FanFic.nl

Schwul Oder Nicht

5. Waar Ben Ik

“MAM!”�’Gil’ ik
“ellaba lieveke, alles goed daar? Heb je Bill al gevonden ?”� haar kalme stem kalmeert me meteen, het voelt zo vertrouwd…
”�Liesje? Gaat het?”�
Ik vertel haar het hele verhaal…
”�Meisje toch… is het goed als ik langs kom? Of liever niet?”�
“Och, wil je dat doen?”�
“Ja, natuurlijk, ik hoor dat je me nodig hebt… “
“O fantastisch…”�
“Oja, ik zat te denken… Simone weet hier toch al van?”�
“…Neen, Tom wil haar niet ongerust maken…”�
“tsja… maar ik denk dat hij dat beter wel zou doen hoor…”�
“Uhum.. tja, ik zal het hem nog eens zeggen…”�
“Oke, da’aag lieverd”�
“doei mam, en groetjes aan pap…”�
“Oké, en hou je sterk hé”�
“jaja… doei”�
Ik beëindig het gesprek en doe m’n gsm terug in m’n zak. Ik staar voor me uit, naar het water… het is zo mooi… de zon is stilletjes aan, aan het onder gaan en laat een oranje schijn achter… Opeens word er een doek op m’n mond gedrukt…
-Tom-
het is al bijna middernacht en Lisa is nog steeds niet terug, stiekem begin ik me wel wat zorgen te maken... wat als...nee Tom, niet zo denken... maar het is wel mijn schuld dat ze wegliep, ik had haar niet mogen kussen, en ik had zeker niet zo bot mogen reageren toen ze me afwees. “Tom! lig nu eindelijk eens stil! Ik probeer te slapen”� roept Gustav boos. Ik lig al meer dan 1uur te draaien en te keren in bed en kom maar niet in slaap...
-Lisa-
Vermoeit open ik m’ n ogen... alles doet pijn... m’ n hele lichaam en m’ n hoofd voelt zo leeg aan, als ik eindelijk m’ n ogen een beetje open krijg zie ik dat ik in een donkere kamer lig, het is koud... zo koud...vermoeit kom ik overeind, ik schrik even als ik op de grond tegen de muur een lichaam zie zitten... het is maar een donkere schim maar ik herken hem uit de duizend. “Bill”� met veel moeite geraak ik tot bij hem... Ik durf hem even niet aan raken maar bedenk me snel en probeer hem het bevrijden van de enge blinddoek dat om z’n gezicht zit. Met veel moeite krijg ik hem los uit de ketting en blinddoek. Ik hou hem stevig in m’n armen vast, hij is bewusteloos, zit helemaal onder de blauwe plekken en is nog magerder dan ervoor mí¡í¡r! Hij ademt nog! Gelukkig...ik wrijf door z’n zwarte haren... Ookal kende ik hem nog niet zó lang, toch ik heb dit zo gemist... ik druk voorzichtig een kusje op z’n neus en sla m’n sweater om hem heen... Tranen van geluk dat ik bij Bill ben, rollen over m’n wang, af en toe beland er eens ene op Bill’ s prachtige gezichtje, die kus ik dan gelijk weg...
-12aug '08-
Ik zie dat de er een beetje zon door een klein spleetje tussen de muur komt piepen, aan de hand daarvan merk ik dat het dus ochtend moet zijn... Al die tijd heb hier gezeten, roerloos met Bill stevig in m’n armen gedrukt... Het is hier muisstil, zo stil dat je zelfs soms m’n tanen zou kunnen horen vallen. Ik kijk naar Bill, zelfs zo hard toegetakeld is hij nog bloedmooi. “Ich liebe dich”� fluister ik zo stil dat het net lijkt alsof de muren het niet mogen horen. “Bill, ik ... misschien hoor je dit, waarschijnlijk wel niet, maar ik wil het je toch vertellen. Ik, toen ik nog bij Tom was, miste ik je zo erg, Tom trouwens ook en toen ik hem zat te troosten..toen, ik keek in z’n ogen en en dat zijn dezelfde van de jouwe en toen was ik zo stom om te denken dat jij dat was en toen, toen kwam Tom met z’n gezicht dichter bij en... en toen hebben we gekust... maar toen ik z’n draets voelede wist ik meteen dat het jij niet was maar Tom en heb ik hem weg geduwd... sorry Bill...”� ik slik even, “Ich liebe dich”� fluister ik opnieuw. Heel voorzichtig begin ik te zingen ;
So I bleed,
I bleed,
And I breathe,
I breathe now...
Bleed,
I bleed,
And I breathe,
I breathe,
I breathe-
I breathe no more.
“Ich liebe dich auch”� klinkt het schor... Ik sper m’n ogen zo wijd open... “Bill?!”� fluister ik. Z’n ogen knipperen en langzaam gaan ze open... en kleine glimlach verschijnt verschijnt opdat prachtige, perfecte gezichtje... ik neem hem nog steviger in m’n armen... “O gott! Bill...wat heb ik je gemist...”�Voorzichtig probeert Bill zich opgerichte, ik zie dat hij het moeilijk heeft… “Sst voorzichtig Bill… leg je maar terug neer…”� zachtjes knikt hij en komt terug in m’n armen liggen… “kheb honger”� fluistert hij… ik knik “Ik ook… maar we mogen niet opgeven, we moeten doorzetten, we komen hier samen wel uit…”� hij slaat z’n armen om m’n middel en ik streel door z’n haren, net een kabbelend beekje… stilletjes vallen z’n ogen toe… Ik zie hoe hij lief in z’n slaap ligt te glimlachen… hij droomt…
-Tom-
Ik word wakker, vandaag is het 12 augustus, vannacht ga ik met het geld naar Christie ’s Cabaret, gisteren avond hebben we iemand van het hotel naar de politie gestuurt om aangifte te gaan doen, als je weet dat die gasten ons de hele tijd in het oog houden zou té riskant zijn om zelf te gaan, of iemand van de crew te sturen… Ze hebben gezegd dat ze vannacht heel discreet ook bij Christie’ s Cabaret zullen aanwezig zijn… ik hoop maar dat het hun lukt hun op te pakken en Bill te bevrijden… tja, van Lisa is er nog steeds geen spoor, volgens mij is ze ook meegenomen door de engerds. Ik lig al een hele tijd loom in bed als er opeens op de deur word geklopt… ik heb echt geen zin om op te staan, “Lisa?Tom?”� word er aan de andere kant van de deur geroepen “Doe alsjeblieft die deur open, ik weet dat jullie hier zijn!”� ik herken die stem, het lijkt net die van… Lisa? Nee deze stem klinkt ouder, volwassener, waarom zou ze haar eigen naam dan roepen...Neen. Ik slenter dan toch maar het bed uit, richting de deur. Als ik deze open staat er vrouw in de deurpost, ik schat ze zo’n 50… zwart haar, donkere ogen én vooral niet al te mager… ik ken ze ergens van, of wel lijkt ze op iemand “Hallo?”� “Hallo”� zegt ze en schud me vriendelijk de hand “Ik ben Mieke, de mama van Lisa…”� “O”� daarmee dat het lijk dat ik haar van ergens ken… “Maar? Wat? Wat doe jij hier?”�vraag ik… “O ik belde gisteren nog met Lisa en het leek alsof ze dringend steun nodig had…”�ik knik… “Uhm… waar is ze ?”� vraagt ze daarna… ik slik en kijk naar m’n blote tenen “Tom?”� ik durf haar niet aan te kijken… “Z.. Ze…”� verder kom ik niet… hoe moet ik dit haar uitleggen…?
-Tom-
Mieke begint ongelovig hoor hoofd te schudden… “Sorry…”� prevel ik stilletjes “NEEN! Hoe kan dat nou?!”� ze laat zich zakken op het bed…”�AUW!”� klinkt het onder haar, met een schok springt ze recht en kijkt in het gezicht van een boze Georg verschrikt kijkt ze hem aan… “Ohw… sorry…”� “Wie ben jij?”� vraagt hij schuw… “Mieke, mama van Lisa”� George én Gustav die ondertussen ook wakker is geworden vormen beide een ‘O’ met hun lippen…
-Lisa-
Terwijl Bill sliep heb ik de kamer een beetje op handen en knieën lopen betasten, ik heb een bed gevonden waar ook een dekentje opligt… Ondertussen is Bill opnieuw wakker geworden. “Hallo lieverd”� zeg ik… “Hallo”� fluistert hij schor… “Kom, kom daar staat een bed met een deken”� zeg ik en wijs naar de donkere hoek in de kamer, meteen komt hij in beweging… maar ik zie dat hij het moeilijk heeft met rechtkomen… “Wacht, ik help je even”� . even later zitten we naast elkaar op het bed het deken ligt rond Bill geslagen hij leunt met z’n hoofd op m’n schouder, hand in hand en onze vingers verstrengelt met elkaar vallen we in slaap… Ik word wakker van luid gebrul boven m’n hoofd…
“WHAT THE F*CK HAVE YOU DONE?!”� deze stem klinkt zo dreigend dat ik durf niet op kijken… Ik voel hoe Bill’ s handdruk verstevigt… met moeite slik ik even, en kijk dan omhoog… Ik volg een dikke vette buik, gespierde schouders een veel te dikke nek en dan… een verschrikkelijk angstaanjagend, afschuwelijk, boos gezicht… “you bitch! You must sit there. And he there!”� hij wijst naar de plek waar ik Bill net bevrijd heb… “Come on! Speak”� Ik weet niet wat ik moet zeggen en zwijg dus maar… hij grijpt me bij de arm en trekt me met een ruk recht… “Noo!! Please!”� hij kijkt me doordringend aan en laat me dan ‘vallen’ Oef… denk ik… ja, ik denk het maar… De engerd grijp nu Bill vast bij z’n tengere enkel en gooit hem het bed af… ik kijk toe hoe hij Bill nog meer klappen uitdeelt. “NOO!! Please don’ t do this… leave him alone”� de vent draait hem bruusk om en tot m’n schrik heeft hij een mes in z’n hand… ik knijp m’n ogen stijf opeen terwijl de vent dichter bij me komt… ik voel een scherpe pijn in m’n gezicht en hoor Bill schreeuwen dan word alles zwart
Der Blick zurück ist schwarz
-Tom-
David heeft het eindelijk kunnen regelen dat Universal het geld heeft gestort en hij is nu alles gaan afhalen… Mieke, Georg en Gustav zijn beneden gaan eten, ik heb geen honger… ik lig op bed even alles laten bezinken en alles op een rijtje zetten… Vanavond is het dan eindelijk zo ver…
Und vor uns liegt die Nacht
dan zal ik Bill terug hebben…en Lisa ook… hoop ik toch.
Es gibt kein Zurück
-Bill-
Ik hou het niet lang meer uit, ik ben kapot… bijna dood, nog eventjes spreek ik mezelf toe, nog eventjes… maar het lijkt of de tijd steeds trager en trager gaat… Lisa hebben ze bij me weggehaald, ik weet niet waar ze is… ik eigenlijk niets… Lisa vertelde me dat we vannacht zouden bevrijd zijn… maar dat is ook alles.. ik weet niets… wat heb ik hun misdaan? Waarom? Er blijven steeds van die vage gedachten door m’n hoofd spelen…
Ik heb honger, dorst en heb overal pijn… het enige waar ik m’n lippen een beetje kan met bevochten zijn m’n tranen en, het klinkt misschien wel gruwelijk… maar het bloed dat uit Lisa’ s wang vloeide en op mijn lichaam terecht kwam…
-Tom-
Georg, Gustav, Mieke, David, Nathalie en ik zitten met z’n allen in de taxi, op weg naar dé plek… nog een halfuur, dan is het middernacht… eindelijk … ik mag dan wel doods bang zijn… ik ben toch blij. -Bill-
Ik hoor gekraak op de trap, er komt een man de kelder in en zonder woorden sluit hij me mee, de trappen op, naar boven. Als ik de deur uit ben kom ik in een huis terecht met licht, veel licht, té veel licht waardoor ik meteen nóg meer hoofdpijn krijg drie grote engerd komen rond mij staan… ze bekijken me goed en dan word ik de gang opgeduwd, dan de voordeur buiten… en dan in een zwarte oude auto…
-Lisa-
De ene vent die al de heletijd bij me was neemt me op en gooit me over z’n schouder en loopt met me naar buiten… ik voel hoe hij zich bukten me dan ergens neer zet, als ik opkijk zie ik dat ik in een auto zit en… tot m’n geluk zit ik naast Bill… ik staar hem aan en hij mij maar we durven niet verroeren van schrik.
Als de auto eindelijk stopt word ik er uit geduwd, een man pakt me vast bij m’n nek en sleurt me mee… de twee andere lopen voor ons… ‘En Bill? En Bill?’ schiet er de hele tijd door m’n hoofd plots stoppen de mannen met lopen, ik kijk op van de grond en zie Tom, Georg, Gustav, David, Nathalie? Nathalie wat doet die hier? Achja… én O… Mama! Een van de engerds loopt naar hun toe… ik zie dat Tom een koffer in z’n handen heeft… hij overhandigt hem en stapt dan achteruit. De man opende het koffertje en keek er zeer geïnteresseerd in, hij telde de briefjes en sluit het dan weer, hij knikt naar de twee andere venten, de ene ‘gooit’ me op de grond en de andere loopt terug naar de auto… Ik zie hoe hij Bill eruit sleurt. Hij trekt hem mee tot in het midden van plein waar we staan daarna lopen de venten achteruit, behalve die ene, hij houd Bill vast… ik ben bang… bang dat hij Bill terug zal meenemen… opeens zie ik hoe er uit Bill’s mond bloed druppelt… als de man het ook ziet laat hij hem meteen los en rent naar de auto, ik hoor nog hoe hij vaag iets roept van “This is because you've notifies the police”� ik spring op en loop naar Bill… hij staat wankel op z’n benen en gaat bijna vallen, ik hou hem vast... stevig vast. Bill valt neer op de harde grond… ik buk me naast hem hij bloed en bloed… rondom mij hoor ik iedereen roepen en in de verte hoor ik de sirenes van de f*cking politie… Tom zakt naast me neer… beiden kijken we roerloos toe hoe Bill hier ligt… ik weet niet hoelang… na een tijdje hoor ik opnieuw de sirenes er komt een ziekenwagen bruusk het pleintje opreiden, dokters springen er uit en rennen naar ons toe… een van de mannen haalt ons bij Bill vandaan… in shock kijken we toe van op afstand “200joelle! Alles los!”� het lichaam van Bill schokt naar omhoog “210! Alles los!”� “We hebben hem terug!”� roept een van hun… Tom knijpt even in m’n hand… “het is best dat jullie mee rijden naar het ziekenhuis”� zegt de dokter… beiden geven we geen antwoord… “jullie zijn nogal in shock”� ik knik alleen maar, terwijl hij ons begeleid naar de ziekenwagen komen er allemaal fotografen op ons af gestormd met allerlei vragen… ze roepen allemaal door elkaar… net kleine kinderen… Tom en ik zitten gebroken in de wagen… stilzwijgend… na een eindje rijden stopt de zieken wagen… de dokters halen er Bill uit en rijden hem onmiddellijk een of andere kamer binnen… en verpleegster komt naar ons toe… “Hallo, kom jij even mee voor een onderzoekje?”� ik knik “en ik?”� vraagt Tom… ze lijkt even na te denken en zegt dan “uhm.. kom anders ook maar even mee…”� we stappen de lift in zwijgzaam gaan we naar boven…“Waar is mama?”� vraag ik uiteindelijk. Tom schud z’n hoofd “Ik weet niet…”� Ik word wakker in een witte kamer ik kijk rondom me en zie nog een bed staan. Ik kijk nog eens goed en herken dan de persoon die erin ligt. “Tom?”� hij slaapt waarschijnlijk… “Tom?”� probeer ik nog eens… nu wel met succes… hij draait zich naar me toe… “Wat is er?”� vraagt hij… “waarom liggen we hier?”� “nou, jij bent flauwgevallen, ze hebben ook jou snee moeten hechten… en naar het schijnt verkeren we allebei in shock na wat er allemaal is gebeurt en dus moet ik hier een nachtje blijven en jij… dat weten ze nog niet…”� “O.. oké”� het is even stil… “waar is iedereen?”� vraag ik dan maar… “gaan slapen… het is nu zo ongeveer half zes ’s ochtends…”� antwoord Tom nogal geïrriteerd “O oke…”� “slaapwel…”� “slaapwel”� antwoord ik, ook al weet ik dat ik niet ga kunnen slapen voor Bill beter is…
Ik verveel me echt steen dood, eigenlijk zou ik nu Jonie en Martine willen verwittigen… straks denken ze dan ik van deze aardbol verdwenen ben… na lang draaien en keren komt er een verpleegster binnen met het ontbijt… ze zet de ene plaat naast mijn bed en de andere langs Tom’ s bed. Daarna maakt ze hem wakker…
Als de verpleegster even later terug komt om de plaat en de restjes eten vraag ik hoe het met Bill is… “Ik weet het niet, sorry”� antwoord ze… ik weet zeker dat ze het wel weet maar niet durft zeggen dus probeer ik nog eens… “kun je het dan niet even vragen? Of kan ik naar hem toe?”� ze knikt zachtjes “ik zal het vragen, Bill Kaulitz?”� “Ja!”� daarna verdwijnt ze de kamer uit… en niet veel later komt ze terug binnen “En?!”� vragen Tom en ik tegelijkertijd, ze zucht eens diep “Bill… hij heeft veel bloed verloren, en is nu nog onder de narcose door de operatie, deze is goed verlopen maar… de dokters vrezen dat hij in een diepe coma ligt … en het misschien wel nog enkele weken, zelfs maanden kan duren vooraleer hij ontwaakt… als hij al ontwaakt”� ik slik… dit betekend écht niet veel goeds… ik kijk even vanuit m’ n ooghoeken naar Tom, hij zit er gebroken bij… z’n ogen staan leeg gericht op de kille muur, “Kunnen we naar hem toe?”� vraag ik nog “Nog niet…”� “waarom niet?”� “hij ligt momenteel nog in quarantaine”� “O… maar kan ik hem dan wel van buitenaf zien?”� ze knikt “nu?”� vraag ik “ja, volg mij maar…”� “Tom? Ga je mee?”� hij knikt en staat recht…best een grappig zicht Tom en ik beide in zo’n raar ziekenhuis kleedje…

I believe in you
I`ll give up everything
Just to find you
I have to be with you To live, to breathe
You`re taking over me
We lopen de gang door, lift in, lift uit andere gang in gang uit… opeens houdt de verpleegster haar pas in “hier is het”� zegt ze, terwijl ze zich omdraait naar een groot venster met daarachter een witte kamer ik stap er dichter naar toe maar kan niet veel zien want er zit nog een glazen wand tussen… “mogen we daar binnen”� vraag ik terwijl ik naar het eerste gedeelte van de kamer wijs, ze knikt “ja, alleen daar, niet verder…”� “Oke…”� ze opent de deur voor ons en laat ons binnen “Ik laat jullie even…”� ik knik. Tom en ik staan beiden voor het venster… best eng… In het witte bed ligt een jongen met gitzwarte haren, hier en daar hangen er zwarte vegen op z’n wangen van uitgelopen make-up en hij zit helemaal onder de schrammen en blauwe plekken maar… wat het meest op valt zijn de verschrikkelijke enge machines rondom hem met zakjes voeding en dan zijn er nog die draadjes… ze zitten door z’n hele lichaam geprikt… echt creepy hoor… ik zie dat Tom het heel moeilijk heeft… hij staart en staart naar z’n broertje met een blik op oneindig… ik heb medelijden met hem en sla m’ n ene arm om hem heen… tot m ’n schrik schud hij hem abrupt van hem af en loopt de kamer uit… ik sta hier nu alleen… tranen prikken in m’ n ogen… ik wil Bill vast houden… lieve woordjes in z’n oor fluisteren en door z’n prachtige haren strelen z’n gezicht afvergen en zo veel meer… maar ik mag niet… en dat doet me pijn… veel pijn… het is echt verschrikkelijk om hem hier zo breekbaar te zien liggen…

Na een tijdje kwam de verpleegster me halen dat ik terug moest naar m’ n kamer… nu lig ik hier… alleen nuja, alleen Tom is er ook wel maar hij is egt hélemaal kapot van wat er is gebeurt… opeens word er op de deur geklopt… mam, Gustav en Georg komen binnen… “Hej”� “heej”� “hoi”� “hallow”� ze begroeten me allemaal met een knuffel en doen dan een vragend teken naar Tom, hij zit daar, voor het raam starend naar buiten… “Hij heeft het heel erg moeilijk”� verklaar ik zijn afwezigheid… “Ohw…”� “de dokter zij dat hij waarschijnlijk nog een paar dagen langer zou moeten blijven, en ik trouwens ook”� “O, waarom?”� vraagt Gusie… “hij zei iets over een psychiater die zegt dat mensen die moeilijke tijden doormaken goed moeten opgevangen worden ofzo…”� mam knikt begrijpelijk “misschien is dat wel het beste…”� “misschien…maar ik verveel me echt steen dood hier… aan Tom heb ik niets en ik heb niet eens een GSM om Jonie en Martine te verwittigen dat ik écht niet van de aardbol verdwenen ben maar enkel en alleen in het ziekenhuis lig aan de andere kant van de wereld.”� “moet je m’n laptop hebben?”� vraagt Gustav vriendelijk… “O maar… dan heb jij’m niet meer…”� “Ach geeft niet hoor.. ik red het wel even zonder…”� ik glimlach “Danke ”� “en ik zal zo om een nieuwe gsm gaan?”� vraagt mam… ik knik “een mooie uitkiezen héa!”� “jaja..”� “waar heb je je GSM gelaten”� vraagt Georg blond “Joehoe, Ge’ge,ik ben opgesloten geweest door enkele engerds… denkje dat ze echt zo dom zijn om m’n gsm bij me op zak te laten zitten?”� “ooh..jah.. tuurlijk, sorry”� “Is niets”�
Ik sta voor het raam voor Bill ’s kamer Tom is zit binnen, nuja binnen, in het tweede kamertje. Hij zit er al de hele tijd, al vanaf mam, Gustav en Georg weg zijn om een GSM en de laptop te gaan halen… Tom draait zich even naar me toe, ik zie hoe z’n ogen rood en opgezwollen zijn van de tranen… snel draait hij z’n hoofd terug weg van me, net alsof hij bang is om z’n tranen te tonen aan de buitenwereld. ik durf niet binnen te gaan omdat ik weet dat Tom anders onmiddellijk weg zou gaan… en dat vind ik wel jammer, want het is net alsof hij me ontwijkt… Ik kijk de twee nog even aan en ga dan terug naar mijn eigen kamer… tot m’n verbazing zie ik dat mam al terug is… “Hallo..”� “hej”� we geven elkaar een knuffel en kus “Ik heb je gsm en laptop mee”� ik knik dankbaar “danke”� “ze liggen daar”� zegt ze terwijl ze naar het tafeltje wijst voor het raam “Oké”� antwoord ik nogal afwezig… “Is Tom nog steeds bij Bill?”� ik knik… “Mag ik erheen?”� opnieuw knik ik “Oké, dan ga ik er even lang en waarschijnlijk zal ik daarna terug gaan naar het hotel want David heeft van alles geregeld met de pers enz omdat ze vragen stelden en omdat er verschrikkelijke roddels zijn ontstaan, en daar zou ik graag bij zijn”� “Oké…”� antwoord ik, ook al is het gene wat ze net vertelde bij me het ene oor in, het andere uit gegaan. “salu m’n kleine meid, hou je sterk”� “jaja”� ze drukt nog een kus op m’n kruin en verdwijnt dan de kamer uit… Ik neem de laptop van het tafeltje en start’ m op, ik klik meteen op het MSN icoontje en meld me aan… als ik zie dat Martine online is open ik meteen het gesprek

[Martine= Darkdreamer
Ik= Little Dark Angel (L) I still love you]

‘Little Dark Angel (L) I still love you zegt: Hallow X’
‘:[Darkdreamer:[ zegt: zusjeee ’
‘Little Dark Angel zegt: Alles gut?’
‘:[Darkdreamer:[ zegt: goed hoor, mt jou?’
‘Little Dark Angel zegt: niet al te best…’
‘:[Darkdreamer :[ zegt: ai? Wat is er dan?’
‘Little Dark Angel (L) I still love you zegt:’ nou… lang verhaal…’Ik vertel het hele verhaal van naald tot draad
‘:[Darkdreamer:[ zegt:’ zusje toch… wat erg en hoe gaat het nou mt Bill ?
‘Little Dark Angel (L) I still love you zegt: Hij ligt nog steeds in een diepe coma’
‘:[Darkdreamer:[ zegt: zow erg… tjeess en Tom?’
‘Little Dark Angel (L) I still love you zegt: Hij is er echt helemaal kapot van…hij zit bijna de hele tijd bij Bill en als ik dan ook eens lang ga gaat hij meteen weg… en dat vind ik zo jammr, het is net alsof hij me ontwijkt en zo…’
‘:[Darkdreamer:[ zegt: O gott… meisje toch aah. Dat Bill maar héel snel wakker word hoor… ’
‘Little Dark Angel zegt: Jaah..’
‘:[Darkdreamer:[ zegt: maar ik moet nu weg… wil je me alsjeblieeft op de hoogte houden ?’
‘Little Dark Angel zegt: jah… oké , oja.. mag ik je nummer? Ik heb een nieuwe gsm en bn m’n kaart kwijt dusjah…’
‘:[Darkdreamer :[ zegt: oké …321123456’
‘Little Dark Angel zegt: Danke..’
‘:[Darkdreamer:[ zegt: Doei Doei Xx liebe dich’
‘Little Dark Angel zegt: Liebe dich auch..Xx(L)’

Als Martine off is ga ik nog even op internet, kijk op wat fan sites vn TH… al snel zie ik dat er allerlei foto’s en roddels zijn… Achjah.. Ik zie dat Gustav ook bearshare heeft, ik klik het aan en download snel wat muziek om op m’n GSM te zetten… dan kan op zn minst tog al wat muziek luisteren, als ik klaar ben sluit ik de computer terug af en leg hem aan de kant, niet veel later komt er iemand de kamer binnen gestormd, het is Tom “Lisaa! Lisaa!”� gilt hij “Tom, rustig wat is er? Wat is er?”� hij komt bij me op bed zitten, terwijl ik hem vol spanning aan staar begint hij te vertellen “Ik zat daar net bij Bill en opeens begon de hart machine te piepen meteen renden er verschillende dokters de kamer in een van hun trok me de kamer uit zodat ik niks meer kon zien van wat er met Bill gebeurde, een tijdje later ging de deur open van Bill’ s kamer en tot m’ n grote verbazing reden ze z’n bed naar buiten even dacht ik dat… jah.. dat hij, dat hij dood zou zijn maar dan kwam er iemand naar me toe en vertelde ze dat Bill geprobeerd had om wakker te worden maar dat hij nog net niet sterk genoeg is en hij daarom nu naar een gewonere kamer mag gaan”� “meen je dat?!”� hij knikt opgewonden “O GOTT!! ”� we vliegen elkaar in de armen en geven elkaar een dikke knuffel “Sorry dat ik zo afstandelijk deed, maar als er wat is met m’ n broer dan lijd ik daar verschrikkelijk onder, en daar kan ik niets aan doen…”� “aah.. is niets hoor…”�

Tom en ik zijn al 3 dagen uit het ziekenhuis, ik zit nu in de hotel kamer van Bill… ik ben écht bang want net de dag dat Tom en ik naar ‘huis’ mochten heeft Bill een shock ondergaan, daardoor was hij er weer iets slechter aan toe, gelukkig is hij er al redelijk goed van hersteld, de dokters zeggen dat hij eigenlijk vrij snel hersteld van de aanvallen en dat hij, als hij zo blijft vordering maken misschien volgende week wel wakker zou kunnen worden… Ik hoop het natuurlijk met heel m’n hart…
18 aug '08 15.30
Met m’ n oortjes in m’ n oren zit ik muziek te luisteren opeens hoor ik de deur opengaan en zie ik Tom binnen komen… “Choi Tomi”� “Hay Lisje, welke muziek luister je?”� “Muziek dat jij niet graag hoort”� “Welke??”� vraagt hij nieuwsgierig terwijl hij naast me op bed komt zitten, ik grijns “Het Miserere van Allegri”� hij trekt grote ogen “Watte?”� “hier luister even…”� hij propt het oortje in z’n oor, ik zie hoe z’n gezicht verandert naar mate hij langer luistert… “K…Klassiek?”� ik knik “jah…”� “Gothic en zo jah… maar Klassiek?”� “tsja… het geeft me een vertrouwd gevoel, ik ben met klassiek opgegroeid en luister het nog steeds even graag, ook al luister ik nog totaal andere muziek..”� hij schud z’n hoofd warrig en geeft dan het oortje terug “Oké, ander onderwerp.. ga je mee naar Bill?”� meteen knik ik heftig m’ n hoofd “Natuurlijk!”�
Daar zit ik dan, alleen met Bill… Tom is even wat water gaan halen in de cafetaria. Een traan rolt over m’n wang… Bill hier zo zien liggen doet pijn, veel pijn… hij zit helemaal onder de schrammen blauwe plekken en kneuzingen… Waarom Bill en niet ik? “Lisa…”� ik hoor Tom achter me m’ n naam zeggen “Jah?”� “Ik heb net de dokter die Bill opvolgt gezien, hij zei dat Bill’ s toestand gestabiliseerd is”� “en? Dat betekent?”� vraag ik ongeduldig… “dat hij waarschijnlijk deze week nog zou kunnen wakker worden”� vol verbazing staar ik Tom aan… “é écht waar?”� hij knikt opgewonden… “Jaah!”� “O Gott!”� ik spring op en vlieg Tom in de armen “Hij moet zo snel wakker worden! En goed herstellen, want ik wil hier weg! Samen met jullie terug naar Europa!”� “Joaah! Dat wil ik ook dood graag!”� beantwoord Tom me. “zullen we terug gaan? Het word al laat…”� ik knik.. “oké”� ik druk een kus op Bill’s lippen en fluister nog wat lieve woordjes in z’n oor… ook Tom geeft Bill nog een kus, op z’n voorhoofd… “Word snel wakker broertje, we missen je zo hard”� hoor ik hem nog zeggen

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.