We doen even wie het stoerste kan spelen op zijn instrument om dan vervolgens door Bill weer uit elkaar verdreven te worden. Ik loop weer terug naar mijn gillende fans. De nummers vliegen voorbij, we zijn al bij Rette mich. Het een na laatste nummer. Dan begint het laatste nummer an deiner seite. Ik geef nog een laatste keer alles wat ik in huis heb deze avond. We knallen er uit. De fans gillen en springen. Spandoeken gaan heen en weer. Dan is het nummer afgelopen. Bill, Tom en ik bedanken onze fans nog een laatste keer. Dan is Gustav aan de beurt. We lopen met zijn 3e van het podium af. Even later komt Gustav er ook bij. We worden ontdaan van onze oortjes. We gaan weer naar een ruimte speciaal voor ons. Er staat daar wat te drinken en iets te eten. We vallen tegelijk erop aan. Als de helft op is, zie ik Tom zijn mobiel pakken. Die gaat waarschijnlijk Rebecca bellen. Die is natuurlijk net klaar met haar testweek. Dat had Bill al van Fleur gehoord. Hij kan zijn mond toch nooit houden over wat iemand smst. Maar dit keer ging het ons ook een soort van aan. En ja hoor, ik hoor Tom een heel gesprek beginnen. Ik ga er naast staan. Ik hoor de stem van Rebecca aan de andere kant. “Hey, Rebecca”� roep ik snel door de telefoon. Tom haalt naar me uit. Hij mist net. “En hoe lukte het?”� hoor ik Tom vragen. Hij had het dus over de testweek. En aan zijn gezicht te zijn had ze het best wel goed gedaan. Of dacht ze dat. Ik denk dat ze vroeg wat hij net had gedaan of hoe het met hem ging, want Tom begint een heel verhaal over het concert van net. En dat hij het jammer vind dat ze er niet was. Mijn mobiel gaat ook over. Ik pak hem en kijk naar het schermpje. Daphne staat er. Ik open het bericht.

Jullie concert was echt gaaf
Maar we vinden het niet erg om backstage te komen
Xxxjes Daphne en Phoebe.

Ik stoot Gustav aan en laat het bericht lezen. Hij grinnikt en samen lopen we de kamer uit. Ik sms Daphne gelijk terug.

Waar staan jullie?
Georg en Gustav

Bij de achteringang
Xxxjes

Krijg ik meteen terug. We lopen naar de achteringang en maken die open. Als de deur op een kier staat, glippen Daphne en Phoebe door de opening. “Hoelang staan jullie daar wel al niet?”� “Oh, niet zo lang eigenlijk”� antwoord Daphne lachend. Ik sla mijn armen om haar heen. Phoebe is al naar Gustav gelopen. “Kom mee, dan gaan we Bill en Tom even verrassen”� “Weten die dan nog van niks?”� vraagt Phoebe. “Nee, die waren te druk met Rebecca?”� “Is Rebecca hier dan ook?”� zegt Daphne. “Nee, aan de telefoon”� nu beginnen ze te lachen. ik geloof dat ze het al helemaal voor zich zien. Ik sla mijn arme om Daphne heen en begeleid haar naar de kamer waar wij net vandaan kwamen. Als ik de deur opendoe zie ik de broertjes op de bank zitten met Tom’s telefoon op speaker. “Rebecca”� roepen 2 stemmen naast mij. “Heey”� klinkt het terug. Dan gaat ze gewoon verder in het verhaal waar ze was gebleven. Tom gaf een geïrriteerde blik achterom naar Daphne en Phoebe. Ik ga op een stoel zitten en Daphne komt op mijn schoot zitten. Gustav en Phoebe nemen de andere bank in bezit. Het is duidelijk dat Tom Rebecca alleen wil spreken, want na een tijdje staat hij op en loopt naar de gang. Ik kijk vragend naar Bill. Die haalt alleen zijn schouders maar op. “Wat is er met Tom?”� vraagt Daphne in mijn oor. Ze kijkt me lief aan. “Weet ik niet. Hij doet soms nogal chagrijnig als hij Rebecca aan de telefoon heeft. Vooral als wij ons daar de hele tijd mee bemoeien. En ik denk dat hij baalt dat jullie wel naar een concert komen en zij niet.”� Daphne kijkt ongelovig. Ik buig mijn hoofd naar haar toe. Ik druk mijn lippen op die van haar. Ze trekt haar hoofd niet weg. Ze opent met haar tong mijn mond. Ik laat haar tong binnenkomen en begin er mee te spelen. Een luid gekuch verbreekt onze zoen. Daphne kijkt verontwaardig wie dat deed. De enige die ik kan ontdekken is Tom. Hij kijkt half vermaakt. “Is het verboden om te zoenen ofzo”� “Ja”� zei die doodleuk. Maar o te serieus. Iedereen keek hem aan. hij stond weer in het middelpunt. Hij had het weer voor elkaar. “Dat jij nou geen vriendin hier hebt zitten moet je ons niet kwalijk nemen. weet je wel hoe vervelend het is als Rebecca niet bij jou is. En als jullie al bij elkaar zijn dan zitten jullie ook een behoorlijk lange tijd te zoenen. Moeten we jullie ook uit elkaar trekken. En erg subtiel met Rebecca’s geheimen ben je ook al niet. Dat hebben we nu ook al gemerkt. Dus als je ergens chagrijnig wil gaan doen. dan doe je dat maar ergens anders, maar niet voor mijn neus. Daar heb ik echt geen behoefte aan.”� schiet ik uit mijn slof. Daphne kijkt van de een naar de ander. Ik kan op haar gezicht lezen hier wil ik niet bij betrokken worden. Maar ik principe was ze dat al. Ik zie Tom’s gezichtsuitdrukking veranderen. Hij word steeds kouder. Hij staat op en loopt de kamer uit. De deur slaat hij keihard achter zich dicht. Ik zie Bill boos kijken. Nou dan heb ik op dit moment ook niet erg veel vrienden. “Je kunt ook een beetje rekening houden met hem?”� begint deze. “Daphne en Phoebe kunnen makkelijker langs komen dan Rebecca. Nou dames veel succes met deze boys, want ik ga maar achter mijn broertje aan voordat die iets verkeerds gaat doen.”� “Doei, dit was onze bedoeling ook niet”� zegt Phoebe die Daphne aankijkt. Ik voel aan Daphne’s houding dat ze zich niet erg gemakkelijk voelt. “Het is jouw schuld niet?”� zeg ik. “Hij is al dagen zo. En het moest een keer van een uitbarsting komen. Alleen jammer dat jullie daar bij waren”� ze knikt en laat haar hoofd op mijn schouder hangen. Ik druk een kus op haar haar. Wat Bill net had gezegd klopt wel. Daphne en Phoebe waren 10 minuten rijden van ons verwijderd. Rebecca meer dan een uur met de trein. Ik zucht. Daphne’s hand pakt de mijne. Ze knijpt er zachtjes in. Mijn ogen dwalen af naar haar ogen. Ze vinden elkaar. Ik kijk diep in haar fantastische blauwe ogen. Ik raak er betoverd door. Wat ben ik blij dat ik zo’n geweldige vriendin heb. Onze hoofden gaan naar elkaar toe. Onze lippen raken elkaar. Ik sluit mijn ogen. Ik geef me over aan haar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.