FanFic.nl

Deaud

Proloog

Hoi, mijn naam is Ungil Zwarthand van de stam der zwarthanden en ik ben een reus. Maar ik ben niet zomaar een reus, ik ben opgegroeid bij een pleeggezin omdat mijn familie vermoord zijn in de strijd van goed tegen kwaad. De man die wij Us-dari noemen heet in zijn eigen taal Voldemort. Op een dag kwam een onderhandelaar van Us-dari naar ons dorp toe om reuzen te ‘kopen’ voor zijn strijd om de wereld van de magiërs.
Tientallen jaren heb ik gewacht op de terugkomst van mijn ouders. Tientallen zinloze jaren, ik was acht toen mijn ouders vertrokken. Ze hadden toegehapt op de goede praatjes van de onderhandelaar, ze zouden veel kleren en eten krijgen als ze mee zouden doen. Maar nu, twintig jaar later zijn ze nog steeds niet terug.
Ik weet dat ze niet meer in deze wereld zijn, het is inmiddels al meer dan 20 jaar geleden en er is veel veranderd in de wereld. Us-dari verloor de oorlog en werd verbannen naar de wereld waaruit niet slechts één persoon met lichaam uit terug keerde.
Het is grappig eigenlijk, de jongen-die-bleef-leven is ook nog eens de jongen-die-leefde-zelfs-na-zijn-dood. Van de verhalen die ik gehoord heb, zat er een stuk van Us-dari in hem en dus moest hij sterven om Us-dari te kunnen verbannen naar de andere wereld. Maar zelf kwam hij weer terug uit de andere wereld.
Toen Us-dari de oorlog verloren had en zijn volgelingen allemaal verdwenen, kwam de wereld pas echt tot rust. Er waren vele doden gevallen op het kasteel genaamd Zweinstein. Uiteindelijk heeft de vrouwe van het kasteel genaamd Anderling, een kerkhof laten oprichten. Het kerkhof is ingedeeld in drie delen: In het voorste deel liggen alle wezens die onder de vloek der gehoorzaamheid gestorven zijn. In het achterste deel liggen alle magische wezens van de goede zijde. En in een afgesloten gedeelte liggen alle wezens die vrijwillig meevochten met Us-dari. Ik ben er éénmaal geweest, toen de leider van ons dorp ons meenam om te kijken of er nog reuzen van ons dorp gestorven waren tijdens de oorlog op het kasteel. Het was toen donker op het kerkhof en ik voelde drie verschillende soorten van angst rond mij.
In het Imperio gedeelte voelde ik een huilende schuldige angst. Ik had het gevoel alsof de spirituele overblijfselen van de wezens zich schuldig voelden over wat zij hadden moeten doen.
Toen wij bij de goede wezens kwamen, voelde ik trotse angst.
Ik kon mij inbeelden dat ze trots zouden zijn dat ze niet voor niets gestorven waren en dat hun nakomelingen als ze die zouden hebben, in een vredige wereld zouden opgroeien. Maar toch een angst dat het opnieuw zou gebeuren.
Maar toen we bij het hek kwamen van de slechte wezens, ik voelde niets anders dan kou, kilheid en iets diep in mij riep dat ik zo ver mogelijk van het hek vandaan moest blijven.
Echter, de angst die ik voelde was geen echte angst, tenminste niet mijn echte angst. Het was de angst van iedereen die Us-dari gevolgd had en bang was dat zijn of haar familie daarvoor zou moeten boeten.
Eigenlijk was alles een groot zielig zootje. Het maakte niet uit of ze nou goed of slecht waren. Ze deden wat zij het beste vonden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.