FanFic.nl

Schwul Oder Nicht

8. Geh!

Lieve Dagboek,
Bill en ik zijn stilletjes aan uit elkaar aan het groeien.
We bellen niet zo veel meer, soms hoor ik zijn stem zelfs maar één keer per week.
Ik vind het best wel jammer, maar… eigenlijk mis ik hem niet echt.
Vandaag zijn het de Mtv awards in Liverpool.
Bill had me wel gevraagd of ik niet mee wou gaan.
Ik wou wel, maar mocht niet want ik heb morgen een mondeling examen.
Martine is er wel ja, Martine en Tom zijn nu een stelletje.
Dat heeft ze me drie weken gelden gesmst.
Je moet niet denken dat Bill me daar wat over gezegd heeft hoor…
Maar ik ga nu.
-X 7nov08

Lieve Dagboek
Sinds woensdag heb ik niets meer gehoord van Bill.
Eigenlijk kan het me niet schelen.
Als hij geen moeite doet, ik ook niet.
En… eigenlijk moet ik wat bekennen…
Larie, je weet wel, dat meisje met haar prachtig blauwe ogen heeft het met me gevraagd.
En… ik heb ‘ja’ gezegd.
Ik weet’ t, het is niet slim van me maarja… Ik hou ook wel van haar… denk ik…
Maar moet nu gaan, want’ k heb met haar afgesproken.

-X 9nov08

-Bill- Eigenlijk begin ik Lisa te missen… ik weet het, ik heb haar serieus verwaarloost maar, ik ben dan nu ook op weg naar haar huis. Net als ik maar éen straat maar moet doen zie ik een bekende gedaante. Ze loopt samen met een meisje hand in hand. Terwijl ze aan het stappen zijn drukt het ene meisje een kus op Lisa haar lippen. Plots stopen ze. Daar staat ze dan, het enige waar ik voor leef. Hun hoofden rijken zich terug naar elkaar toe ik wil het uit gillen, het meisje haar haren uit treken, verbannen, vermoorden. Maarja, ik heb niets aan haar te zeggen. Ze is een vrij mens, we zijn niet getrouwd… Ik heb haar hart gebroken. Amper wat laten weten van me… nooit geantwoord op haar smsen.. en nu doet zij het bij mij… Met tranen in m’ n ogen loop ik de straat uit, weg, ver weg hier vandaan.
-Lisa- Vanuit m’ n ooghoek zie ik een schim, hij leek beeldig op Bill maar net als ik opkijk is hij verdwenen. Wat raar… vast m’ n verbeelding. Larie brengt opnieuw haar lippen naar de mijne. Ik streel haar zwarte haren. Als ik loslaat en in haar ogen kijk schrik ik. Het is niet het paar donker bruine ogen die ik voor gedachten had. Nee, het zijn twee fel blauwe ogen… ik weet niet waar ik het heb… verschrikt deins ik achteruit. Bang en verward kijk ik haar aan. Argwanend komt ze naar me toe. Ze legt haar handen op m’ n schouders “Wat is er?”� vraagt ze bezorgt. Ik schud m’ n hoofd. “Ik.. Ik… ik heb ben… ik kan niet.. ik bedrieg Bill…”� piep ik, ik durf haar niet meer aan te kijken. Ik ren weg… ver weg.

-Bill- Ik lig op het bed. Tranen rollen over m’ n wangen. Op het blaadje papier onder me, schrijf ik woorden, zinnen, alles wat in me opkomt. Ik heb al duizenden blaadjes volgekrabbeld. Duizenden blaadjes verfrommeld. Met m’ n laatste kracht lees ik de woorden…
Tage geh´n vorbei
Ohne da zu sein
Alles war so gut
Alles ich und du
Geh
Geh
Wir ham nichts falsch gemacht
Die ganze Zeit gedacht
So könnt´ es weiter geh´n
Alles andere werden wir sehen
Geh
Geh
Geh!
Lass uns hinter dir und mir
Versuch nicht zu verstehen
Warum es nicht mehr geht
Geh!
Versuch uns beide zu verlier´n
Für uns wird´s erst weitergehen
Wenn wir uns nicht mehr sehen
Geh
Geh…
Het is perfect. Het drukt precies m’ n gevoelens uit. Ik ren m’ n kamer uit en bons luid op die van Tom. “TÓM, TÓM!”� gil ik. Tom opent sloom z’n deur. “Wat is er?”� vraagt hij met half open ogen. “wil je hier níº een melodie op zetten? Alsjeblieft?”� hij kijkt me raar aan. “Kom in”� zegt hij. Als we beiden op bed zitten druk ik het blad in z’ n handen. Ik zie hoe hij de woorden een voor een aandachtig leest. Z’n ogen worden vochtig, dat zie ik. Tom is eigenlijk enorm emotioneel, dat weet ik. “Bill…”� verder zegt hij niets… “waarom schrijf je dit?”� ik slik even “Omdat dit de gevoelens zijn die ik nu voel”� hij kijkt me raar aan. “Is het uit met Lisa?”� vraagt hij stilletjes. Ik wiebel met m’ n hoofd. “Nog niet echt. Maar ik heb haar verwaarloosd, nooit geantwoord op haar smsen en mails beantwoord, bijna nooit gebeld… en deze middag wou ik haar gaan verrassen maar toen zag ik haar zoenend staan… met een meisje”� m’n broer’ s ogen worden groot. Hij slaat een arm om me heen en wrijft over m’ n rug. Ik verberg m’ n gezicht in zijn nekholte. Stilletjes begin ik te snikken opnieuw rollen er tranen over m’ n wangen. “Sst stil maar, het komt wel goed. Het komt wel goed. Ze zal wel snel doorhebben dat ze niet zonder jou kan, zo’ n lieve jongen als jij, ze is gehecht aan jou…”� “ik.. hoop dat je gelijk hebt”� snik ik. “tuurlijk wel, ik heb altijd gelijk.”� “dankje Tomie”� “Is niets, dat is m’n plicht. daarom ben ik ook jou grote broer”�
“ik zal er de mooiste melodie op zetten, speciaal voor jou…”� ik glimlach. “Ik ben zo blij dat jij m’ n broer bent… je bent er echt altijd voor mij, dankje Tom”� ik geef hem een knuffel. “jaja.. zo is het wel goed hoor…”� Ik word wakker in m’ n broers schoot, als ik opkijk zie ik dat hij wakker is. Met z’n rug tegen de bedrand geleund kijkt hij me aan met een blik vol bezorgdheid. “Ik heb de hele nacht geprobeerd tot ik de ideale melodie vond.”� Verklaart hij. Ik zet me recht “En?”� “het is me gelukt… zal ik het spelen?”� ik knik. Hij neemt z’ n gitaar en begint te spelen. Het klinkt echt prachtig, mijn broer is echt een talent in z’ n vak… de melodie past echt perfect bij de tekst. Ik begin spontaan mee te zingen, ik heb de tekst gisteren zo danig veel gelezen dat ik de hem al helemaal uit het hoofd kan.
Tage geh´ n vorbei
Ohne da zu sein
Bleib!
Bij dat laatste woord krijg ik echt tranen in m’ n ogen. “Het klinkt echt prachtig, net zoals ik het me had voorgesteld.”� Hij glimlacht, fier over zich zelf. “Ik weet zeker dat als Lisa dit hoort, ze op haar blote knieën voor onze deur komt zitten”� “Ik hoop het…”� Tom knikt “Natuurlijk wel, als ze jou dit gaat horen zingen valt ze meteen weer in zwijm voor jou…”� het is even stil tot Tom de stilte breekt. “Zullen we vandaag terug gaan naar Duitsland? Dan kunnen we morgen de studio in en ‘Geh’ opnemen.”� Ik knik “Oké, verwittig jij dan David enzo?”� “jah, is goed, ga jij gaan uit checken?”� “ja…”� ik verlaat de kamer en neem de lift naar beneden. Dan check ik uit aan de balie en ga dan terug naar boven, snel al m’ n kleren terug in m’ n koffer doen… ik had gisteren nog maar net alles uitgepakt, ik had gehoopt dat ik hier een week zou blijven… het goed maken met Lisa, zeggen hoeveel het me spijt dat ik bijna nooit haar sms’en enz. beantwoorde. Maarja…

-15November-Lisa-
Ik lig op bed… huilen kan ik niet meer. Al m’ n tranen zijn op. Ik voel me zo rot, zo rot. Toen ik zondag Bill probeerde te bellen nam hij weeral niet op, ook Tom nam niet op, ik heb dan uit miserie Martine gebeld. Ze is boos op me, boos omdat ik Bill bedrogen heb, met een meisje dan nog. Ze vertelde me ook dat ze me niet meer wil horen of zien tot ik het goed gemaakt heb met hem… ik wil het doodgraag goed maken, maar hij beantwoord me nooit. Ik ben er echt kapot van. Waarom? Waarom ben ik zo’ n dom kind? Plots vliegt m’ n deur open. “Lisa! Lisa!”� ik hoor Jonie m’ n naam roepen. Sloom hijs ik me van m’ n matras. “Was ist?”� verschrikt kijkt ze me aan. “Lis hoe zie jij er nu uit?”� ik trek m’ n linker wenkbrauw op. “je ziet er niet uit! Je ogen staan rood en gezwollen en je wangen zitten onder ze zwarte vegen.”� Ik haal m’ n schouders op. “En? Waarom ben je hier?”� “heb je je laptop hier?”� ik knik en maak een vaag gebaar naar m’ n bureau. Ze zet’ m aan en van zodra hij opgestart is zet ze internet op en gaat ze naar you tube. Ze tikt wat in en niet veel later klinkt een gitaar door de kamer. Al snel hoor ik de stem waar ik al zo lang naar snak. Hij zingt en zingt. Ik hoor de pijn in z’n stem. En de tekst. Daar is maar éen woord over te zeggen. Aangrijpend.
Tage geh´n vorbei
Ohne da zu sein
Das ist alles was uns bleibt
Wenn du gehst
Wenn du jetz gehst
Versuch nich zu verstehen
Warum es nich mehr geht
Geh!
Versuch uns beide zu verlier´n
Für uns wird´s erst weitergehen
Wenn wir uns nicht mehr sehen
Geh!
Geh!
Tage geh´n vorbei
Ohne da zu sein…
Bleib!
Dat laatste woord… Ik krijg opeens geen lucht meer en krijg opnieuw tranen in m’ n ogen. “Volgens mij is dit voor jou geschreven Lis.”� Ik haal m’ n schouders op. Telkens als het het gedaan is laat ik het opnieuw afspelen. Steeds opnieuw, opnieuw en opnieuw. “Ik laat je dan.”� Hoor ik Jonie’ s stem door de kamer. Ze drukt een kus op m’ n kruin en wat later hoor ik m’ n deur in het slot vallen. Alleen zit ik m’ n kamer. Het enige geluid is de stem van de jongen waar ik mijn leven zou voor geven en die gitaar van zijn broer.
-Bill- “Bill? BILL?!”� “Jaah?!”� gil ik naar m’ n broer. “Heb je al wat gehoord van Lisa?”� ik schud m’ n hoofd. “Nee?!”� vraagt hij verwonderd. “Nee’ eh!”� hij kijkt me meelevend aan. “zal ik Martine eens vragen om te polsen bij Lisa?”� ik haal m’ n schouders op. Al drie weken staat ‘Geh’ online op het net. David, Peter en Pat vinden de song echt geweldig. Net zoals vele fans, zegt Andi. Ik laat me neerploffen op de zetel. Morgen is het die grote fan- party, normaal zo ik nu al vol energie zitten, als ik maar omringd ben door fans… maar nu. Nu denk ik er wel anders over. Ik heb serieus veel zin om me ziek te melden en die klote party te verleggen of zelfs afzeggen. Maar dat kan ik de fans niet aan doen, het is al erg genoeg dat ik al concerten heb moeten afzeggen. Ik neem de afstandsbediening van de televisie en druk hem aan. Ik zap wat maar vind niets dat me erg interesseert dus zet ik hem maar terug uit. “Pizza?!”� hoor ik Tom roepen vanuit de keuken. Ik haal m’ n schouders op, niet dat hij dat kan zien maarja. “BILL?! Pizza?”� “je doet maar…”� niet veel later hoor ik de bel gaan. “BILL! DOE JIJ FF OPEN BITTE?!”� hoor ik “WAAROM?!”� “IK ZIT OP DE… WC!”� ik zucht. En loop sloom naar de deur. Een neem de pizza dozen uit de jongen zijn handen druk snel een briefje van 50 in z’ n handen en sluit de deur. “Dankje.”� Hoor ik hem nog zeggen. Ik had egt veel z’ n om m’ n middelvinger naar hem uit te steken. Zo’n grijns op zijn zegzicht. Tjeeses.
-17december-Lisa- Ik heb vandaag m’ n laatste examen gehad. Ik denk het beste dat ik ooit gemaakt heb. Het was dan ook Toerisme. Maar ik heb er een goed oog op. Ik heb Bill de voorbije twee weken volledig uit m’ n hoofd gezet en volledig op m’ n examens gericht. Maar nu hou ik het niet meer uit. Ik MOET Bill spreken, ik moet hem zien. Ik wil hem reuken, horen, zelfs proeven. Ik loop de poort uit, Jonie staat daar al te wachten “Joon! Ik moet naar Bill! Ik MOET er naar toe!”�
“Lisa… doe eens rustig!”� ik schud m’ n hoofd. “nee nee, ga je mee naar Hamburg?”� haar ogen worden groot. “Nu?”� ik kink heftig m’ n hoofd. “uhm.. ik wil wel…”� “maar?”� vraag ik. “Ik weet niet of ik zomaar weg mag.”� Ik zucht. “Daar zorg ik wel voor.”� “Okééh..”� “kom, dan gaan we eerst mijn koffers pakkan en dan de jouwe.”� Toen ik mam en pap vroeg of mocht gaan vonden ze het meteen goed.‘Alles om jou terug gelukkig te zien’ zeiden ze. Ook Jonie mag van haar ouders. Morgen vertrekken we. Ik kan nu al niet meer wachten om Bill eindelijk terug te zien, en eens goed babbelen met hem. Na een korte nacht staan Jonie en ik klaar om te vertrekken op het station.
Na een acht uur lange trein reis zijn we in Hamburg aangekomen. Perron 106… plots krijg ik tranen in m’ n ogen. Perron 106… het perron waar ik Bill in levende lijve heb ontmoet. “Lisje wat is er?”� vraagt Jonie bezorgt. Ik schud m’ n hoofd. “Niets… ik ben gewoon moe. En dan beginnen m’ n ogen te tranen.”� “Oke…”� we gaan het grote station uit en stappen de eerste beste bus in richting de Theodorstrasse. Eindelijk komen we aan, aan de loft.
Ik druk op de bel. “Hallo?”� ik hoor de stem van Georg aan de andere kant van parlofoon “Georg?”� vraag ik wat verbaasd. “Jah… wie bent u?”� “ik ben het, Lisa… laat me binnen alsjeblieft.”� “Lisa?”� “ja’ah! Doe nu open alsjeblieft!”� “maar… Bill”� “Georg! Doe die deur gewoon open.”� “oke oke”� eindelijk staan we binnen in de loft. “En… Waar is Bill?”� vraag ik. “Bill? Maar die is hier niet…”� ik kijk hem verbaast aan. “Waar is hij dan?”� “In Berlijn, samen met Tom.”� “Waarom dan? En wat doe jij hier?”� “nou uh… Mariah heeft me buiten gesmeten en ik mag voorlopig hier verblijven.”� “en Bill en Tom? Zijn zij in hun appartement in Berlijn?”� hij knikt. “Oké… Jonie blijf jij maar hier, bij Georg… ik ga wel alleen naar daar.”� Ik duw haar wat vooruit zodat ik terug de deur uitkan maar blijkbaar iets te hard want ze beland boven op Georg. Achja. Verder kijk ik niet meer want ik wil nu zo snel mogelijk naar Berlijn. Ik loop het domein af. Al snel zit ik terug op de trein, richting Berlijn.
Uitgeput van het lopen bel ik aan, aan het appartement van Bill en Tom al gouw doet Tom de deur open “Lisa?! Wat doe jij hier”� “Ik hou het niet meer uit Tom… ik moet Bill zien”� met ogen vol verbazing kijkt hij me aan. “Nu ?”� ik knik. “Waarom? Waarom laat je eerst maanden niets van je horen en nu. Nu plots sta je hier voor de deur.”� “What? Ik heb Bill duizenden keren proberen bellen, miljoenen smsjes gestuurt! Denk je dat Bill één geer geantwoord heeft?”� “Logies he… als hij jou ziet zoenen met een meisje.”� Oke… dit had ik niet verwacht, dan… dan had ik die schim dan toch echt gezien. “H…Heeft Bill dat gezien?”� vraag ik verbaast. Tom knikt. “Maar ik dacht dat Bill me niet meer moest hebben. Hij beantwoorde me toen al niet meer…”� “Onee? Bill heeft uren zitten wachten op maar éen teken van jou.”� Hier word ik best boos van. “Je moet me geloven Tom! Kijk! Kijk zelf maar.”� Ik haal m’ n GSM uit en toon hem de berichtjes. “Maar…”� het enigste wat hij uitbrengt is Maar “Ik heb oneindig veel geprobeerd Bill te bereiken… maar hij antwoordde nooit! Ik dacht dat hij me niet meer moest hebben…”� “maar… Bill zei de heletijd dat jij niets van jou liet horen… dat je niet een keer de moeite deed om hem te contacteren.”� Ik schud m’n hoofd. “deze berichtjes liegen niet. Toch?”� Tom snokt m’ n gsm uit m’ n handen. En leest de berichtjes. “Maar… Lisa toch…”� “wat?”�
“je hebt het naar Bill’ s oude nummer gestuurd…”� “ma… n… neeh… dat meen je niet…”� Tom knikt. “toch wel…”� ik zucht diep… “waar is Bill? Ik moet het hem allemaal vertellen.”� “hij is naar Universal Music…”� “danke.”� Ik draai me om en loop richting Friedrichshain, Straulauer allee. Het is ver, heel ver. Maar dat kan me niets schelen. Als ik maar bij Bill kan zijn.
Ik loop het gebouw binnen recht naar het meisje achter de balie. “Kunt u me vertellen waar Bill Kaulitz is ?”� “Bill?”� vraagt ze. Ik knik ‘ja’ “Sorry, hij wil door niemand! Gestoord worden.”� “alsjeblieft, ik ben z’ n vriendin, ik moet hem écht dringend spreken.”� Ze steekt haar boezem vooruit en er verschijnt een valse glimlach op haar gezicht. “Zijn vriendin?”� ik knik opnieuw. “Ooh maar dan mag je zeker niet verder.”� Verwonderd kijk ik haar aan. “Waarom niet?”� “omdat hij het me zelf gevraagd heeft. Als er meisjes komen die zeggen dat ze zijn vriendin zijn mogen die niet binnen, en trouwens, Bill heeft me onlangs nog gezegd dat hij helemaal geen vriendin heeft.”� “Maar dat is niet! Het is even slecht gegaan tussen ons maar ik vind dat we moeten praten, ik moet hem echt spreken.”� “Bill verteld me alles en hij heeft nog nooit wat verteld over een vriendin, dus ophoepelen jij!”� snauwt ze. ik wil het wel uitschreeuwen. Dat wijf, zo’n trut. Of… zou Bill… misschien meent ze het wel… misschien heeft Bill wel nooit iets verteld over mij. Ik ren naar buiten. Weg van dit gebouw. Als Bill me niet wil zien… moet ik dat respecteren maar… ik kan niet zonder hem. Dat hou ik niet nog langer uit. Ik stop met lopen ik sta voor het gebouw waar ‘Spring Nicht’ opgenomen is. Zonder dat ik het zelf besef loop ik het gebouw in. Naar de hoogst mogelijke verdieping. Daar sta ik dan. Mijn warme adem maakt witte wolkjes in de avond donker.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.