Hoofdcategorieën
Home » One Direction » hotel of darkness » hoofdstuk 1 Dafne
hotel of darkness
hoofdstuk 1 Dafne
Het is dan eindelijk zover. Vandaag ga ik ze ontmoeten. De meiden met wie ik de volgende dagen, of misschien wel weken wie weet hoe lang het duurt, zit opgescheept. Ik heb ze natuurlijk al eens aan de telefoon gehad maar ze ontmoeten is toch heel wat anders. Ik ben benieuwd of ze me mogen, vast wel want iedereen mag me. Over een kwartier moet ik naar de trein daar reis ik door naar het uitgekozen station waar we elkaar gaan ontmoeten via daar reizen we met zijn allen door naar een verlaten hotel. Lijkt me maar spannend om daar te zijn, gelukkig ben ik niet alleen. Als ik een opdracht niet snap kan ik het altijd aan Leyla of iemand anders vragen. Wat voor opdrachten zullen het zijn die we krijgen? Als ik eens kijk naar de spullen die we mee moeten zullen dat geen rekensommetjes zijn. Kleren (zwart), een mes, leeg schrift, podlood. Als we toch meer meenemen worden we gestraft stond er in de brief. Ik ben benieuwd hoe want er werd duidelijk gezegd dat dat hotel verlaten is en dat we alleen zijn. Nou ja alleen… met zijn zevenen. Nog 10 minuten. Màn wat duurt de tijd lang als je moet wachten. Ik liep naar de piano, misschien gaat de tijd sneller als ik wat speel. Voorzichtig legde ik mijn handen op de toetsen. Bijna bang om ze te breken, dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik kan spelen. Tenzij er in het hotel ook een piano is maar ik denk het niet want de bedoeling is dat we die opdrachten gaan doen en verder is er niks over ontspanning gezegd. Ik bracht mijn aandacht weer bij de piano en legde opnieuw mijn handen neer. Als vanzelf begon ik een simpel liedje met een paar akkoorden te spelen. Ode to Joy is simpel en rustig. Ik gaf mezelf wat meer uitdaging en probeerde hem twee keer zo snel te spelen. Het lukte nog aardig, waarschijnlijk omdat ik het vaker oefen. Na het nummer nog een paar keer sneller probeerde te spelen zag ik dat het alweer kwart voor negen was. Tijd om te gaan dus. Ik zuchtte en keek nog een keer achterom. “Dag huis,” fluisterde ik. Na nog een keer de kamer rond te hebben gekeken stapte ik de deur uit en liep naar het station dat hier een paar straten verderop is. Het was niet zo druk in de trein. Ik bemachtigde een plaatsje vlak bij een deur maar toch op een best comfortabele stoel. Na ongeveer een kwartier kwam ik aan op het afgesproken station. Toen ik de trein uitstapte Zag ik een groepje van zes meiden het was duidelijk dat ze naar iets of iemand op zoek waren. Waarschijnlijk naar mij want we horen met zeven te zijn. Ik stapte met een zelfverzekerde glimlach op de meiden af en vroeg: “Leyla? Julya? Saborah? Elyn? Kathy? Agnes?” Een voor een noemden ze hun naam. Leyla was de enige die naast mij nog een vrolijk detail in onze verplichte kleding hadden. Zij had een leuke paarse haarband terwijl ik een felroze riem had. Ik ging dus naast haar lopen toen we richting de trein liepen die net was aangekomen.
Reacties:
Super!!
Gauw verder hoor.
Ik ben benieuwd hoe dit gaat uit pakken.
xx