FanFic.nl

Schwul Oder Nicht

4. Naarheid

http://nl.youtube.com/watch?v=adrGTcPCH4o
Ik zit eindelijk in het vliegtuig van Schiphol naar detroit (wayne county airport) ik staar door het minieme raampje en luister de hele tijd ‘1000 Meere’ ik val slaap…
Daar zit hij, de zanger van Tokio Hotel,rillen van de kou in een donkere vochtige kelder, met enkel een boxer short, vastgebonden met kettingen en een blinddoek om. Spartelen en roepen doet hij niet meer, het heeft toch geen zin. Uitgeput van de verdoving leunt hij tegen de muur achter hem, hij huilt, hij mist z’ n broer, z’ n vrienden maar vooral dat ene meisje, dat ene meisje…

het beeld vervaagt… Helemaal nat van het zweet word ik wakker, Ik zie dat we al over de landingsbaan rijden,
Iedereen stapt uit richting de aankomsthal. Ik moet ze helemaal door omdat ik een andere Gateway moet nemen… gelukkig heb ik tijd genoeg… nuja… ik zó veel tijd had ik nu ook niet nodig, ik moet nog meer dan ander half uur wachten voor ik in het vliegtuig kan naar Cleveland… eindelijk kom ik aan in de USA- Gate… baan 15, gelukkig redelijk van voor… ik laat me in zo’n zetel ploffen en val opnieuw in slaap…
De jongen met het zwarte haar is in slaap gevallen, een onrustige slaap, hij zwiert de hele tijd met z’n armen om zich heen… en af en toe komt er een schreeuw uit z’n mond, mannen lopen de houten trapje af en beginnen hem te schoppen ‘silence! stop with screaming!’ de jongen word schijnbaar wakker hij laat z’ n armen naast hem neervallen, er rolt een zoute traan over z’n wang… hij opent z’n mond om wat te zeggen maar sluit hem dan toch maar weer…
“Jongedame?!”� kreunend word ik wakker “Jongedame?!”� ik kijk op, recht in twee staal blauwe ogen van een airhostess… “Jonge dame! U mag plaatsnemen in het vliegtuig!”� ik knik “Oké”� snel neem ik m’n handbagage en passeer de ticket controle, eens in het vliegtuig neem ik snel pen en papier en begin m’n dromen op te schrijven… ‘ladies and gentlemen's this is the captain speaking, please keep on of your seatbelt’ snel klik ik m’n gordel vast en begin te schrijven… als het vliegtuig begint te schokken en beven stop ik even omdat ik zodanig beef dat m’n geschrift totaal niet duidelijk is dan.. Ik ben er, ik ben er eindelijk! Ik kijk even op m’n klok en zie dat het al 14.48u is… van zodra ik uit de aankomst hal ben en m’n koffer van de rolband heb genomen bel ik naar Tom om te zeggen dat ik er bijna ben en om te vragen of hij nog nieuws heeft…
Nix… Tom heeft geen spoor van leven gevonden, hij heeft wel al de politie gebeld maar die zeggen dat ze niet veel kunnen doen omdat Bill al volwassen is en nog geen 24uur weg is… de andere bandleden zitten samen met Tom in de put… hun beste vriend is verdwenen én hun hele tour door Amerika is verknoeid… wat moeten ze nu doen, ieder gebouw binnen gaan en alle kamertjes onderzoeken…? Neen… onbegonnen werk in Amerika…
Ik hou de eerste beste taxi tegen en geef hem het papiertje met het adres erop “‘Radisson Hotel Cleveland - Ohio’?”� vraagt hij ik knik en zink dan terug weg in gedachten…
Een grote man komt het keldertje binnen, als Bill geluid hoort richt hij zich meteen op en spitst z’n oren, zou hij het durven? Zou hij het over z’n lippen krijgen en durven vragen? Ja! Hij open z’n mond en beweegt z’n lippen “W why? why am I here? what have I done?”� “Silent you!”� antwoord de forse man nors en hij trapt de jongen hard in de maag, hij kreunt
“AUW!”� ik grijp naar m’n maag, “Is er wat?”� vraagt de taxi chauffeur geschokt… “Nee, ik heb al de heletijd last van maagpijn”� “Ohw..”�
http://nl.youtube.com/watch?v=2mMLXNM-FSY
Eindelijk is de taxi gestopt met reiden en de chauffeur houd de deur voor me open en haalt ondertussen mn koffer uit de koffer bak, “Bedankt”� zeg ik terwijl ik een briefje van 20euro in z’n handen druk “hola, maar… dit is euro!?”� “Ja, sorry hoor… anders neem ik het wel terug hoor…”� “nee nee, tis goed”� zegt hij vlug terwijl hij in de auto ‘springt’ ik haal m’n schouders op en zucht diep…
“Tom Kaulitz’ s room please?”� vraag ik aan de incheckbalie de vrouw kijkt me doordringerig aan ik kijk wat geïrriteerd rond en kijk haar dan vragend aan “TOM KAULITZ please?”� vraag ik extra traag, ze knikt zachtjes en verdwijnt dan achter een groot computer scherm. “Room 483”�[<-toevallig] “thank you”� ik neem m’ n koffer en ga opzoek naar de lift… ‘verdieping 4’ mompel ik in mezelf, razendsnel gaat de lift omhoog en stopt op verdieping 4… al snel vind ik Tom’ s kamer ik klop zachtjes aan… eerst krijg ik geen antwoord, ik probeer nog een keer… de deur word geopend “Lisa…”� ik zie dat hij gehuild heeft hij slaat z’n arm om me heen “Sst stil maar Tom, we vinden Bill wel…”� z’n ogen staan rood en gezwollen
De jongen is kapot, hij heeft het ijskoud, is dood moe, heeft overal pijn en heeft honger… uit onwetendheid begint hij haar naam te schreeuwen, hij had het beter niet gedaan , Nu moet het bekopen met een flinke slag in z’n prachtige, perfecte gezicht en nog een paar harde stampen in z’n buik, hij wilt krijsen zo luid hij kan, luider dan alle fans samen maar hij doet het niet, het helpt toch niet…
Tom en ik schieten beiden achteruit… ik voel een scherpe pijn in m’n wang en breng razendsnel m’n hand naar m’n wang toe… raar maar waar doet Tom net hetzelfde daarna lijkt het net alsof er iemand in m’n maag schopt… vreemd is dat de pijn altijd onmiddellijk over is… “Tom?”� vraag ik bang… ik slik “Thom?”� Tom heeft z’n ogen gesloten en schud z’n hoofd… “DAT KAN NIET!”� roept hij “NEEEN NEEEN NEEEN!!”� “Sst…”� hij staat gebogen met z’n handen om z’n buik en maag geslagen … “AAAUHW!”� “Tom?!”� ik raak in paniek… blijft hij dan wel de pijn voelen?
“where are they?”� “ Who?”� “ your brother and girlfriend”� “My girlfriend?”� “Yes!”� “I.. I don’t know, sh..she’s not here, she’s in Europe…”� “not true! she is here, together with your brother”� de jongen schud z’n hoofd “No! she’s not here!”� “nevertheless, she is with your brother at the hotel”� hij geloofde z’n oren niet, was ze echt naar Amerika gekomen? “Please leave her alone”� krijste hij “shut up with screaming!”� riep de grote man en hij trapte de zanger nogmaal in de maag en gaf hem een klap met z’n vuist tegen z’n slaap …
“Auuw… !”� Tom valt achterover op z’n bed “auu! Auu!”� kreunt hij… “Tom?”� vraag ik bang… “Tom alsjeblieft antwoord!?”� “I-Ik heb zo’n pijn…”� “ik voelde het ook, maar bij mij gaat het steeds direct over…”� “Z Zou het...”� “Bill?”� vraag ik… hij knikt… “ik denk het ook maar…”� verder kwam ik niet… er werd gekopt op de deur “Ik ga wel…”� ik liep naar de deur, opende die maar tot m’n verbazing was er niemand te zien… toen ik de deur wilde sluiten vielen m’n ogen op een enveloppe ik raapte hem op en sloot de deur… “Wie was het?”� vroeg Tom, ik schud m’n hoofd… “ik weet het niet, er lag enkel deze brief”� ik overhandig de brief aan Tom die hem op zijn beurt opent, hij begon te lezen, z’n ogen werden groot en z’n mond viel open, hij werd helemaal bleek en liet toen de brief uit z’n handen dwarrelen… “Thom? Gaat het wel?”� hij schudde z’n hoofd “NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!”� Krijste hij dan… “NEEN NEEN NEEN!!”� ik liep naar hem toe en sloeg m’n armen om hem heen… “wat is er?”� hij slikte… opende z’n mond en las de brief voor
“1500000 dollar! otherwise you see Bill never back alive”� sprakeloos staar ik Tom aan “dat dat is 1 miljoen euro!”� Tom knikt “nee, neeee dat kan niet neeee”� ik barst in huilen uit… hij wrijft over m’n rug, “Sst… we komen er wel uit… we gaan nu eerst en vooral de andere verwittigen en dan gaan we naar de politie…”� ik droog m’n tranen en loop samen met Tom naar de kamer van Georg, we kloppen aan en al snel word de deur geopend door Georg “Hi”� “Lisa! Je bent er al…”� ik knik… als we naar binnen lopen zien we Gustav er ook is… aan beide jungs is het te zien dat ze ook gehuild hebben… “Jungs, we hebben nieuws over Bill…”� Gustav kijkt meteen op “Oja?”� Tom knikt “We hebben een brief gekregen, ze eisen 1500000 dollar”� “O!... da’ s veel geld…”� “ja, 1milijoen Euro…”� “WHAT?! ZO VEEL?”� “jah… zullen we ermee naar de politie gaan?”� “is goed, maar laten we eerst naar David een de rest van de Crew gaan…”� stelt Georg voor… “Jah, misschien het beste..”� we gingen met z’n vieren richting het crew lokaal…
“we hebben nieuws!”� roept Tom “Oja?”� “ja! Ze hebben Bil gegijzeld en eisen nu 1500000 dollar!”� David verslikt zich in z’n koffie “zo veel?”� Tom en ik knikken “Ohw…”� “Dan gaan we nu naar de politie gaan…”�zegt Georg “hé wacht even…”� roep ik… de jongens kijken me vragend aan… “Wat is er?”� vraagt Tom… “Wat ik me al de heletijd afvraag… hoe is dit kunnen gebeuren? Normaal word de gang toch bewaakt van 23u tot 6u?”� de jungs knikken “Wel.. hoe kan dat dan dat Bill ontvoerd is…?”� “Was het niet na zessen dat ze hem hebben meegenomen?”� vraagt Gustav… ik schud m’n hoofd “Neen, toen zat ik al in het vliegtuig opweg naar hier…”� Tom krapt door z’n haar(dreads) hij lijkt diep na te denken… “Het was tog Tobi, Calli en Stefan die van wacht waren?”� David knikt “Maar… HOE? HOE KAN DAT DAN?”� Tom word helemaal hysterisch… “VBS IS ONTSLAGEN !! nu !! AAAAAAAGR!! Ze hebben m’n broer gewoon laten ontvoeren !!! “Maar Tom…”� “NEEE! Ik wil het niet horen!!”� “Georg, Gustav wat vinden jullie ervan?”� “ik vind dat Tom gelijk heeft”� “en jij Gustav?”� “ja!, ze moesten beter opletten… we kunnen ons echt niet riskeren om verder te werken met hun…”� David knikt “…Oké dan, ik zal het hun vertellen, maar eerst gaan we naar de Politie…”�
‘Wat willen jullie wat we doen?’ dat is het enigste wat de politie te zeggen had… ‘wat willen jullie wat we doen?’ het zinnetje blijft door m’n hoofd spoken… Ik haat echt die f*cking klote politie… Tom is er helemaal kapot van en ik hou het ook niet lang meer uit…
De drie jungs en ik zitten samen op de kamer van Bill… Vannacht slapen we samen, samen in de kamer van Bill… we willen er zijn voor elkaar, en stel je voor dat die mannen terug komen… We liggen met z’n vieren op het bed van Bill, alleen ik ben nog wakker, denkend aan hem… zijn geur hangt de hele kamer rond en overal liggen spulletjes van Bill… volgens mij liggen Georg en Gustav al lang te slapen en Tom die lag al een hele tijd zachtjes te huilen maar nu is hij gestopt dus ik denk dat hij ook wel in slaap gevallen is, Ik sta op en loop de badkamer in… al Bill’ s make-up staat er nog, het is net alsof het me roept, ik kan me niet bedwingen en neem de oogbasis crème, ik doe alles net zoals Bill me had geleerd… na zo’n tiental minuten te staan prutsen is het me dan toch gelukt, m’n ogen zijn net zoals die van Bill… dan neem ik de haarspray en de stijltang, ik hanteer ze ook op de zelfde manier zoals Bill me had voorgedaan en even later liggen m’n gitzwarte haren net als die van hem... zo lijk ik best veel op hem…
Ik ren de badkamer uit en hol naar m’n tas, ik haal er een foto uit… een foto van Bill, m’n vingers strelen z’n gezicht “Waar Ben je?”� fluister ik… geen antwoord, logisch… ‘waarom hoor je me niet?’ ik barst in tranen uit… “BILL WAAR BEN JE!”� gil ik… Gustav schrikt wakker “Lisa?”� hij komt naar me toe gelopen en neemt me vast in z’n armen ik verberg m’n gezicht in z’n nekholte en huil op hem uit… hij wrijft zachtjes over m’n rug… “Ik kan niet zonder Bill jammer ik”� “Sst… alles komt wel goed…”� “I Ik ho hoop het…”� “ja, zeker weten”� ik probeer hem te geloven… en stilaan val ik in Gustav’s armen in slaap…
-11 aug. 09.30u-
De volgende ochtend word ik wakker van luidkabaal… ik open m’n ogen en kijk dan recht in het slapende gezicht van Gustav… even schrik ik, maar dan herinner ik me weer dat hij me had getroost gisteren avond… zo voorzichtig mogelijk probeer ik me uit Gus greep te halen eenmaal gelukt richt ik me op en zie dan Georg en Tom me aan staren “Wat is er?”� vraag ik met een schorre ochtend stem… Tom kijkt me nogal boos aan en wijst dan naar Gustav… “Wel?! M’n broertje al vergeten?”� roept hij vol afschuw in z’n stem ik schud m’n hoofd, “Neen! Gustav had me alleen getroost gisteren avond en ik was in z’n armen in slaap gevallen…”� “Ja!Ja, zal wel…”� “Tom! Je moet me geloven! Echt waar… ik zou nooit Bill bedriegen!! NOOIT! Hoor je mij! Ik zweer het! Geloof me…”� Tom kijkt me bedenkelijk aan… “Oké, Ik geloof je…”� “Zullen we gaan eten?”� vraagt Georg… “Is goed…”� antwoord Tom… “maar… Gustav dan?”� vraag ik… “Die komt wel achter…”� “Nee… we kunnen hem hier niet achterlaten, we moeten samen blijven…”� Tom knikt… “Je hebt gelijk… maak hem maar wakker…”� “Wil jij het doen? Ik trek eerst even wat anders aan…”� “Ohkee…”� zucht Tom “Haast je he, want ik heb honger, reuzenhonger…”� “Jaja..”� even later staan we klaar om naar het ontbijtbuffet te vertrekken… Tot Georg de deur wil openen… “hé… er ligt een brief voor de deur…”� hij raapt de brief op en zwaait er mee in het rond… “Doe jij maar open”� zegt Tom bang “Ohwkee…”�
Georg begint voor te lezen “Morgen stipt middernacht Christie’ s Cabaret met het geld…”� “Maar… hoe moeten wij nu ineens aan zo veel geld geraken?”� roept Tom paniekerig… Ik schud m ’n hoofd… “Ik heb een plan, luister… “Ik heb een plan, luister… Volgens mij liggen ze de hele tijd op loer, hoe kunnen ze anders weten dat we hier in Bill’ s kamer zijn… wel, als we nu eerst aan de receptie de bewaking video’s vragen… misschien kunnen we ze dan herkennen en misschien ook volgen en wie weet brengen ze ons zo tot bij Bill…”� De jungs kijken me met open mond aan tot Tom… “LISA! JE BENT EEN GENIE!!! Kom hier!”� hij neemt me vast en klemt me tussen z’n armen… “rustig Tom… wie weet vinden we wel helemaal niets…”� “hij ‘duwt’ terug een beetje van me af en knikt… “ik weet het maar Bill…”� er springen weer tranen in z’n ogen “Sst Stil maar”� troost Gustav hem “Kom laten we nu gaan eten want ik rammel echt van de honger…”� “Oke Oke…”� we gaan richting de ontbijt zaal, daar zitten David, Peter, Patrick, Dave, Nathalie en de rest van de crew al aan de ontbijttafel maar… nog een paar mannen van… VSD Hamburg zitten er ook nog, ik merk dat Tom het ook gezien heeft en hij loopt meteen op hun af… “Wel wat doen hun hier nog?!”� roept hij kwaad “Rustig TOM!”� sist David… “Maar…”� “VSD blijft nu nog even jullie securetie, Saki hebben we wel ontslagen en Tobi neemt het nu even van hem over, en als we terug in Duitsland zijn zullen we overschakelen op Four Artists, Goed?”� Tom knikt…
-Na het eten-
Georg , Gustav, Tom, David, Nathalie en ik lopen naar de incheck balie om daar te vragen of we de bewaking video’s mogen bekijken, “Sorry maar dat kunnen we echt niet toe staan…”� “Waarom niet? Moeten we anders wat slechte reclame maken voor jullie hotel?!”� schreeuwt Tom kwaad “Tom doe rustig”� sist Georg “Hallo! De zanger van Tokio Hotel is ontvoerd í­n jíºllie hotel!, laat ons nu gewoon die bewaking video’s zien”� zegt David iet wat geïrriteerd “alsjeblieft?”� vraag ik met de liefste oogjes die ik maar kan… De bediende knikt en doet teken dat we moeten volgen… ze stapt de lift in en gaat naar -1… als we daar uitstappen lijd ze ons naar een deurtje met daarop een plaaktje “staff-only”� ze opent de deur een kamertje vól computers en éen man… “Hello?”�….
http://nl.youtube.com/watch?v=Ul_yzhsOyq0
De jongen weet van tijd geen besef meer… hij zit uitgemergeld op koude en vochtige grond, biddend dat deze nachtmerrie snel voorbij is en dat ze zijn boer en meisje geen pijn zullen doen… rillend, bevend en onder de blauwe plekken begint hij zachtjes met een schorre stem te zingen,
‘Sie lassen uns keine Wahl
Sie wollen dass wir uns nie wiedersehen
Sie trennen uns, sie zwingen uns
Diesen Weg hier durchzustehn’
als hij de deur hoort open gaan en de trap hoort kraken stopt abrupt met zingen… hij bang, zo bang… hij weet niet waar hij is, wie hem dit aan doet, bang, boos, angstig, onwetend… maar éen ding weet hij zeker, hij moet doorzetten voor Lisa en Tom… De zware donkere stem galmt door de kelder “Hopelijk voor jou halen ze er geen politie bij, en houden ze zich aan de vragen…”� hij wilt antwoorden maar heeft de kracht niet om ertegen in te gaan en nog meer klappen te vangen.
“Spoel nog eens terug!”� gilt Tom opgewonden, Ja we hebben de video bekeken en je ziet duidelijk dat Bill door 2 fors gebouwde mannen naar buiten gesleurd word aan z’n armen en benen er loopt nog een andere man bij ook, het doet me pijn om te zien hoe ze Bill aanpakken, maar langs de andere kant ben ik ook blij dat we toch al iets weten over z’n verdwijning,… “Zullen we er nu met naar de politie gaan?”� vraagt David… “Maar… we… we waren eigenlijk van plan om hun te volgen, zo moeten we dan ook niet dat geld betalen…”� David schud z’n hoofd… “Neen jongens… neen neen neen, zo niet, we gaan dadelijk naar de politie en ik zal wel regelen dat Universal het meeste deel betaald van het geëiste geld… akkoord?”� de jongens knikken… “Akkoord!”� “Alles om Bill terug te hebben!”�
Roerloos, leunend tegen de koude donkere muur, zit Bill… hij is het bewustzijn verloren z’n armen hangen slap lang z’n, nu nog meer tengere lichaam het beeld is verschrikkelijk… alleen beesten kunnen een mens zo toetakelen…

“Jongens, Jongens… Jullie hebben wel normaal gezien een concert vanavond!”� roept Dave Roth “Maar zonder Bill kunnen we toch niet optreden?”� “neen, inderdaad maar er staan nu al rijen meisjes op straat te wachten… wat willen jullie dat ik zeg? ‘O, sorry meisjes maar Bill is ontvoerd!’?”� “Jah!”� antwoord Tom wat sarcastisch- geïrriteerd… David kijkt hem debiel aan… “zeg gewoon dat hij ziek was… uhm… een griepje ofzo…? En dat hij daarom met het eerste beste vliegtuig terug naar huis is gegaan…?”� Dave zucht diep… “Oké dan…”� *ding* de deuren van de lift schuiven open… plots klinkt 1000 meere Tom, Gustav en Georg kijken me vreemd aan… “Sorry… m’n ringtoon…”� alles drie vormen ze een ‘Oh’ met hun lippen… ik neem m’n gsm uit m’n tas, Jonieee<3 lees ik af van de display ik druk op het groene horentje
’Hallo?’
‘Heeej meisje, Alles goeed?’ ze klinkt zo opgewekt…
‘Hmm…’‘hee? Wat is er? Zal ik naar je toe komen?’
‘nou, dat zal moeilijk gaan hoor…’
‘hoezo?’
‘Ik ben in Amerika…’
‘What?! O mein Gott! Liss wat doet gij daar?’ vraagt ze opgewonden
‘Nouja… ik weet niet of… of ik het wel mag vertellen, wacht even ik vraag het even aan Tom’
‘Aan Tom? Waarom aan Tom? Ruzie met Bill dan?’
‘Wacht nu even…’
‘Oké Oké’
“Tom?”� “Uhu..”� antwoord hij iet wat afwezig… “Mag ik Jonie vertellen over Bill?”� hij kijkt op als hij de naam van z’n geliefde broertje hoort “Wie is Jonie?”� “M’n beste vriendin…”� hij knikt “Als ze het maar niet op internet plaatst of doorverteld…”� “Oké.. is goed…”�
Ik zucht…
‘Joon?’‘Jaaaah?!’
‘Beloof me dat je dit tegen ,ní­emí¡nd verder verteld! Anders wil ik je Nooit! Meer zien! Oke?’
‘uhm… jah Oké..’
Ik zucht opnieuw
‘Bill is ontvoert…’
‘WHAT?!’ roept zo ongelovig… ’NEE! Neen ! dat kan niet!! Waar is hij dan?’
‘johoon… hij is ontvoert… verdwenen… weg…’
‘Ja maar… ze gaan hem toch vinden he?’‘ik hoop het… we gaan zo meteen naar de politie…’ ‘O, Oké, dan ga ik je maar laten… sterkte meis’
‘jah… dankje, kusjeees’
‘kuss’
Ondertussen zijn we al aan Bill’s kamer aangekomen… “Ik ga even naar m’n eigenkamer om me wat op te frissen…”� zegt Gustav terwijl Tom de deur van Bill’s kamer opent… “Ja, zal ik ook maar even doen..”� “Oké, junges… tot zo”� “Tot zo”� de twee verdwijnen hun eigenkamer in “Ik zou ook graag nog even douchen als dat kan…”� zeg ik tegen Tom… “Ja, is goed hoor…”� “blijf jij wel hier? Alsjeblieft?”� Tom knikt “Natuurlijk…”� ik glimlach even en trek me dan terug in de badkamer… Ik draai de warm water kraan open en terwijl het koude water over gaat in warm kleed ik me uit, als ik onder de waterstralen ga staan word m’n hele lichaam bedekt met kippenvel,Ik mis Bill zo erg... en wetend dat hij hier enkele dagen geleden ook onder deze douche stond doet me nog meer rillen... al snel spoelt het overvloedige warme water het nare gevoel weg… het water doet deugt… het is net of ik heel even alle angsten en problemen van me laat afdruipen… alles eventjes vergeten... maar al snel word ik uit dat zalige gevoel gehaald door een gillende Tom…
Meteen ‘spring’ ik de douche uit en doe snel een handdoek om m’n middel en hang nog een onder m’n schouders… zo snel ik kan loop ik hat badkamertje uit… Tom zit op de rand van het bed, huilend… “Tom?”� vraag ik zachtjes “Tom wat is er?”� hij draait zich naar me toe en ik zie dat hij alweer een brief in z’n handen houd… ik slik… “W-wat? Wat staat er in?”� vraag ik zo kalm mogelijk… “Géen politie morgen!”� hij slikt even “anders geen levende Bill”� zegt hij met een gebroken stem… ik schud m’n hoofd… “Nee Nee! Maar… Hoe? Hoe moeten we dat dan doen?”� “Ik- Ik weet het niet”� snikt hij, ik zet me naast hem op het bed en sla m’ n arm om hem heen, hij laat z’n hoofd op m’n schouder rusten… hij huilt en huilt en huilt, zijn tranen plenzen op m’n schouders en rollen zo m’n arm naar beneden. Ik had nooit gedacht dat Tom zo emotioneel zou zijn… hij richt z’n hoofd omhoog en kijkt me recht in de ogen… Bill… Bill’ s ogen! Z’n gezicht komt steeds dichter bij het mijne … O die blik wat heb ik die gemist… voor ik het weet raken z’n lippen de mijne, Bill… Bill’s lippen ik leg m’n handen op z’n zwarte lokken maar schrik dan… het… het … Het is Tom… ruw duw ik hem van me af… ik schud m’n hoofd en ren de badkamer in… ‘O mein gott O mein gott… wat heb ik gedaan? Wat heb ik gedaan?’ ik kijk in de spiegel… m’n ogen zien er bedroefd anders ziet m’n gezicht er vrij gelukkig uit… hoe kan dat? Ik ben gebroken vanbinnen?!… ik mis Bill… ik mis hem zo hard! Zo veel, zo danig veel dat ik z’n broer kus? Waarom heb ik dat gedaan? … ik kan Bill niet onder ogen meer komen, ik heb hem bedrogen met z’n bloed eigen broer! “NEEEN”� gil ik en ik sla met m’n vuist de spiegel stuk… ik staar ernaar… Zo beter? Vraag ik mezelf. De deur word ruw geopend en Tom komt binnen gerent zonder woorden neemt hij me op en loopt met me naar Bill’s bed en zet me erop, nog steeds zonder enig woord rent hij naar het tafeltje in de hoek van de kamer en haalt daar een EHBO- kistje uit, hij neemt wat verband en pakt zorgzaam m’n hand om het vervolgens in te wikkelen in de winde. “Dankje”� zeg ik als hij klaar is… “ga je nu maar omkleden”� zegt hij droog ik knik en ga terug de badkamer in, ik doe een jeans aan en trek er een zwart kleedje erboven op, zwarte baskets en nog snel een beetje make-up… Als ik terug kom zie ik dat Gusatv er al is, hij zit samen met Tom in een boek te kijken op Bill’s bed… “Wat doen jullie?”� vraag ik… Gustav kijkt op “Gevonden…”� zegt hij… “Ja’ah… maar wat is het?”� “dagboek ofzo…”� “WHAT?! Zitten jullie Bill’ s dagboek te lezen?!”� nu kijkt Tom ook op… “En dan?”� “Joehoe! Hebben jullie zelf geen dagboek? Een dag boek is iets persoonlijk! Dat horen wij niet te lezen! Alleen Bill”� “ja, weet ik, maar als we Bill nooit meer terug zien…nooit meer levend, wat als hij nu al dood is?!”� “TOM! HOE.. HOE DURF JE ZO IETS TE ZEGGEN?!”� schreeuw ik in de richting van de broer van de jongen voor wie ik leef… ik kan het niet horen, niet van Tom, net nog éen hoopje ongeluk, nu zo nuchter als maar kan… ik ren de kamer uit, de trap af, het hotel buiten… op het eerste beste bankje dat ik tegen kom zet ik me neer… ik kan niet meer, niet zonder Bill… ik heb steun nodig… net op dat moment hoor ik het begin van ‘Opheliac’ van Emilie Autumn ik herken het meteen, dat is m’n beltoon als mam belt… meteen gris ik m’n gsm uit m’n zak en druk op de groene telefoon…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.